Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1966, Blaðsíða 3

■i i. i ii — i >■ ■— i , — — — ■■ - ir hirðisins óskar eftir, að þú lærir ein-
Dóttir hirðisins
--- Eftir William Saroyan —-
Hún er á þeirri skoðun hún amma
*nín, Drottinn blessi hana, að öllum
mönnum beri að vinna hörðum hönd-
um, og við matarborðið hérna rétt áðan
sa^ði hún við mig: „Þú verður að læra
að leysa af hendi eitthvert gott starf,
framleiðslu einhvers hlutar, sem kemur
mönnunum að gagni, eitthvað úr leir,
eða úr tré, eða málmi, eða vefnaði. Er
nokkuð, sem þú getur búið til? Geturðu
búið til einfalt borð, stól, venjulegan
disk, ábreiðu, kaftfiketil?“
Og amma mín horfði á mig reið.
„Ég veit,“ sagði hún, „að þú ert talinn
vera rithöfundur, og sennilega er það
rétt. Þú reykir vissulega nógu margar
sígarettur til að vera hvað, sem er,
og húsið er allt fullt af reyknum, en þú
verður að læra að búa til áþreifanlega
hluti, hluti sem eitthvað notagildi hafa,
sem hægt er að sjá og taka á.“
„Það var einu sinni konungur í Persa-
landi,“ sagði amma mín, „og hann átti
sér son, og sá drengur varð ástfanginn
af dóttur hirðisins. Hann gekk á fund
föður síns og sagði: — Herra, ég elska
dóttur fjánhirðis, og ég vil fá hana fyrir
konu. Og kóngurinn sagði: — Ég er
konungur og þú ert sonur minn og þeg-
ar ég dey, verður þú konungur; hvernig
má það vera, að þú viljir kvænast dótt-
ur fjárhirðis? Og sonurinn sagði: —
Herra, ég veit það ekki; ég veit aðeins
að ég elska þessa stúlku og vil gera
hana að drottningu minni.
ICóngurinn sá, að ást sonar hans
& stúlkunu.. var frá Guði, og hann sagði:
-— Ég ætla að gera henni boð. Og hann
kallaði til sín sendiboða og sagði við
hann: — Parðu til dóttur hirðisins og
segou að sonur minn elski hana og vilji
fá hana fyrir konu. Og sendiboðinn fór
á fund stúlkunnar og sagði: — Sonur
konungsins ber ástarhug til þín, og vill
fá þig fyrir konu. Og stúlkan sagði: —
Hvaða vinnu stundar hann? En sendi-
boðinn sagði: — Hann, sem er sonur
konungsins? Hann stundar enga vinnu.
Og stúlkan sagði: — Hann verður að
læra eitthvert handverk. Og sendiboð-
inn sneri aftur til konungsins og sagði
honum orð stúlkunnar, dóttur hirðisins.
I^óngur sagði við son sinn: — Dótt-
hverja iðn. Viltu ennlþá fá hana fyrir
konu? Og sonurinn sagði: — Já, ég ætla
að vefa strámottur. Og drengnum var
kennt að vefa mottur úr stráum, af mis-
munandi lit og lögun og með skraut-
legu mynztri, og að þrem dög_.m liðn-
um gat hann ofið 'hinar vönduðustu
mottur, og sendiboðinn fór aftur til dótt-
ur hirðisins, og hann sagði: — Þessar
mot-— hefur sonur konungsins afið úr
stráum.
Og stúlkan fór með diboðanum til
hallar konungsins, og hún varð eigin-
kona -óngssonar."
„Dag -Okkurn, “ sagði . íma íín „var
sonur konungsins á gangi um götur Bag-
dad og rakst hann þá á matstofu, sem
var svo hrein og svöl, _ð hann gekk
innfyrir og settist við borð.“
„Þessi matstofa,“ sagði amma mín,
„var bæli þjófa og ræningja og þeir
tóku konungsson og vörpuðu honum í
dýflissu mikla, þar sem margir helztu
menn borgarinnar voru í haldi og þjóf-
arnir og morðingjarnir voru að slátra
þeim feitari til eldis hinum, sem magr-
ir voru, og höfðu þeir þetta sem dægra-
dvöl. Sonur konungsins var á meðal
þeirra allra grennstu og enginn þelckti
hann sem son Persakonungs; þvi var
lifi hans þyrmt og hann sagði við þjóf-
ana og morðingjana: — Ég er vefari
og strámottur mínar eru mjög verð-
mætar. Og þeir færðu honum strá og
sögðu honum að vefa og hann óf þrjár
mottur á þrem dögum og sagði síðan:
— Flytjið þessar mottur til hallar
Persakonungs og hann mun greiða yður
hundrað gullpeninga fyrir hverja. Og
motturnar voru fluttar til hallar kon-
ungsins og þegar konungur sá mott-
urnar, sá hann, að þær voru handaverk
sonar síns, sem er týndur. Og dóttir
hirðisins gaumgæfði hverja mottu um
sig og fann ofin í mynztur þeirra skila-
boð frá eiginmanni sínum, á hinu skrif-
aða máli Persa, og flutti hún konung-
inum boðin.“
„Og konungurinn,“ sagði amma mín,
„sendi flokk hermanna í þjófa- og
morðingjabælið og hermennirnir björg-
uðu öllum föngunum og drápu alla
þjófana og morðingjana og sonur kon-
ungsins var fluttur heill á húfi til hall-
ar föður síns og til samvista við eig-
inkonu sína, litlu dóttur fjárhirðisins.
Og þegar pilturinn kom inn í höllina
og sá konu sína aftur, þá vottaði hann
henni auðmýkt sína, hann faðmaði fæt-
ur hennar og sagði: — Ástin mín, það
er þér að þakka, að ég skuli enn vera á
lífi. Og konungurinn var harðánægður
með dóttur hirðisins."
„Jæja,“ sagði amma mín, „sérðu nú,
hversvegna allir menn ættu að læra
heiðarlegt handverk?"
„Ég sé það mjög ljóslega,“ sagði ég,
„og strax og ég hef unnið mér inn næga
peninga til að kaupa sög og hamar og
eitthvað af timibri, þá skal ég leggja
mig allan fram við að smíða einfaldan
stól eða hillu undir bækur.“
Torfey Steinsdóttir þýddi.
SVIPMYND
Framihald af bls. 2
móttöku án þess að hafa svertingja
með“.
Sá staðfasti ásetningur Johnsons, sem
enginn vænir um uppgjafarhugsunar-
hátt, að ýta duglega á eftir hagstæðri
þróun í kynþáttamálunum, er góðs viti.
Enginn sanngjarn maður, sem þekkir
eitthvað til þessara örðugu, vandasömu
og viðkvæmu viðfangsefna, getur ætl-
azt. til þess, að skjót lausn verði fund-
in í einni svipan. Þess vegna er fagn-
aðarefni, að núverandi forseti öflugustu
lýðræðisþjóðar í víðri veröld skuli hafa
jafnsannan áhuga á lausn þeirra og
jafnsterkan vilja og getu til þess að
leysa þau og raun ber vitni.
B ræðralag mislitra kynþátta er ef
til vill langt framundan á skeiði mann-
kynsins til heimsslita. f Bandaríkjunum
má hiklaust gera ráð fyrir nýjum á-
rekstrum milli svartra og hvítra, ein-
mitt vegna þess að þar er stærsta til-
raui. mannkynsins til þessa gerð með
að sætta þá við sambýlið. í Suðurríkj-
unum og jafnvel í stórborgunum í norðri
má búast við blóðugum átökum, þar
sem fólk af blönduðu þjóðerni býr í
nábýli. Segja mætti, að nær væri að
hafa engin áhrif á þróunina, lofa sam-
býlisháttum svartra og hvítra að þró-
ast af sjálfu sér, en bandaríska rí’kis-
stjórnin hefur tekið ákvörðun um það,
að vandlega yfirveguðu máli, að slík
bið sé ógerleg. Ahíkisstjórnin verði að
skerast í leikinn.
Umheimurinn fylgist með og bíður
árangursins. Skipun Weavers í ráðherra
ernbætti er ekkert einstakt tilvik, held-
ur þáttur í skipulögðum þróunarferli,
sem mikið er komið undir, að takist.
Allt mannkynið getur dregið lærdóma
af því, sem nú er að gerast í Banda-
ríkjunum. Þess vegna er þessi skipun
mikilvæg.
Antonio Machado (1875—1939):
Klukkan sló tólf
Klukkan sló tólf —
tólf sinnum þótti mér rekan nema við jörð.
Stund mín komin! hrópaði ég
en þögnin svaraði og sagði: Yertu óhræddur,
þú munt ekki sjálfur augum líta
síðustu dropana titra á þarmi vatnsklukkunnar.
Þín bíða ennþá ótaldar stundir
svefns á ströndinni hérna megin.
— Og svo einn fagran morgun
muntu vakna við það
að báturinn þinn er bundinn
við bryggjuna hinum megin.
Sonja Diego þýddi
20. febrúar 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3