Morgunblaðið - 22.03.1974, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. MARZ 1974

Sigurður og vinir hans
Formáli: Sagan gerist í fjallabyggð í Noregi á dögum
Hákonar konungs Hákonarsonar. Aðalsöguhetjurnar
eru Sigurður, tólf ára drengur, vinur hans, ívar, sem
er tíu ára og Helgi, yngri bróðir ívars.
Dag nokkurn síðla hausts voru drengirnir að leik í
holtinu ofan við bæinn Draumþorp, þar sem þeir áttu
heima. Sigurður var hinn hrausti riddari Vilmundar
viðartönn og ívar og Helgi dyggir sveinar hans,
Gujamar og Kartago. Þeim hafði tekizt að stökkva
óvinunum á flótta af snjallræði og hugdirfsku . ... en
óvinirnir voru svikarinn Kollur Kroppinbakur og
flokkur hans.
Nöfnin höfðu Sigurður og vinir hans fengið að láni
úr riddarasögu, sem presturinn, séra Eirfkur, hafði
sagt þeim, en grfsirnir frá Draumþorpi voru f hlut-
verki óvinanna. Grísirnir voru á beit þarna í holtinu og
létu auðveldlega reka sig á flóDa.
Bardaganum var lokið og sigur unninn. Riddarinn
Sigurður Vilmundur glotti við tönn og hengdi skjöld
sinni á grein. ívar fleygði sér niður í grasið. Skyndi-
lega kvað við skelfingaróp frá Helga litla, svo að þeir
litu skjótt við. Helgi kom á harðahlaupum út úr
runnunum og á hæla honum gölturinn gamli með
reiðihrinum og á eftir honum öll grísahjörðin.
Drengirnir skildu það strax, að nú var hætta á
ferðum. Engu mátti muna. Gölturinn var óður af
bræði og lagði til atlögu. Það skein í stóru vígtenn-
urnar og reiðin brann úr litlu, ljótu augunum.
Sigurður greip lurk og stökk á móti dýrinu. Helga
litla hafði orðið fótaskortur, svo hann hentist niður
kylliflatur. Gölturinn bjóst til að ráðast á hann, en
Kafli úr
sögu frá
miðöldum eftir
Sigrid Undset
Vo ■ <7 xi
h ■ ^ 'ví' r
Öý.
Sigurður rauk til og kom nokkrum vel útilátnum
höggum á dýrið, áður en það gæti rekið tennurnar í
Helga. ívar kom líka til hjálpar með litla exi, sem
Sigurður átti. Þeir vissu varla sjálfir, hvernig atburða-
rásin varð en réðust að geltinum með lurkinum og
exinni og vissu, að þeir voru í lífshættu. Skyndilega
hlunkaðist gölturinn stóri út af, en hin svínin stukku í
allar áttir. Hann sparkaði frá sér nokkrum sinnum, svo
valt hann á hliðina og bærði ekki á sér frekar.
DRATTHAGIBLYANTURINN
•oo •
Ot'O uOo ooo
Ooo
. •
^JVonni ogcTlíanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Þá skal ég aldrei gera það oftar“, sagði Manni.
„En ég liugsa nú samt, að það sé bezt fyrir okkur að
fara suður með“.
Og það varð svo að vera.
Við risum á fætur og héldum áfram göngunni. Við
gengum suður með, en beygðum þó heldur til vesturs,
til þess að komast nær hömrunum.
Eftir dálitla stund sagði Manni: „Skyldi ekki vera
vatn hér einhvers staðar? Ég er ákaflega þyrstur“.
„Það er ég líka“, sagði ég. „Og svangur er ég líka
og nærri því uppgefinn“.
„Já, það er ég líka. Ég vildi, að við hefðum liaft
meira brauð með okkur“.
Það lá nú orðið mjög illa á okkur báðum, en þó
misstum við ekki vonina um að komast allt leið upp.
Og áfram héldum við göngunni og leiddumst, en töl-
uðum fátt.
Tryggur fylgdi okkur trúlega. En allt í einu ókyrrð-
ist hann og fór að gelta. Hann reisti eyrun og einblíndi
upp að hömrunum.
Við horfðum þangað líka og sáum þá einhverja hvíta
depla á iði og tifi uppi við hamrana.
„Hvað getur þetta verið?“, sagði ég við Manna.
Hann hafði betri sjón en ég og sá fljótt, hvað þetta
var.
„Ég held, að þetta sé kindur“, sagði hann.
„Kindur? Heldurðu það? Það væri ekki amalegt.
Það væri það bezta, sem fyrir okkur gæti komið“.
Manni horfði á mig og skildi ekki neitt í neinu.
„Hvaða gagn höfum við af því, þó að það séu kind-
ur?“
„Hvaða gagn? Skilurðu það ekki, Manni? Ef það
væru nú ær, þá gætum við náð okkur í mjólk að
drekka“.
„Já, það er satt. En heldurðu, að það geti verið ær?“
„Já, það er ég nærri því viss um“.
Nú skein gleðin út úr Manna.
fgunkoffinu
— Þú hefðir ekki átt að skrúfa
svona mikið fyrir hitann...
— Þú eyðir tfmanum til
einskis. .. hún er f baði...
— Viltu gjöra svo vel og klára
af diskinum, svo að þú verðir
stór og sterkur eins og
pabb. .. Jói frændi.
— Já en, ef Júlfus kemur
ekki, þá vil ég ekki annan
mann, mamma.