Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1972, Blaðsíða 6

Fjórir vanir ökumenn, sem reynslu hafa af
akstri heima og erlendis, segja álit sitt
Umferðin í voru landi, einkum þó
í Reykjavík, er eilíft umræöu- og
umkvörtunarefni. Hvað sem
segja má um hana, talar það
skýrustu máli, að óhöpp og slys
eru óhugnanlega tíð í umferðinni
hér; svo tíð að hlutfallslega verri
útkomu er víst vart unnt að finna.
Sé umferð, til dæmis í Reykjavík,
borin saman við umferð í borg-
um erlendis, þá þarf ekki mikla
glöggskyggni til að sjá, að hún
gengur miklu hægar. Samt er of
hraður akstur talinn ein höfuðor-
sök umferðaróhappa. Eitthvert
misræmi virðist í þessu, sem
þörf væri að rannsaka. Lesbókin
hefur fengið fjóra menn, sem all-
ir eru vanir akstri í hinum miklu
umferðarlöndum Evrópu og í
Ameríku, til að bera saman um-
ferðina hér við það sem þeir áttu
að venjast erlendis.
Sverrir
Þóroddsson,
kaupmaður
MIÐAÐ VIÐ
BRETA VAR
ÉG ÓKURTEIS
ÖKUMAÐUR
Fyrir fáeinum árum freistaði
Sverrir Þóroddsson gæfunnar á
kappakstunsbrautum Evrópu og
kynntist þá um leið venjulegum
akstri í borgum og á þjóðvegum.
Einkum var það á ítalíu og í Bret
landi. Sverrir telur sig hafa ek-
ið um 200 þúsund kílómetra er-
lendis, en það er viðlíka mikið
ið og miðlungs ökumaður ekur
hér á 10 árum. Sverrir segir:
Umferð á einni af aðalgötnm
Rómar.
— Það er að mörgu leyti af-
skaþlega ólíkt að aka bíl hér og
til dæmis á Ítalíu. Lúsargangur
eins og hér tíðkast í umferðinni
er fjarri Itölum. Ég kunni vel
við, hvað mikið líf er í akstrin-
um hjá þeim. Þeir eru engir sila-
keppir, alltaf lifandi, mjög ágeng
ir og kannski dálítið glannalegir
og hafa ekki þessa séntil-
mennsku, sem maður verður var
viö í Bretlandi. ítalir gefa manri
ekki tækifæri. Það kemur fyrir,
að á götuljósum, þar sem tveir
bílar eiga að stöðva hlið við hlið,
þar eru fjórir eða fimm. Og þeg-
ar Ijósið kemur er bara gefið í
eins og mögulegt er. Lögreglan
tekur ekki hart á þessu og ekki
heldur á hraðabrotum. I sumum
tilvikum er þessi umferð vara-
söm og stundum virðist óljóst
hver á réttinn á gatnamótum. Ég
hegðaði mér bara eftir málshætt-
inum: ,,í Róm fer maöur að eins
og Rómverjar" og það tókst ágæt
lega. Hraðamunur á hraðbrautun
um er mjög mikiíl. T.d. er alltaf
mikið a-f þessum litlu FíatbUum,
sem ekki ná 100 km hraða og svo
hraðskreiðir bílar eins og Ferrari
og Maserati, sem ekið er stanz-
laust á meira en 200 km hraða á
Autostrata del Sole t.d.
Bretland: Vegakerfið í Bret
landi er e'kki eins þróað eins og
víða annars staðar, en þar ber
meira á kurteisum ökumönnum.
Mér finnst Bretar upp til hópa
betri bílstjórar en ftalir og það
er Ifka mjög mikið um áhuga-
menn í Bretlandi. Að segja Breta
að hann sé lélegur ökuhiaður er
jafn svívirðilegt og segja Frans-
manni, að hann sé lélegur elsk-
hugi.
Það útheimtir mikla |jolinmæði
að aka í Bretlandi, en það er
vegakerfinu að kenna. En þar er
umferðarmenning, og bíði maður
eftir því að komast inn í röð og
gefi þaö til kynna meö stefnu-
Framh. á bls. 13
Fiskað í
hlýjum sjó
Framh. af bls. 5
'við 'ameriskur mi&n'nitias'kóli. 1
'M'aiasí'U skilj'a flestir ens'ku, þó
BahaiS'a Malasía sé þjóðar'málið
og s'kylduimiáJlið nú, enda rek-
inn miikill áróður fyrir að all-
ir ítoúar MalLasiu tali það mál.
Indlverjiuim »g Kiíinverjuim er
Mka ætlað að læra M'aliasí'U-
imíM, enda erfitt að vera mieð
imöng tunígiuimiál í lanidinu. Bf
tælkist að kenma ölliuim það rruáí,
6
m'undi það liíklega samieiina bet-
iur þjóðina. En nú er unn.ið af
ikappi að þVí að giera ailla þessa
Iþjóðlílioikka, sam byggja land-
!ið, að einni þjóð. — Það verður
að takast, ef vei á að fara, þó
við verðuim sjálf ekki vör við
nei-na óilgu hér i Benang, seg-
ir Alda.
Meðall M'alllasíum'anna er nú
imikill þjóðernMireyifing og þeir
ihafa mi'kinn þjóðlegan metnað.
Eiinn liðurinn í uppbyiggiimg-
'unni í landin/u er einimitt fisk-
veiði'úætlunim, sem nekin er
imieð 30% aðstoð fná FAO. Ann-
ao kostnað hera Malasíumenn
sj'álfir.
— Þieir enu að koma upp.
Jiyrsta Visiniuim að sjómanna-
»kóia, segiir Bingir. Og enu lamgt
ikomnir með skól'abylglgingar. Af
50 nemiurn, sem þar stuinda nú
máim, eru utm 20 vélstjónaefni,
'hitt enu skipstjóraiefni. FAO
isér uim veilkltíga þjáHfun þeirra
og því kenni ég þeiim á bátn-
uim, .skipti frá einiu veiöanfæri
ylfir i aninað oig þræTast Við að
klenna þeim siigddnigafræði á
miUi. Nem'Uinum er skipt í 3
Ihóþa. Einn er aMt-af með mér
á sjó, aninar nemiur siglinga-
ifnæði og sá þriðji er við sjó-
vtonsllunlálm í land'i. I skóllan-
'uim enu niær einigiöngu Ma'lajar,
IþVí stjórmin relkur hamn. Og þó
jafmrétti .þjóðfflóklkanma eigi að
vera í l'öiguim, þá helldiur stjóim-
in nú mjóg fram hlut Malaj-
annia, sem enu milkliu ödiuigíle'gri
að bjanga sér sjálfir en Kín-
venjamir. Ég byrjaði að nota
hér rælkjunet. Svo hefi ég ver-
ið að neymia spéins'kt troi'l,
mors'kt tnod 0g þýakt kaissa-
laiga tro'll, ag nú erum við að
reyma hrimgniót, sem a'ldre'i hief
ur sézt hér ium slóöir og genig-
'ur álgBettega. Váð verðum með
hainia á „ramatan", sem er hedg-
iur mlámuður Múhameðstnú-
arimanrua. Þá mitíga þeir elklki
borða frá sódárupprás til sól-
arlaigs. Um hiáidfegi eru þeir því
orðnir mjölg svamgir og se'gjast
ekki gtíta umnið ámi þess að
Iborða. 9vo við verðiuim að
h'ætta við að fara á s'jó alan
imlámiuðimm. Rií'kiS'stjórnin styðiur
'mijög alla trúarsið'j og þar seim
sjámaminasikólinm er nikisskóli,
mumdium við þunfa að tóoma imm
fyrir hádiegi dag hvern, til að
mamarnir kamist til bæna-
stumd'a eftir hátíegáð. Þetta er
Mkia ástæðán fyrir því að ég
verð að koimia að fyrir hádiegi
é hverjum föstudtígi. Eftir há-
deigi fara mienin til beena. Fiski-
málaráðherra landsims er ákaf-
laga trúaður maðiur ag styður
aflmt slilkt. En, dkkar verkiefmi
heyrir u'ndir hamn'. Annars
kom fiorsætisráðherramm,
Tumkiu Albdul Razaik með mér