Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1966, Blaðsíða 7

JÞröngt var á þíngi. Hvert sæti þéttsetið á Æskulýðsheimilinu að Frikirkjuvegi 11.
Kvöldstund aö Fríkirkjuv. 11
skulýðsráð Reykja-
víkur hefur á síi>
um snærum mjög fjölþætta
starfsemi, sem miðar að
því að gefa æsku höfuðstað-
arins kost á að eyða tóm-
stundum sínum á hollan og
heilbrigðan hátt. Starfsemi
ráðsins fer að töluverðu
leyti fram í Æskulýðsheim-
ilinu að Fríkirkjuvegi 11.
Þangað lögðum við leið
okkar fyrir skömmu. Það
var þriðjudagskvöld, en við
höfðum frétt, að það væri
eitt þeirra kvölda þegar
„opið hús“ væri hjá Æsku-
lýðsráði. Okkur lék hugur
á að kynnast lífinu þar og
heyra álit unga fólksins á
slíku fyrirkomulagi.
I>egar við komum inn barst
til eyrna ómur af bítla.i'ng og
kliður af tali unglinga. Það fór
ekki á milli mála að plötuspil-
arinn var í gangi og virtust
flestir viðstaddir hafa um nóg
að ræða. Þröngt var á þingi, öll
sæti þéttskipuð í flestum her-
bergjum á hæðinni. Við geng-
um um sali í fylgd Hjálmars
Hannessonar, sem er einn
þeirra manna, sem sjá um eftir
litið á staðnum. Hjálmar sagði,
að húsið væri opið fjögur kvöld
vikunnar og aðgangur þá heim
ill öllum unglingum, fimmtán
ára og eldri. Á þriðjudags- og
laugardagskvöldum væri opið
hús. Á föstudögum væru k\bld
vökiur eða kvikmyndasýning-
ar. Aftur á móti væru dans-
leikir á sunnudögum.
— Hvers vegna er ekki opið
á hverju kvöldi?
— Það var reynt í fyrstu,
þegar húsið var tekið í notkun,
en það reyndist ekki nógu vel.
— Hér er væntanlega algjört
bindindi?
— _1ú, hér skemmtir fólk sér
án áfengis, og reykingar eru
ekki leyfðar. Fyrst var haft
sérstakt reykherbergi, en það
gaf ekki góða raun, fyrir utan
það, að hér er mikil eldhætta.
— Hvað um umgengnina?
— Hún er ekki nógu góð. Fer
þó batnandi. Sérstaklega er
hún slæm siðdegis á sunnu-
dögum, þegar dansað er. Þá er
ungiingum yngri en fimmtán
ára heimill aðgangur.
I herberginu, þar sem
borðtennis er leikinn, var margt
um manninn. Piltur og stúlka
reyndu getu sína í íþróttinni,
aðrir stóðu bara og horfðu á.
Aðdáunarsvip mátti greinilega
sjá á mörgum andlitum nær-
staddra, en í einu horni her-
bergisins húkti piltur yfir ein-
hverjum trékassa og skeytti
leik tennisgarpanna engu. Hann
var með sítt, ijóst hár, sem iá
í fellingum á herðum hans.
Hann velti kassanum milli
handa sér. Við kroppuðum í
öxlina á honum til þess að gera
vart við okkur.
— Hvaða undratæki er nú
þetta, hárprúður minn?
— Þetta heitir „Velti-Pétur“.
— Hvers konar Pétur er nú
það?
— Þetta er bara kassi með
loki. Eins og þið sjáið, eru
sextíu 'J'it á lokinu. Vandinn
er fólginn í því að velta kúlu
framhjá öllum götunum.
— Hvað heitir pilturinn?
— Smári Jónsson og er í
Hagaskólanum.
— Ertu tíður gestur hér?
— Kem alltaf þegar opið er.
— Hvernig líkar þér?
— Allvel. Þó mætti vera
fjölbreyttari tónlist.
Nú þagnaði allt í einu plötu-
spilarinn, en píanóleikur yfir-
gnæfði allt. Við gengum á hljóð
ið. 1 einu horni setustofunnar
var píanó. Við það sat piltur,
sýnu eldri en flestir aðrir.
Hann lék á hljóðfærið með
miklum sveiflum, angurblítt
lag. Hann var í síðum frakka
með grænan trefil, sýnilega
var honum ekki of heitt. Virðu
lega bar hann heljarmikil gler-
augu. Að loknum leik færðum
við okkur nær píanósnillingn-
um. Þegar hann varð okkar
var brosti hann og sagði:
— Þið fáið nú litla innsýn í
lífið hér með pví að tala við
mig. Ég stunda ekki þennan
stað. Líklega orðinn of gam-
all, þótt ég sé ennþá á táninga-
aldrinum. Það er köld stað-
reynd, að krakkar á mínum
aldri hafa ekki ánægju af því
að vera hér. Hér eru allir
fimmtán ára og hafa allt önn-
ur áhugamál en sautján, átján
ára gamlir unglingar. Ég leit
hér inn í kvöld með kunningj-
um mínum, vegna þess að við
gátum ekkert annað gert af
okkur. Hvar eigum við að vera?
Á götunni?
— Hvað heitir maðurinn?
— 3jörn Baldursson.
— Hvað varstu að spila?
— Lagið heitir „Endir“. Um
höfundinn skulum við ekki
ræða.
— Því ekki það?
— Lagið er frumsamið.
IVikk fyrir samtalið, en nú verð
ég að láta mig hverfa.
Þeir voru hugsandi á svip, Þórður og Gústaf, þar sem þeir
sátu að tafli. Ljósm. Sv. Þorm.)
Björn skundar á braut og
heldur til tveggja pilta, sem
sitja a tðafli. Við héldum í hum
átt á eftir honum. Þegar Björn
sér, að hann er ekki laus við
okkur baðar hann þt öllum
öngum og segir:
— Há ég kynna! Þessi með
augnbæturnar eins og ég
heitir Þórður Gunnarsson,
skólafélagi minn og fóstbróð-
ir. Hinn heitir Gústaf Adolf
Skúlason, sömuleiðis skóla-
bróðir minn.
— Eruð þið allir reiðir, ung-
ir menn?
Þórður: Ónei! I það minnsta
látum við ekki bera á því.
Gústaf; Hættu þessu blaðri,
Þórður. Eigum við ekki að
klára skákina?
Við sáum, að við vorum eng-
ir aufúsugestir við borð þeirra
félaga og færðum okkur því
innar í setustofuna, þar sem
unglingar sátu og spiluðu á
spil, eða léku sér við marg-
vísleg leiktæki. Þar rákumst
við m.a. á stúlku, sem kvaðst
heita Margrét Guðnadóttir.
Hún vildi hafa fleiri böll. Einn-
ig vildi hún, að krakkarnir
tækju oftar lagið saman.
halda á brott, enda nálgaðist
klukkan ellefu, lokunartíma
hússins.
Uti á hlaðhellunni rákumst
við á Vilhjálm H. Vilhjálms-
son, unga hermikráku, sem er
mörgum að góðu kunnur fyr-
ir eftirhermur sínar.
— Á hvaða ferð ert þú, Vil-
hjálmur?
— Á heimleið. Var uppi á
lofti að lesa inn á segulband.
— Hver er tilgangurinn?
— Nokkrir meðlimir úr Leik-
húsi æskunnar hafa tekið sig
saman að lesa ýmsar góðar
sögur og ljóð inn á segulband,
sem síðan á að leika fyrir
blinda fólkið.
— Hvað er annars títt af
Leikhúsi æskunnar?
— Við sjáum um k\óldvök-
urnar, sem eru stundum haldn-
ar hér á föstudagskvöldum.
Svo var hugmyndin að troða
upp með leikrit, en þetta er
allt á byrjunarstigi enn sem
komið er.
að var rokkið, þegar við
yfirgáfum Æskulýðsheimilið
að Fríkirkjuvegi 11. Úti á
Hjalmar Ilannesson cftirlitsmaöur i glöðum liópi ungra gesta.
Svo var hún þotin inn í eitt
herbergið, þar sem krakkar
voru að spila bobb.
I þessu bar að Reyni
Karlsson, framkvæmdastjóra
Æskulýðsráðs. Hann sagði, að
staðurinn væri vel sóttur. Oft-
ast fullt hús, yfir hundrað
manns. Þó væru þeir ekki með
taldir, sem væru í hinum marg
víslegu klúbbum, sem hafa
starfsemi sína í húsinu. Hvað
þá allir þeir, sem sækja nám-
skeið og klúbba þá, sem eru til
l| '.sa í mörgum skólum, starf-
ræktir af Æskulýðsráði. í
kvöld væru aðeins tveir klúbb-
ar. Ljósmyndaklúbburinn væri
í fullum gangi í bakhúsinu
undir stjórn Ingvars Valdimars
sonar, svo og einn stúlkna-
klúbbur, þar sem unnið væri
að mósaík.
Nú var tími til kominn að
Tjörninni renndu unglingar sér
á skautum, en í einu horninu
norpuðu endur og gæsir. Við
sáum ekki betur en að endurn-
ar mændu löngunaraugum til
Æskulýðsheimilisins, líkt og
þær vildu óska sér, að þær
fengju að spila bobb og hlusta
á allar plöturnar á sama hátt
og unglingarnir. En því mið-
ur — þetta stendur aðeins
mannfólkinu til boða — fimm.
tán ára og eldra.
— b. sív.
LESBÓK MORG UNBLAÐSINS 7
20. febrúar 1960