Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 20

20
JÓLABLAÐ VíSIS
ræfilsins. „FaixSu nú, þvi að
ég hefi mikið að gera.“
Eins og vænta mátti, kom
Lessart aftur að viku liðinni,
og íiefði verið varpað á dyr,
ef Delavigne liefði ekki séð,
að hann gat orðið honum að
gagni.
„Sjáðu nú til, drengur
minn ,ef þú kemur til þess
að hetla, færðu ekkert hjá
mér, en viljirðu vinna þér
inn nokkra skildinga, þá
hefi-eg vinnu handa þér?
Vinna var það, sem Less-
arl kom sízt til hugar. Hann
vantreysti getu sinni lil þess
að levsa hana af liendi.
Vegna þess að hann var
svangíir, áleit hann samt
réttast að kynna sér málið
nánar.
„Þú þarft að fara fyrir ipig
sem hraðboði. Þú fer með
hréf fyrir mig til Strass-
hourg. Þú sezt að á veitinga-
Jiúsinu „Hirlinum“ og liið-
iir veitingamanninn að scnda
eftir Jierra Frilz. Taktu nú
vel eflir. I’egar lierra Fritz
kemur, þá segir þú við hánn
að vinviðurinn sé fallegur í
ár og liann á þá aö svara,
að vínuppskeran verði góð.
Þá fyrst afhendir þú lion-
tmi bréfið. Bíddu síðan á
„Hirtinum“, unz liann kem-
tir mcð svarið, sem þú færir
mér strax. Umfrarn allt verð-
tir þú að Jialda leiðangri þín-
mn Jeyndum og segja cng-
iim frá þessu. Þú færð 5
pitnd að launum, og auðvitr
að allan ferðalíostnað. Þú
skilur, að egææð þig til ferð-
arinriar vegna gamals kunn-
ingsskapar og til þess að
hjálpa þér. Eg vonast til
þess að af þér, að þú verð-
ir jafn áreiðanlegur og orð-
var og aðrir liraðboðar
mínir.“
Lessart trúði allri mann-
úðarstarfsemi varlega. Mál-
ið var i lieild, — með öllu
þessu pukri og launung, —
svo dularfullt, að greinilegt
var, að nota átti hann vegna
þess að minni líkur voru til,
að liann vrði bendlaður við
Delavigne, en aðrir hraðlioð-
ar, sem voru að staðaldri i
þjónustu hans. Ilann álti
samt ekki völ á því að hafna
von á 5 pundum, þegar ckki
var uni meiri vinnu að ræða.
Enda revndist þetta ekki
eina ferðin, sem liann álti
að fara. Önnur fylgdi slrax
i kjölfar þessarar og sú
þriðja þar á eftir, og Lessart
sá brátt, að hann var kominn
í fasta vinnu, scni har hann
stöðugt milli Parísar og
Strassbourg.
Ilann liefði mátt vcra mik-
ið breytlur, hefði liann ekki
reynt að komast á snoðir um
ýmislegt í sambandi við
ferðirnar og liinn ruddalega,
levndardómsfulla lierra
Fritz. Þvi var það, dimmt
kvöld cilt í desember, er
hann Iiafði verið í sfarfinu
i nolckra mánuði, að hann
veitti Fritz eftirför vfir Rín
og alla leið að krá nokkurri
i Ettenheim.
Jafnvel Lessart vissi, að
Etlenheim var talin vera
miðstöð Bourbonklíkunnar,
og að einn Bourbori-prins-
anna, hertoginn af Enghien,
bjó þiy með levnd. Það virt-
ist óliklegt, að Delavigne sæli
á svikráðum, þegar haft var
i Imga, að það var altalað,
að Delavigne hefði stutt mi-
verandi stjórn fjárhagslega.
Slík var meira að segja holl-
usla hans — eins og Lessart
hafði sjálfur séð, — að hann
liafði riddaramynd eflir Da-
vid, sem sýnir Bonapartc
á Icið vfir Alpana, liangandi
á bezta slað í skrifstofu
sinni. Samt sem áðrir liafði
Lessart augun vel lijá sér,
_er liánn kom úr þessari ferð.
Ákafinn í fjármálamann-
inum, er hann hraut innsigl-
ið á bréfinu, var alveg jafn
mikill og áður. Lessart sá
s'amt hrokafullt andlit De-
lavignes fölna, er liann las
'bréfið og síðan féll liann i
þunga þanka og virtist ekki
taka eftir . að Lessarl var
nærstaddur. Það var ekki
fyrr en hann stóð upp frá
skrifborði sínu og gekk að
myndinni af Bonaparte, að
bann tólc, eftir lionum. Rödd
hans var liösf og titrandi:
„Hvað? Eftir hverju bíð-
ur þú?“
„Þér liöfðuð ekki sagt mér
að fara.“
„Ha? Þú getur farið!“
I.essaft gekk út. Hann fór
s'amt ekki langt, aðéins út
fyrir dyrnar og í gégrium
skráargatið sá hann Dela-
vigne standa fyrir framan
myndina eftir David, og fór
hann liöndum um rammann.
Allt í emu sveiflaðist mynd-
in til á hjörum, opnuðust
eins og dvr, og komu þá í
ljós aðrar dýr fyrir aftan
liana og þar stakk Delavig-
ne lykíí í skráargat.
Þetla skeði allt tveimur
dögum áður en tilraunin var
gerð til þess að sprengja
fyrsta korisúlinn í loft upp
í Rue St. Nicaise.
Morgunin eftir þennan at-
burð, meðan París var skelf-
ing'u lostin, fór Lessart óboð-
inii inn til Delavigne.
Fjármálaniáðtiriiin var
fölur og fár og' gat svo Jilið
út, sem harin tæki þátt í
skelfingu Parisarbúa. Hann
gláþti blóðhlaupnum aug-
það var löng þögn, áður en
hann mátti mæla. „Við Iivað
áttu?“ Ráðvilltur reiði-
gtaniivi koni á andlit honum.
„Hvað ertu að segja? Etten-
heim? Og um hvaða fréttir
ertu að dvlgja?
„Auðvitað, það sem skeði
í .Rue St. Nieaise í gær-
kveldi.“
A^nnaðhvort uppgerðar
eðá raunverulegt fyrirlitn-
ingarbros lék um varir fjár-
málamannsins. „Þú ert full-
ur. Farðu og stingtu liausn-
um undir vatns'déeluna.
Farðu út!“
„Hægan, hægan, karl
minn. Hvað myndi ske, ei
eg færi til Quai Voltaire til
i lögreglustjórans? Ilvað þá?“
Delavigne stóð upp,
skjálfandi af reiði. „Ertu
Imeð hólanir? Bölvað úr-
þvættið þitt! Eru ekki laun-
in vfir hjálpina, sem eg hefi
veitt þér? Láttn mig ekki sjá
þig framar og komir þú ein-
hverntíma liingað aftur,
unuin á Lessart. „Eg hefi skal cg láta kasta þér í götu-
ekki sent eftir þér,“ sagði
hanri önugur.
Lessart hneigði sig milli
vonar og ótta.
„Eg hélt að þér vilduð
koma skilaboðum til Etten-
hei'm,“ svaraði hann lymsku-
lcga.
Delavigne sýndi engin
merki þess, að skeytið hefði
hæft í mark, opriaði aðeins
varirnar og augnablik var
éiris og arig'un stækkuðn. En
ræsið, óþverrinn þinn.“
Lessart, sem óttaðist lik-
amlegt ofbeldi, flýði skelf-
ingu lostinn.
I’egar liann var kominn lit
fvrir bölvaði hann sjálfum
sér fyrir flónskuna. Hann
liefði átt að halda sér sam-
an, þangað til liann liefði
verið sendur með annað
bréf til Strassbourg. Þegar
liann liefði verið búinn að
ransaka málið betur liefði
V-reimadrif fvrir mikintí sminingshraða.
Fulikomnið drifkerfið
það veitir rekstriiiiiii öryggi
t
Leltlð ávallt tll wcbs0
BTaeð vandainál yðar
- vSðkoínandl v © h -
s m I ð j n s* e k § t §* I ®
Keðjudrif fyrir hægan snúriingshraða
Hraðabreytitæki
fyi’ir breytilegan
snúningshraða.
VÉLSMiiMN HÉi
REVKJAVÍK
TT
.iifii.g'gyrii
Iririfig
S iuinig^’yid