Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1977, Blaðsíða 6

nátt-
myrkrið
élin og
elding-
arnar
Farþegarýmið var fullskip-
að. Þar sátu nú 54 farþegar I
beinum stólaröðum, tveir og
tveir saman, eða þrír og þrlr.
Þau lögðu upp I þessa ferð
seint að kvöldi til og flugu út I
nóttina cins og svo oft áður.
Þessir 54 farþegar voru mikið
til I umsjá flugfreyjunnar og
hún reyndi að fylgjast með
svipbreytingum þcirra: Hljóp
til, ef einhver leit á hana, lyfti
augabrúnunum og muldraði
eitthvað. Það þýddi: Mig vant-
ar þetta og hitt, fröken. Ef
einhver hreyfði sig mikið f
sætinu og blós frá sér, táknaði
það: Er ekki einhvern veginn I
fjandanum hægt að láta fara
betur um sig. Ef einhver leit á
hana knakvís, þýddi það gjarn-
an: Heyrðu vinan; Gefurðu
ekki koníaksstaup? Ef einhver
horfði upp I hilluna fyrir ofan
sætið, táknaði það, að hann
vantaði teppi eða kodda, sem
var geymt þar uppi.
Hún gekk um meðal farþeg-
anna fyrstu klukkutfmana og
gekk úr skugga um, að allir
fylltu út skýrslur, sem nauð-
synlegar voru þeim, sem stigu
á land f Bandarfkjunum. Þessa
nótt virtist þetta óvenju erfitt
verk. Farþcgarnir voru meira
og minna fákunnandi f ensku
og skyldu þvf ekki skýrslurnar
sem þeir áttu að fylla út. Ilún
byrjaði fremst í farþegarým-
inu. Þar sátu sænsk hjón, sem
ekki kunnu orð f ensku. Það
tók hana töluverðan tfma að
hjálpa þeim. Þau voru elsku-
leg en mjög ókyrr og eftir-
væntingarfull. Hún fikraði sig
aftar og aftar f farþegarýminu,
þó að hægt gengi og var orðin
töluvert þreytt af áreynslunni
af að tala svo hátt, að hún
yfirgnæfði véladyninn. Hún
skauzt fram f eldhúsið til að
hvfla sig um stund. Þar stóð og
gnæfði brytinn með sitt
breiða, hlýja bros.
„Þetta er nú ljóta strfðið
með farþegana f dag“, sagði
hún f uppgjafartón. „Það er
ekki helmingurinn af þeim,
scm kann ensku. Það er nú
meira en Iftið verk að þýða
allar skýrslurnar. Ilvað er fólk
ciginlega að vilja til Amerfku,
þegar það kann ekki ensku?“
Ilann brosti bara brcitt,
kveikti sér í sfgarettu og söngl-
aði: Jag er kár f deg, kár f deg,
kár i deg.
„Þetta er bannað“, sagði
hún.
„Er það bannað", sagði hann
strfðnislega og smeygði hand-
leggnum utan um mittið á
henni.
Ilann var alltaf f góðu skapi
og hún yfirgaf hann, þar sem
hann stóð sönglandi við eld-
húsborðið og fór sér þægilega
hægt við að undirbúa morgun-
matinn.
Önnur atrenna við að útfylla
skýrslurnar hófst.
„Ilvernig gengur ykkur að
útfylla“? Hún ávarpaði þrjá
félaga, sem sátu saman.
„Engan veginn, þvf við
kunnum ckki ensku“.
„Hvað ætlið þið að gera f
Amerfku, ef þið kunnið ekki
ensku"?, spurði hún með sam-
blandi af glettni og óþolin-
mæði.
„Læra hana“
Hún talaði eins hátt og skýrt
og hún gat.
„i þessa Ifnu eigið þér að
skrifa nafn yðar og gætið þess,
að skrifa eftirnafnið fyrst. I
þessa Ifnu kemur svo staða yð-
ar. Þetta verður að skrifast á
ensku. Ilvað gerið þér? Tré-
smiður. Vitið þér hvað það er á
ensku? Carpenter. Já, það er
alveg réít“.
Skýrslan hélt áfram og
þannig hver af annarri.
Eftir að hún var búin að
hjálpa og segja til með skýrsl-
urnar, var hún búin að fá dá-
gott yfirlit yfir farþegahópinn
sinn. Vissi, hver var hverrar
þjóðar, hvað hvcr ætlaði að
gera til Itandarfkjanna, hve
mikið hver kunní f ensku,
hversu gamall hver var vissi
hver var kátur og upprifinn,
hver þreyttur og kvfðafullur.
Hún fór fram f eldhúsið og
hjálpaði brytanum. Flugstjór-
inn var þegar kominn f kojuna
f cldhúsinu og svaf. Véladyn-
urinn suðaði f cyrum þeirra og
þau þögðu. Brytinn vann með
rólegum markvissum handtök-
um. Raðaði bökkum, braut
servfettur, tók til bolla og
hnffapör, opnaði niðursuðu-
dósir.
Hún dró tjaldið f dyragætt-
inni milli farþegarýmisins og
eldhússins við og við til hliðar
tilbúin að svara hverskyns
svipbrigðum farþeganna.
Fjöldi augna beindist að
henni, og hún reyndi að sjá f
þeim, hvort einhver óskaði
einhvers. En augun virtust
helzt vænta þess, að hún gerði
eitthvað af sjálfsdáðun. Hún
slökkti loftljósið f farþegarým-
inu, og augun depluðu undr-
andi augnalokum sfnum.
Hún snéri sér að vini sfnum
brytanum og spurði: „Býðurðu
upp á kaffi?" Hann kinkaði
kolli. Þau scttust, hann á stól-
hnall og hún á trébekk, með
púða til mýktar og hlýjinda.
Það var notalegt þarna f litla
eldhúsinu, sem Ifka var svefn-
klefi fyrir flugmenn og þar
sem yfirbyggðir olíugeymar
voru ýmist notaðir sem sæti,
vinnuborð, farangursgeymsla
eða lcgubekkur.
Þau spjölluðu um heima og
geima yfir kaffibollunum.
Einkum um farþegana sfna og