Lesbók Morgunblaðsins - 02.03.1952, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
95
sífelld bylja og blotaveður og all-
mikil fannkoma með köflum. Gæft-
ir höfðu því verið litlar á vetrar-
vertíð, og það sem verra var, eng-
inn fiskur gekk á miðin hér við
Faxaflóa. Varð afli því með lang
rýrasta móti og víða hálfgerður
sultur í búi. En seinustu daga vetr-
arvertíðarinnar hafði afli verið
farinn að glæðast á innmiðum, og
þess vegna vonuðu menn að vor-
vertíðin mundi bæta eitthvað úr
skák.
Þennan fyrsta róðrardag öfluðu
flestir vel. Sumir fengu 50 fiska í
hlut og þótti það ágætt þótt fisk-
urinn væri smár. Það var sama
sem 300 fiskar á skip, því að skift
var í sex staði á fjögurra manna
förum, fékk formaður tvo hluti,
báturinn einn og hver háseti einn
hlut.
Þeir Friðrik komu að um fjögur
leytið og höfðu fengið 29 fiska í
hlut og þótti það vel sæmilegt.
Höfðu þeir lagt 2Vz köst, en komu
þó með dálítið af kræklingsbeitu
í land. Var þá þegar farið að kvis-
ast um beituhvarfið. Zakarías
fór niður í fjöru til þess að taka
á móti þeim og á leiðinni frétti
hann, að beitan, sem Friðrik átti að
hálfu við Jón Þórðarson væri enn
óeydd og í landi, en Pétri Ólafssyni
hefði horfið beituskrína sín. Fór
þá Zakarías að gruna margt og er
hann hitti Friðrik spurði hann hvar
Friðrik hefði fengið beitu til við-
bótar, en hann eyddi því. Sagði
Zakarías honum þá að hann mætti
búast við því að verða kallaður
fyrir rétt og honum gefið að sök
að hafa tekið beituskrínu Péturs
ÓkiL'Sonar. Friðrik kom þá að máli
við Erlend húsbónda sinn og sagði
honum að verið gæti að þeir yrði
kallaðir íyrir rétt pg skoraði á
hann að styrkja sig meö framburði
sínúm. •
pétt a eftijr voru þeir kallaðir
fyrir bæarfógeta. Vár klukkan þá
um 5, og var Friðrik yfirheyrður,
og neitaði hann því harðlega að
hann hefði tekið neina beitu frá
öðrum. Hann viðurkenndi að beit-
an, sem hann átti til jafns við Jón
Þórðarson, væri enn í landi óeydd
og kvaðst ekki hafa haft aðra
kræklingsbeitu en þá, er hann skar
úr daginn áður, en auk þess hefði
hann haft hrognkelsaræksni og
ljósabeitu, smálúður og kola, sem
hann hefði brytjað niður, og það
hefði hann aðallega notað, því að
kræklingsbeitan hefði ekki hrokk-
ið neitt.
Dómarinn spurði þá hvernig á
því stæði að hann hefði haft krækl-
ing afgangs og komið með hann
að landi. Friðrik sagði að það væri
vegna þess að hann hefði beitt mest
ræksnum og ljósabeitu, nema í
fyrsta kastinu hefði hann beitt
kræklingnum. Dómarinn kvaðst
ekki skilja í því, að sú beita, sem
hann notaði í fyrsta kast, hefði
enst honum öll köstin og samt
orðið afgangur. Þá sagði Friðrik
að hann hefði notað mest ræksni
í fyrsta kastið. Benti dómarinn hon-
um þá á að hann væri þarna kom-
inn í mótsögn við sjálfan sig. Og
þegar Friðrik vildi ekki breyta
framburði sínum, lét dómartnn
flytja hann í fangelsið. Var það
hægt um vik, því að bæarþingstof-
an og fangageymslan var þá í sama
húsi, þar sem nú er verzlun Har-
aldar Árnasonar.
Hásetar Friðriks, þeir Guðmund-
ur Gunnlaugsson og Sigurður
Diðriksson voru svo báðir yfir-
heyrðir. Bar þeim saman um að
krækhngsbeitan, sem þeir liöfðu
meðferðis í róðurinn, hefði verið
sem svaraði 4/5 af áliri beitu en
ljósabeitan unf 1/5. En hvorugur
vissi hvar ‘Friðrik hafði fengið
kr^klingsbeituna, því að þeir höfðu
korpið í fyrsta skifti til skips þá
um nóttina og þá var beitan í
bátnum.
Þá var Erlendur Þorsteinsson yf-
irheyrður. Hann kvaðst aldrei hafa
komið á sjó fyr „og ekki þekkja
neitt til beitu“. Kvaðst hann því
ekkert geta um það sagt hvort þeir
hefði haft meira af kræklingsbeitu
eða ljósabeitu og ræksnum. Hann
sagðist hafa hjálpað Friðrik til að
skera úr daginn áður og hefði þeir
látið þá beitu í skrínu, og í þeirri
sömu skrínu hefði beitan verið þá
um morguninn, en ekkert gæti hann
um það sagt hvort hún hefði þá
verið meiri en daginn áður.
Þá var Zakarías yfirheyrður og
sagði hann frá grun sínum „að
eitthvað hefði ekki verið íarið rétt
að“, eins og hann komst að orði,
því að Friðrik hefði að sínu áliti
ekki haft næga beitu, úr því að
hann hefði ekki náð í beituna iijá
Jóni Þórðarsyni.
Nú var Friðrik aftur kallaður
íyrir réttinn og eftir nokkrar vífi-
iengjur meðgekk hann þá allt. Dóm
arinn spurði hvort hann hefði gert
þetta í ölæði. Friðrik kvaðst liafa
vcrið nokkuð drukkinn, cn þó ckki
svo að hann hafi ekki vitað livað
hann gerði, og kvaðst mundu hafa
íarið eins að þólt hann hefði ver-
ið ódrukkinn, því að sig hefði lang-
að mikið til þcss aö róa þá um
daginn. Hann sagðist ekki hafa
haft hugmynd um hver bcituna
átti, en viðurkcnndi nú að hann
hefði mátt athuga það, aö hann
gerði þeim manni ekki einungis
það tjón að ræna hann beitunni,
heldur einnig annad og meira tjón
með því að hindra liann í að róa,
þegar svo vel íiskaðist sem þenn-
an dag.
Síðan var Erlendur húsbóndi
hans kallaður fyrir réttinn og með-
gekk haim nu að hann hefoi. bent
Friðrik a beitugkrínuna kvoldið að-