Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 8

8
JÓLABLAÐ VfSIS
VIÐVÖRUN.
Haustið 1911 var eg'búi-nn
að fá loforð lijá foreldrum
minum uni það að fara til
Reykjavíkur og læra sund.
Var dagur og stund ákveðin,
er leggja skyldi af stað.
Hlakkaði eg mikið til ferð-
arinnar, því að mig* hafði
snemma langað til þess að
læra sund.
Daginn áður en leggja átti
af stað, var farangur minn
Lafður til reiðu. Eg vaknaði
shemma um morguninn, er
við áttum að fara, og vildi
fá ferðafölin mín.
Þá mælti móðir mín: „Það
er óþar'fi lijá þér, Björgvin
njinn, að hiðja um ferðafötin
þín, :því að eg læt þig ekki
læra sund að þessu sinni.
Eg varð alveg undrandi og
fyrir miklum vonhrigðum
<>g spyr: „Ifvers vegna fæ eg
ekki að fara?“ Þá mælti hún:
,,í nótt drevmdi mig, að kom
1il mín maður, sem mig hef-
ir oft dreymt áður, en eigi
Laft nein kynni af hér í
heimi, og hann mælti við
3«ig þessar ljóðlinur“:
Ekki skyldi unglingstetur
imdir haust og kaldan vetur
sUndið læra, hann sonur
þinn.
Styrkjast höfuð og hrjóst
* þai‘f hetur,
hilað flest við ofraun getur.
Svona, lærðu nú sannindin.
Eg vil geta þess, áð síðar
var mér ljóst, að mér var
það fyrir beztu, að eg fór
ekki hina fvrirhuguðu ferð.
(Frásögn Björgvins Filippus-
sonar frá Hetlum).
t
EXGLABÖRNIN.
Ingihjörg Jónsdóttir, hús-
freyja á Hellum, var ljós-
anóðir í Landsveit í fjölda-
mörg ár.
Hún var svo lánssöm í
siarfi sínu, að engin kona dó
af harnsförum, er hún var
3SÓII til.
Þegar hér var komið sögu,
var Ingibjörg orðin allt að
’þvi ellihrum og átti erfitt
aneð ferðalög.
Um þetla leýli har svo við,
iað kóna ein i sveitinni átti
von á barni, og taldi héraðs-
Jæknir það vera einungis
jfvrir lækni að hjarga lienni.
Nú var það nótt eina þetta
isumar, að Ingibjörgu dreym-
3r, að hún sé sótt og komin
ffnn i baðstofu til konunnar,
er minnzt hefir verið á. Er
íþetta stór haðstofa, og sér
Iiún konuna liggja innst að
austanverðu, en ellefu litil
Lörn liggja sofandi í rúmum
ívíðs vegar um haðstofuna.
jv ■>>!.. ibÍvÁ'i r'uml
Sér hún, að konan er mjög
kvalin og komin að því að
ala harnið. Þykist hún nú
fara að hjálpa konunni, og
tekst lienni. að hjarga henni
og ná barninu. En þá
hrá alll í einu svo við, að
öll börnin vöknuðu í baðstof-
unni og risu upp og urðu á-
samt því nýfædda að skín-
andi björlum englum. Bað-
slofan, sængurkonan og allt
annað hvarf, en.liún sá þau
líða upp til himins og hverfa
uppi i heiðríkjunni. Var svo
draumurinn ekki lengri. —
Nú víkur sögunni til kon-
unnar. Morguninn eflir var
hún orðin veik og maður
hennar riðinn af slað eftir
lækni. Litlu seinna þennan
morgun kom móðir sængur-
konunnar frá næsta hæ til
þess að Iijúkra dóttur sinni á
meðan. Þegar liún kom,
sýndist lienni dóltirsín vera
komin í opinn dauðann. Þá
mælti hún við sjálfa sig:
„Ingibjörg á Hellum tók á
móti ellefu börnum lijá mér,
og allt fór vel. Eg læt nú
sækja liana, livað sem öðru
líður. Og svo fór, að Ingi-
hjörg var sótt þennan morg-
un frá þeim mæðgum í
skvndi. Þegar hún kom til
sængurkonunnar, var hún
aðfram komin. Þrátt fyrir
alla erfiðlcika, er þarna
voru, har Ingibjörg gæfu til
j>css að bjarga konunni og
ná barninu, er kom liðið.
Leið konunni eftir vonum
vel, jjegar læknirinn kom.
Fór svo Ingibjörg heim.
Nokkru síðar hað Ingibjörg
dóttur sína, Vilhehnínu á
Ilellum, að fara fvrir sig A’fir
hók, sem hún átli ög: húíi
hafði skrifað öll börn í, er
hún liafði tekið á móti, frá
j>ví er hún byrjaði fyrst
ljósmóðurstörfin. Kom þá 1
Ijós, að á öllum þeim árum,
sem liún hafði gegnt því
starfi, hafði lnin auk þeirra
harna, er fæddust lifandi,
tekið á móti ellefu andvana
fæddum hörnum áður og var
]>etta síðasta barnið, sem hún
tók á móti á ævinni.
Stóð heima talan við litlu
hörnin, er hún sá í svefnin-
um breytast í engla og hverfa
uppi í blárri lieiðríkjunni.
(Frásögn Björgvins Filippus-
sonar frá Hellum).
KONAN í SKIPINU.
Árið 1904 var eg stýrimað-
ur á Esther. Þegar fiskitím-
inn var búinn um haustið,
lágu ski]>in á Reykjavíkur-
höfn til hreinsungr, áður en
þeiiu var lagt i vetrarlegu.
Kvöld eitt þétfá háust bar
isvo við, að maður sá, er
Öl;ct l'.oiqp’iq >
Björn Iiét.og var með mér á
Esther, hað mig að koma
með sér um horð í skipið
Verðandi, sem lá hér úti á
höfninni.
Við fórum úl í skipið kl.
átta um kvöldið. Var j>á Orð-
ið dimmt.
Þegar upp á þilfarið kom,
heið eg aftur á skipinu um
stund, þar sem eg ]>ekkti
engan um borð, en félagi
minn fór fram í lúkar til
j>ess að tala við kunningj-
ana. Var liann svo lengi, að
loks tók mér að leiðast, svo
að eg labbaði fram á skip-
ið og fór niður#til mann-
anna.
Eg gekk niður lúkarsstig-
ann þannig, að eg sneri haki
að sligahum, þar til er eftir
voru tvær tröpj>ur. Þá sneri
eg mér við, en við það hlöstu
við mér opnar dýr, sem hægl
var að fara um úr lúkarn-
um og aftur í lest. Sé eg þá
i loftinu yfir vatnskassan-
um i lestinni koma í ljós eins
og stóra hrjóstmynd af ungri
stúlku, og skín ljósið úr lúk-
arnum, sem fremur var
dauft, heint fraraan i liana.
Kemur mér strax í hug, að
hér sé eitthvað óvenjulegt
að hirtast mér. En þar sem
eg hafði heyrt talað um áð-
ur, að sæi maður eitthvað
slíkt, mætti hann ekki líta
áf því, þá gaf eg mér ekki
tíma til þess að heilsa, svo
að eg gæti gengið úr skugga
um, hvort þetta væri mis-
sýning, og hafði eg ékki af
hcnni augun.
Sá eg nú konu þessa mjög
vel. Hún var á að gizka rúm-
lega ttítug, með móleít augu,
nijög, fögúr, fagúrt nef og
dökkjarpt hár. Vár hið feg-
ursta samræmi í andliti
hennar, og hún með frið-
ustu koiium, er eg hefi séð.
Þegar eg hafði virt hana vel
fvrir mér og ekki litið af
henni að minnsta kosti í tiu
minútur, þá yrði eg á mcnn-
ina í lúkarnum og lít snöggv-
asl af stúlkunni, sem við það
hvarf og sást ekki síðan.
Segja þá mennirnir við
mig: „Á hvað varstu að
horfa?“ Eg lýsti sýninni fyr-
ir þeim og spyr þá um leið,
hvort þcssi stúlka hafi sézt
hér fyrr. Kváðu þeir svo
vera. Sögðu þeir það vera
munnmæli, er, gengið hefðu
milli manna, að þá er skip-
ið var byggt og því hleypt
af stokkunum, hefði það
fallið á hliðina og dóttir eig-
andans orðið undir því og
látizt.
Varð svo þella skip ekki
gamalt hér vlð land, on talið
var, að innviðir úr þvídiefðu
veiáð notaðir í annað skip
minná, sem bvggt var hér, og
var það í almæli, áð eftir
það hefði þessi fagra slúlka
sést á því skipi. Eg liefi nú
stöðugt stundað sjó á þil-
skipum í 51 ár, og er þetta
eina einkennilega, atvikið,
sem fyrir mig hefir komið
á j>essum tíma.
Þess skal getið, að það
var áðeins í þetta eina*skipti,
sem eg kom um horð í skip
þetta.
Ermarnar voru langar og
þröngar. Hendur liennar
voru livítar, fingurnir lang-
ir og frammjóir og með af-
hrigðum fagrir.
Kona þessi var, i einu orði
sagt, óvenjulega fögur og
fyrirmannleg.
Hún hallaði sér upp að
veggnum og hélt með vinstri
liendi kjólnum að sér.
Eg virti liana fyrir mér um
stund, og liorfði liún rólega
á mig. Á milli okkar voru
eitthvað um þrír metrar. Allt
i ein deplaði eg augunum og
leit þó eigi af lienni. Við það
hvarf hún alveg og að öllu
leyti á augabragði fyrir aug-
unum á mér.
Þessari fögru sýn fvlgdu
hin indælustu áhrif á und-
an og eftir. Þess skal að lok-
um getið, að önnur kona,sem
hefir verið í Landssimaliús-
inu, hefir séð þessa sömu
konu og lýst lienni fýrir mér,
og hefir sú lýsing hennar
vérið á allan 'liátt nákvæm-
lega eins og sú, sem eg hefi
hér frá skýrt.
(Frásögn Sigurveigar
Illugadóttur).
(Frásögn Guðmundar Guðna-
sonar, skipstjóra í Reykjavík).
Fagra konan í Landssíma-
‘hiísinn nýja.
Evrsta veturinn, sem eg'
vann i Landssímaliúsinu
nýja við Thorvaldsensstræti,
var það kvöld eitt, að eg var
að fága gólfið í sjálfvirku
stöðinni i liúsinu í vestur-
álmunni á annarri hæð.
Úr sálnum liggja tvær
tröppur niður í vinnustof-
una, og var eg fvrir neðan
trö]>purnar inni í stofunni
að þrifa þar til. Allt i éinu
finn eg, að einhver kemur
aftan að mér, og verður mér
litið við. Sé eg þá konu
standa á efri tröppunni og
halla sér upp að veggnum.
Kona þessi var há og grönn,
andlitið fölleitt, frekar tog-
inleitt og þó nokkuð feitlag-
ið, augun dölck og ljómandi,
hárið fagurt, glóhjart og
mikið, greitt heint aftur og
vafið í linút í hnakkanum.
Hún var kjólklædd, og
virtist mér kjóllinn vera úr
rauðbrúnu flaueli og síður;
hann var rykktur uppi und-
ir hrjóslunum, en féll niður
í djúpum fellingum. Kjóll-
inn var ekki fleginn, en liáls-
málið ferkantað með breið-
um, gvlltum rósaleggingum,
og voru þær einnig á kjól-
faldinum, en miklu breið-
ari.
S>C0OÖO«OO«S©OOOÍSCO!ÍOOQOOO05XÍÖO<Í00iltí3O<íOÍ50OC!0OQCg
□LAFUR EGGERTSSDN:
amanna
Kærleikáns alvaídi konungur, guð minn á hæðum, p
kom þú til barnanna og 'miðla þeim fa'gnaðargæðum. «
Lýs þeim á leið’, «
lífs yfir vandratað skeið. K
Hrind frá þeim hættum og mæðum. j*
Jesú! Þú blessaða ljósið og Betlehems stjarna,
blessa þú gleði og leik þinna saklausu’barna.
Vinn þú með þeim,
vernda þau ávállt og geym,
lý^ þeim umjlejðipa ófarna. > r, -
Sí!50000000í500000000000000ísoc00000000000!i00000000l'(