Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.1952, Blaðsíða 6

50 3
MARIO LANZA er hann kallaður,
en hann heitir réttu nafni Alfredo
Arnold Cocozza. Hann er af ítölsk-
um aettum og er fæddur 31. janúar
1921, svo hann er nú 31 árs að
aldri. Faðir hans var örkumla her-
maður og hafði dálítil eftirlaun, en
móðir hans hafði fengið atvinnu
við saumaskap í fataverksmiðju
hersins. Þau skeyttu ekkert um
uppeldi sonar síns og gekk hann
svo að segja sjálfala í stórborginni
Fíladelfía, þar sem þau áttu heima.
Hann var illa þokkaður af leiksyst-
kinum sínum og í barnaskóla var
hann svo hrekkjóttur að kennar-
arnir réðu ekkert við hann. Hafði
hann þann sið að laumast að mönn-
um og öskra í eyrun á þeim með
þeim ógurlegu hljóðum er hann
hafði þegar sem drengur. Hann stal
bókum frá skólasystkinum sínum
og seldi þær. „Hann er sá versti
óþokki, sem nokkurn tíma hefur
komið í barnaskól.V* sagði einn af
kennurum hans.
í götunni þar sem strákur átti
heima, var verzlun sem seldi
grammófónplötur. Var sífellt verið
að leika þar söngplötur alla daga
og að því hafði hann gaman. Faðir
hans átti einnig mikið safn af
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Maðnrinn með
miljón dollara hljóðin
grammófónplötum og það notaði
hann óspart. Mest hélt hann upp
á Caruso. Einu sinni þegar hann
var 7 ára lék hann sömu plötuna
eftir Caruso 27 sinnum í einni
stryklotu.
Svo var það einn sunnudag þegar
Freddy var kominn undir tvítugt
að hann var að leika plötu eftir
Caruso og söng með honum. Faðir
hans varð forviða á að heyra hve
mikla rödd dreri'gurinn hafði og
þettd Varð til þess að ákveðið var
að hann skyldi læra að syngja.
Fyrsti kennari hans var Irene
Williams. Henni þótti röddin furðu
mikil, en Freddy latur og hyskinn
við námið. Hún kvaðst hafa sagt
við hann að hann mætti skammast
sín fyrir að vera svona latur þegar
mamma hans ynni baki brotnu fyr-
ir honum. „Hún vill þetta“, svaraði
ha.nn þá.
Svo var það árið 1942 að dr.
Serge Koussovitzky heyrði hann
syngja „Vesti la Giubba“ og varð
svo hrifinn að hann tók hann með
sér til Berkshire að kenna honum.
Þá tók Freddy upp nafn móður
sinnar og er síðan kallaður Mario
Lanza.
En ekki er lán lengur en léð er.
Lanza var kallaður í herinn og
gerður að herlögregluþjóni suður í
Flórída. Þar kunni hann ekki við
sig. Hann hafði aldrei gert ærlegt
handarvik á ævi sinni, og þetta tók
svo á hann að hann hætti að þrífa
sig. Hann þvoði sér aldrei og svaf
í sokkunum — dró þá aldrei af sér
í sex mánuði. En hann eignaðist
þarna vin, sem ákvað að hjálpa
honum. Þessi vinur hét Silver og
var úndirforingi. Hann lét prenta
nafn Lanza á bleðil, sem hann límdi
svo á grammófónplötu, en inn á
þessa plötu hafði Frederich Jaget
sungið aríu úr „Tosca“. Silver lét
nú Peter Lind Hayes heyra þessa
plötu, en Heyes var að leita uppi
söngmenn í hernum. Var Hayes svo
hrifinn að hann tók Lanza með sér.
Seinna lét hann Lanza syngja þetta
sama lag og sagði þá að hann syngi
betur en á plötunni. En Lanza sneri
þessu þannig við, að það hefði verið
Caruso-plata.
Nú ferðaðist Lanza víða um með-
al hermanna og söng fyrir þá, og í
janúar 1945 fékk hann lausn úr
herþjónustu vegna vanheilsu (blóð-
nasa). Hann fór þá til Hollywood
og kvæntist þar Betty Hicks, systur
eins af kunningjum sínum, og hélt
svo til New York. Þar komst hann
í kynni við auðugan mann, sem
Sam Weiler heitir. Þessi maður
hafði ætlað að gerast söngvari, en
röddin brást. Þegar hann heyrði
Lanza syngja ákvað hann að gefast
upp sjálfur, en gera annan Caruso
úr Lanza. Hann fékk söngkennar-
ann Enrico Rosati, sem kennt hafði
Benjamino Gigli, til þess að kenna
Lanza að syngja. Rosati var nú
orðinn 72 ára gamall og hann
klökknaði þegar hann heyrði rödd
Lanza. „Ég hef beðið eftir þér í 35
ár — síðan ég missti Gigli,“ sagði
hann.
Weiler borgaði 11.000 dollara
skuld, sem Lanza var kominn í, lét
hann fá 90 dollara á viku í vasa-
peninga og kostaði söngnám hans.