Morgunblaðið - 04.02.1984, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1984
Minning:
Kristrún Oskars-
dóttir Stykkishólmi
Fædd 20. september 1947.
Drukknaði með mb. Hafnarey,
31. október 1983.
Vindar báru mér fegn
þú værir ekki lengur hér.
Ég spurði þá
hvar þú værir
þeir þogðu
alveg um það
ég spurði stjörnurnar
þær undruðust
spurði regnið
það varð leyndardómsfullt
spurði mánann
hann brosti.
Ég vissi þú kæmir ekki.
(Nína Björk Árnadóttir)
Það kemur ósjálfrátt í huga
minn aftur og aftur, án þess að ég
ráði við hugsun mína. Minning um
sumarkvöld og sumarnótt á árinu
1982 úti í einni af eyjum Breiða-
fjarðar.
Við áttum þar náttlausa veröld
nokkrar vinstúlkur sem höfum
haldið hópinn nú í allmörg ár.
Þessi hópur gengur undir nafninu
saumaklúbburinn, þó svo að
saumalistir séu lítt stundaðar á
okkar fundum.
Þessa helgi tókum við okkur til
og lögðumst út. Áttum okkur
sjálfar, lausar við börn og bú. Át-
um og drukkum og vorum glaðar.
Önnur slík helgi kemur ekki aftur,
í hópinn vantar eina. Kristrún
vinur okkar hefur horfið á firðin-
um okkar fagra, sem á sín andlit
mörg. Friðsæld og fegurð sumar-
næturinnar og brim og öldur á
gráum vetrardegi. — Ég á svo
margs að minnast en finnst orðin
svo fátækleg.
Eftir að foreldrar mínir stóðu
yfir brunarústum heimilis okkar
er ég var á öðru ári bundust tengsl
okkar Kristrúnar á milli. Foreldr-
ar mínir fengu aldrei fullþakkað
Óskari föður Kristrúnar þá vinnu
og alúð sem hann lagði í byggingu
íbúðarhússins í Ási, sem byggt var
upp á einu sumri. Þaðan í frá kom
ég oft í húsið þeirra við Aðalgöt-
una og var leidd í sannleika lífsins
af lífsreyndri stúlku, árinu eldri
en ég, Kristrúnu. Enda var ég
heimalningur og ósköp sveitó.
Fyrstu skóladagarnir hefðu orðið
mér erfiðir, ef hennar hefði ekki
notið við. Hún fann fyrir mig
sessunaut, og þá um leið þó að við
vissum það ekki þá, vinkonu til
fjölda ára.
En það varð vík á milli vina.
Óskar flutti með fjölskylduna til
Hveragerðis. Litla kann ég sögu
Kristrúnar frá þeim árum, en
gamlar stöllur í Hólminum heyrðu
á skotspónum sögur um ævintýra-
líf hennar þar.
Auðvitað kom hún aftur vestur.
Tók síðasta árið í skólanum og fór
að vera með Eyþóri Ágústssyni.
Þetta þótti okkur nú dálitið skrítið
að hún skyldi vera svona komin á
fast eins og kallað var ekki eldri
en þetta. En hún var óvenjulega
bráðþroska og þetta samband
dugði báðum vel.
Eg fór úr Stykkishólmi um
stund, en kom svo aftur heim. Með
mann og lítinn son. Kristrún og ég
áttum syni sama vorið. Þá áttum
við enn á ný sameiginleg áhuga-
mál. Og svo varð saumaklúbbur-
inn okkar til. Ýmsar mannabreyt-
ingar urðu, svona fyrstu árin. En
brátt varð hópurinn fullkominn að
okkar áliti. Átta höfum við komið
saman af og til. Hlegið og grátið
saman, þráttað og fundið þá sam-
kennd sem hvergi verður til nema
í félagsskap kvenna. Og tvívegis
lögðumst við út, á þann máta sem
í upphafi var lýst. Að vera sjálfum
sér nógur, en í hópi þar sem er
traust og trúnaður. Slíkt verður
aldrei metið til fulls, fyrr en mað-
ur stendur skyndilega agndofa og
veit að þessar stundir koma aldrei
aftur.
Stuttu áður en ég fór úr Stykk-
ishólmi lánaðist mér að hóa sam-
an saumaklúbbnum í snarl og
kveðjuspjall. Ég veit að Kristrún
hafði áætlað að fylgja til grafar
gömlum vini suður í Reykjavík.
Én hún vildi gjarna hitta okkur
líka. Og svo komu Þórsnesingar
heim í helgarfrí af síldinni þessa
helgi. Svo við fengum að hafa
hana um stund — en ekki þó mjög
lengi, því að Eyþór var að koma.
Eyþór og Kristrún voru ólík en
þó svo ótrúlega samrýnd. Þau
gerðu alla hluti saman, þegar þau
gátu verið saman, sem vissulega
var oft gloppótt þar sem Eyþór
var alltaf á sjónum.
Mér finnst lýsa þeirra sambandi
vel, dálítið sem hún sagði við mig í
eyjaferðinni sem mér hefur orðið
svo tíðrætt um. Við höfðum sótt
vatn í brunninn, eða hún reyndar.
Ég tölti bara með henni. Hana
munaði lítið um að bera tvær föt-
ur fullar af vatni. Við settumst á
hæð fyrir ofan húsið og ræddum
vandamái lífsins. Ég sagi eitthvað
í þá átt að hún virtist alltaf svo
ánægð með lífið, hvort þau Eyþór
hefðu engin vandamál. Jú, það
hlýtur að vera, svaraði hún mér.
En veistu ég man bara ekki eftir
neinum, ég gleymi þeim strax.
Hún var sjómannskona. Sá um
allt á heimilinu. Ó1 upp börnin og
gerði við þvottavélina ef á þurfti
að halda, og sá um fjármál heimil-
isins. En vann oftast utan heimil-
is. Bæði í frystihúsunum og í mörg
ár við afgreiðslustörf hjá Kf.
Stykkishólms. Það er ekkert oflof
þó að ég segi að ég þekki ekki
marga henni duglegri við vinnu.
Og svo fór hún að fara á sjóinn.
Þar virtist hún vera mjög ánægð,
og ég held að henni hafi líkað sú
vinna best af því sem hún hafði
fengist við.
Kristrún vinur minn sigldi sína
síðustu ferð viku áður en ég fór úr
Stykkishólmi. Erfiðir voru þeir
dagar öllum íbúum Stykkishólms,
en ásamt henni fórust tveir ungir
menn.
Við kynntumst ungar — og aft-
ur á ný fullþroska. Vorum dásam-
lega ósammála í pólitík, en sam-
mála um að heimurinn væri skárri
en hann liti út fyrir og mannfólkið
dásamlegt.
Eyþór og krakkarnir sakna og
syrgja. Ekki aðeins hennar heldur
líka tengdasonarins hennar unga
sem henni fylgdi í hafið. Sorgin er
sár, en er ekki einhverstaðar ritað
að það sem veldur hryggð okkar sé
það sem hafi verið gleði okkar?
Við þau langar mig að segja
þetta: Veturinn er langur og verð-
ur eflaust snjóþungur. En það
mun vora á ný. Og sumarfagur
Breiðafjörður brosir við okkur.
Fórnir hefur hann margar þegið.
Dýra fórn tók hann nú í vetur.
Náttúran öll, sjórinn og fjöllin
blessa minningu Kristrúnar
Óskarsdóttur, og vinir hennar
munu geyma hana í hjörtum sér.
Dagbjört Höskuldsdóttir
í dag er minnst Kristrúnar
Óskarsdóttur sjómanns, en hún
fórst með mb. Haferni við Bjarn-
eyjar á Breiðafirði, 31. október sl.
Einnig fórust þá Ingólfur Krist-
insson frá Jaðri í Saurbæ, tilvon-
andi tengdasonur Kristrúnar og
Pétur Jack, Stykkishólmi.
Kristrún Óskarsdóttir fæddist í
Stykkishólmi 20. september 1947,
dóttir hjónanna Óskars Ólafsson-
ar trésmíðameistara frá Söðuls-
holti í Eyjahreppi og Kristínar
Þórðardóttur frá Miðhrauni í
Miklaholtshreppi. Kristrún ólst
upp í Stykkishólmi fram til ársins
1958, en þá flutti fjölskyldan til
Hveragerðis. Þó Kristrún væri þá
ekki nema 11 ára, þá hafði hún
fest rætur í Stykkishólmi og við
Breiðafjörð. Hún kom oft til
Stykkishólms, ýmist til skemmri
dvalar eða til starfa á sumrin. Það
átti líka fyrir henni að liggja að
setjast þar að til frambúðar. í
Stykkishólmi kynntist hún eig-
inmanni sínum, Eyþóri Ágústs-
syni vélstjóra, en hann er ættaður
úr Flatey, sonur hjónanna Ágústs
Péturssonar, síðar hafnarvarðar f
Stykkishólmi og Ingveldar Stef-
ánsdóttur.
Þau Eyþór og Kristrún gengu í
hjónaband 30. desember 1965 og
samheldnari og samrýndari hjón
er vart hægt að hugsa sér. Þau
áttu bæði sameiginlegan starfs-
vettvang og áhugamál og voru
hvort öðru svo óendanlega mikið.
Missir Eyþórs og söknuður er því
mikill þegar eiginkonan, félaginn
og góður vinur er svo skyndilega
hrifinn á brott.
Þau Eyþór og Kristrún bjuggu
fyrstu búskaparárin að Silfurgötu
15, í húsi foreldra Eyþórs, en fyrir
nokkrum árum byggðu þau eigið
hús að Sundabakka 14 og hafa bú-
ið þar síðan. Börn þeirra eru tvö,
Óskar, sjómaður, fæddur 8. maf
1966 og Ingveldur, nemi, fædd 30.
ágúst 1967. Ingveldur var heit-
bundin Ingólfi Kristinssyni sjó-
manni sem einnig fórst með mb.
Haferni eins og áður segir, efn-
ismanni og góðum dreng. Missir
hennar og sorg er því margföld er
hún í einu vetfangi sér eftir bæði
móður sinni og unnusta. Þau Ing-
veldur og Ingólfur höfðu nýverið
fest kaup á húsi í Stykkishólmi
þar sem þau hugðust reisa fram-
tíðarheimili sitt. Það er sárt að sjá
alia þá drauma og allar þær vonir
sem þarna voru bundnar skyndi-
lega verða að engu og tilheyra
minningunni. Styrkur Ingveldar
og festa er ótrúleg og aðdáunar-
verð og reyndar þeirra óskars
beggja ‘og það er sómi að því að
eiga slíkt efnisfólk að ættingjum
og vinum.
í Stykkishólmi vann Kristrún
ýmis störf utan heimilis sem flest
tengdust sjónum eins og eðlilegt
er í sjávarplássi. Þegar heimilis-
aðstæður leyfðu steig hún skref
sem fæstar konur stíga. Hún réð-
ist til sjós og starfaði sem mat-
sveinn og háseti um árabil.
Kristrún var félagshyggjumað-
ur og brauðstritið kom ekki í veg
fyrir að hún léti til sín taka á þeim
vettvangi. Meðal annars sat hún í
stjórn verkalýðsfélagsins í Stykk-
ishólmi og tók virkan þátt í félags-
lífi staðarins. Einnig tók hún virk-
an þátt í stjórnmálabaráttunni og
við síðustu Alþingiskosningar var
hún í 5. sæti á lista Alþýðubanda-
lagsins í Vesturlandskjördæmi.
Eins og áður segir lágu rætur
Kristrúnar í Stykkishólmi og við
Breiðafjörð. I Breiðafjörð sóttu
þau Eyþór bæði lífsafkomu sína
og þar fundu þau þá lífsfyllingu og
á lífsnautn sem flestir leita eftir.
Bjarneyjum og þó fremur í Flat-
ey nutu þau lífsins. Þar höfðu þau
m.a. nýverið fest kaup á litlu húsi
og ætlunin var að eyða þar þeim
tíma sem aflögu var frá skyldu-
störfum, eins og þau reyndar
höfðu gert í mörg ár.
Það er því kaldhæðni örlaganna
að einmitt þessi sami fjörður og
Kristrún unni svo mjög, skyldi
grípa inn í líf hennar með þeim
hætti sem orðinn er. En eigi má
sköpum renna.
Kynni okkar Kristrúnar hafa í
sjálfu sér ekki verið svo löng en
þau hafa verið þeim mun ánægju-
legri. Mest bar okkar fundum
saman í Stykkishólmi og Breiða-
fjarðareyjum, en einnig hér í
Reykjavík og einungis eigum við
fjölskylda mín ánægjulegar minn-
ingar frá samverunni með Krist-
rúnu og Eyþóri.
Kristrún var glaðlynd og upp-
lífgandi, hvers manns hugljúfi,
föst fyrir, trygglynd og því traust-
ur félagi. Bros hennar og hlýtt
viðmót stendur mér ljóst fyrir
hugskotssjónum.
Samskipti hennar við vini og
vandamenn bera persónuleika
hennar og lífsferli betur vitni en
mörg orð. Náið samband hennar
við tengdamóður sina, ættingja og
vini eru þar næg dæmi.
En nú er komið að vegamótum
og Kristrún Óskarsdóttir á ekki
lengur samleið með okkur hinum.
Það er ætíð sárt að sjá á eftir
þeim sem manni eru kærir og svo
er vissulega hér. En minningin um
Kristrúnu lifir og þegar litið er
upp á himin minninganna, þá skín
stjarna hennar meðal hinna skær-
ustu.
Ég votta Eyþóri, börnunum, for-
eldrum, tengdamóður, systkinum
og öðrum ættingjum mína innileg-
ustu samúð í þeirra miklu sorg.
Megi minningin styrkja þau öll.
Blessuð sé minning Kristrúnar
Óskarsdóttur og hafi hún þökk
fyrir samfylgdina.
Guðm. Stefánsson
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin
i sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn
er hóf sig yfir heimsins dægur-glys.
t
Móöir okkar og tengdamóöir,
JÓFRÍÐUR KRISTÍN ÞÓROARDÓTTIR,
Njélagötu 76.
veröur jarösungin frá Hallgrímskirkju mánudaginn 6. febrúar kl.
13.30.
Edda Ólafsdóttir, Ólöf Ólafsdóttir,
Kristín Ólafsdóttir, Bjarni Sigurösson.
t
Móöir okkar, amma, dóttir og systir,
GUDMUNDA QlSLADÓTTIR,
Öldugötu 48, Hafnarfirói,
lést 31. janúar.
Börn, barnabarn, foreldrar og systkini.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON,
fyrrverandi vélstjóri,
andaöist 2. febrúar á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Börn og tengdabörn.
Á horfna tímans horfi ég endurskin
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(St.St.)
Örlög ráða högum manna og nú
hafa þau kallað til fundar við sig
mína kærustu vinkonu. Fyrir
rúmum sautján árum kynntist ég
Kristrúnu fyrst. Það var í sauma-
klúbb sem við nokkrar ungar kon-
ur stofnuðum. Það var upphaf vin-
áttu sem óx og dafnaði með hverju
ári sem liðið hefur síðan, þannig
að undanfarin ár hafa verið sam-
eiginleg á svo margan hátt. Þegar
ég lít til baka verður mér hugsað
til allra þeirra ánægjustunda sem
við hjónin og reyndar fjölskyldan
öll hefur átt með Kristrúnu,
manni hennar og börnum. Varla
hefur sú vika liðið að við hittumst
ekki á öðru hvoru heimilinu og
ræddum saman um allt sem okkur
lá á hjarta. Og allar þær unaðs-
stundir sem við höfum átt saman í
sumarbústað þeirra hjóna í Flat-
ey%
Eg minnist daganna sem liðu
alltof fljótt og ýmissa lítilla at-
vika sem eru þó svo stór í minn-
ingunni. Það var setið við glugg-
ann og horft á smáfuglana í móan-
um byggja sér bú, stundum farið
og athugað hvað liði í litlu hreiðr-
unum. Um bónda einn las ég, sem
jörðin elskaði svo mikið að þegar
hann gekk um túnið sitt, þá lögð-
ust stráin að iljum hans og sóleyj-
arnar kepptust við að halla sér
upp að leggjum hans. Eins var
með Kristrúnu, hún unni náttúr-
unni í allri sinni dýrð. Hún var
léttstíg á grasinu og hendur henn-
ar voru alltaf mildar, hvort sem
hún sinnti litlu barni, yljaði hend-
ur ellinnar eða hlúði að hreiðri
mófuglsins.
Vinátta og ástúð er það sem gef-
ur lífinu gildi og þessa kosti átti
Kristrún í ríkum mæli ásamt
bjartsýni og óbugandi kjarki.
Ég get aldrei þakkað það nóg-
samlega að fá að kynnast Krist-
rúnu og eiga hana að vini. Ég
þakka Guði fyrir að hafa skapað
hana og foreldrum hennar fyrir að
hafa eignast hana. Hvers vegna
grípa örlögin í taumana og stöðva
þetta fagra líf? Við getum spurt
en fáum ekki svar. Hvers vegna
fékk hún ekki að lifa lengur? Hún
sem var alltaf svo full af lífsgleði
og starfsorku, alltaf svo glöð og
innileg. Það er undarlegt að hugsa
til þess að eiga ekki eftir að sjá
eldhúsdyrnar opnast og heyra
glöðu röddina hennar og sjá brosið
sem yljaði um hjartað. Að eiga
ekki eftir að ganga með henni um
nótt og gleðjast yfir miðnætursól-
inni. Hún sem alltaf hafði svo
mikið að starfa, en átti þó alltaf
nægan tíma til að gefa vinum sín-
um, sem eru svo margir og á öllum
aldri.
í sumar ætla ég að ganga um
fjöruna og hlusta á nið hafsins. Ég
ætla að hlusta á öldurnar sem
svæfðu Kristrúnu þeim svefni sem
allir eiga eftir að sofna. Hún hvílir
nú í faðmi eyjanna sem hún elsk-
aði í hinni helgu gröf hafsins. Við
þökkum henni allt sem við höfum
átt saman og ég og fjölskylda mín
kveðjum hana um sinn.
Sú stund kemur að við vinir
Kristrúnar leggjum á það djúp
sem hún hefur nú kannað og náð
landi. Á þeirri strönd munum við
öll sameinast að nýju.
Elsku Eyþór, Oskar og Inga
mín, þú sem missir á einu auga-
bragði móður þína og einnig unn-
usta þinn. Guð styrki ykkur í
þeirri miklu sorg sem á ykkur er
lögð. Engin gröf er eins helg og
hafið, engin sorg svo mikil að haf-
ið rúmi ekki tár þín. Þar geymast
þau og perlur minninganna þróast
í sálu þinni, auka skilning þinn og
gefa þér mildan frið sorgarinnar.
Þú finnur minningarnar streyma
um sál þína. Þar áttu nokkuð sem
enginn tekur frá þér, sjóð sem þú
getur leitað til á erfiðum stundum.
Ykkur, fjölskyldum ykkar og
öllum þeim sem eiga um sárt að
binda vegna þessa sorglega at-
burðar sendum við einlægar sam-
úðarkveðjur.
Drottinn blessi minningu hinna
látnu.
Guðrún og Baldur