Morgunblaðið - 04.05.1993, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. MAÍ 1993
45
grín að sér, en við hin dáðumst að
henni fyrir dugnaðinn og ósérhlífn-
ina. Undanfarin ár lét heilsa Möggu
smátt og smátt undan og þrekið
minnkaði. Samt lét hún aldrei á neinu
bera og bar sig vel þegar hún var
innt eftir líðanýini. Þau hjónin flutt-
ust á Grandaveg fyrir örfáum árum.
Möggu fundust viðbrigðin mikil, hún
saknaði bæði góðrar vinkonu og veð-
urblíðunnar úr Heiðargerðinu, en enn
sem fyrr kom aðlögunarhæfni henn-
ar og ljúflyndi vel í ljós því hún fann
ljósu hliðarnar við Vesturbæinn eins
og hún gerði reyndar á öllum málum.
Margrét andaðist að kvöldi 26.
apríl. Andlát hennar kom ekki á
óvart, þar sem hún hafði legið á
sjúkrahúsi í nær mánuð.
Fjölskylda hennar og vinir fylgja
henni hinstu sporin í dag. Ljúf kona
er látin, hennar verður minnst með
þakklæti og söknuði.
Sigríður Hjartar.
Elskulega mamma mín,
mjúk er alltaf höndin þín,
tárin þoma sérhvert sinn,
sem þú strýkur vanga minn;
þegar stór ég orðinn er
allt það launa skal ég þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson)
Þessar hjartnæmu ljóðlínur hafa æ
oftar leitað á hug minn síðustu vik-
urnar, þær stundir, er ég hef setið
við sjúkrabeð móður minnar, Mar-
grétar Stefánsdóttur frá Kleifum,
Gilsfirði, er við kveðjum í dag hinstu
kveðju. Það var fyrir tveimur árum,
að hún kenndi sér lasleika og hafði
heilsu hennar hrakað mikið, er hún
ans hinn 1. apríl síðastliðinn, en þar
andaðist hún að kveldi dags 26. apríl.
Margrét Stefánsdóttir fæddist að
Kleifum í Gilsfirði hinn 13. ágúst
1912, en foreldrar hennar voru Anna
Eggertsdóttir og Stefán Eyjólfsson
er bjuggu allan sinn búskap að Kleif-
um. Foreldrar Önnu voru Ingveldur,
dóttir Sigurðar prests á Stað í Stein-
grímsfirði, og Eggert Jónsson, og
bjuggu þau allan sinn búskap að
Kleifum. Foreldrar Stefáns voru Jó-
hanna dóttir Halldórs, prests í Tröll-
atungu og Eyjólfur sonur Bjarna,
prests í Garpsdal, og bjuggu þau að
Múla í Gilsfirði. Böm Önnu og Stef-
áns er náðu fullorðinsárum voru 9:
Eyjólfur, bóndi á Efri-Bmnná, Sig-
valdi, verslunarmaður í Reykjavík,
Eggert, bóndi á Steðja í Borgarfírði,
Sigurkarl, menntaskólakennari og
dósent við Háskólann, Ástríður, hús-
freyja að Óspakseyri, Ingveldur, hús-
móðir í Reykjavík, Margrét, húsmóð-
ir í Reykjavík, Jóhannes, bóndi á
Kleifum, og Birgitta, húsfreyja í
Gröf í Bitm. Þrjú systkinanna em
enn á lífi, þau Sigurkarl, Jóhannes
og Birgitta.
Margrét missti móður sína á tólfta
aldursári_ og gengu þá systur henn-
ar, þær Ástríður og Ingveldur, henni
í móðurstað, jafnframt því að þær
fylltu húsmóðursætið eftir bestu
getu. Úr föðurhúsum fór Margrét
laust eftir tvítugt og lá leiðin til
Reykjavíkur, þar sem hún vann á
heimili Sigurkarls bróður síns á Bar-
ónsstígnum. Árin 1935-1937 var
Margrét við nám í Héraðsskólanum
á Laugarvatni. Margrét giftist 14.
október 1939 eftirlifandi manni sín-
um, Kára ísleifi Ingvarssyni frá
Framnesi í Holtum í Rangárvalla-
sýslu, en foreldrar hans voru Ingvar
Pétur Jónson trésmiður frá Aust-
vaðsholti í Landssveit og Katrín Jó-
sefsdóttir frá Ásmundarstöðum í
Holtum, en þau bjuggu lengst af sín-
um búskap í Framnesi. Kári ólst upp
frá tólf ára aldri hjá systur sinni,
Guðrúnu, og manni hennar, Þorsteini
Runólfssyni frá Mykjunesi í Holtum,
en þau bjuggu á Markaskarði í Hvol-
hreppi í Rangárvallasýslu.
Margrét og Kári hófu búskap í
Reykjavík, þar sem Kári vann í byrj-
un sem verkamaður en fetaði fljót-
lega í fótspor föður síns og lærði
húsasmíði hjá Guðmundi Jóhanns-
syni, trésmíðameistara í Reykjavík.
Börn Margrétar og Kára eru: Katrin
Sigríður, fædd 30. júní 1941, hús-
móðir, gift Ölveri Skúlasyni skip-
stjóra í Grindavík og eiga þau þrjú
börn; Stefán Arnar, fæddur 30. júní
1944, tæknifræðingur, kvæntur
Stefaníu Björk Karlsdóttur talsíma-
verði og eiga þau eitt bam; Anna,
fædd 19. október 1950, kennari, gift
Karsten Iversen tæknifræðingi og
eiga þau þrjú börn.
Árið 1953 fluttust Margrét og
Kári í nýtt einbýlishús sem þau
byggðu í Heiðargerði 44 í Reykjavík.
í Heiðargerðinu áttum við góða daga
og mínar skærustu bernskuminning-
ar eru þaðan. Hér eignuðust þau
marga góða vini og kunningja meðal
nágranna sinna sem þau bundu
tryggð við æ síðan. Árið 1989 flutt-
ust þau svo í hús aldraðra við
Grandaveg 47 í Reykjavík.
Margrét var sterkur persónuleiki,
en jafnframt bjó hún yfir mikilli hlýju
og sálarró sem hún miðlaði óspart
af til náungans. Hún var einstaklega
ósérhlífin og gerði lítið úr eigin veik-
indum, sagði gjarnan ef spurt var
um heilsufar: „Það er ekkert að
mér, ég er bara gömul kona.“ Áhuga-
mál hennar voru meðal annars lestur
góðra bóka og tónlist, en auk þess
var kveðskapur henni hugleikinn og
átti hún auðvelt með að setja saman
stökur, þótt hún legði það lítt fyrir
sig.
Það er í frásögu færandi, að þegar
systkini hennar fengu reiðhesta í
fermingargjöf, þá vildi hún frekar
eitthvað annað og það varð úr að
hún eignaðist lítið orgel sem hún
lærði að leika á. Ég minnist þess að
mér fannst jólin ekki byijuð fyrr en
mamma var sest við orgelið og við
sungum jólasálmana. Foreldrar mínir
voru reyndar bæði tónelsk og var
lagið oft tekið á heimilinu. Er þau
hófu þátttöku í félagi aldraðra, þá
lá því beint við að þau gengju í kór
aldraðra og þar nutu þau sín vel.
Upp úr síðustu áramótum hafði
heilsu Margrétar þó hrakað það mik-
ið að hún gat ekki tekið þátt í kór-
starfínu og saknaði hún þess mikið
að geta ekki verið með.
Elsku mamma, þín er nú sárt
saknað, er við kveðjum þig í hinsta
sinn. Ég bið guð að geyma þig og
styrkja pabba í sorg hans.
Stefán Arnar Kárason,
Stefanía Björk Karlsdóttlr
og Sveinn Arnar Stefánsson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, hennar Möggu, með
nokkrum orðum. Það var síðsumars
1958 að ég kom fyrst inn á heimili
hennar og Kára að Heiðargerði 44.
Ég var aðeins 18 ára unglingur,
óþroskaður og hálffeiminn og vissi
ekki hveiju búast mætti við þar sem
ég var að gera hosur mínar grænar
fyrir eldri dóttur þeirra, Katrínu Sig-
ríði.
Magga tók á móti mér með hlýju
sem henni einni var svo létt um að
láta í té. Fljótlega varð ég heima-
gangur í Heiðargerðinu og hef verið
allar götur síðan.
Magga var fædd á Kleifum í Gils-
firði, dóttir hjónanna Stefáns Eyjólfs-
sonar og Önnu Eggertsdóttur sem
þar bjuggu. Hún var ein níu barna
þeirra sem upp komust. Nú eru að-
eins þijú á lífi, þau Sigurkarl, kenn-
ari í Reykjavík, Jóhannes bóndi á
Kleifum og Birgitta bóndakona og
kennari í Gröf í Bitru. Magga ólst
upp á Kleifum, en missti móður sína
ung að árum. Hún hleypti heimdrag-
anum og fór í skóla á Laugarvatni
og síðan sem kaupakona að Marka-
skarði í Hvolhreppi, þar sem hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Kára Ísleifí Ingvarssyni, tré-
smið. Magga og Kári giftu sig 14.
október 1939. Þau eignuðust þijú
böm, Katrínu Sigríði 1941, Stefán
Arnar 1944 og Ónnu 1950.
Öll þau orð sem mér koma í hug
til að lýsa Möggu eru fátækleg í
samanburði við hana sjálfa, dugnað
hennar og fórnfysi. Hún er sú kona
sem ég ávallt bar mestu virðingu
fyrir. Hún var mjög sterkur persónu-
leiki þó að ekki bæri hún skoðanir
sínar á torg. Hún var mjög hjálpsöm
og vildi allra vanda leysa á sinn
hægláta og yfirlætislausa hátt. Gest-
risni þeirra var ómæld og man ég
ekki eftir að við hjónin kæmum
nokkru sinni þar í Heiðargerði með
börnum okkar án þess að upp væri
dúkað borð með mat eða kaffi og
kökum. Ég vil þakka Möggu fyrir
þau miklu og góðu áhrif sem hún
hafði á mig sem ungling og alla tíð
síðan til fullorðinsára.
Heilræði hennar renna mér aldrei
úr minni. Ég bið Guð að blessa minn-
ingu hennar og veita Kára styrk til
að takst á við sinn mikla missi. Einn-
ig bið ég Guð að veita börnum henn-
ar, bamabörnum og barnabarna-
bömum og okkur tengdabömum
Möggu styrk því að við höfum mikið
misst.
Guð blessi hana.
Olver Skúlason.
Minning
Vilborg Andrea
Guðmundsdóttir
Fædd 11. júní 1937
Dáin 26. apríl 1993
Það setti að trega og vorbirtan
dvínaði þegar mér bárust þau tíð-
indi að móðurystir mín, Vilborg
Andrea Guðmundsdóttir, væri fall-
in frá, langt. um aldur fram. Frétt-
in sú kom þó ekki á óvart þar sem
hún hafði átt við alvarleg veikindi
að stríða undanfama mánuði. Eng-
inn má við dauðanum og þrátt fyr-
ir ótrúlegan dugnað, baráttuvilja
og æðruleysi Vilborgar sigraði
hann að lokum.
Vilborg fæddist á Raufarhöfn
11. júní 1937: Foreldrar hennar
voru Guðmundur Jónasson og
Fanney Jóhannesdóttir. Hún ólst
upp í foreldrahúsum ásamt fimm
systkinum sínum við þau kjör sem
verkafólk bjó við á íslandi fram
yfir miðja öldina. Hún naut ríku-
legrar umhyggju foreldra sinna í
hvívetna. Það veganesti sem hún
bar með sér frá Raufarhöfn mótaði
örugglega lífsviðhorf hennar alla
tíð og afstöðu hennar til andlegra
og veraldlegra verðmæta.
Hún fór snemma að vinna fyrir
sér, eins og gerðist og gekk með
unglinga á þeim árum. Hún vann
við sveitastörf og þó einkum við
fiskvinnslu. Hún þótti duglegur,
ósérhlífinn og áreiðanlegur starfs-
maður sem gott var að hafa í vinnu
og vinna með.
Hún kynntist ung manni sínum,
Jóni Sölva Stefánssyni, sem ættað-
ur er úr Svarfaðardal, og þau hófu
búskap í Kambhóli, litlu húsi á
Dalvík. Það gerðist á þeim árum
þegar Islendingar tóku sem óðast
að reisa sér hurðarás um öxl við
stórbyggingar og ég man eftir því
að einhver hafði orð á.því að ungu
hjónin tjölduðu einungis til einnar
nætur. Sú spá rættist ekki. Þarna
var byggt á ráðdeild og skynsemi.
Kambhóll varð heimili þeirra alla
tíð. Húsið varð smám saman að
vinalegri, fallegri umgjörð um
mannkostafólk. Þar var eins og
hveijum hlut væri ætlaður sinn
staður og húsið virtist ætíð nægi-
lega stórt, þó að vitaskuld hafi
verið þröng á þingi meðan börnin
voru heima. Mér hefur oft dottið í
hug hin síðari ár að Kambhóll sé
einskonar minnismerki þeirrar
stefnu sem íslendingar hefðu átt
að taka en tóku ekki.
Vilborg og Jón eignuðust þrjár
dætur, sem allar eru uppkomnar.
Elst er Fanney, fædd 1959. Hún
er gift Kristni Sigurði Gylfasyni
og búa þau ásamt tveimur börnum
sínum, Jóni og Vilberg, á Ólafs-
firði. Sigurlína fæddist 1963. Mað-
ur hennar er Ingimar Árnason og
búa þau á Akureyri með börnum
sínum, Kristínu og Árna. Yngst
þeirra systra er Þórunn. Maður
hennar er Jón Marinó Ragnarsson
og eiga þau tvö börn, Guðnýju og
Andreu. Þau búa á Akureyri.
Við fráfall Vilborgar koma ýms-
ar minningar fram í hugann. Flest-
ar tengjast þær æsku minni á
Raufarhöfn. Þar var ég barn í húsi
afa og ömmu en hún, yngsta dóttir-
in á bænum, unglingsstúlka. Við
vorum þarna undir sama þaki frá
því snemma vors og fram á haust.
'Inni ríkti ákveðin ró og yfirvegun
sem um sumt minnti á Brekkukot
Halldórs Laxness. Úti fyrir dunaði
hins vegar síldardansinn sem gerði
íslendinga ríka. Eftir þátttöku okk-
ar í þessu undarlega þjóðfélagi
skildi leiðir. Vilborg giftist og flutt-
ist til Dalvíkur og ég hélt áfram
að dveljast á sumrum á Raufar-
höfn. Fundum okkar fækkaði því
mikið og næst þegar ég man eftir
var hún ráðsett húsmóðir, en ég
sprottinn úr grasi og farinn að leita
suður. Þær stundir sem við höfum
hist síðan þá hafa verið einkar
ánægjulegar og þá var mikið skraf-
að á Kambhóli. Nú sakna ég þess
að þessar stundir voru ekki fleiri.
Eg votta Jóni, dætrum þeirra
hjóna, barnabörnum og systkinum
Vilborgar mínar dýpstu samúð.
Megi minningin um trausta og
drenglundaða konu lifa.
Guðmundur B. Kristmundsson.
Hún Villa mín er dáin og aldrei
aftur get ég hlegið með henni í
eldhúsinu á Kambhóli. Þegar ég
kynntist henni fyrst var ég feimin
unglingsstelpa sem verið var að
kynna fyrir fjölskyldu kærastans.
Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti
að vera, en-Villa gaf ekki færi á
neinni slíkri vitleysu. Hún spjallaði
við mig eins og við hefðum þekkst
árum saman, gerði að gamni sínu
og brosti fallega hlýja brosinu sínu.
Það er ekki hægt að vera feimin
við slíka konu, enda var ég fljót
að finna að hjá Villu var best að
vera eins og átti að mér.
Villa var mikill dugnaðarforkur
og í kringum hana var alltaf líf.
Hún fylgdist alltaf vel með og
hafði áhuga á að ræða dægurmál- -
in. Oft urðu umræðumar í eldhús-
inu hjá henni ansi fjörugar og litla
húsið hristist í hlátrasköllunum.
Ekki spilltu veitingamar skapi
gestanna því að Villa var besti
kökugerðarmaður Norðurlands og
þó víðar væri leitað. Hún var
óskaplega barngóð og börnunum
mínum var hún eins og amma.
Andra var hún sérstaklega góð og
kallaði hann ætíð nafna sinn og
víst á nafni hennar eftir að sakna
frænkunnar sem alltaf gaukaði að
honum einhverri gjöf í hverri heim-
sókn.
Þegar ég heimsótti Villu um jól--
in hafði hún barist í rúmt ár við
krabbamein. Samt var engan bilb-
ug á henni að finna og ef ég hefði
ekki þekkt til hefði ég sjálfsagt
haldið að þar færi alheilbrigð kona.
Hún stóð eins og sterk eik í
storminum og féll ekki fyrr en
veðurofsinn keyrði um þverbak.
Ég vildi óska að samvistir okkar
hefðu verið fleiri og lengri, en er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni. Elsku Jón, Fanney,
Lína og Þórunn, ykkur og fjöl-
skyldum ykkar sendi ég samúðar-
kveðjur.
Steingerður Steinarsdóttir.
Minning
Þorlákur Eiríksson
Fæddur 29. október 1898
Dáinn 18. april 1993
Mig langar að minnast afa míns
með nokkrum orðum, og þakka hon-
um fyrir allt það sem hann var mér.
Ég ólst upp fyrstu árin mín hjá afa
Láka og ömmu Maju á Tómasars-
haganum. Þegar ég hugsa til baka
og allar góðu og fallegu minningarn-
ar um afa koma upp í hugann, hugsa
ég um allar skemmtilegu sögurnar
sem hann sagði mér. Hann var mik-
ill lestrarhestur og vissi allt mögu-
legt milli himins og jarðar.
Afi fæddist á Borgarfirði eystri.
Hann sagði mér svo mikið og vel frá
Álfaborginni, Dyrfjöllunum og öllu
mannlífinu þar, að þegar ég kom til
Borgarfjarðar fannst mér ég hafa
verið þar oft áður. Afi hafði alltaf
tíma, og var til staðar þegar ég
þurfti á honum að halda. Hann
dvaldist síðustu þijú og hálft ár á
Hrafnistu í Reykjavík, þar sem hann
lést 18. apríl 94 ára að aldri. Minn-
ingin um afa Láka gleymist aldrei.
ERFIDRYKKJUR
Verð frá kr. 850-
PERLAN síllli 620200
Erfidrykkjur
Glæsileg kafli-
lilaðborð Megir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í súníi 2 23 22
FLUGLEIDIR
llfll Linuilll
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
María.