Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1972, Blaðsíða 15

Mynd tekin á hemámsárunum
af H. C. Hansen forsætisráð-
herra, sem nú er látinn. Sagt
var að hann hefði alltaf 50
milljónir á sér.
Frederiksberg sjúkra'húsið. Skot
í magann er ekkert spaug. Ég lá
þár í þrjá sólarihringa en var þá
fluttur á einkaheimili af mínum
mönnum. Þeir óttuðust að mót-
spyrnuhreyfingin kynni að ryðj-
ast inn á sjúkra’húsið og Ijúka því
sem Hipóunum mistókst.
Síðast var ég í átta daga á laun
í St. Joseph sjúkrahúsinu. Slóð-
in var afmáð. Þegar ég skjögr-
aði út um ’hlið sjúkrahússins aft-
ur fór ég í felur.
Skömmu síöar upprættu Þjóð-
verjarnir hernaðarsamtökin.
Tiemroth ofursti var tekinn hönd-
um. Hann 'ljóstraði upp nöfnum
a’l'lra deildarforingja sinna og
setti sér stefnumót við þá þar sem
Gestapo kom og hirti þá alla.
E. Tiemroth ofursti, síðar hers-
höfðingi, fyrirliði hernaðarsam-
taka mótspyrnuhreyfingar-
innar.
Deildarforingjarnir, sem töldu
sig ’lúta herstjórn og voru svín-
beygðir af aga, ihlýddu fyrirskip-
unum Tiemroths ofursta og
mæltu sér álíka mót við undir-
menn sína. Það var a’llt upprætt.
Það vildi mér til happs að ég
var laus úr sambandi við þann
mannsöfnuð. Þjóðverjarnir náðu
mér aldrei, ef frá er talin þessi
eina mínúta þegar ég slasaðist
lítilsháttar og tókst að skjóta
mig í gegn.
Tiemroth varð síðar hershöfð-
ingi og var sæmdur tingarmerkj-
um.
Eftirleikurinn er ekki síðri til
frásagnar af þessu máli.
Framh. í uæsta Iblaði.
Með oddi
og egg
Framh. af bls. 12
vísu svo, að allir Ijúga meira eða
minna, en prestar Ijúga í Jesú
nafni amen, hallelúja og taka fé
fyrir. Það er svo mi'kil synd, að
það er ekki til nokkur guðdómur,
hvorki á himni né jörðu, sem er
svo miskunnsamur, að hann geti
fyrirgefið þeim það. Og ef hann
fyrirgefur það samt, þá er það
glæpur!“
Guðrún, dóttir Jóns í Borgar-
garði við Djúpavog, giftist Hall-
dóri Steinsen, lækni í Ólafsvík.
Hún þótti dásamlega fögur kona
eins og fleiri af þeim Borgar-
garðssystrum. Ég átti eitt sinn tal
um þetta við séra Árna, því að ég
vissi, að hann þekkti hana vel.
Ég spurði séra Árna:
„Var hún ekki ákaflega lagleg
kona hún Guðrún Steinsen?"
„Lagleg kona hún Guðrún
Steinsen. Nei, það fannst mér
ekki.“
„Fannst þér það ekki?“
„Nei, hún var það ekki.“
„Ég skil ekki smekk ykkar á
Snæfellsnesi. Hún þótti með
glæsilegustu konum á öllu Aust
urlandi."
„Nei, lagleg kona hún Guðrún.
Nei, það fannst mér ekki. — Hún
var bara ægilega fögur. Hún var
drottning, hún var gyðja, hún
var fegursta kona á jörðu og þó
víðar væri leitað. Það er ég alveg
viss um. Hún var bara vansköp-
uð af fegurð.“
Séra Árni bjó í allmörg ár hér
í bakhúsinu á Grundarstíg 15 og
var létt um má'lið, þegar hann
kom úr borginni á kvöldin, því
að þar var alltaf eitthvað stór-
kostlegt að gerast. Einu sinni sem
oftar fór ég að hvetja hann til
að skrifa ævisögu sína, en hanr.
þverneitaði því gersamlega. „Ég
hef margsinnis reynt að skrifa
ævisögu mína, sjálfsagt þrisvar
sinnum, og eflaust þrjá stundar-
fjórðunga í senn. En þetta gekk
ekki nokkurn skapaðan hlut, svo
að ég steinhætti aiveg við það,“
sagði prestur. — Síðar kom Þór-
bergur til sögunnar.
Ingimundur
Franvli. aí bls. 7.
gera og maður gæti eins verið að
vísa þessum vegfarendum út í op
inn dauðann.
Ég hef lika ekið í Englandi og
verð að segja, að þar er bezta
umferðarmenning, sem ég þekki.
Bretar eru svo þolinmóðir öku-
menn og gefa mikinn gaum að um
ferðinni i kring. Slysafjöldi mun
einnig vera minni þar en víðast
annars staðar.
ÍTALSKI spállarirm Avarelli sýnir í efibirfarandi spili
hveamig örygigisúrspil er fraimkvæmt á mjög aiuð-
veldan hátt. Er spid' þetita gott dæmi um þennan veiga-
mikla þátt i bnidigekunnáttu hjá hverjum spilara og
hetfiur svipuð sitaiða vaifailaust oft komið upp hjá flest-
um spdlunum.
Norður
Vestur
é
V
♦
*
K 8
D 3
6
D G
6
2
9 7 6 5
¥
♦
*
5
G
G
10 8
10
10 8 7
Austur
A G 10 9 3
V 654
♦ K 5 4 3
* K 4
Suður
A D 7 4 2
¥ K 9 8 7
♦ Á 9 2
* 3 2
Avarelli sat í vestur og var sa©nhasfi í 3 gröndum, en
anidstiæðingamir höfðu allitiaf saigt pass. Norður lét út
la'ufaidroittninigiu, sem er versta útispihð fyrir sagnhafa.
Sagnlhalfi drap i borði með kón'gi', lét út hjantia, drap
heima með táunni oig norðiur fékik slaiginn á drottning-
una. Nú var norður í vanda, iþví sama er hvað hann
lætur út, sagnhaifi vinniur allltaf spi'lið; hann fær 4 siaigi
á itíigiul, einn á spaðia, 2 á lauf og 2 á hjanta mieð því
að svína hjarta aftur.
Augljóst er að spilið tapast, ef sagnhafi 'byrjar á því
að gera tí'gulinn góðan. Láti hann út tigui, drepur suð-
ur imeð áisi, iætur því næst út lauf og sag-nhafi fær að-
eins 8 sla'gi áðiur en norður kemst inn itii' að 'taka frí-
sllægina á Haiuf. Öryggisúiispilið felist í þvi að láta sitrax
út hjarta og koma nonðri inn, áður en siuður getur iátiO
út iauf í geigmum Á-10, sem sagnbatfi á heiima. Þvi mið-
ur tapa 'margir spili eins ag þessu, því iþeir láta hugs-
unanlaust út 'ttgul áður en, þeir gera sér grein fyrdr að.
þanni'g fá þeir aðedns 8 slagi.
Þau undur og stórmerki hafa gerzt uppá
síðkastið, að allt í einu er talsvert frið-
vcenlegra í heiminum en verið hefur allt
uppundir fjóra áratugi. Fréttir blaða, út-
varps og sjónvarps snúast ekki fyrst og
fremst um hernaðarátök, tölu fallinna og
hina hraksmánarlegu útreið óvinarins.
Önnur minni háttar átök virðast einnig
hafa hjaðnað í bili. Stúdentaóeirðir og
kynþáttaárekstrar, sem neikvœðir spá-
menn töldu að bœru í sér dóminn yfir
þjóðskipulagi Vesturlanda, hafa ýmsum til
sárra vonbrigða orðið sífellt sjaldgœfara
fréttaefni.
Þess í stað hefur athygli heimsins beinzt
að því i bili, að þjóðir, sem um hríð hafa
verið fjandsamlegar, eru nú að nálgast
hver aðra í uinsamlegum samskiptum.
Kalda stríðið er ekki líkt því eins kalt og
áður; menn hafa jafnvel tekið svo djúpt í
árinni að segja það búið. Sumir telja, að
mannkindin ráði, því miður, engu um
þetta; það sé almæt'tið eða gangur himin-
tungla og innbyrðis afstaða þeirra, sem
sijórni svona löguðu. Aðrir þakka þessa
þróun þeirri tilviljun, að mannkynið búi
um stundarsakir við skárri leiðtoga en
stundum áður. Allmargir áhrifamiklir
þjóðaleiðtogar trúa raunverulega á jafn-
rétti og brœðralag fremur en ,,lebens-
raum“ og einhverja ofstœkisfulla stjórn-
málakreddu. Það bjargar heiminum á vor-
um dögum, að húmanistar og friðarsinnar
á borö við Willy Brandt, ráða meiru en
smáhitlerar eins og Idi Amin í Uganda,.
Meðal þess, sem ástæða er til að fagna,
er innganga Kína í Sameinuðu þjóðirnar
og nýhafin samskipti Kínverja við Banda-
ríkjamenn. Einnig eðlileg samskipti þýzku
ríkjanna og stórfelld verzlunarviðskipti
Rússa og Bandaríkjamanna. Umfram allt
er fagnaðarefni, að nú hillir undir stríðs-
lok í Viet Nam.
Hitt er svo annað mál, að margt
er harmsefnið í veröldinni. Misskipt
veraldargœði, ólæsi og jafnvel hung-
ur á stórum svœðum. Sýnileg óhœfni
nýfrjálsra ríkja til að stjórna sjálf-
um sér. Átthagafjötrar mr.lljónanna i
Austur-Evrópu og R.ússlandi og hr'.kalegt
andlegt ófrelsi, sem þar ríkir. Viðbjóðsleg
nýlendukúgun Portúgala í portúgölsku
Guineu á vesturströnd Afríku. Og þannig
mætti víst lengi telja.
Valdhafar og stríðsspekúlantar hafa
löngum séð, að fátt var vænlegra til að
œsa upp lýðinn en hjartnœmar og tilfinn-
ingaheitar rœður um föðurlandsástina og
umfram allt: Yfirburði föðurlandsins.
Þarmeð er föðurlandsrembingur og gorgeir
hcnn raunverulegi boðskapur og mikið
hefur sá boðskapur fundið fínan hljóm-
grunn í hjörtum margra vaskra drengja.
Sígilt dæmi um þetta eru órar nasista um
forustuhlutverk Þýzkalands og yfirburði
hins aríska stofns. Þór Wihitehead kom
einmitt að þéssu nýlega í Lesbókargrein
um Paradísarmissi Gerlachs hins þýzka.
Rœalsmaðurinn átti von á að hitta hér
stórvaxna og Ijóslitaða Aría af norrænu
hetjukyni, en fann þeirra í stað ofur
venjulega menn. Og í fullu samrœmi við
allt annað úr þeim herbúðum, breyttist
eftirvœntingarfull aðdáun hans í haitur.
Föðurlandsrembingur er mjög í œtt við
hreppapólitík, aðeins meiri ummáls. Þjóðir
heimsins hafa við hin og þessi tœkifœri
kynt undir þennan rembing; til dœmis
hafa Olympíulerikarnir verið notaðir til
þess. Þjóðfáni sigurvegarans í hverri grein
dreginn að hún, þjóðsöngur leikmn. Og
á eftir er helzt að sjá að sigurinn, sem
hinir einstöku afreksmenn höfðu stefnt
að og þjálfað sig fyrir árum saman, heyri
fremur til ákveðnu landi, jafnvel ákveðnu
þjóðskipulagi. Til dœmis komust Rússar
að þeirri mjög svo gleðilegu niðurstöðu í
sumar, að þeir hefðu ,,unnið“ Glympiu-
leikana. En eftir heimsókn arabískra
,,föðurlandsvina“ á Olympíuleikana, verða
þeir aldrei hinir sömu. Augu manna opn-
uðust fyrir því, að þjóðmetnaðurinn á
ekki heima á samkomu, sem œtti að stuðla
að kynnum og friði. Þessvegna verður lík-
lega horfið frá því í fyrsta s.inn í Montreal
1976 að draga upp fána og leika þjóð-
söngva.
Og það er mjög líklega spor í rétta átt.
Gísli Sigurðsson.
15