Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1984, Blaðsíða 9

Tunglskinsnótt
á túninu
Einhvern tíma munu konur
klæða mig í hvítt lín
og leggja mig
með spenntar greipar
undir lak
í hlöðunni.
Þá hrekkur hún við
sem stjanaði við mig,
ef hún heyrir köttinn í heyinu,
og henni rennur kalt vatn
milli skinns og hörunds
þegar hún flýtir sér aftur inn
með fjósalyktina.
Gott að sá dauði
veit ekki hversu ömurlegt er
í hlöðunni
þegar máninn skín
og dyrnar skellast
í vindinum.
r
keilur yfir þig
IVAR ORGLAND
Sá óþekkti
Ég lagði steinana
þar sem kórinn hvelfist
yfir háaltarið í dómkirkjunni.
Höggna steina lagði ég
einn og einn í kyrrðinni.
Áður en kirkjan var tiibúin
var ég gleymdur.
En steinarnir sem ég lagði
eru undirstaða kirkjuboganna ...
Og þegar presturinn messar
og söfnuðurinn tekur undir
bergmála þeir —
og þeim er lyft
af óséðum höndum ...
Kínverskur vasi
Skýin sigla yfir höfði mér.
Hvít sigla skýin.
Vindurinn strýkur blóm og grös
og flýtir sér áfram leið sína.
iar Skógurinn niðar langt í burtu ..
Dagur hnígur að kveldi.
Og nótt verður nýr morgunn.
hugsuðu
En ég hvílist —
með höfuð
í fangi þér.
TRYGVE BJÖRGO
Kyrrð
Það varð
svo hljótt
þegar hún kom.
Fólk sagði fátt
og talaði
varlega.
Það hafði séð
auglýsinguna
í blaðinu
í dag.
Um fjóra sem fórust.
Nafn hennar
stóð undir.
Það eitt.
Helgi og hversdagur
„Samfélag heilagra",
segjum vér til hátíðabrigða
í kirkjunni.
Guð varðveiti oss
fyrir samfélagi heilagra
í hversdagsönnum
samfélagsins.
Eftirmæli
Hann stóð hægt
upp af bekknum
í kapellunni.
Gekk ekki
með blóm
að kistunni
eins og hinir.
Hélt á húfunni
krepptum höndum.
Sagði:
Eins oggóð orð
yxu úr kvoðuðum
hnefunum;
orð skógarhöggsmanns
um hana,
húsmóður hans
á bænum.
Þegar hann settist
leit enginn
á biómin
á kistunni.
JUL HAGENES
*
I laumi
Hátt í hengiflugi
tvær bjarkir.
Reyna á stofna
hvor um sig
í stormsveipum.
En þær fálma
og finna hvor aðra í laumi
djúpt
djúpt í myrkum sprungum.
Eins og við
finnum hvort annað
með fínustu rótaröngunum.
TOVE LIE
Atlot
Á jörðin að hirða
þá dauðu?
Oft sá ég þá
reika undir ljósi og skýjum,
þeir áttu ljós og ský að systkinum.
Segðu ekki
að jörðin megi hirða þá, ég held
þeir snúi sér að ljósinu.
Séð hef ég sólarljós
í eftirtektarlausum
andlitum sem hugsuðu
aðeins um sitt, séð
ljós auðsýna fólkinu atlot.
Hliðarspor
Ó, hliðarspor í æfintýra-
landi næturinnar, ég ber þá
ekki ábyrgð
á draumum mínum ?
Nei, sem betur ferl
Hér leitar ástríðan
athvarfs. Allt getur gerzt.
Allt gerist
siðferðisheilaþvotti, þröngri rökvísi
úthnýst. Ég er frjáls,
og elska
draumana mína. Öll erum við íbúar
æfintýralandsins meðan
okkur dreymir um stund, hliðarspor
veikleikans mikilvæg.
Við verðum einnig að gera áætlun
um að vernda þau.
Kannski!
Getur það verið að himnaríki
sakni okkar
jafnmikið og við
söknum þess?
Getur verið að aldingarðurinn
viti ekki hvað hann
á að gera við gnægðina ?
Að nafnlaus dýrin
ráfi þar um eins og börn ?
Hver veit nema kerúbar
hafi slíðrað sverðin
og bíði okkar
sem þegar höfum afplánað
dýrkeypta synd.
INGEBORG
KASIN SANDSDALEN
Hamingja
Ég gleðst
yfir mörgu.
Söng barns
að leik.
Kyrrlátri hljómlist
grautarpotts á eldavélinni.
Hvernig þvotturinn blaktir
eins og hvít segl.
Ilmi af litlum
hlutum.
Blómi. Fugli.
Skrjáfi í laufi.
Andardrætti barns í myrkrinu.
Fótataki sem beðið er eftir
í mölinni við vegginn.
Hlýrri hönd.
Kyrrðinni.
Rísandi sól.
Fallandi regni.
Korni sem þroskast
undir reykbláum himni.
Daglegu brauði.
Mestu gleði.
Orðinu í þúsund ár,
orðinu góða og bæninni.
í silfurgljáandi víði
Sástu fuglssnöruna
og litlu
listrænu sporin
í mjöllinni,
útsaum með hvítt
á hvítu?
Sástu klofnar greinar
eins og ormstungu
og ormshringinn
á tælandi veginum ?
Hvíta rjúpuna,
tákn alls sem er varnarlaust ?
Reifstu upp snöruna
í snjónum ?
Þá heyrirðu kurr fugls
í silfurgljáandi víði
á vormorgni. J-
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 14. JANÚAR 1984 9