Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1984, Blaðsíða 10

AÐLETTAST
UM130
PUND
Baddi hefur að minnsta kosti níu
líf. Hann veit ekki sjálfur hvers
vegna hann harðneitaði túr á tog-
ara, sem fórst í það skiptið, og
ekki var hann fyrr búinn að af-
munstra sig af öðru skipi en það
sökk með manni og mús. Þetta er
annar hluti samtals Kristínar
Sveinsdóttur við Systu og Badda í
San Francisco. Þriðji og síðasti
hluti samtalsins birtist næsta laug-
ardag.
Byrjaði 13 ÁRA
í Skipunum
Systa ber nú fyrir okkur ost og
kex. „Prófaðu þennan, hann er
vel kryddaður og sérlega góður.“
Svo er skenkt meiri bjór í glasið
mitt, og við höldum áfram að
tala með fullan munninn.
Allir, sem vettlingi gátu vald-
ið, hlupu í Bretavinnuna á þess-
um árum. Skipalestir frá Banda-
ríkjunum höfðu hér viðdvöl á
leiðinni til Evrópu, og allur inn-
flutningur kom frá Bandaríkjun-
um. Stundum þurfti að afferma
10—15 skip í einu. Þá var alltaf
skortur á mannskap í uppskip-
unina. Þrettán ára gamall byrj-
aði Baddi að vinna í skipunum.
Að vísu voru aldurstakmörkin 16
ár, en hann lærði snemma að
segja rangt til um aldur, enda
stór og stæðilegur og fullorðins-
legur í háttum. Oft var unnið til
miðnættis í skipunum, og áður
en hann vissi af var hann kom-
inn með meiri laun en faðirinn,
fyrirvinna fjölskyldunnar. Þar
með var öllum áhuga á menntun
varpað fyrir róða. Framboð á at-
vinnu var svo mikið og launin
svo gríðarleg, að piltinn langaði
ekkert úr þessum stanslausu
veisluhöldum í einhvern leið-
indaskóla. A þeim dögum fengu
jafnvel lík vinnu, stóðu í hnöpp-
um um allan bæ og studdust við
skóflur. Það var þá, sem letin og
ómennskan náðu að skjóta rót-
um á íslandi.
„Einn daginn var ég á leiðinni
niður að höfn til að vinna, þegar
kunningi minn kallaði í mig og
sagði: „Baddi, veistu að Amerík-
anarnir í Trípólíkampi eru að
ráða menn?“ Ég spurði hann,
hvert ég ætti að snúa mér til að
sækja um vinnu þar. „Á Ráðn-
ingastofu Reykjavíkur," var
svarið. Maður varð að vera orð-
inn sextán ára. Sá, sem vélritaði
umsóknina spurði: „Hvað gam-
all?“ „Sextán", ansaði ég. Hann
leit snöggt á mig og sagði „Segj-
um átján, það er eðlilegra."
Þarna komst ég í þá mestu
gullnámu, sem ég hef komizt í
um ævina.“
— í hvers konar starf varst þú
ráðinn?
„Um þær mundir voru fimm-
tíu hermenn úr Trípólíkampi
sendir heim í viku hverri. Eg
var, ásamt fleirum, ráðinn til að
tæma braggana jafnóðum og
þeir losnuðu. Áttum við að
fleygja því, sem skilið var eftir.
En í stað þess að keyra á haug-
ana þessum óhemju verðmætum,
þá seldum við allt draslið. Alls
kyns heimilistæki, svo sem ís-
skápa og eldavélar, rúm, fatnað
og margt, margt fleira. Við seld-
um það allt og lifðum eins og
kóngar.
En jafnoft og hóparnir hurfu
af landinu upphófust mikil
blesspartí og gleðskapur. Hver
einstakur hópur var kvaddur
með veisluhöldum svo gríðarleg-
um að segja má, að þennan tíma
hafi ég verið í látlausu bjórbaði.
Eins Og Olíufursti
í Aftursætinu
Þegar þeir lokuðu bílaverk-
stæðinu, sem stóð rétt við Trí-
pólíbíó, hirti ég allar sprautu-
græjurnar og lét bílstjóra á
Hreyfli fá þær gegn því að hann
keyrði mig til og frá vinnu í þrjá
mánuði. Eg breiddi úr mér í aft-
ursætinu eins og olíufursti og lét
fara vel um mig. Þá var ég sext-
án ára.“
— Hvemig tóku foreldrar þínir
þessu?
„Það var náttúrlega ægilegur
grátur heima. Pabbi var afskap-
Hann talaði aldrei um áfengi
við mig framar.
Eftir þetta fór ég að velta því
fyrir mér að fara í burtu. Ég
vildi forðast vandlætingu for-
eldra minna, og gefa þeim frí frá
mér. Sextán ára gamall venti ég
mínu kvæði í kross, kvaddi
mömmu og pabba og hvarf til
sjós.
Ég get sagt þér eina stutta
skemmtisögu frá þeim tíma.
Þegar við vinirnir, Biddi Línu-
dansari og ég, réðum okkur á
bát. Vinur minn, Biddi, var sá
San Francisco þykir einhver
fegursta borg Bandaríkjanna.
Hún er hvort tveggja ísenn,
borg gamla tímans með viktor-
íönskum húsum og borg nútím-
ans með skýjakljúfum.
fyrsti sem sýndi dans opin-
berlega á íslandi. Mótdansarinn
hans var kölluð Lína, og þess
vegna hlaut hann viðurnefnið
Línudansari.
Biddi var alltaf svo fínn í tau-
inu. Alltaf eins og klipptur út úr
móðinsblaði. Hann þekkti sfelp-
ur höllum fatapressum í Reykja-
vík, og þar vorum við vanir að
norpa berlæraðir á bak við hurð
á meðan stelpurnar pressuðu
buxurnar okkar fyrir böllin.
Mér hafði, eins og ég sagði áð-
an, lítilsháttar sinnast við for-
eldra mína. Við Biddi vorum að
fletta Mogganum og sáum, hvar
auglýst var eftir matsveini og
háseta á síldarbát. Við ákváðum
í snatri að skella okkur á síld.
Fínt að fara norður. Nóg af
stelpum, böllum og brennivíni.
Báturinn lá við verbúða-
bryggjuna og þangað var ferð-
inni heitið. A leiðinni tókum við
að karpa um, hvor okkar ætti að
verða hásetinn og hvor kokkur-
inn. Ég segi við Bidda: „Biddi, þú
verður kokkurinn en ég háset-
inn.“ „Ertu vitlaus, maður," seg-
ir hann, „ég verð auðvitað háset-
inn en þú kokkurinn." Ég segi:
„Heyrðu, Biddi, hvaða helvítis
vitleysa er þetta. Þú verður
kokkurinn og ég hásetinn, og svo
ekki meira um það.“ Vanalega
hafði ég fram með frekjunni það,
sem ég vildi. Svona héldum við
áfram að karpa. Svo sagði hann:
í garðinum heima. Systa,
Baddi og sonurinn Stefán. Og
alltaf skín blessuð Kaliforníu-
sólin.
lega rólyndur og vandaður mað-
ur. Hann kom til mín einn morg-
uninn og sagði við mig, að
drykkjuskapur minn væri um
það bil að leggja móður mína í
gröfina. Ég yrði að hætta þessu.
Þá leit ég á hann og sagði: „Það
er ekkert sjálfsagðara, pabbi
minn, ef þú bara sýnir mér ,
hvernig ég á að fara að því.“