Lesbók Morgunblaðsins - 18.03.1951, Blaðsíða 14

170
' LESBÖK MOKGUNBLAÐSINS
Klögumálin ganga á víxl
Ekki var væringunum í bænum
lokið með þessu.
Bæarfulltrúarnir fjórir, sem
reynt hafði verið að bola út úr
bæarstjórn, þóttust verða fyrir ó-
sæmilegu aðkasti og móðgunum í
mótmælaskjali hinna 23 borgara.
Kærðu þeir því fyrir sáttanefnd
fjóra þá er fyrstir höfðu ritað und-
ir þetta skjal, en það voru þeir Jón
Guðmundsson ritstjóri, Jón Þórð-
arson í Hlíðarhúsum, Einar Ein-
arsson skósmiður og Jóhannes 01-
sen útgerðarmaður.
Jón Guðmundsson bauðst til að
taka alla sökina á sig, því að hann
hefði samið og ritað kæruskjalið
en það vildu hinir ekki. Var Einar
Þórðarson prentari sjerstaklega
stórorður á sáttanefndarfundinum,
svo að þeir Jóhannes Ólsen og
Einar Einarsson stefndu honum
aftur fyrir þau ummæli, sem hann
hefði haft þar við sig. Jón Guð-
mundsson stefndi honum líka, og
hinum þremur bæarfulltrúum til
að bera um það, hvort Einar hefði
talað þar fyrir munn þeirra allra.
Þeir kváðu það ekki vera, Einar
hefði talað frá eigin brjósti. Kvaðst
Jón þá ekki hafa neinar sakir á
þá, en nú þóttust þeir hafa fengið
sakargiftir á Jón fyrir það að hafa
stefnt-sjer um sakleysi og stefndu
honum aftur fyrir það. Mátti
því segja að þar gengi klögumálin
á víxl. %
Verður nú ekki frekar frá því
sagt, nema að dómur undirrjettar
í máli bæarfulltrúanna gegn Jóni
Guðmundssyni fell í maí og voru
ummæli hans í kæruskjalinu dæmd
dauð og ómerk, en hann að greiða
20 rdl. sekt í landsjóð og 20 rdl. í
málskostnað. Dómi þessum var á-
frýað til yfirrjettar og þar var hann
staðfestur í september, en báðir
málsaðilar dæmdir í 10 rdl. sekt
fyrir „óskikki og vansæmisorð" í
málsrekstrinum.
Spítalalagagjaldinu breytt
Þegar Alþingi kom saman 1871
var þar lögð fram ályktun er sam-
þykt hafði verið á sýslufundi í
Hafnarfirði hinn 23. maí um vorið,
og var hún á þessa leið:
„Hin nýu spítalalög eru nú þegar
búin að sýna ávexti sína hjer í
sýslu. Þessir ávextir eru: Tjón fyr-
ir þá stofnun, sem spítalagjaldið er
ætlað, agg og þræta milli þeirra,
sem laganna eiga að gæta og hinna,
sem lögunum eiga að hlýða, og
loksins margvísleg en mestmegnis
ósjálfráð óhlýðni við þessi lög. Það
sem góðir menn sáu fyrir, að ó-
mögulegt er að hfa undir þessum
lögum, er þegar fram komið, að
þessi lög mega því nú heita af-
numin í raun og rjettri veru.“
Þetta gæti verið grafskrift þessa
lagaboðs, er svo miklum æsingi olli
í Reykjavík, óánægju og illindum.
En þó komu úr ýmsum fleiri átt-
um umkvartanir og beiðnir um að
lögunum yrði breytt.
Alþingi varð við þessu. Það
breytti lögunum, þó ekki eins og
flestir hefði kosið að leggja gjaldið
á fiskifleyturnar sjálfar, heldur
voru nú öll ákvæði gerð skýrari um
það af hvaða afla gjaldið skyldi
greiðast. Þingmenn þóttust alls
eigi geta skert svo virðingu sína
að fara nú að samþykkja það, er
þeir áður hefði hafnað, og því
skyldi grundvöllurinn haldast ó-
breyttur.
Árið eftir kom svo ný tilskipun
um bæarstjórn í Reykjavík og var
þar af tekin hin fyrri aðgreining
bæarmanna í tómthúsmenn og
borgara. Á. Ó.
t f t
Leiðrjetting.
í greininni „Billenberg skóari“, er
Klement Lint Thoroddsen skraddari
kallaður Þórðarson, en átti að vera
Þóroddsson. Hann var bróðir Þórðar
á Reykhólum, föður Jóns Thoroddsen
skálds.
Hvíidu þig —
hvíld er góð
ÞAÐ ER mesta vitleysa að of-
þreyta sig, segja læknar. Menn
verða að stilla áreynslu í hóf. Það
á að vera jafnvægi milli áreynslu,
hvíldar og upplyftingar.
Kappsamir menn halda að það
sje um að gera að vinna sem lengst
og hamast sem mest. Það er ekk-
ert á móti því að vinna vel, síður
en svo. En menn verða að gæta
þess að þeim eru takmörk sett og
að þeir þurfa hvíld til þess að geta
unnið vel. Hvíld er höfuðskilyrði
þess að menn vinni af kappi og
áhuga.
Margir menn verða leiðir á vinnu
sinni. En það er vegna þess að hún
þreytir þá um of. Þeir missa áhug-
ann. En þetta getur lagast á . til-
tölulega auðveldan hátt. Margar
stærstu verksmiðjur heimsins eru
nú farnar að gefa þessu gaum og
hafa gát á því að verkamennirnir
fái næga hvíld. Reynslan í stríðinu
kendi þeim þetta. Þá var um að
gera að afköstin yrði sem mest.
Og þau urðu mest þar sem þess
var gætt, að ofbjóða mönnum
aldrei.
Þreyta er nokkurs konar sjúk-
dómur. Og það getur verið bæði
um líkamlega og andlega þreytu
að ræða. Orsakir til hennar eru
margs konar, svo sem einhæfni í
vinnubrögðum, áhyggjur, ónóg
fæði, svefnleysi, ofnautn áfengis
eða tóbaks. Og enn fleira mætti
telja, t. d. leiðinlegan heimilsbrag
og þras.
Hin líkamlega þreyta er miklu
auðveldari viðfangs. Hún lækn-
ast oftast með hvíld, hæfilegu
mataræði eða upplyftingu. And-