Morgunblaðið - 24.08.1991, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 1991
ÁRNAÐ HEILLA
(Ljósmst. Nærmynd)
HJÓNABAND. Brúðhjónin Anna Birna
Ólafsdóttir og Oddgeir Tveiten voru gefin
saman í Langholtskirkju 13. júlí sl. af séra
Sigurði Hauki Guðjónssyni. Heimili þeirra
er í Ósló.
Ljósm. Sigr. Bachmann.
HJÓNABAND. Þann 20. júlí voru gefin
saman í hjónaband af séra Pálma Matthías-
syni, Inga Ivarsdóttir og Björn Jóhannsson.
Heimili þeirra er að Reykjavíkurvegi 28.
(Ljósmst. Nærmynd)
HJÓNABAND. Brúðhjónin Ólöf Breiðfjörð
og Gunnar Guðbjörnsson voru gefin saman
28. júlí sl. í Dómkirkjunni af séra Jóni
Þorsteinssyni. Heimili þeirra er í Wiesbad-
en, Þýskalandi.
(Mynd. Hafnarfirði)
HJÓNABAND. Þann 10. ágúst voru Óttar
Guðjónsson og Hlín Magnúsdóttir gefin
saman af séra Einari Eyjólfssyni í Víði-
staðakirkju. Þau eru til heimilis að Lindars-
eli 2 Rvík.
Ljósm. Sigr. Bachmann.
HJÓNABAND. Þann 6. júlí voru gefin
saman í hjónaband í Stöðvarfjarðarkirkju
af séra Gunnlaugi Stefánssyni, Kristjana
Jóhannesdóttir og Páll Grétar Steingríms-
son. Heimili þeirra er að Álftamýri 34.
(Mynd. Hafnarfírði)
HJÓNABAND. Þann 17. ágúst voru Björn
Þór Hilmarsson og Birna Ragnarsdóttir
gefin saman af Séra Einari Eyjólfssyni í
Víðistaðakirkju. Þau eru til heimiiis að
Holtsbúð 20.
Ljósm. - Ljósm. Jóhannes Long)
HJÓNABAND. Þann 29. júní voru gefin
saman í hjónaband í Kópavogskirkju Guð-
jóna Breiðfjörð og Gunnþór Sigurgestsson
af séra Pálma Matthíassyni. Heimili ungu
hjónanna er í Köldukinn 1, Hafnarfirði.
(Ljósm. Sigr. Bachmann)
HJÓNABAND. Þann 6. júlí voru gefin
saman í hjónaband af séra Ragnari Fjalari
Lárussyni, Þorbjörg Steinarsdóttir og Pétur
Ágústsson. Heimili þeirra er á Laugavegi
82.
Unnur Guðjónsdótt-
ir — Afmæliskveðja
Sést ei runnur, sjór né álft
sjaldan kemur gestur,
eins og nunna hálft um hálft
horfir Unnur vestur.
Þessa vísu orti séra Kjartan
Helgason um Unni dóttur sína er
hann flutti með fjölskyldu frá
y.vammi í Dölum að Hruna í Árnes-
sýslu. Elstu börnin söknuðu mjög
bernskustöðvanna, sem var
Hvammur, Unnur elst 12 ára. En
eigi kom þó harmsefni til, er þau
fóru frá Hvammi.
Hvað mun þá um Auði Péturs-
dóttur tíu ára og systkinin Sturlu,
sem var elstur og Ragnhildi og
Odd. Eða prestskonuna Unni í
Hvammi, þegar allt var oðrið breytt.
Minningalandið eitt eftir með liðið
sólskin hennar og barnanna,
bernskulandið þeirra, sem eigi varð
aftur snúið til.
Fögur minning er tvíþætt, hún
veldur líka söknuði þess góða og
fagra sem minnst er.
■'■Séra Pétur Tyrfingur Oddsson
og Ingólfur Ástmarsson voru inni-
legir vinir í barnæsku og æsku.
Þeir og þriðji vinur þeirra Ragnar
Guðjónsson, síðar kaupmaður í
Hveragerði, /fóru saman á Akur-
eyrar Menntaskóla og gengu inn í
annan bekk gagnfræðaskólans. Þeir
voru allir góðir námsmenn. En séra
Pétur T. Oddsson hélt einn áfram
á Akureyri til stúdentsprófs. Leið
hans lá síðan í Guðfræðideild. Svo
sem hann hafði ákveðið í æsku.
Ég minnist þess, þegar hann
hafði verið í kringum þijú ár prest-
ur á Djúpavogi, að þeir Ingólfur
mættust í Reykjavík og hann sagði
okkur að hann væri trúlofaður ungri
stúlku frá Tóarseli í Breiðdal og
lýsti sínu brúðarefni fallega. Litlu
síðar kynnti hann hana fyrir okkur.
Hún var þá að koma frá lokaprófi
I Kvennaskóla Reykjavíkur. Hún
V3fr glöð og fijálsleg, eins og dætur
Reykjavíkur, þótt hún væri uppalin
í djúpum dali Austurlands. Ég
minnist þess enn, hvað mér þótti
hún yndisleg og brosið heillandi,
og hvað hún var björt, falleg, dökk-
hærð, grönn. Ég get séð hana fyrir
mér unga og hamingjusama, þar
sem við mættumst á götu.
Rétt á eftir fórum við öll saman
skemmtiferð að Laugarvatni í un-
aðslegu veðri. Löngu síðar komum
við til þeirra prestshjóna í Hvammi.
Húsfreyjan hét Unnur, eins og til
forna og tvö börnin Hvammsnöfnun
úr sögu. Þá var séra Pétur búinn
að byggja upp húsið og einhver
nauðsynlegustu útihús. Allt bar þar
prestskonunni frá Breiðdal hið feg-
ursta vitni. Hvammsheimilið var
yndislegt. Ánægjan að koma þar
alveg sérstök, því að hjónin voru
samtaka í gestrisni og eftir því
skemmtileg að hitta. Við vorum á
leið norður í Steingrímsfjörð.
Þótt þeir vinirnir væru nú báðir
vestanlands þá var enn langj. í milli.
Seinna komum við að Hvammi í
sumri og sól. Þá var faðir frú Unn-
ar orðinn ráðsmaður hjá þeim. Enn
var verið að byggja útihús og taða
þornaði á túni. Yndisleg börn
prýddu heimili, glöð og sæl. Faðir
Unnar, Guðjón var sérlega
skemmtilegur maður að hitta. Hann
naut þess að hafa börnin í nálægð
sinni. En var nú ekkjumaður og
kominn á ókunnar stöðvar. En glað-
ur í lund og festumaður um leið.
Prestshjónin sýndu okkur alla
uppbygginguna í Hvammi, sem þau
hjón höfðu unnið að. Séra Pétur lék
fyrir okkur nokkur lög á orgelið.
Og lög sem hann hafði sjálfur sam-
ið, mjög falleg. Hann var ásamt
tónlistargáfum mikill athafnamaður.
Síðast komum við Ingólfur sam-
an að Hvammi til þeirra hjóna um
haust og þá frá Mosfelli. Heyannir
voru búnar. Ógleymanlegt er, hve
þeir séra Pétur fögnuðu hver öðrum
þegar þeir mættust. Og mér þótti
alltaf yndislegt að hitta þau bæði.
Við Unnur vorum dálítið sér að
tala saman. Einu sinni komu þau
Hvammshjónin til okkar að Mos-
felli, voru það góðir og kærkomnir
gestir. En ekki höfðu þau tíma til
að stansa lengur en eina nótt.
Einhverntíma brá séra Pétur sér
austur, þegar hann var staddur í
Reykjavík. Og er mér koma hans
minnisstæð, þótt hann stæði stutt
við. Svona var þetta, að sjaldan
gátu þeir gömlu vinir hist, er langt
var á milli. En dýrmætar voru þær
gleðistundir. Séra Pétur skrifaði
Ingólfi langt og skemmtilegt bréf
frá Þýskalandi, þegar hann hafði
fengið ársfrí og stundaði hljómlist-
arnám þar.
Kennari hans var svo glaður yfir
árangri þessa lærisveins, að hann
bauð honum ókeypis sérkennslu.
Þýski kennarinn var svo hissa á,
hvað hljótt þessi íslendingur gat
komist fyrir verkefni, sem aðrir
nemendur voru ár eða meira að
læra.
En séra Pétur henti það óhapp
að taska með frumsömdum lögum
hans týndist úr farangri á heimleið.
Ef til vill hefði honum tekist að rifja
þau upp, og endurskrifa, ef þá hefði
ekki verið svo skammt eftir af ævi
þessa hljómsnillings.
Sem nærri má geta, þá varð
mikill fögnuður á heimili hans, þeg-
ar hann kom heim eftir langan að-
skilnað. Það sýndi best, hveija konu
hann átti, er hún styrkti hann með
því að gæta sjálf bús og barns
heima á meðan hann aflaði sér
meiri þekkingar á sínu sérstaka
sviði. Og naut hún á þeim tíma einn-
ig föður síns að.
Ég hef oft heyrt um það talað
hvílíkur afburða kórstjóri séra Pétur
var. Hann æfði sjálfur sína kirkju-
kóra í fjórrödduðum sálmasöng,
sem alltaf gott söngfólk hefur
ánægju af og voru þá kvæðalög
einnig æfð. í þeim fjórraddaða söng
fengu allir að njóta sín, sem áttu
heima í einhverri af röddunum íjór-
um. Miklar söngæfingar fóru fram
á Hvammi og var þar því mikið
kirkjustarf unnið á þeim árum á
heimilunum. Þau prestshjónin voru
mjög elskuð af sínum sóknarbörn-
um.
Og var þessi elskulegi, góði
drengur og mikli hæfileikamaður
séra Pétur T. Oddsson sárt syrgður
af söfnuði sínum og þeirra allra
mjög saknað.
Þegar nýtt hús var byggt í
Hvammi, þá stóð það ekki alveg í
fari hins gamla húss. En steyptur
kjallari sem náði í girðingarhæð upp
úr jörð, var gerður að blómstur-
garði. Þar voru sæti og borð. Oft
var kaffið drukkið þar á sólskins-
dögum sumarsins.
Það sýnir tryggð systkinanna frá
Hvammi við sinn fagra bernskureit,
hvað þau urðu hrygg, eitt sinn er
þau komu að Hvammi og garðurinn
þeirra var horfinn. Jafnaður við
jörðu. Svo skeður margt til hryggð-
ar í hverfleikans heimi.
Frú Unnur og börnin vöru ákaf-
lega samhent. Hún gerði allt sem
í hennar valdi stóð, til þess að hugga
sín harmþrungnu börn, þótt inni
fyrir væri sorg hennar þung. Hún
stofnaði heimili í Reykjavík fyrir
þau öll, til þess að búa þeim áfram
sem best heimili og möguleika til
náms.
Hún var staðföst ekkja síns ást-
kæra eiginmanns, allt hennar líf
snerist um börn þeirra. Þau voru
góðir námsmenn öll.
Auður tók kennarapróf úr Kenn-
araháskóla íslands, Ragnheiður
lauk prófi úr Verslunarskóla íslands
og Oddur, yngstur systkinanna er
kaupmaður í Reykjavík. Hvar sem
systkinin voru í skóla eða vinnu,
þá voru þau vinsælt ungt fólk, hug-
Ijúft í öllu viðmóti. Enda bjuggu
þau við milda og trausta hönd.
Sturla, elstur var mikill náms-
maður, tók stúdentspróf, en það var
sama að hvaða verki hann gekk,
allt lék í höndum hans. Sagt hefur
mér fólk sem vel þekkti hann, að
hann hafði verið hversmanns hug-
ljúfi. Þar kom mikil sorg í annað
sinn í sama knérunn, fyrir rúmu
ári, er hann, vanur Ijallgöngumaður
fórst í einni ijallaferð.
Fjöllin heila, en hættur liggja þar
í leyni. Ungur drengur, sonur
Sturlu, síðar fæddur, leggur litlar
barnshendur við sárin og heitir
nafni föður síns.
Frú Unnur í Hvammi, hefur bor-
ið hinar þungu birgðar síns mikla
missis í huggun til þeirra sem hún
hafði há sér. Með ótrúlega ljúfri
glaðværð virðist mér henni hafa
tekist það sem segir í einu erindi:
Vinna má úr svörtum jarðarsorgum,
silfrið dýra, von og trú,
Finna leið að ljóssins höfuðborgum,
leggja á efans hylji brú.
Hún hefur kunnað að gleðjast
fyrir gjöfum lífsins, þakkað þá gleði
sem börn hennar hafa veitt henni
og barnabörn. Ef til vill er nokkuð
af því þreki uppbyggt í glaðri æsku,
við áhrif og uppeldi. íslands sjálfs
og góðra foreldra, þar sem hljóð-
leiki og tign oft fylgdust að í feg-
urð Austurlands. Þrekið er einnig
Guðs gjöf.
Þrír menn á Emmausgöngu
sögðu við mann sem slóst í för með
þeim og þeir þekktu ekki, en fundu
vellíðan og huggun í orðum hans
og nærveru. Þeir báðu „vertu hjá
okkur, því að kvelda tekur og degi
hallar. Og hann kom inn til að vera
hjá þeim. Þegar hann gjörði þakkir
og braut brauðið, sáu þeir að það
var Jesús sjálfur. Hann sem sagði
„eg lifi og þér munuð lifa“.“
Liljuskáld sagði um Maríu móður
Krists sem stóð hjá krossinum:
Augum tóku að drukkna dtjúgum
döpur og móð í táraflóði.
Og síðar í kvæðinu þannig:
Særðust bæði sonur og móðir
samheilög fyrir græðing manna.
Og Hallgrímur, sem missti litla
dóttur, segir:
Föðurlegt hjarta hefur Guð
við hvern sem líður kross og nauð.
Og stendur sem hjá oss með
blómstrið eina.
Ég vil þakka Unni kirkjustarf og
kærleiksstarf, trygga vináttu og
sérstæða gestrisni, nú þegar hún
hefur, 24. júlí 1991, náð að lifa
sjötíu ár.
Megi guð blessa þig kæra afmæl-
isbarn og alla ástvini þína og gefa
heillaríka framtíð.
Með vinarkveðju frá húsi mínu,
Rósa B. Blöndals