Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1970, Blaðsíða 5

eigi gleymdi hún skyldu sinni
mitt í áhyggjum og stríði. Fimm
lava stimpilmerki var tyllt
snyrtilega á umslagið — með
títuprjóni.
Nú höfðu skrifstofunni þá
loksins borizt hin lögboðnu tíu
lava stimpilmerki, og þar með
gætum vér látið staðar numið.
en bæði sannleikans vegna,
og svo hins, að heiðvirður les-
andi fái glöggvað sig á þvísem
eftir fór, verðum vér að segja
söguna til enda.
Oss mætir nú mikil sjón. Þar
sem Genchev, hinn vammlausi
deildarstjóri stendur með
nefnda umsókn í hendi sér, og
ávarpar Penchev undirmann
sinn og mjög tilvonandi einka-
ritara svofelldum orðum:
„Já einmitt það! Svo hann
lét sig bara hafa það að leggj-
ast á skurðarborðið án lög-
mætra veikindafráfalla! Svo-
leiðis hafði hann það! Það vill
nú svo til, að samkvæmt lög-
unum um orlof ríkisstarfs-
manna, ber að lita á slíkt fram-
ferði sem liðhlaup að yfirlögðu
náðii —hvorki rneira né minna!
Auðlvitað væni oss í llódja laigið
að afgreiða mál þeitta með
bráðabirgðaiLögum um agabrot
í sérstökum tilfelium. En nú er
Zehtnikov sloppinn úr greip-
um vorum, ef svo mætti segja,
og þar sem engin lög hafa ver-
ið ®ett um orlof látinna star.fs-
manna, getum vér ekíki veitt
honum slífct leyf i héðan af!“
„En — gætum vér 'ekfci veitt
honurn leyfi, sem dagsett væri
afituir í tímann . . . ?“ spurði
Penchev, og kenndii beygs í
rödddnni.
„Það hatfa ónefndar rífcis-
stofnanir veitt sláfc Xeyfi í sér-
stötoum tiíLfeillum ..."
Genchev deidarstjóri spratt
upp úr sœti sdnu eiins og hann
hefði verið stunginn einhvers-
staðan, setti dreirrauðan, og
æpti utan við sig af bræðii:
„Hvað varðar mig um aðrar
rilkis'stofnanir! Það má vel vera
að þær, leyfi sér lagabrot. Þeiir
sem sniðganga landslög verða
sjálfir 'að mæta afleiiðing-
unum!“
Genchev deildanstjóri lét fall
ast í sæti sitt. Hann var ekki
rétt sterkur fyri'r hjarta.
„Jú — ég veit, ég veit. En
lítið þéir nú á, herna Penahev.
Ég heffi ver.ið í þjónustu hins
opinbera yfir þrjá ánatuigi, og
vílsa á bug öllum tilraunum yð-
ar tii að bendla mig við löig-
lausar ráð'stafanir. Þér eruð
fremur un'gur maðuri, herra
Penchev, og yður skortir inn-
sýn í svo ótalmargt. Ég ráð-
legg yður að gæta framtíðar-
möguleika yðar, og snúa frá
þeir<r.i vLLlu að Láta skilning yð-
ar á landslögum stjórnast af
eigin geðþótta. Er yður ljóst
hvaða afleiðingar sdik dagsetn-
ingarfölsun gætii haft? Eða haf-
ið þér kannski gleymit því að
afirit af aðvörunarbréfum vor-
um til Zehtnikovs um að senda
oss Lögboði'n stimpiimerki, svo
umsóikn hans yrði tefcin til
athugunar eru geymd í skjala
safni voru? GLeymt því að
stimpi'lmerkmig skjaLanna sýn-
ir skýlaust bæði komunúmer
þeirra og daigsetnmigu? Er það
vilji yðar að vér eyðáleggjum
skilríki þessi, fölsuim bæði
komunúmer og afgreiðslunúm
er til að svo líti út að status
qulo arate sé óbreyttur? Nei,
herra Penchev, ég þverneita að
bera ábyrgð slíks hátternis."
„En — hvað er þá tii ráða?“
spurði Penchev, hreint ör-
vin.giaiður.
„Tja — til ráða. Jú — vér
skipum riannsóknamefnd í mái-
i>nu.“
Genchev deiLdarstjóri taiaðii
hægt og róiega, og smjattaði á
orðunum. „Þetta er margslung-
ið mál, og hvert smáatriði þess
verður að vega og meta. Nefnd
armenn verða. þrír: ég sjálfur,
þér, ag Mladenchev, lögfræði-
Legur ráðunautur vor. Annars
gæti hann Badenchev skjaia-
vörður komið tii má'la — og
þvi ekki það. Fjögiurra manna
nefnd er heppMegri. Ábyrgðar-
þunginn dreifist þá á fileird
herðar."
Nefndin var skipuð sam-
kvæmt lögum, og brátt voru
þeir félaigar niðuTsokknir i frjó
og skapandi sitörf.
Og nú gekk allt eins og í
sögu. Þeir Genchev deildar-
stjóri, Penchev mjög tii.vonandi
einkaritarii, Mlad'enchev lög-
maður og Badenchev skjala-
vörður sátu dagiLega nefndar-
fundi. Þeir iofcuðu sig inni í
sjálfum fundars'aLn'um, og tóku
tiii máls, skipulega hver eftir
annan, iögðu fram tilllögur og
gagntiilögun, og röktu hið
fiókna máii Genvasi® heitins
Zehtnikovs lið fyrir lið.
Samkvæmt anda og mál-
flutnmgi fimm ára áœtlunar-
innar, kom þeim féiögiuim sam-
an um að ieiða máiið til lykta
áðiur en 1. maí siigurgön'gumar
hæfiust. Og ef oss leyfist
að orða það svo, þá bar ósvei'gj
anleigt og einbeitt srviipmót
þeirra glöggan vott þess að
þeirn ásetningi fengi ekkert
haggað. HeiLlandi afköst nefnd
anmanna slógiu öli þekkt mst.
Þeir voru sannir stakhanovit-
ar, og það hvxldii einhver stór-
fen.glegur háititgnarblær yfir
starfs'háttum nefndarinnar.
Að sjáLfisögðu hvísLuðu því
lævíisar tun'gun, að uppátæki
þeirra Genchevs deiLdarstjóra,
Penchevs mjög tilvonandi einka
ritara, Mladenehevs lögmanns
og Badencihevs skjalavarð'ar
væri einber sóun á kröftum og
tíma.
Forðumst þó umfram allt að
tnufla þessar hamhleypur vor-
ar og lama þrotlausa viðLeitni
þeirra með niðrandi slegigju-
dómum.
Þegar öLlu er á botninn
hvolft, þá snýst haimingjuhjól
freLsis vors á þá lund, að vér
megum sLá botninn í sögu vora
nú þegar — ef oss býður svo
við að hortfa.
28. júui 1070 ____________________________________________________________LESBOK MQRGUNBLAÐSINS 5