Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 32

JÓLABLAÐ YÍSIS
32,
liægðarleikur að komast inn,
])ví gat var á þakinu. Svalan
lét fallast gegnum það og
kom inn í herbergið. Ungi
jnaðurinn hafði falið andlitið
í höndum sér, svo liann
heyrði ekki vængjaþyt fugls-
ins, en þegar liann leit upp
fann hann safirsteininn fagra
liggjandi á visnu fjóíunum.
„Eg er að hyrja að verða
frægur,“ iirópaði hann, jiessi
steinn er frá einliverjum
miklum aðdáanda mínum,
nú get eg' lokið við leikritið
mitt, og hann varð mjög
hamingjusamur. Sválan
flaug aftur lil prinsins og
sagði: „Nú ertu hlindur svo
eg ætla alltaf að vera hjá
þér. „Nei, svala ljtla,“ sagði
prinsinn, þú verður að, halda
áfram til Egyptalands.
„Eg vil alltaf vera hjá þér,“
sagði svalan, og um nóttina
svaf hún við fætur prinsins.
Allan næsta dag sat hún á
öxlum hans og sagði lionum
sögur af þvi, sem hún hafði
séð í fjarlægum löndum.
„Kæra litla svala,“ sagði
prinsinn,“ þú segir mér
margt merkilegt, en merki-
legra öllu öðru eru þjáning-
ar manna og kvenna; ])að er
ekkert eins dularfullt og
eymdin. Fljúgðu yfir horg-
ina mína svala litla og segðu
mér livað þú sér.“
Svo flaug svalan yfir Iiina
mildu borg, og sá hina ríku
vera að halda veizlur í fall-
egu húsunum sínum, meðan
förumennirnir sátu við hlið-
in. Hún flaug inn í hliðargöt-
urnar og sá föl andlit svelt-
andi harna stara sljólega á
óhreinindin á götunum.
Undir hrúarhoga einum
lágu tveir litlir drengir hvor
í annars faðnii. Þanrng
réyndu þeir að lialda á sér
hila. „ó, hvað við erum
svangir,“ sögðu þeir. „Þið
megið ekki liggja þarna,“
æ])ti varðmaðurinn og dreng-
irnir urðu að hrekjast út í
rigninguna.
Svalan flaug lil haka og
sagði prinsinum livað liún
hefði séð. „Eg er þakinn með
skíru gulli,“ sagði prinsinn,
„þú verður að taka það mola
fyrir mola og gefa fátækl-
ingunum mínum; hinir lif-
andi halda alltaf að gull geti
gert þá hamingjusama.“
Mola eftir mola af þessu
fína gulli líndi svalan upp
þangað lil hamingjusami
p«nsinn var orðinn glans-
laus og grár. Gullmolana
færði hún fátæklingunum.
Andlit harnanna urðu rjóð,
þau hlóu og fóru i boltaleik
á götunum. „Nú höfum við
hrauð,“ hrópuðu þau.
Svo kom snjórinn og síðan
frostið. Göturnar litu út eins
og þær væru silfurlagðar,
þær voru svo bjartar og tindr-
andi; langir isströnglar, sem
líktust mest kristals-dögg-
urðum, héngu niður úr þak-
skeggi húsanna. Allir, sem
þurftu að fara út fóru i loð-
feldi, og litlu drengirnir, sem
léku sér á skautum á ísnum,
höfðu skarlatshúfur.
Litlu svölunni v.arð kald-
ara og kaldara, en henni þótti
of vænt um prinsinn til að
yfirgefa liann. Hún tíndi sér
mola utan við dyrnar hjá
hakaranum þegar hann veitti
því ekki eftirtekt og reyndi
að halda á sér hita með því
að veifa yængjuhUm.
Að síðustu fann hún, að
dauðinn nálgaðist. Hún liafði
aðeins krafta til að fljúga
upp á herðar prinsins einu
sinni enn.
„Vertu sæll kæri prins,“
hvíslaði hún, „viltu að eg
kýssi á hendina á þér. „Mér
þykir vænt uin, að þú ert loks
að fara til Egyptalands, þú
crt búin að vera of lengi hér,
en þú verður að kyssa mig á
munninn því eg elska þig.
„Eg er ekki að fara til
Egyptalands,“ sagði svalan.
„Eg. er að fara til heimkynna
dauðans. Dauðinn er hróðir
svefnsins, er ekki svo?“
v
Og hún kyssti hamingju-
sama prinsinn á munninn og
féll svo niður við fætur lians.
Hún var dáin.
í sama augnabliki lieyrð-
ust einkennilegir brestir inni
i líkneskjunni eins og eitt-
hvað liefði brotnað. Það var
slaðreynd, að blýhj»artað
hafði rifnað í tvennt. Það var
áreiðanlega hræðilega hart
frost.
Snemma næsta morgun
var borgarstjórinn á morg-
ungöngu á flötinni fyrir
neðan likneskjuna, ásamt
einum bæjarráðsmeðlimi.
Um leið og þeir fóru fram
hjá stallinum leit hann á
líkneskjuna.
„Ilamingjan hjálpi mér,
hvað hamingjusami prinsinn
lítur tötralega út,“ sagði
liann.
„Já, sannarlega lítur hann
lötralega út,“ sagði hæjar-
ráðsmaðurinn, sem alltaf
samþykkti það, sem horgár-
stjórinn sagði. Og svo fóru
þeir að athuga líkneskjima.
Rúbíninn er farinn úr svcrð-
inu hans, augun eru farin og
gyllingin horfin,“ sagði horg-
arstjórinn, „í raun og veru
er hann litlu hetri en hetl-
ari.“
„Litlu hetri en hetlari,“
sagði bæjarráðsmaðurinn.
,,0g hér er dauður fugl
við fætur hans,“ bætti borg-
arstjórinn við, „við verðum
endilega að gel'a iit vfirlýs-
ingu um, að fuglum ,sé bann-
að að deyja liér, og borgar-
stjóraritari skrifaði tillöguna
niður.
Svo rifu þeir niður líkn-
eskju hamingjusama prins-
ins. „Þar sem hann er ekki
fallegur lengur, er hann held-
ur ekki nytsamur,“ sagði há-
skólaprófessorinn í fagur-
fræði.
Síðan bræddu þeir líkn-
eskjuna í bræðsluofni, og
borgarstjórinn liélt fund i
borgarráðinu til að ákveða
livað ætti að gera við málm-
inn. „Við verðum auðvitað
að fá aðra likneskju,“ sagði
hann, en það á að vera lik-n-
eskja af sjáifuni mér.“
„Af mér,“ sagði hver og
cinn af hæjarráðsmönnun-
um, og þeir þráttuðu. Þegar
eg frélti síðast voru þeir enn
að þrátta.
..Þe'ta cr merkilegt,“ sagði
|' erk-tjórinn. „Þetta brotna
jl lýhjarta vill ekki bráðna. í
bræð&luofninum. Við yerð-
um að flevgja því í hurlu.“
Svo íieygðu þeir því í rusla-
Ipng, þar seni dána sva’an
lá einnig.
i „Færðu mér tvennt liið
■ merkasta úr horginni,“ sagði
guð við einn af engíunupi
s.’num. Engillinn færði hon-
um blýhjartað og svölulíkið.
„Þú hefir valið rétt,“ sagði
guð. „Til eilífðar skal svalan
syngja í Paradisargarðinum
mínum, og í gylltu höllinni
minni skal hamingjusami
prinsinn lofa mig.
ólafur Gunnarsson
frá Vík i Lóni þýddi.
íooococooooocoococoGnooocoönoocoooooocoaoocísanísoooooooíííiootJOOooíXíttttocöocooíittiCíiísooccosKKXiocoocoacíJííooöosíoottoooooocoíicsococoi
'ú
9
joahhar' öllatn uiÉóliptauinum iínum jijrlr Samótarjie) á árinu 1945.
Jafnframt vill félagið vekja athygli yðar á:
í;
a
$
I
i
I
að félagsmenn KRON fá, með því að ávaxta fé sitt Kjá innlánsdeild félagsins /2% hærri vexti en
almennt tíðkast og skapa félagi sínu aðstöðu til að færa út starfsvið sitt.
að KRON hefir frá upphafi haldið í skefjum vöruverðinu í bænum og oft lækkað það til verulegra
muna.
að KRON hefir í þau I/2 ár, sem það hafði starfað um síðustu áramói, greitt til félagsmanna
sinna í arð og í séreignasjóð þeirra um TVÆR MILLJÖNIR KRÖNA.
að margir félagsmenn KRON hafa bent á það með fullum rökum, að á oins árs viðskiptum við
félagið hafi þeir hagnast um eins mánaðar úttekt.
að á þessu ári hefir KRON opnað tvær nýjar matvörubúðir á Hrísateig 19 og á Langholtsveg 24,
en ennþá vantar félagið að koma upp matvörubúðum í mörgum hverfum baejarinSf ti. þess að félagsmenn
og aðrir, sem við félagið vilja skipta, eigi sem hægast með verzlun.
að þér getið átt drjúgan þátt í að koma upp þessum búðum með því að aulca verzlun yðar og fá
*'aðra iil áð g.iöra slíkl hið .sama.
,að KRON „óskar eftir sarnstarfi yið yður um eflingu félagsim og endurbætur sjálfum yður til
í: hagsbóta. • ..
ið í yðar eigin búðum.
aup^élac^ tKeyhjavíkur' oej náejt'ennis.
o
a
f
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
«
aaCOOOOOOOOOCOCOOOOCOOÖOOOQOOOOOOOOOOOOOOOOOOOCÍOOOCOOOCOOOOOOOOOOOOCOOOOOOOCOOGQOCOOOOOOOOGOíÍOCCÍOOOOGOOOOOOOOCOOOOOOOOOOOOt