Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1982, Blaðsíða 3

Friðrik Guðni Þórleifsson
ÞRJÁR
SMÁMYNDIR
Teikningar: Aifreö Flóki
Stokkur
Sól var nokkuö hallin til vesturs þegar viö
ókum fram lága kjarrgróna ásana og
beygðum út á ógreinilega slóöann sem
hvarf ofanfyrir rofbarð. Niöri á lægöinni
voru rústirnar nærri samrunnar landinu og
dálítiö grænni slikja á sveröinum kringum
þær vísaöi á gamalt tún. Við gengum í átt
að tóftunum, óglöggt mótaöi fyrir skála og
minni húsum. Spörfugl þaut af hreiöri, hrút-
lamb stóö sperrt álengdar, handanundir
næsta ás bullaði lækur.
Við gengum inní skálatóftina. Gamall, veör-
aður stokkur lá útundir veggnum. Ég reif
hann upp og velti viö, hann var flatur og
gróp í hann miðjan. Skyndileg hugdetta
fékk mig til aö bera hann út á grundina.
Þar sem túniö bar hæst hagræddi ég
stokknum og reis síðan upp. Kvöldsólin
skein í hnakka mér og skuggarnir af bæn-
um teygðu sig fram fyrir fætur mína. Túniö
var nýslegið og gult í Ijáförin. Ég heyröi
kliöinn í fjöldanum en sá hann ekki, þeir
stóöu vopnaöir aö baki mér og væntu þess
aö sjá blóð mitt renna. Prestur steig fram
úr hópnum, ég heyrði hann tuldra „Dona
eis requiem — “ og eitthvaö fleira óskiljan-
legt, um leiö og hann náigaöist mig. Hugur
minn fylltist reiöi og smán og háls minn
súrri ælu um leið og spjóti var stutt viö bak
mitt og höstug rödd skipaöi mér að krjúpa
viö stokkinn. Ég hlýddi um leið og ég
heyrði kliðinn hljóðna, aðeins muldur
prestsins rauf kyrrðina. Ég hagræddi háls-
inum í grópinni en sá undan sperrtum
brúnum hvar skugginn af snaghyrndri exi
teygöist langt fram á túniö og færðist svo
skyndilega hratt niöur.
Ég lá augnablik kyrr á stokknum. Fuglinn
vappaöi álengdar en lambiö var horfið.
Masið í samferöafólkinu yfirgnæfði lækj-
arniöinn, fúalyktin af trénu var römm í nös-
um. Ég reis á fætur, tók stokkinn og bar
hann aftur inn í tóftina. Viö gengum upp úr
lægöinni, sólin var aö setjast og kvöldroö-
inn spáöi góöu um næsta dag.
Maður á tré
Þaö var skuggsýnt í dalnum en uppi á
brekkunni voru húsin í sól. Ég sveigöi út af
aðalveginum inn á stíg sem virkaöi hljóö-
látur eftir ös umferðargötunnar. Ég stefndi
sniðhallt viö borgina upp halliö uns ég kom
nær hæðinni sem stakk hljóstrugum kolli
upp fyrir gróandann í kring. Ég veitti athygli
dálitlum mannsöfnuði uppi undir háhæö-
inni. Ofan viö hópinn voru hermenn aö
leggja mann á kross. Horaður og visinn
líkami hans virkaöi broslega lítill á sterkleg-
um krossinum sem var úr völdum viði.
Maöur sýndi enga mótspyrnu en virtist
taka þessu öllu sem sjálfsögöum hlut, jafn-
vel brá fyrir sigurhrósi á svip hans.
Hermennirnir fundu nagla og hamra og
innan andartaks voru hendur og fætur
mannsins fastir viö krossinn. Þeir beygöu
sig niöur til aö lyfta trénu en þá var eins og
titringur færi um þaö, síöan vast það dálítiö
til og skyndilega voru naglarnir lausir og
féllu á jöröina. Hermennirnir stóöu þrumu
lostnir andartak, svo yggldu þeir sig, einn
talaði um gallaöa vöru. Þeir hófu hamrana
á nýjan leik en vart voru höggin hljóönuð
þegar kippur fór um tréö, síðan bylti þaö
sér og naglarnir skutust úr farinu og féllu
meö glamri á jörðina. Hermennirnir bölv-
uðu nú upphátt og einn sagöi krossinn vera
ónýtt drasl, réttast væri aö skipta og fá
nýjan. Þó hófu þeir enn aö negla en rétt í
þann mund tautaði maöurinn á krossinum
eitthvað sem hermennirnir svöruöu meö
fussi og einn hrækti á jörðina. Síöan
negldu þeir manninn fastan.
Ég spurði unglingsstúlku viö hliö mér hvort
hún heföi heyrt hvaö maöurinn sagöi. Hún
leit á mig tómlátum augum og svaraði: Æ,
eitthvaö um aö þeir vissu ekki hvaö þeir
væru aö gera. Annars — hún skellti í góm
— heyrði ég ekki almennilega.
Sólin var komin hærra á loft. Ég sneri
bakt viö hópnum og hélt inn í forsaeluna.
Þetta virtist ætla aö veröa viöburöalaus
dagur.
Skugginn
i fyrsta skipti þennan dag tókst honum aö
læöast og loka hljóðlega á eftir sér.
Þegar hann kom út í sólskinið óx honum
birtan í augum. Um stund dokaði hann viö
til þess að venjast Ijósinu, síðan gekk hann
af staö. Án þess aö gefa því beinlínis gaum
lét hann fæturna bera sig inn veginn, út úr
þorpinu, yfir lækinn og upp götuna uns
hann var kominn í hvamminn. Hann lagöist
um stund í skrúögrænt grasiö og lét sólina
baka sig svo aö hrollurinn að heiman hyrfi.
Svo hóf hann aö leika sér. Gróskumikiö
burknastóðið bauö heim allskyns leikjum
sem hann gat notið ótruflaður, nú voru
systur hans ekki til tafar.
Hann lét daginn líöa hjá án þess aö huga
að tíma. Þó var hann farið að svengja þeg-
ar hann varö mannsins var. Hann stóö
þarna og horföi á hann og drenginn grun-
aöi eitthvað framandi og annarlegt í fari
hans. Sæll væni minn, sagöi maðurinn,
hvernig líður henni litlu systur þinni. Hún er
lasin, ansaöi drengurinn eins og manninum
kæmi þaö ekkert viö. Jæja, látum svo vera,
og maöurinn gekk burt úr hvamminum en
drengurinn geröi sér þaö Ijóst án allrar
furðu aö maðurinn varpaði engum skugga.
Áöur en hann var aftur oröinn svengdar-
innar var kom maðurinn til baka og dreng-
urinn geröi sér það Ijóst án allrar furðu aö
skuggi var viö hliö hans eins og þeir leidd-
ust, Jæja vinur, þá er litla systir ekki lengur
veik, sagöi maöurinn og drengurinn horföi
á skuggann sem stóö viö hlið hans eins og
lítill telpuhnokki og um þaö bil sem maöur-
inn og skugginn hurfu upp úr hvamminum
geröi drengurinn sér þaö Ijóst aö litla systir
hans var ekki lengur veik.
3