Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1955, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
27
var, þá vissum við í hvaða átt skyldi
fara til þess að forðast ána, og hröðuð-
um okkur sem við gátum austur mýr-
ina.
Ljós sáum við á bæum uppi í Ölvesi,
en ekki annars staðar. Og ekkert nema
sortann i suðurátt. Svo sáum við ljós,
líklega á Sandvíkurbæum. Þangað
hlaut að vera skemmst til manna-
byggða. Skammt höfðum við farið i þá
átt, er við sáum ljós í suðri. Var svo
stefnt á það, og var það í Garðbæ á
Bakkanum. Og eftir — að okkur fannst
— langa göngu, náðum við Eyrarbakka
og heim.
Voru svo vosklæði — er nokkuð voru
íarin aó frjósa — dregin af okkur. En
er hcimafólk frétti af ferðalaginu, þótt-
ist það okkur úr helju heimt liafa.
Því vil ég svo bæta við, að daginn
eftir brá Samúel sór vestur í btið og
bað um að mega skoða höfuðíöt. Þar
valdi hann sér hatt, mjög likan þeim
er hann liafði áður átt, og lét skiifa
hjá sór. Þar var þá sladdur maður
einn, er lét undrun í ljós, að hann
skyldi íá sér svona hatt, og ciga annan,
sömu tegundar. Þá varð Samúel að
orði: „Já, það er satt, ég átti svona
hatt, en ég skildi hann eftir í henni
Ölvesá í gærkvöldi.“
Einar Runólfsson.
í lífinu sjaldan sólarmegin
saga ein liðin tér
gamallar konu, sem gengin nú er
úr grætandi veröld hér.
Spor hennar munu varða veginn
víst yfir hrjúfan stig.
Minningar vakna gamlar, gleymdar,
gefast á tal við big.
Hvcrs má nú annars um þig minnast?
Engin víst settir met
staðfest að næði heimsins hylli,
hærra þér byggi set.
Fórnandi starf lilaut öðrum iimast
ævinnar hverja stund.
Þjónninn hinn trúi tclur eigi
takmarkið gull í mund.
Tíðum þá öðrum unnið skyldi
árla varst risin þú.
Göngu oft langa þreyta þurftir
— þessa skal getið nú —
áður en starfsins háðir hildi,
livilandi aðrir rótt.
Vekjandi gestur vera máttir,
vaka þó fram á nótt.
Hversdagsverk geltlur cigi æra
né eftirlaun, vissi liún:
Hreingerning eða lirsfu bcra,
hreinsa hið gróna tún.
Þjónsstarfið öruggt þcr má færa
þreyíu í verkalaun.
— öíótiætis einníg böi aö bera,
brosa í hugarraun.
Gesti ei' bar að garði þinum
greiði af iöngum smá
búinn var. Sögn um ekkju eyrinn
cndurtók sig vist þá.
Perlu i minjasjóöi sinum
síðan á marg.ui liver.
Þreyttum, af ijalli grýttu gengin,
gott var að mæta Iter.
Andbyrinn, lilsins kröupu kjöriu,
ltinn þína uæddi og óud,
Haustsins 1 hrctuin blomin bliluia,
bernskunnar draumalönd.
/Eskunnar vorra fmgratörin
íriðlýsa cllin réð.
Ilel'ði hún citt sinn kannski kosið
ltóngsson — og ríkið með!
Hcimurinn manninn mestan dáir
mctin ef einhver „sló“.
Iletjunnar mætti þó gjarnan getið
í grætandi striöi cr hló.
Fortíð áranna mistur máir,
moldin ein sögu veit
gamallar konu, sem gengin livílir
í gleymskunnar þögla reit.
K.
Þrjár vísur
IIÍITINU „Hjartaásinn“ sá ég nýlega
vísu, sem eignuð er einhverjum
Nikulási Guðmundssyni. Hún er þann-
ig:
Hvals um vaðal vekja rið
vindar aðalbornir,
holgómaðar hrína við
hrannarstaða nornir.
Þessi vísa er 23. vísan í þriðju rímu
í rímum Gísla Súrssonar og er því eftir
Sigurð Breiðfjörð, því hann hefur ef-
laust orkt Gíslarímur.
í kveri, sem á að innihalda visur
eftir Látra-Björgu, er vísa, sem sagt er
að hún hafi kveðið við amtmanninn á
Möðruvöllum:
Þó að gæfan mér sé mót
og mcr í saurinn þrykki,
gct cg ckki heiðrað hót
hofmóðuga gikki.
En í ijóðakveri eftir Þorlák prest Þór-
arinsson, scm kallað er Þorlákskver, cr
alllangt kvæði, sem heitir „Viðurstyggð
Drambseminnar“; því cr skift í tvo
kafla og hefst seinni kaflinn á þessari
visu:
Þó aö gæfu menguð mót
mcr í saurinn þrykki,
get ég ckki hciðrað hót
liofferuuga gikki.
Þetta er eflaust sama vísan og þvi rang-
lega eignuð Látra Björgu, því enda þótt
þau scra Þorlákur væri uppi um svipað
leyti, er ólíklegt að prestur hafi látið
taka upp í kver sitt visu eftir annan.
í ,.Sjóniaunasögu“ cftir Vilhj. Þ.
Gíslason er vísa, sem cignuð er Sigurði
Brciðfjörð og er prenluö þannig:
Tíðum breiðum briins um geim
byr þá reiða söng um,
fríðum skeiðum heldum heim
hlöðnum veiöiföngum.
í ljóðabréfi frá Sigurði Bjarnasyni frá
Katadal, sem orkti Hjálmarskviðu, er
vísa sem hljóðar svo:
Tíðum breiðum brims af geim
byr þá reiða söng um,
fríðum skeiðum heidu heim
hlöðnum veiðiföngum.
Visa þessi er áreiðanlega eftir Sigurð
Bjarnason, og ranglega eignuð Sigurði
Breiðfjörð. Sigurður Bjarnason er að
lýsa aflabrögðum annarra og þess
vegna segir hann „skeiðum heldu
heim“ í staðinn fyrir „heldum heim.“
Ljóðabréf þetta er prentað aftan við
rímur af Áni bogsveigi, eftir Sigurð
Bjarnason.
J. B. B.
— Það er einn kostur við að vera
giftur. Nú get ég ekki orðið mér til
minkunar án þess að vita um það. Kon-
an sér fyrir því.