Morgunblaðið - 16.05.1990, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. MAÍ 1990
Kveðjuorð:
Rósa J. Sigurþórs-
dóttír, Grundarfírði
Fædd 13. júní 1936
Dáin 22. marz 1990
Aðeins nokkrar línur, um vin-
konu mína, Rósu Jóhönnu. Mér al-
deilis krossbrá er ég fékk upphring-
ingu frá Grundarfirði, sunnudaginn
8. apríl. Það var Guðbjartur Císels-
son eiginmaður Rósu sem hringdi
og tilkynnti mér lát Rósu. Það hafði
alveg farið fram hjá mér í fréttum.
Að vísu var ég búin að lesa um í
blöðum að kona hefði verið skorin
upp við bijósklosi og dáið af völdum
þess, en að mig óraði fyrir að ég
þekkti konuna, það hvarflaði aldrei
að mér. Það er oft skammt á milli
lífs og dauða það sýnir sig á þessu
tilfelli. Hun hefði í skyndi verið
kölluð til annarra starfa og þykir
mér það ekki skrítið því að allir
vilja hafa jafn ljúfa konu í vinnu
hjá sér.
Við Rósa kynntumst á Heilsu-
hælinu í Hveragerði fyrir þremur
árum. Tókst með okkur kær vinátta
frá fyrsta degi er við tókum tal
saman.
Höfðum við lík áhugamál, vorum
báðar bindindismanneskjur, áhuga
á söng, góðri tónlist, gönguferðum
og síðast en ekki síst töluðum við
mikið um trúmál og um heimilin
okkar. Við vorum báðar svo lánsam-
ar að eiga yndislega menn sem
hægt var að treysta, yndisleg börn
og bamabörn, sem öll voru í fjar-
lægð.
Rósa skipti aldrei skapi, hún kom
til dyranna eins og hún var klædd,
alltaf hrein og bein þannig að mað-
ur vissi alltaf hvar maður hafði
hana. Það er gott að kynnast slíkri
mannkosta manneskju. Einnig var
ég svo lánsöm að kynnast seinni
manni hennar, Guðbjarti Císelssyni.
Hann kom á eftir konu sinni til
Hveragerðis sér til hressingar og
hvíldar, eftir mikið slys. Hann sýndi
þvílíkt æðruleysi, var sko ekki al-
deilis að kvarta þó að honum liði
oft illa. Það var yndislegt að sjá
hvað þau báru mikla virðingu hvort
fyrir öðru. Ég dauð öfundaði hana
af að hafa manninn hjá sér, en
auðvitað þakkaði ég Guði fyrir það
að minn maður var heill heilsu þó
að það hefði verið dásamlegt að fá
að hafa hann hjá sér.
Ég kom oft inn á herbergi til
þerra og drakk með þeim kaffisopa,
þá var oft glatt á hjalla eins og
raunar alltaf nálægt Rósu minni.
Þó að kynni okkar yrðu ekki löng
+
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
LÍNEY HELGADÓTTIR,
Hrafnagilsstræti 38,
Akureyri,
sem lést 7. maí, verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju fimmtudag-
inn 17. maí kl. 13.30.
Hólmfriður Andersdóttir, Úlfar Hauksson
og barnabörn.

Hjartkær móðir mín,
ODDNÝ MARGRÉT HALLDÓRSDÓTTIR,
Erluhrauni 4,
Hafnarfirði,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi 8. maí sl., verður jarðsung-
in frá Víðistaðakirkju föstudaginn 18. maí kl. 13.30.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Anna Guðnadóttir.
+
Útför mannsins míns og föður okkar,
HELGA EIRÍKSSONAR,
bónda,
Fossi á Síðu,
fer fram frá Prestbakkakirkju, föstudaginn 18. maí kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er vinsamlega bent á Prest-
bakkakirkju.
Guðrún Björnsdóttir,
Guðleif Helgadóttir,
Björn Helgason.
Hjálmar Rögnvalds-
son - Minningarorð
þá urðum við strax svo kærar hvor
annarri. Sögðum við stundum að
það væri engu líkara en að við hefð- '
um þekkst í fyrra h'fi. Ég vissi oft
hvað Rósa hugsaði og gagnkvæmt.
Það er erfitt að trúa því að Rósa
sé dáin, en staðreynd engu að síður.
Ég finn fyrir tómarúmi við tilhugs-
unina að hitta Rósu ekki oftar á
þessari plánetu, en ég trú því að
við eigum eftir að hittasta aftur á
öðru tilverustigi og getum þá sung-
ið saman á ný.
Ég veit að Rósa hefur fengið
góða heimkomu. Ég kveð kæra vin-
konu. Minninguna geymi ég í huga
mínum og mun biðja fyrir henni í
bænum mínum.
Elskulegi Batti minn, missir þinn
er mikill, en ég vona að góður Guð
mildi sárin er fram líða stundir.
Börnum hennar, barnabörnum og
öðrum aðstandendum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Þeir eiga
góðar endurminningar sem enginn
getur tekið frá þeim. Minningarnar
verða ógleymanlegan og oft rifjaðar
upp í góðum vinahóp.
Hildur Kristín Jakobsdóttir
Okkur langar til að minnast með
nokkrum orðum Hjálmars Rögn-
valdssonar vinar okkar sem lést af
slysförum 6. maí síðastliðinn aðeins
21 árs að aldri. Við kynntumst hon-
um fyrir tæpum þremur árum þeg-
ar hann fór að vera með eldri dótt-
ur okkar, Dagrúnu, og bjó síðan
hjá okkur í rúm tvö ár sem einn
af fjölskyldunni. Hjálmar var að
eðlisfari hæglátur og dulur en gat
verið gamansamur og kátur þegar
við átti. Hann flutti með sér á heim-
ilið heilmikinn félagsskap ungs
fólks því hann var vinsæll og vel
látinn hvar sem hann fór. Viljum
við nota þetta tækifæri og þakka
öllum vinum hans og Dagrúnar þá
hugulsemi og hlýju sem þau hafa
sýnt okkur alla tíð og ekki síst þessa
síðustu daga. Hjálmar talaði ekki
mikið um sínar tilfinningar en sýndi
með ýmsu móti næman skilning á
líðan annarra. Honum þótti afskap-
lega vænt um fjölskyldu sína og
talaði um þau með stolti og virð-
ingu, einkum Guðmundu móður
sína, og sérstakan sess áttu í hjarta
hans afarnir Hjálmar og Ólafur.
Það er erfitt að koma að í stuttu
máli öllu sem brýst fram í hugann
á svona stundu og skal ekki reynt
hér. En við vildum koma á fram-
færi þakklæti fyrir þessi ár sem við
fengum að hafa þennan elskulega
unga mann hjá okkur og minningin
um fallega brosið hans og einlæga
vináttu gerir okkur ríkari. Að lokum
viljum við senda fjölskyldu hans og
vinum okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Fanney og Hlöðver
Að kvöldi sunnudagsins 6. maí
hittumst við vinirnir á Borgarspít-
ala undir kringumstæðum sem við
áttum aldrei von á. Við sátum á
biðstofunni í örvæntingu og vonuð-
umst eftir góðum fréttum, sem við
fengum svo aldrei. Við fréttirnar
var eins og að slökkt væri á öllu,
tómleikinn yfirtók okkur. Það var
eins og tíminn stoppaði í stutta
sund, Hjalli var dáinn og það var
ekkert sem við gátum gert.
Við kynntumst Hjalla í grunn-
skóla og ólumst upp með honum
sem vini. Við lékum okkur og
skemmtum saman og áttum margar
ánægjustundir. Það er ekki hægt
að segja annað um Hjalla en að
hann hafi verið hæglátur, en hann
brá skapi þegar við átti. Hjalli var
traustur og góður vinur vina sinna
og var gott að tala við hann og
hann gaf sér tíma til að hlusta á
það sem maður hafði að segja. Það
var sama hvað á bjátaði hjá honum,
það var alltaf ljós framundan.
Það má því segja að það hafi
verið höggvið stórt skarð í okkar
vinahóp sem aldrei verður fyllt aft-
ur.
Við vottum fjölskyldum og vinum
Hjálmars og Magnúsar okkar
dýpstu samúð og Guð veri með
þeim.
Ingi, Gísli, Jói og Júlli
Þegar ég kom heim sunnudags-
kvöldið þann 6. maí fannst mér það
skrýtið hvað allt var hljótt og að
enginn var heima nema Gunni, vin-
ur hans Hjalla. Ég átti ekki von á
að heyra það sem Gunni sagði
mér, að Hjalli hefði lent í slysi og
að hann væri dáinn.
Ég kynntist honum fyrst fyrir
fjórum árum þegar hann og systir
mín voru fyrst saman. Mér leist
strax vel á hann og okkur varð
fljótt vel til vina. En upp úr slitn-
aði hjá honum og Döggu systur en
ári seinna var hann þó kominn aft-
Minning:
Matsoka Sawanura
22. febrúar síðastliðinn var jarð-
settur Gústaf Metzelaar (Gústaf
Skúlason), eða Matsoka Sawanura,
eins og hann var jafnan kallaður.
Matsoka fæddist í Indónesíu hinn
12. janúar 1931, elstur þriggjasona
Henriettu Emely og Jóhannesar
Marinus Metzelaar.
John yngri albróðir hans er bú-
settur í Brasilíu, en Wilson yngri
hálfbróðir hans kom hingað til lands
til að vera við útför bróður síns.
Mikil vinátta hafði skapast milli
þeirra bræðra, en' þeir týndu hvor
öðrum á æskuskeiði í hamförum
þeim er urðu í seinni heimsstyijöld-
inni, þar sem faðir þeirra týndi lífi
og fjölskylduböndin tættust og
bræðurnir lentu á flótta undan inn-
rásarheijunum.
Matsoka lenti í fangabúðum í
Nýju Gíneu og sat þar um árabil.
Það hefur verið grimmilegur skóli
óhörnuðum unglingi sem án efa
hefur markað djúp sár í tilfinninga-
ríkri sál. En víst er' að hann stóðst
þær raunir sem honum var gætt
að sæta, en orðum skýrari vitnis-
burður um óvenjulegan viljastyrk
og þrek.
Að stríðinu loknu dvaldi Matsoka
um hríð á Okinawa, þar sem hann
fékk sína undirstöðuþjálfun í júdó-
íþróttinni og varð henni í meira lagi
handgenginn. íþrótt þessa kenndi
hann við glæsilegan orðstír, fýrst í
júdódeild Ármanns, síðar á eigin
vegum. Síðan lá leið hans til Hol-
lands, lands föður hans, síðan vest-
ur um haf, þar sem hann var búsett-
ur um árabil.
Samfara þeirri júdó-þjálfun sem
hann hlaut lagði hann stund á
sjúkranudd, en hann var lærður
Chiropractor, sem átti þátt í hve
létt honum reyndist oft að lina þján-
ingar þeirra er leituðu þjónustu
hans.
Árið 1967 gerðist Matsoka Metz-
elaar íslenskur ríkisborgari og tók
sér nafnið Gústaf Skúlason, en eft-
ir sem áður héldu vinir hans áfram
að kalla hann Matsoka Sawanura.
Það var árið 1958 til 1959 sem
Matsoka kom til landsins, skömmu
síðar kvæntist hann Jenný Sig-
mundsdóttur og eignuðust þau tvær
dætur. Þær Miehiko Soffíu, en
hennar sonur er Davíð Öm og sam-
býlismaður Sveinbjöm Oddsson og
+ Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi, + Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, sonar og bróður,
SIGURJÓN ÞÓRÐARSON, ÚLFARS ÞÓRS AÐALSTEINSSONAR,
Æsufelli 6, Suðurhólum 18,
Reykjavík, Reykjavík.
sem lést þann 9. maí sl., verður jarðsunginn frá Fella- og Hóla- kirkju fimmtudaginn 17. maí kl. 13.30. Sigríður Helga Sverrisdóttir, Kristján Ari Ulfarsson,
Sigrún Sigurðardóttir, Þórður Sigurjónsson, Þórhildur Hinriksdóttir, Aðalsteinn Þórðarson, María Aðalsteinsdóttir,
Auður Björg Sigurjónsdóttir, Kristinn Gislason Þórstína Aðalsteinsdóttir,
og barnabörn. 0 Svanhvít Aðalsteinsdóttir.
Sylvíu sem býr hjá móður sinni.
Jenný og Matsoka slitu samvistir
eftir nokkurra ára hjónaband.
Síðustu 12 árin bjó Matsoka í
Keflavík og starfaði við fag sitt við
mikla hylli sem fyrr uns meinsemd
við hjartað tók að ganga æ nærri
þreki hans.
Fyrir um það bil 10 árum varð
vart sykursýki hjá honum og 5 ámm
síðar varð að taka af honum fótinn.
Þetta varð Matsoka mikil raun, því
fátt varð honum frábitnara en að
þurfa að vera upp á aðra kominn.
Og víst stóð hann svó lengi sem
stætt var og barðist af óvenjulegu
þreki, trúarstyrk og æðruleysi í
sjúkdómslegunni sem hann lá
síðustu mánuðina á Landakotsspít-
ala, þar sem hann andaðist 15. febr-
úar sl.
Ég vil flytja dætmm og barna-
barni Matsoka mínar innilegustu
samúðarkveðjur um leið og ég
þakka Matsoka fyrir að hafa verið
til.
í guðs friði.
. , Grétar Bergmann