Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1982, Blaðsíða 15

ekkert í þessari breytingu. Hann tók nú
að spyrja son sinn hvaö ylli þessum skín-
andi framförum. Edgar sagöi fööur sín-
um þá frá röddinni sem hann heyrði, og
hvernig hann aflaöi sér þekkingar meö-
an hann svæfi.
Cayce bóndi þóttist litlu nær, og vissi
varla hvort hann ætti aö trúa þessu. En
er árin liðu varð hann ekki einn um undr-
un sína, því læknar, sálfræöingar og aðr-
ir hámenntaðir menn heimsóttu hann,
athuguðu drenginn og hlýddu á hann.
Og þessum læröu mönnum varö þetta
engu minni ráögáta en fööur hans.
Öðruvísi en aðrir drengir
Eftir því sem fjölskylda Edgars sagði,
þá sannaöi hann fyrst þá hæfileika sem
áttu eftir aö gera hann frægan, þegar
hann var sextán ára gamall, síöasta ár
hans í skóla.
Þegar hann var aö leika sér á skóla-
flötinni lenti haröur bolti á mænunni, og
hann fór heim hálfruglaöur með svima.
Foreldrar hans skipuöu honum aö
fara í rúmiö og hlýddi hann því.
Þá geröist þaö allt í einu aö hann varö
mjög alvarlegur og myndugur í fasi, og
skipaði móður sinni aö útbúa grautarb-
akstur, og leggja hann við staðinn þar
sem boltinn haföi hæft hann.
Þetta vargert, og daginn eftir var hann
alveg eins og hann átti aö sér, en mundi
ekkert sem gerst haföi frá því andartaki
aö boltinn lenti á honum.
En nú haföi svo margt furðulegt kom-
iö fyrir í sambandi viö þennan dreng, aö
fólki var orðið Ijóst, aö hann var ööruvísi
en annað fólk. Sumir kunnu aö vísu
ágætlega viö hann, en aörir foröuöust
hann eins og hann væri ekki meö öllum
mjalla.
Ekki er hægt aö neita því, aö faöir
Edgars átti sinn drjúga þátt í öllum þeim
sögum sem af Edgari fóru, því hann
sagöi hverjum manni sem hlýöa vildi frá
hinum ótrúlegu hæfileikum drengsins.
Enda var hann orðinn mjög hreykinn af
honum, og ekki þurfti aö ýkja frásagnirn-
ar, svo ótrúlegar voru þær.
Svo eitthvað af þessu sé nefnt má
geta þess að hann afrekaði þaö, aö
endurtaka orð fyrir orð ræöu, sem
stjórnmálamaöur nokkur í hóraöinu
haföi skrifaö, og tók þaö þó hvorki meira
né minna en hálfa aöra klukkustund!
Hvernig fór hann aö þessu? Hann svaf
bara með ræðuna undir höföinu kvöldiö
áöur!
Lömuð raddbönd læknast
á undursamlegan hátt
Þegar Edgar Cayce var ungur maöur
vann hann sem afgreiðslumaður í versl-
un í Hopkinsville. Næst fékk hann svip-
aöa vinnu í bókabúö í Louisville, og
aldamótaáriö varö hann sölumaöur hjá
tryggingafirma. Því starfi kunni hann
mjög vel. En svo varö hann veikur í
raddböndunum, og sneri aftur heim,
vonsvikinn og brotinn maöur, því lækn-
arnir höföu sagt honum, aö hann gæti
aldrei framar talaö nema í hvísli.
Næst varö Edgar aöstoöarmaöur viö
sýningar dávalds nokkurs, sem sýndi
fyrir fullum húsum viö undrun og kátínu
áhorfenda. Dávaldurinn haföi heyrt um
lasleika Edgars, og aö lokinni sýningu
kvöld nokkurt reyndi hann aö lækna pilt-
inn meö dáleiöslusefjun sem átti aö
verka eftirá. En allt var þaö unnið fyrir
gýg, því Edgar neitaöi aö falla i djúpan
svefn sem nauösynlegur var á undan
sefjuninni.
En dávaldurinn vildi ekki gefast upp
við svo búiö og réöi lækni frá New York,
sem eitthvaö haföi fengist viö aö beita
dáleiöslu, til þess aö reyna aö lækna
Edgar. En þaö reyndist einnig allt árang-
urslaust.
En þrátt fyrir þaö aö svona illa tókst
til, viröist Edgar Cayce ekki hafa misst
trúna á dáleiösluna, því næst snýr hann
sér til manns þarna í borginni, sem hét
Al Layne. Hann var mikill áhugamaður
um dáleiöslu og vildi mjög gjarnan reyna
að hjálpa Edgari, en hann fór ööruvísi aö
en hinir aö því leyti, aö hann sneri sér til
Edgars sjálfs um góö ráö í þessu sam-
bandi. Og í marsmánuði 1901 gerðu þeir
svo tilraun á heimili Cayces óöalsbónda,
sem reyndist mjög mikilvæg fyrir framtíö
Edgars. Hún var mikilvæg sökum þess,
aö hún beindi honum inná þá braut, sem
átti eftir að verða lífsstarf hans.
í rauninni svæföi Edgar sig sjálfur, en
Layne og foreldrar Edgars voru viö-
stödd, reiðubúin til hjálpar, ef þess væri
þörf.
Edgar lokaöi nú augunum og andar-
dráttur hans varö dýpri. Þegar Layne
þóttist þess fullviss aö Edgar væri kom-
inn í eins konar dá eöa leiðslu, tók hann
að lýsa vanheilsu hans, sem haföi þjáö
hann svo lengi. Þeir Layne og Edgar
höföu nefnilega oröiö sammála um þaö,
aö úr því aö Edgar var ófáanlegur til
þess aö taka dásefjunum frá öðrum, þá
kynni hann ef til vill aö geta komið slíkri
sefjan af stað sjálfur.
Allt í einu talaöi hinn sjúki maður meö
hreinni og skýrri rödd, eins og aldrei
heföi verið neitt að henni. Hann sagöi:
„Já, viö sjáum líkamann."
Smátt og smátt lýsti þessi skýra rödd
svo orsökunum til þess aö raddböndin
heföu aö nokkru leyti lamast. Þetta væri
hægt aö lækna meö því aö örva blóðrás-
ina til hinna óvirku tauga og vöðva.
Á næstu tuttugu og fimm mínútum
varö brjóst Edgars og háls eldrautt.
Edgar stakk þá uppá því, aö Layne
skyldi hugsa fast um aö blóðrásin yröi
aftur eðlileg, og geröi hann þaö. Þegar
Edgar Cayce vaknaöi andartaki síöar var
rödd hans hrein og skýr.
Þetta var upphaf aö starfi sem stóð í
fjörutíu og fimm ár.
Sjúkdómsgreiningin
kom alltaf á máli
læknisfræðinnar
Þegar fréttin af þessu kraftaverki tók
aö síast út, streymdu beiönir til Edgar
Cayces um aö hjálpa öörum meö sama
hætti og hann haföi hjálpaö sjálfum sér.
Edgar, sem var drengur góöur, var aö
vísu fús til þess, en þó tregur í aöra
röndina, því hann óttaðist aö gera bara
vont verra. Hann minntist þess, aö hann
væri meö þessu að fást viö mannslíf.
Hvernig ætti hann, sem enga læknis-
menntun haföi aö dirfast aö segja lækn-
um fyrir verkum? Auk þess haföi hann í
rauninni ekki viö annaö aö styöjast en
þaö, aö honum haföi tekist aö svæfa
sjálfan sig og láta skrifa niður þaö sem
hann sagöi í þessu ástandi.
Fyrst hóf Edgar þessa óvenjulegu
hjálparstarfsemi meö aöstoö vinar síns
Laynes, en síöar tóku lærðir læknar þátt
í þessu.
í hvert skipti sem Cayce haföi komið
sér í leiðslu og ástandi sjúklingsins haföi
veriö lýst fyrir honum komu þessi orð:
„Já, viö höfum líkamann hérna.“ Þessu
fylgdi síöan sjúkdómsgreining á máli
læknisfræðínnar, sem sannfæröi efa-
gjörnustu lækna um þaö, aö hvaðan
sem þetta kæmi, þá lægi hér aö baki
mikil læknisfræðileg þekking og þjálfun,
enda komu svo á eftir nákvæm fyrirmæli
um meöferö sjúkdómsins.
Cayce og samstarfsmenn hans kröfö-
ust þess jafnan, að lækningaaöferöin
væri framkvæmd af læknum á viðkom-
andi staö, sem aögang heföu aö sjúkl-
ingnum. Stundum var þetta ekki hægt.
Ýmist sökum þess, aö læknar neituðu aö
vera nokkuö viöriönir þetta dularfulla
„kukl“, eöa hins aö sjúklingarnir vildu
ekki láta læknana koma nálægt sér af
því að þeir höfðu misst alla trú á þeim.
Fyrirmælin sem gefin voru, þegar
Cayce var í dái voru stundum ákaflega
einföld, t.d. hálsskolun, grautarbakstrar,
plástrar, heimatilbúið te eöa hressingar-
lyf. Oft voru fyrirskipaðar eins konar
strokur eða nudd, einkum á mænunni, til
þess aö endurskapa flæöi taugaaflsins
um líkamann.
Notaði hæfileikann
ekki sér til fjár
Þaö fór nú ekki hjá því, að þessar
lækningar færu að vekja aukna eftirtekt.
Kom fyrst um þær grein í blaöinu The
Bowling Green í Kentucky áriö 1903, og
svo birtust fleiri í blööum í Louisville og
Nashville. Þetta leiddi til þess, aö bréf,
símskeyti og langlínusamtöl hlóöust
upp, svo nota þurfti alla daga vikunnar
til þess aö hafa viö aö sinna þessu meö
einhverjum hætti.
Þaö liggur í augum uppi, aö Edgar
Cayce var innan handar aö verða stór-
auöugur maöur á því aö taka greiöslur
fyrir hjálp sína. En þaö tók þessi göfugi
maður ekki í mál, þótt hann ætti fullt í
fangi meö að framfleyta sér. Hann var nú
kvæntur maður og vann fyrir sér sem
aöstoöarmaöur hjá Ijósmyndara. En þau
knöppu laun sem hann hafði fyrir þaö
nægöu ekki fjölskyldunni til framfæris.
Heilsu hans sjálfs tók því aö hraka. Á
nýársdag 1906 var Edgar staddur í
óupphitaðri húsgagnaverksmiöju viö aö
taka Ijósmyndir fyrir húsbónda sinn.
Fann hann þá til slappleika, og um
kvöldið hneig hann niöur í Ijósmynda-
stofunni. Fyrst var kallaö á lækni, og
síöan hvern af öðrum, þangaö til aö
þarna var samankominn heill hópur
lækna. Þeim leist ekki á blikuna, því þeir
fundu engin slög á púlsi. Uröu læknarnir
aö brjóta nokkrar tennur hans til þess
aö reyna aö þvinga áfengi niður í
kverkar hans.
Skoöanir læknanna á því, hvernig ætti
aö bregöast viö sjúkdómi Cayces reynd-
ust jafnmargar og þeir sjálfir. Þannig gaf
einn þeirra honum morfínsprautu, annar
striknín, o.s.frv.
Ef hann var ekki látinn, þegar þeir
komu, hefði hann aö minnsta kosti átt
Frh. á bls. 16