Morgunblaðið - 16.05.1990, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. MAI 1990
43
ur og fluttur inn til okkar. Ég byij-
aði að líta á hann meira sem bróður
og vin heldur en mág.
En svo var það í fyrrasumar að
hann keypti drauminn sem endaði
sem martröð, en hann hafði svo
mikla unun af að hjóla eins og þeir
flestir se_m hafa einhvern tíma próf-
að það. Ég fór stundum með honum
að hjóla og var farin að hugsa um
að taka prófíð sjálf en sú hugsun
fór með honum Hjalla mínum.
Eftir síðustu jól flutti hann til
Inga vinar síns en við héldum öll
góðu sambandi og hittumst oft og
ég mun alltaf muna þegar hann
kvaddi mig með þessum orðum, bæ
elsku dúllan mín. Því að hann lét
ekki þann fjögurra ára aldursmun
sem var á okkur hafa áhrif á sig.
Ég held að hann hefði ekki getað
verið betri við mig og aðra en hann
var.
Ég sá hann í síðasta sinn um
þijú-fjögur leytið á sunnudaginn
þegar hann kom heim til okkar að
ná í leðurbuxur til að lána honum
Magga. Hjalli var í stórgóðu skapi
og hress því hann ætlaði á Selfoss
að selja hjólið og Maggi fékk far
með honum heim. Þeir áttu ekki
langt eftir þegar slysið varð en f
stað Selfoss eru þeir nú komnir upp
til Guðs og það er vonandi að þar
líði þeim vel.
Ég vil votta Guðmundu móður
hans, öfum hans, Hjálmari og Ólafi,
og allri fjölskyldunni, Döggu systur
og öllum hans vinum mína innileg-
ustu samúð.
Við skulum minnast allra stund-
anna sem við áttum með Hjalla og
minnast þeirra með gleði, því ég
trúi að það myndi hann Hjalli vilja.
Megi Guð vernda okkur og blessa
uns okkar tími kemur til að hitta
Hjalla.
Kolbrún Hlín Hlöðversdóttir
Á svo kaldan og óvæginn hátt
erum við minnt á hverfulleika tilver-
unnar.
Tveir ungir menn í blóma lífsins
leggja upp í ferð austur fyrir fjall
á fögrum vordegi, en eiga ekki aft-
urkvæmt.
Eins og hendi sé veifað, er lífshjól
ungu mannanna stöðvað. Svo
snöggt og fyrirvaralaust. Engin orð
ná að skýra þann sársauka, sem
verður hjá okkur sem eftir stöndum.
Minningar hrannast upp, góðar
minningar sem sefa sorgina.'
í mínum huga eru björtustu
minningarnar um systurson minn
Hjálmar Rögnvaldsson tengdar
bernsku hans og fyrstu uppvaxtar-
árum.
Ég man hvað systir mín var stolt
og sæl yfir fallega drengnum sínum,
Eygló Viktorsdóttir
söngkona - Kveðjuorð
Hún er dáin. Ég vissi strax við
hveija mamma átti er hún hringdi
í mig að morgni 6. maí sl. Elsku
föðursystir mín, Eygló Viktorsdóttir
eða Systa eins og við kölluðum
hans, hafði verið sótt af manninum
með ljáinn og flutt yfir móðuna
miklu til foreldra sinna og systur.
Allt frá því hinn erfiði sjúkdómur
hennar uppgötvaðist var vitað að
endalokin væru ekki langt undan,
en áfallið er engu minna fyrir það.
Minningarnar sækja á hugann. All-
ar í óreiðu og í raun stendur engin
ein upp. úr, nema sú, að þegar ég
heimsótti Systu á sjúkrahúsið um
það bil viku áður en hún var kölluð
héðan þá var styrkur hennar og trú
svo áberandi að það var hún sem
hughreysti mig.
Systa var alla tíð mjög sterk og
trúuð kona sem smitaði frá sér. Og
alltaf var jafn gott að koma á
Rauðalækinn, hvórt sem var sem
barn í afmælin hennar Sólveigar,
eða sem unglingur til að gista eina
og eina nótt, eða nú hin síðari ár,
þó að það verði nú að viðurkennast
að heimsóknunum hafi fækkað
verulega hin síðari ár.
Sundurlausar minningar frá úti-
legum fjölskyldnanna tveggja, þeg-
ar ég var barn að aldri og ungling-
ur, eru fullar af hlátri og glaðværð
og er Systa alltaf þar í forgrunni,
alltaf létt og kát. Og ef einhver
prakkarastrik voru framin þá voru
þau fljótt fyrirgefin, eftir eðlilegar
skammir — að sjálfsögðu. Já, minn-
•ingarnar streyma fram, sundur-
lausar og er erfitt að henda reiður
á þeim, en alltaf er hún Systa mín
þar brosandi og yndisleg.
Systa frænka var mjög hug-
myndarík og lagin í sambandi við
föt og búninga og var alltaf jafn
gaman að sjá hvað hún var að
stússa í því sambandi. Svo ég nefni
nú ekki hvað var gaman að fá að
gramsa hjá henni. Alltaf var sjálf-
sagt að sýna okkur og útskýra hvað
i hún var að gera.
Ég bið góðan Guð að gefa elsku
Sollu minni, Stéiná, pabba, föður-
bræðrum og öðrum aðstandendum
styrk til að takast á við missi okkar
yndislegu Systu, og trúa því að nú
líði henni vel í faðmi foreldra sinna
og systur.
Heiður Ósk Helgadóttir
Að gefa af eigum sínum er lítil gjöf,
hin sanna gjöf er að gefa af sjálfum sér.
(K.G.
Með söknuði og sorg í hjarta
kveð ég elskulega föðursystur mína,
Eygló Viktorsdóttur eða Systu eins
og við köiluðum hana ætíð, en hún
lést í Borgarspítalanum 6. maí sl.
efir baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Orðin hér að ofan eiga mjög vel
við frænku mína sem gaf svo sann-
arlega af sjálfri sér og sem alltaf
hugsaði fyrst og fremst um aðra.
Ötal minningar streyma fram í
hugann á þessari stundu. Fyrir 5
árum er ég flutti til Reykjavíkur til
að hefja hér nám var gott að eiga
hér góða frænku, það má eiginlega
segja að hún hafi tekið okkur Sigga
að sér og allt vildi hún fyrir okkur
gera. Hvergi þótti heldur betra að
koma og eru stundirnar sem við
áttum á Rauðalæknum ótal marg-
ar. Sérstaklega eru mér minnisstæð
síðustu jól sem við áttum með
Systu, Steina og Sólveigu, það voru
yndislegar stundir, og söngtímarn-
ir, en um tíma leiðbeindi Systa mér
í söng. Þeir tímar vildu oft verða
ansi langir, þá var setið og htustað
á tónlist eða rætt um allt milli him-
ins og jarðar.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með hvernig frænka mín tók sjúk-
dómi sínum, hún ákvað strax að
vera heima í faðmi fjölskyldunnar
heldur en að ganga í gengum erfiða
og gagnslitla meðferð, en Systa
þekkti þennan sjúkdóm mjög vel.
Foreldrar hennar létust úr honum
og fyrir 5 árum elskuleg systir
hennar Hulda, en hún hefði orðið
64 ára 9. maí sl. Þær systur hafa
nú hist í ný.
Guðveig Guðmunds-
dóttir - Kveðjuorð
er hún sýndi mér hann nýfæddan.
Ég var þá við störf á Landspítalan-
um, og létt voru sporin út á fæð-
ingadeild til að sjá þennan nýja og
kærkomna frænda. Sjálf var ég
barnlaus þá, og naut þess að fá að
halda á litla krílinu.
Fyrstu æviárin bjó Hjálmar með
móður sinni, Guðmundu Hjálmars-
dóttur, á heimili foreldra okkar, Ásu
Guðbrandsdóttur (lést í okt. ’72)
og Hjálmars Sigurðssonar, í Skála-
gerði 17 hér í borg.
Þessi litli drengur var mikill
gleðigjafi á því heimili. Þar steig
hann sín fyrstu spor, undir styrkri
handleiðslu ungrar móður, afa og
ömmu.
Mikil sorg er hjá afa í Skála-
gerði núna, þegar hann kveður
nafna sinn.
Og árin liðu við leik’ og störf.
Ungi drengurinn er orðinn fullvaxta
maður. En þá, svo allt of fljótt,
hefur hann lokið sinni lífsgöngu hér
á jörðu. Hún var ekki löng, en
bjarta brosið hans geymist í hugum
okkar allra.
Ég var beðin fyrir djúpar samúð-
arkveðjur frá Ásu Valgerði dóttur
minni, frænku Hjálmars, sem er
skiptinemi í Kanada, hún sendir
ykkur hlýjar hugsanir yfir hafið.
Megi góður guð styrkja foreldra,
systkini, afana og aðra ástvini f
þeirra miklu sorg.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildúm lófum lvki
um lífsins perlu I gullnu augnabliki.
(T.G.)
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Margrét Hjálmarsdóttir
Það er svo erfitt að kveðja en
ég er Guði þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast frænku minni,
hún gaf mér mikið.
Elsku Steini og Sólveig, harmur
ykkar er mikill. Guð veiti ykkur
styrk. Minningin um yndislega konu
lifir.
Far þú i friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Fædd 2. október 1916
Dáin 21. apríl 1990
Okkur langar í nokkrum orðum
minnast elsku ömmu okkar, Guð-
veigar Guðmundsdóttur frá Borgar-
nesi.
Það er margt sem kemur upp í
hugann nú þegar amma er fallin
frá.
Alltaf þegar við fórum í Borgar-
nes fórum við beint til ömmu og
afa. Við fengum alltaf hlýjar og
góðar móttökur og alltaf var okkur
boðið upp á kökur og mjólkurglas.
Amma var mikil dugnaðarkona í
höndunum. Yfirleitt þegar við kom-
um í heimsókn til hennar var hún
með eitthvað á pijónunum t.d. vettl-
inga eða ullarsokka.
Það er ekki langt síðan hún
amma okkar var hjá okkur í nokkr-
ar vikur hér í Reykjavík. Á þessum
vikum áttum við margar ánægju-
stundir með ömmu.
Amma var mjög ákveðin k’ona
en blíð og góð.
Það var nú ekki fyrir löngu að
fermingar voru í fjölskyldunni. Þar
voru afi og amma mætt að vanda,
hress og kát. Engan gat þá grunað
að amma ætti svo stutt eftir sem
raun varð á. En rúmlega viku seinna
bárust okkur þau tíðindi að hún
amma okkar væri dáin. Hún andað-
ist á heimili þeirra afa í Ánahlíðinni
í Borgarnesi.
Við viljum senda afa, börnum
þeirra, barnabörnum og barna-
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að gefa
þeim styrk. Minningar ömmu munu
lifa með okkur. Megi amma okkar
hvíla í friði og í góðum höndum
Guðs.
Heiðrún og systkini.
Sigurveig og systkini.
t
Einlægar þakkir færum við öllum þeim,
sem vottuðu okkur hluttekningu sína
og vináttu við andlát elskulegrar eigin-
konu minnar, móður okkar, dóttur, syst-
ur, mágkonu og tengdadóttur,
ÁGÚSTU HELGU SIGURÐARDÓTTUR
lögfræðings.
Fyrir hönd vandamanna.
Búi Kristjánsson,
Haukur Þór Búason,
Birgir Hrafn Búason,
Arnar Már Búason,
Jóhanna G. Möller, Sigurður Pálsson,
Margrét Kristín Sigurðardóttir, Börge J. Wigum,
Erla Guðjónsdóttir, Kristján Búason.
i Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐNÝJAR PÁLSDÓTTUR,
Furulundi 1b|
Akureyri.
Hjálmar Jóhannesson, Anna L. Valdimarsdóttir,
Anna Jóhannesdóttir, Smári Helgason,
Erna Jóhannesdóttir, Ólafur Þórðarson,
Gyða Jóhannesdóttir, Pálmi Einarsson,
Páll Jóhannesson, Ólína Jónsdóttir,
Birna Jóhannesdóttir,
Eygló Jóhannesdóttir, Jósavin Arason,
Magnús Jóhannesson, Jenný Karlsdóttir,
Guðmundur Jóhannesson, Meriam Legaspi,
barnabörn og barnabarnabörn.
(V.Briem)
Gerður
Til greinahöfunda
Minningarorð
Það eru eindregin tilmæli rit-
stjóra Morgunblaðsins til þeirra,
sem rita minningar- og afmælis-
greinar í blaðið, að reynt verði
að forðast endurtekningar eins og
kostur er, þegar tvær eða fleiri
greinar eru skrifaðar um sama
einstakling. Þá verða aðeins leyfð-
ar stuttar tilvitnanir í áður birt
ljóð inni í textanum. Ef mikill
fjöldi greina berst blaðinu um
sama einstakling mega höfundar
og aðstandendur eiga von á því
að greinar verði látnar bíða fram
á næsta daga eða næstu daga.
Að undanförnu hefur það færst
mjög í vöxt, að minningargreinar
berast til birtingar eftir útfarar-
dag og stundum löngu eftir jarð-
arför. Morgunblaðið áskilur sér
rétt til að birta ekki minningar-
greinar sem berast því eftir að
útför hefur farið fram.
Morgunblaðið hefur ekki birt
ný minningarkvæði um látið fólk,
en leyft tilvitnanir í gömul, áður
prentuð kvæði. Blaðið áskilur sér
rétt til að stytta þessar tilvitnanir
eða fella þær niður, ef þær eru
sífellt endurteknar í blaðinu. Þá
mun Morgunblaðið ekki birta heil
kvæði, áður birt, en stundum
fylgja óskir um það.
Ritstj.