Lesbók Morgunblaðsins - 02.03.1952, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
f 94
f kvíar, til að geyma hann í, og var
í það talið jafngilda innbrotsþjófn-
1 aði, ef einhver fór í slíka kví að
í stela krækling.
Friðrik hafði gert félag við Jón
! Þórðarson i Steinsholti um beitu-
: öflun. Höfðu þeir skorið úr beitu
í félagi hinn 13. maí, en til þess
' að vera viss um að hafa næga beitu,
| hafði Friðrik skorið nokkuð úr
f daginn eftir og hjálpuðu þeir hon-
J um til þess Zakarías og Erlendur.
f Settu þeir hina úrskornu beitu í
f skrínu bátsins, en það var ekki
r nema lítið, eða svo sem á 250 öngla,
1 eða einn streng. Höfðu sumir svo
' marga öngla á streng, en aðrir ekki
1 nema um 200 eða færri.
Um þessar mundir voru margir
lendingarstaðir í Reykjavík, allt
innan frá Fúlutjörn og vestur að
Eiðsgranda og höfðu ákveðmr
menn uppsátur í hverjum stað. Á
milli lækjarins og Grófarinnar
voru tvö uppsátur, annað þar sem
nú er Tryggvagata niður af veið-
arfæraverzlun Ellingsens, cn hitt
fram af þar sem hús Mjólkurfé-
lagsins er. Var hvort tveggja kall-
að í sandi og um þá báta cr þaðan
reru að þeir „reri úr sandinum“.
í vestari lendingunni höfðu þeir
Melshúsamenn og Iíólakotsmenn
uppsátur, en í eystri lendingunni
bændur úr Þinghoitum, og þar
voru bátar þeirra Péturs og Frið-
f riks.
f Nú er að segja frá því, að er
f þeir Friðrik höfðu lokið að skera
{ úr þarna í sandinum hinn 14. maí,
' fór Friðrik heim til Jóns Þórðar-
sonar í Stcinsholti til þess að sækja
' sinn hluta af beitu þefrri, er þeir
J áttu í félági, því að beitan var í
| vörslum Jóns. En er Friðrik kom
f var Jón ekki viðlátinn að íara með
f honum, en trúði honum ekki til
f þess að skifta beitunni réttilega, ef
f hann væri einn um þau skifti.
^E'agði han» Friðrik því rangt t;l
um það hvar beitan væri geymd.
hvað hana vera í norðurportinu
hjá húsi Þorsteins Jónssonar kaup-
manns, en sannleikurinn var sá, að
beitan var geymd undir báti Jóns
niðri í sandi.
Friðrik fór nú eftir tilvísan Jóns
niður í port Þorsteins Jónssonar
en greip þar í tómt. Hann var tals-
vert ölvaður og sárnaði honum
þetta mjög. Fór hann svo heim og
sagði Zakaríasi sínar farir ekki
sléttar og bjóst þá Zakarías við
því að ekkert yrði úr róðri morg-
uninn eftir, því að enda þótt hann
hefði aflað dálítið af hrognkelsum
þá um daginn og látið Friðrik fá
ræksnin til beitu, þá vissi hann að
beitan mundi samt ónóg. En Frið-
rik var kappsfullur, eins og vant
er um áhugamenn á hans reki og
mátti ekki til þess hugsa að sitja
í landi næsta dag. Hann lagði því
á stað aftur til þess að Leita að
beitunni, sem þeir Jón Þórðarson
áttu í félagi og fór Erlendur hús-
bóndi hans með honum. Er svo að
sjá sem Friðrik hafi búist við því
að beitan væri falin einhvers stað-
ar í fjöruntii fram af kvosinni, því
að þangað lögðu þeir nú letó sína.
Gengu þeir þar á milli báta í
sandinum. Þá kom Erlendur auga
á beituskrínu undir báti, sem
var á hvolfi. Benti hann Friðrik
á þetta og á sama augnabliki
hv'arflaði það að Friðrik að réttast
væri að taka þessa beitu. Segir
hann því við Erlend að þarna sé
þá beitan sín komin. Þrífur hann
svo beituskrínuna, fer með hana
að sínum báti og liellir öllum hin-
um úrskorna krækling í beitu-
skrínu sína. Að því loknu þeytti
hann tómu skrínunni út ú sjó. Er-
lendur spurði hví hann fleygði
skrínunni, en Friðrik gaf lítið út
á það annað en að hún hefði gott
af því að liggja í bleyti. Því trúði
Eriendur tæplega, en belt Friff-
rik hefði gert þetta vegna þess að
hann var ölvaður. En Friðrik gerði
þetta af ásettu ráði, svo að skrín-
an fyndist ekki. Ekki fékkst Er-
lendur svo meira um þetta og ekki
grunaði hann að Friðrik hefði
þarna tekið beitu frá öðrum manm.
Nú fóru þeir heim, en klukkan
rúmlega tvö um nóttina eru þeir
komnir níður í fjöru tilbúnir að
róa. Zakarías fylgdi þeim til skips
og bar línuna, sem bátnum átti að
fylgja. Hann grunaði heldur ekki
neitt. Þóttist hann viss um að Frið-
rik hefði fundið beitu sína kvöldið
áður, úr því að hann ætlaði að
róa. Þegar þeir komu niður í sand-
inn voru hásetarnir tveir þar
fyrir. Var þá ýtt og haldið til hafs.
Það er af Pétri Ólafssyni að
segja að hann kom með háseta sína
niður í sand skömmu eftir að þeir
Friðrik voru rónir. Hnykti honum
þá við er hann sá að beituskrínan
var horfin. Grunaði hann Friðrik
þegar um að hafa tekið hana, því
að enginn haíði róið þarna úr sand-
inum um morguninn nema hann,
og eitthvað var Pétri kunnugt um
vandræði P’rjðtiks kvöldinu áður
út af beituleysi. En þar sem beit-
an var nu farin, var ekki i/m ann-
að að gera fyrir Pétur en sitja í
landi. Fór hann svo og tilkynnti
húsbónda sínum, Birni Bjarnasyni,
hvernig komið var, en Björn fór
á fund bæaríógeta og kæröi hvarfið
og kvað Friðrfk mundu valdan
að því.
Þá var Vilhjálmur Finsen bæjar-
fógpti hér .Hann var mjög röggj
samt yfirvald og hann ákvað að
yfirheyra Friðrik og háseta hans
urulir eins og þeir kæmu að landi.
Veður var gott þennan dag og
höfðu margir bátar róið, því að
mikill áhugi var í mönnum að nota
vel vorvertíöina. Veturinn hafði
verið með harðara móti fra nýári,