Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.1952, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
53
^’u.aíí
ar i
ánió
Að hreiðurdraumum hungurvofa læðist
í hörkufrosti, byl og myrkri svörtu,
því úti á skafli skjálfa svangir fuglar,
og skelfing eru döpur þeirra hjörtu.
Þeir hafa hlaupið, flögrað, fundið ekkert,
sem fróað gæti þeirra tómu mögum,
því lítil fuglsnef lenda í snjó og klaka,
í leit að mat á þessum vetrardögum.
En nokkur fet frá fuglahópnum svanga
er fólk, sem nýtur hlýju ofna sinna
í ljósadýrð og hefði betri heilsu
á hverjum degi að borða aðeins minna.
Það dáir sumarfugl, sem fer á hausti.
Hvort fær það ekki lært að reynast betur
sérhverjum tryggum fugli fósturjarðar,
sem flýr ei land um kaldan, hvítan vetur?
.
Ég, yður, konur, ástarkveðju sendi.
Þér alltaf hafið sitthvað gott á prjónum.
Að gestrisninnar gróðri í brjóstum hlúið
og gefið litlum fuglum úti í snjónum.
Sem stjörnur himins ljóma lítil augu
í leik, er mettir snjótittlingar kætast,
sem dóú ekki úr hungri, en halda lífi,
svo hreiðurdraumar þeirra fá að rætast.
Kjartan Gíslason
frá Mosfelli.
en það var sjónhverfing vegna lit- \
anna og vegna þess hvað loftið var s
tært. Þeir þóttust mundu geta )
kastað steinum af barminum niður 5
í vatnið, en hvernig sem þeir ]
reyndu, þá drógu þeir aldrei alla |
leið. Og þegar þeir fóru að staul- ]
ast niður hina stórgrýttu brekku, i
kom í ljós að hún var 400 feta há.
Þarna störfuðu þeir svo að rann- \
sóknum um þriggja vikna skeið. i
Lengur þorðu þeir ekki að vera |
þar, vegna þess að þeir óttuðust að
vötnin færi að leggja, svo að flug-
vélin gæti ekki sótt þá, og það
var ekki þægileg tilhugsun, að
verða strandaglópur þarna norður
í hinni miklu auðn, undir vetur
sjálfan. Þetta var í lok júlí og byrj-
un ágústmánaðar og fengu þeir
oftast gott veður, en þó gerði krapa
hríð öðru hvoru. Og svo köld eru
sumrin þarna að fannir leysir aldrei
til fulls. Töldu þeir víst, að ef með-
alhiti ársins lækkaði svolítið, þá
mundi jökull leggjast yfir land-
ið.
Vatnið reyndist hyldjúpt, allt að
825 fet, en svo tært að sá til botns
á 115 feta dýpi. Mjög lítill gróð-
ur var í því og það hefir ekkert af-
rennsli. Þeim þótti því undarlegt
að fiskar voru í vatninu og telja
hreinustu ráðgátu hvernig þeir hafi
komizt þangað og hvernig þeir geti
lifað þar. En fiskarnir voru heldur
ekki frýnilegir, með gríðarlegan
haus, en búkurinn eins og slytti.
Þeir vógu 2—3 pund, en í Muse-
umsvatni var mikið af fallegri og
feitri bleikju, sem vóg allt að 13
pund, eða sex sinnum meira. Svo
mikill munur er á lífskjörum í þess-
um tveimur vötnum, sem eru þó
hvort hjá öðru.
Þeir vísindamennirnir gengu til
fulls úr skugga um það, að hér
var hvorki eldgígur né far eftir ís.
Hér hafði loftsteinn fallið til jarð-
ar fyrir þúsundum ára, hinn
stærsti loftsteinn, sem nokkru sinni
hefir á jörðina fallið, svo vitað
sé.
Þvermál gígsins er 11.500 fet og
þeir gera ráð fyrir að þvermál loft-
steinsins hafi verið helmingi minna.
Stærsta far eftir loftstein, sem
fundizt hefir áður, er hinn svo-
nefndi Arizonagígur í Bandaríkjun-
um, sem er 4000 fet í þvermál, eða
ekki nema þriðjungur á móts við
gíginn þarna norður á Ungava-
skaga. Vísindamenn áætla, að
steinninn, sem þar féll til jarðar
hafi farið með 33.000—150.000
mílna hraða á klukkustund. Hann
hefir verið glóandi og um leið
og hann snart jörðina, hefir hann
svo að segja leystst upp. En högg-
ið af árekstrinum varð þó svo ó-
skaplegt, að hann reif og tætti upp
eitilhart granit berglagið eins og
það væri frauð og myndaði þarna
í einu vetfangi 1325 feta djúpan
gíg. Engin kjarnasprengja mundi