Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1960, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
68
er ekki dauður". Og svo benti hann
á Japoli.
Þetta var örugg sönnun fyrir því,
að Japoli hafði ekki myrt Popol.
Ef það var satt, að hann væri ný-
kominn úr langri ferð, þá hafði
hann ekki verið heima þegar Popol
andaðist. Leona hljóp frá skælandi
drengnum til að segja mér þetta.
Eg komst brátt að raun um að
þetta var satt um ferðalagið. Þeir
höfðu farið til sjávar 20 saman á
tveimur bátum, og komið heim rétt
á undan okkur. Eg náði tali af þeim,
sem höfðu verið á ferðalaginu og
spurði hvort Popol hefði verið lif-
andi þegar þeir fóru. Já, og hann
hafði fylgt þeim á leið drjúgan spöl
niður eftir ánni. Eg spurði hvort
Japoli hefði verið með þeim á ferða
laginu. Þá steinþögðu þeir, en eg
sá að þeim var órótt og á því vissi
eg að hann hafði verið með.
„Hvað voruð þið lengi á þessu
ferðalagi?"
Einn þeirra kom með band og
hnýtti á það 30 hnúta, en það þýddi
að sólin hefði komið 30 sinnum upp
á meðan þeir voru á ferðalaginu.
Þeir höfðu verið mánuð á burtu,
og það þýddi að þeir höfðu lagt
á stað viku áður en Popol dó. Og
það var næg sönnum þess að Japoli
haf ði ekki getað myrt hann.
Eg skýrði töframanninum frá
þessu. Hann viðurkenndi að Japoli
hefði ekki verið nærstaddur, „en
sál hans gerði það“.
Honum var full alvara. Hann
hafði fengið vitrun þá um nóttina,
og engar röksemdir gátu haft hann
ofan af því að Japoli væri morð-
inginn. Jæja, fyrst sannanir duga
ekki, hugsaði eg með mér, þá hefi
eg annað, sem er betra en sann-
anir — púður.
Eg skýrði þorpsbúum frá því, að
þá um kvöldið ætlaði eg að kalla
á anda Popols og láta hann sanna,
að hann hefði ekki verið myrtur.
Eg fór til Japoli og sagði honum að
eg ætlaði að sanna sakleysi hans.
Vonarneista brá fyrir í augum hans
sem snöggvast, en svo fell hann
aftur í sömu örvæntinguna.
Mér þótti verst að eg skyldi ekki
eiga flugelda, en eg átti bæði
kveikiþráð og púður. Svo tók eg
holan bambuslegg, dró kveiki-
þráðinn í gegn um hann, hlóð svo
með einum tolf skotum af púðri og
hafði bréfforhlað á milli alls staðar.
Um kvöldið helt eg ræðu yfir
þorpsbúum, og hafi þeir nokkurn
tíma á ævi sinni orðið hræddir, þá
urðu þeir reglulega hræddir nú, er
eg skýrði þeim frá því, að eg ætl-
aði að kalla þangað anda Popols
og hann mundi birtast þeim öllum
sem eldingar. Þeir göptu og augun
ætluðu út úr þeim. Svo hörfuðu
þeir undan, en ekki langt, því að
forvitnin var óttanum yfirsterkari.
Þá skýrði eg þeim frá því að Popol
kæmi til þess að sanna það, að
Japoli væri saklaus, og hann ætti
eftir að verða hetja á meðal þeirra..
Þeir kinkuðu kolli. Þeir gátu sætt
sig við að Japoli væri kvaddur frá
dauðum, ef hann yrði hetja.
Eg kveikti á rauðu blysi og veif-
aði því í kring um mig. Þeir gláptu
forviða á mig, en þegar eg fleygði
nokkrum „kínverjum“ á eldinn og
þeir sprungu, tóku margir til fót-
anna. Eg lét mér á sama standa, eg
vissi að þeir mundu samt vera á
gægjum. Næst saup eg gúlsopa af
bensíni og spýtti í eldinn. Varð þá
svo mikill blossi að þeir heldu að
andi Popols væri kominn. En það
bezta var þó eftir.
Eg lézt ætla að bæta við á eld-
inn, tok nokkrar spýtur og stakk
bambusstönginni á meðal þeirra.
Svo stakk eg þessu á endann niður
í logann miðjan, og bjóst við spreng
ingu samstimdis. En svo leið og
beið og ekkert skeði.
„Farðu og sæktu nokkuð af film-
um“, söng eg í áttina til Schultz.
Frummönnunum hefði þótt óvið-
eigandi að kalla á þeirri stund er
maður var að fremja seið. Nei, það
varð að söngla.
Schultz var varla lagður á stað,
þegar þruma kvað við og eldblossa
skaut upp himinhátt. Svo kvað við
hver smellurinn á fætur öðrum og
ekki allir á sama stað. Bambusinn
þeyttist fram og aftur um sam-
komusvæðið og endaði með því að
rjúka inn í kofann, þar sem allar
páfuglafjaðrirnar voru geymdar.
Allir fýðu, jafnvel hinn dauði Jap-
oli tók til fótanna.
í óðagotinu tók enginn eftir því
hvar vígabrandurinn lenti og það
var ekki fyr en kofinn stóð í björtu
báli að við Shultz sáum hvað orðið
hafði. En þá var allt um seinan.
Sem betur fór var á blæalogn, ann-
ars hefði þorpið allt brunnið. En
reykurinn var eins og tíu þorp
væru að brenna. Fjaðrirnar voru
orðnar skraufþurrar, og sá reykur,
sem af þeim gat komið! í hvert
sinn sem eg finn sviðalykt, sé eg
þennan atburð fyrir mér í anda,
logana, reykmökkinn og Japoli á
harða hlaupum.
Þegar þorpsbúar hertu svo upp
hugann að þeir þorðu að Koma nær
varð fjöðrunum ekki lengur bjarg-
að. Þeir gátu ekki gert neitt annað
en glápt á eldinn og notið þess að
soga að sér sviðalyktina. Eg sagði
töframanninum að andi Popols
hefði brennt fiðurhúsið vegna þess,
að ekkert gagn væri að fjöðrunum
lengur, hvítir menn mundu aldrei
framar koma til að kaupa af þeim
fjaðrir. Þetta skildi hann. Og hann
sagði að sér þætti vænt um að
Popol hafði leyst Japoli úr dauð-
ans greipum. Japoli væri hraustur
maður og duglegur. Hann ætti það
skilið að verða höfðingi þeirra.
Daginn eftir var ’ik Popols graf-
ið í kofa hans undir fletinu. Kona
hans settist ofan á gröfina og þar
var hún dæmd til að sitja mánuð-
um saman og mátti ekki út fyrir