Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1969, Blaðsíða 27

tvelmur, samtals 5700 hestafla,
véiuin Óðins voru gefnar full
oiíugjöf. Óðinn öslaði áfram og
nálgaðist togarann óðfluga. Um
leið og iarið var að nálgast
togaranm, sást að hanm var með
vörpuna í sjó og þegar komið
var að hlið hans var dufl sett
út, honum gefið stöðvunar-
m.p-ki með skipsflautunni og
kallað yfir til hans í hátalara
um að stöðva og innbyrða vörp
una. Strax og togarinn byrjaði
að framkvæma þá skipun, var
gúmmiíbátur varðskipsins sjó-
settur og ég ása.mt þriðja stýri
manni og tveimuir hásetum, fór-
um yfir í togarann. Við stýri-
mennimir vorum vopnaðir
skamm byssu.m af gerðinni Colt
6 skota 38 cal. og þakka ég
Drottni mikið, að hafa aldrei
þurft að beita byssu, því bæði
er það að um miðun í þröngri
brú er ekki um að ræða og ef
maður yrði það heppinm að
■hitta í útlim manns, undir þeim
kringumstæðum að nota yrði
byssuna, þá er ég viss um að
sá maður mundi ekki nota þamm
útlim meir. Um borð í togaran-
um framkvæmdum við þessa
venjulegu athöfn. Tiikynntum
togaraskipstjóranujn, að h>ann
væri hamdtekinn fyrir ólögteg-
ar veiðar og leituðum að frek-
ari sönnuniargögnum. Síðarn fór
ég með togaraskipstjórann yfir
í varðskipið, til frekari yfir-
heyrslu hjá skipherra, en þriðji
stýrimaður varð eftir um borð í
togaranmm ásamt einum há-
seta. Við nánari yfirheyrslu, um
borð í varðs'kipinu, kom í ljós
að radar togarans vair bilaður
og að togarar þeir sem í nám-
unda við hann voru, höfðu lof-
að að fylgjast með honum í rad
ar og gefa honuim upp staði, en
það virtust þeir hafa svikizt um.
að var átakanlegt að
horfa framian í togaraskipstjór-
anm og sjá hversu niðurbrot-
in.n maður hann var. Hann
hafði engar athuigasemdir að
gera við staðaTáikvarðanir varð
skipsins og þegar honum var
tilkynnt, að hanm yrði að fylgja
varðskipinu eftir til ísafjarð-
ar, var sem hann kikknaði í
hnjáliðum og bað um að fá að
skreppa á salernið. Fylgdi ég
honum niður á salerni og beið
fyrir utan. Þegar mér fannst
hann vera búinn að vera nokk-
uð lengi inni, fór ég að tvístíga
fyrir utam og þax sem ég minnt-
ist hversu niðurbroti'nn hann
hafði verið, fóru alls konar
myndir að læðast í huga mér.
Loks var þessi hugarrennimg-
uir minn farinrn að naga mig svo,
að ég stóðst ekki lengw mátið
og svipti dyrumum upp, en þær
voru ólæsitar. Og sú sjón sem
við mér blasti, hefur enn ekki
farið úr huga min.um, þvíþama
stóð hann boginn yfir salernis-
skálinni og kúgaðist, ég lét
hurðina hægt aftur og beið.
Loks kom hann út og var fölur.
Á leiðinni upp í brú vax hann
að tauta við sjálfan sig að nú
mum.di konan sín ábyggilega
fæða fyrir tím.anm, þegar hún
fengi þessi sorgaTtíðindi. Það
hvorki datt af honum né dra.up,
þegar við fluttum hann aftux
yfir í togarann.
íílukkan var orðin 4 e.h.
þegar skipin héldu af stað inm
til ísafjarðar. Það vax ful'lvist
að við mundum ekki geta sezt
að jólaborðinu á hintum venju-
lega tíma. Á leiðinni inn gekk
öll skipshöfnin rösklega fram í
því að skreyta skipið að innan
sem bezt og úr eldhúsiwu mátti
finna ilmandi hamborgaraJykt.
Og við vonuðumst til að rauð-
vínssósan mundi smakkast vel,
sérstaklega þar sem við höfð-
um splæst í þessar tvær rauð-
vínsflöskur, áður en við fórum
út frá ReykjaiVÍk, því brytimn
hafði kvartað mikið umdam þvi
að það yrði ekkert bragð af
sósunni, ef hann fengi ekki
rauðvin til að blanda hana með.
Þegar inn til ísafjarðar kom,
lögðums't við fyrir akkeri á
Pollinum, en togarinn hélt að
bryggju. Við settumst að jóLa-
borðinu kl. 7 og smakkaðist mat
urinn vel. En þar sem við fund-
Uim ekkert rauðvinsbragð ' af
sósunmi, höfðum við brytann
grunaðan um græsku. Ókkur
fanmst hann vera orðin-n nokk-
uð rauður í framan og þegar
hamn sagði, m-eð sinni smá-
mæltu röddu. „Jé skil ekket í
fólki sem getur drukkið rauð-
vin.“ Þá þóttumst við öruggir.
A ð lokinni máltíð, þyrptist
öll áhöfnin í kringum skipherr-
ann, sem útdeildi jólagjöfum
frá kvenfélaginu Hrönn, en í
því félagi eru eiginkomur stýri
manna, sem um mörg ár hafa
sent jólagjafir til sjómanna,
sem fjarri hafa verið heimilum
sínum á aðfangadag og þeirra
gjafir hafa glatt margt sjó-
mamnshjartað, hafi þær þúsund
þakkir fyrir. Að þessari at-
höfn Lokinni, fór hver maður í
sitt herbergi, nema þeir sem á
verði voru, til að opna jóla-
pakkana, sem ástvinir þeirra
höfðu gefið þeim, áður en far-
ið var að heiman og allir fund
um við til hinnar inmilegu jóla-
gleði i hjörtum okkar og von-
uðium innilega að togaraskip-
stjórinn mætti einnig njóta
þeirrar jólagleði í hjarta sínu.
A leiff um borð í brezkan togara, sem tekinn vas í landhelgi
Hanna
Kristjóns-
dóttir
i.
Ef vorið kemur sunnan yfir sæinn,
hvaðan ber þá veturinn að,
norðan úr nyrztu höfum,
náanna heimi?
Tveir
vetur
Vetur,
sem sezt á herðar okkar,
veifar glaðlega kyrrlátum snjóflyksum,
vinalegur er hann framan af
eins og gamall og kalkaður afi,
svo herðir hann smám saman takið
rétt án þess við vitum og áður en varir
er veturinn allt í kring,
þó brosum við enn,
einn vetur telst ekki tíðindi lengur,
svo kemur vorið að lokum, sunnan yfir sæiim,
þá liggjum við frosin í hel við fætur þess.
II.
Meðan blómin sungu í görðum
og sólin leitaði hærra upp á himinhvolfið,
nóttin var björt, eins og
bam í svefni
voru augu mín óþreytt og skær,
svo haustaði að,
við heyrðum vetur ganga að garði,
eins og þann gest, sem kemur og fer,
fjölær grösin féllu og dóu,
grettin af þjáningum,
er hann opnaði hliðið,
sópaði burt öMu sölnuðu laufí.
og settist um húsið,
vetur og myrkur
og ég málaði mig
kringum þreytuleg augun.
22. deseinn.ber 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 27