Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1977, Blaðsíða 5

Þessi mynd eraf SR. BENEDIKT 1 ð Grenjaðarstað,
ðsamt seinni konu hans, frú ÁSTU 2, móður hans,
SIGURLAUGU SÆMUNDSDÓTTUR 3, GUÐBJORGU 4
bróðurdóttur hans frð Snæringsstöðum. sem seinna
varð húsfreyja I Flensborg, gift Ögmundi Sigurðssyni
skólastjóra þar. Ennfremur eru ð myndinni börn hans
öll, sem upp komust og eru hér talin eftir aldursröð:
Meðfyrri konu: KARÓLÍNA 5 kona Helga Jóhannes-
sonar I Múla. Hún heldur ð REGlNU 6 dóttur sinni.
GUÐRÚN 7 ógift. HANSÍNA 8, kona Jónasar Kristjðns-
sonar. BJARNi 9. kaupmaður, póstafgreiðslumaður og
gestgjafi ð Húsavik, kvæntur Þórdfsi Ásgeirsdóttur frð
Knarrarnesi ð Mýrum. INGIBJÖRG 10, gift Friðrik
Stefðnssyni bónda ð Hóli I Fljótsdal.
Með seinni konu: KRISTJÁN 11, gullsmiður ð Kópa-
skeri og Húsavik. REGÍNA 1 2, fyrri kona Guðmundur
Thoroddsen prófessors. ÞÓRARINN 1 3, dó uppkominn
við nðm. BALDUR 14, sjómaður, flutti til Vesturheims.
JÓN 1 5, læknir og tannlæknir i Reykjavík, kvæntur
Ellen, tannlækni dóttur G. Jensen. vegamðlastjóra i
Borgundarhólmi i Danmörku. SVEINBJÖRN 1 6, kv.
Elinu Stefðnsdóttur. ÞÓRÐUR 1 7. kvæntur Önnu,
dóttur Olaf Hansen, bónda ð Grundmosegárd, Norður-
Sjðlandi, Danmörku.
Af bömum sr. Benedikts er nú Þórður Benediktsson
einn ð lifi. Hann var einn af aðalhvatamönnum að
stofnun Sambands Islenzkra berklasjúklinga, SÍBS, og
byggingu vinnuheimilisins að Reykjalundi og hefur nú
Iðtið af farsælu starfi þar, en það er ekki lltill skerfur
sem þeir frændur og fóstbræður, Jónas Kristjðnsson og
Þórður Benediktsson hafa lagt til llknarmðla hérð
landi.
Móðir Jónasar Kristjðnssonar var Steinunn Guðmunds-
dóttir, bónda I Kirkjubæ I Norðurðrdal. Var hún föður-
systir Sigurðar Nordal, prófessors.
Benedikt Kristjðnsson frá Snæringsstöðum nam bú-
fræði I Noregi og varð um tlma skóiastjóri ð Eiðum,
seinna bóndi ð Þverð I Öxnafirði. Jóhannes bróðir hans
bjó um tima á Fljótsdalshéraði, kvæntist þar, en fluttist
svo vestur um haf.
Börnin ð Snæringsstöðum, sem fóru vestur um haf
1888 hétu: Kristján, Guðmundur, Frlmann og Ingibjörg.
dauða og ráðstöfun barnanna á
Snæringsstöðum. Nú er aftur
orðið bjart yfir öllu á
Grenjaðarstað og sr. Benedikt
hefur öðlast kjark og gleði á
ný og Asta húsfreyja samþykk-
ir bón manns sfns um hjálp til
að taka þau f jögur fósturbörn
að sér. Þá er búið að fylla aftur
f hið stóra skarð, sem kom f
barnahópinn fjórum árum áð-
ur.
Nú líða árin og öll eru börn-
in studd áfram til mennta og
starfs, og ég er viss um að það
hefur verið mikið gleðiefni
fyrir sr. Benedikt að hjálpa og
styðja Jónas til læknanáms.
Þeir voru báðir búnir að reyna
sorgina og vonleysið yfir að
ekki var hægt að lfkna ástvin-
um þeirra.
13 árum sfðar, árið 1901, lýk-
ur Jónas læknanámi, og giftast
þau frændsystkinin Hansfna.
dóttir sr. Benedikts, og Jónas
og flytjast austur f Fljótsdals-
hérað og hef ja sinn Ifknarferil
þar...
A þessum fyrstu árum Jón-
asar sem læknis ræðst til hans
stúlka að nafni Rebekka Ólafs-
dóttir frá Mjóanesi á Fljóts-
dalshéraði. Hún aðstoðar við
hjúkrun og aðgerðir ýmisskon-
ar, og þegar þau flytjast til
Sauðárkróks, þá fylgir hún
þeim þangað. Þar tekur hún að
sér að sjá um matargerð alla á
heimilinu og fer f eanu og öllu
eftir fyrirsögn Jónasar. Eftir
þvf sem hann kynnist náttúru-
lækningafræði, þá sér
Rebekka um þá hlið á heim-
ilishaldinu, og þar með er hún
fyrsta kona hér á landi, sem
framreiðir náttúrulækninga-
fæði.
Jónas var svo mikil persóna,
að það hefnr verið ofviða einni
konu að framkvæmda óskir
hans og hlynna að öllu þvf
fólki sem til hans leitaði um
hjálp, en það starf, sem Jónas,
Hansfna og Rebekka unnu og
lögðu grundvöll að, er enn
fram haldið hér á þessum stað,
og má það vera mikið gleðiefni
fyrir þau hversu vel hefir tek-
izt til með framhaldið. Öllu
þvf fólki, sem að stendur þökk-
um við og biðjum guð að
biessa þetta heimili um ókom-
in ár.
wm
krækiber
/
Omagar
Oft hefur verið um það
talað, hvað við höfum það
gott, húsmæður, þegar
börnin eru komin vel af
höndum, við getum þá ráð-
ið tíma okkar að mestu
leyti sjálfar, það væri helzt,
að við þyrftum að hafa
kvöldmatinn á vissum tfm-
um, því að þá koma oftast
allir i einu heim að borða.
En þetta er nú reyndar
ekki svona. Þaö er eins og
manni leggist alltaf til ein-
hverjir ómagar að hugsa
um. Má þar til nefna fulg-
ana, fiskana, hamsturinn,
hundinn, köttinn, bilinn og
gerilinn.
Það er nú einhvernveg-
inn svoleiðis, að þó að
börnin eigi að kallast eig-
endur húsdýranna, kemur
það langoftast i hlut hús-
móðurinnar að bera ábyrgð
á þessum skepnum.
Langt er nú frá, að ofan-
taldar tegundir séu allar til
á minu heimili, en núna i
rúmt ár hef ég þurft að
hugsa um kött að miklu
leyti.
Hver ætli hugsi svo sem
fyrir þvi annar en ég, að
alltaf sé til fiskur í húsinu
handa kisu. Og þetta etur
nú ekkert smáræði heldur.
Oftsinnis hef ég flaskað á
því og ekki keypt nógu
mikið t.d. yfir helgi. Svo er
nú svo sem ekki sama,
hvernig fiskurinn er. Nei,
kettir láta nú ekki bjóða
sér upp á allt, sem okkur
mönnum er boðið upp á
hér i fiskbúðunum. Sé
kötturinn ekki ánægður
með fiskinn, sem keyptur
var handa honum yfir helg-
ina, emjar hann frekar af
hungri en snerta við hon-
um. Þetta er svo þrjóskt.
Ekki er ég svo minnis-
góð að muna alltaf á
stundinni eftir að sjóða
nvian fiskskammj, þegar
soðna fiskinum, sem
geymd er inni i isskál og
á að endast svona i tvo
daga. En þegar í Ijós
kemur að skálin er tóm
og kisa vælir af hungri.
rýk ég i að sjóða gadd-
frodinn fisk út úr frysti-
hólfinu. Ég set hann í kalt
vatn og hugsa með mér,
að suðan komi nú ekki
alveg strax upp og fer að
gera eitthvað annað. En
varla bregzt það, að eftir
stutta stund sýður upp úr
pottinum — og allir vita
nú, hve sú lykt er góð, sem
gýs upp, þegar fisksoðið
brennur á eldavélarhellun-
um.
Þegar uppþvotti er lokið
á mannaílátum, tekur við
uppþvottur á kattardöllun-
um- og við þrifin i húsinu
bætist það, að nú þarf að
skipta á kattarsandi og
kattakassa.
Svona var þetta búið að
ganga í heilt ár, þegár ann-
ar ómaginn bættist við:
kefirgerillinn frægi, sem
okkur var gefinn i desem-
ber s.l.
Á honum verður að
skipta og hann verður að
baða eins og smábarn á
hverjum degi.
Oft hef ég haldið, að nú
. væri öllum daglegum
skyldustörfum á heimilinu
lokið og ég gæti sezt róleg
við sjónvarpið með handa-
vinnuna mina, en þ'á hef
ég hrokkið illilega við: Ég
er ekki búin að skipta á
gerlinum. Og fram i eld-
húsið þýt ég, tek könnuna
ofan af isskápnum næ i
sigtið og hina könnuna,
sigta ofan i hana og hræri
varlega meðfram gerlinum
með plastsleif til þess að
meiða hann nú ekki, set
hann þvinæst í bað i sigt-
inu undir kaldri vatnsbunu
Framhald á bls. 16.
eftir
• •
Onnu
Maríu
Þórisdóttur
©