Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1946, Blaðsíða 15

LESBOK MORGUNBLAÐSINS,
443
er óhentugur getur það valdið í-
kveikju, nema því að eins að kolin
sje hreint og beint geymd í vatni,
eins og títt er í verksmiðjum.
Mörg dæmin eru þau, að eldur
hafi komið upp í hlöðum af ódýr-
um teppum í verslunum. Enn frem
ur í málverkum, sem vafin eru sam-
an, í gömlum skóhlífum og jafnvel
í spjdldum, þar sem margar aug-
iýsingar hafa verið límdar hver
ofan á aðra. Þá er og málmsvarf
(járn og kopar) mjög hættulegt og
getur hæglega valdið eldi og ofsa-
hita. ef ekki er vel að gætt.
Brennisteinsupplausn veldur
einnig íkveikju þegar hún þornar.
-Þetta var notað í hernaðinum. —
Flugvjelar bandamanna fóru með
þúsundir spjalda, sem brennisteins
upplausn hafði verið borin á, og
dreifðu þeim yfir þýska skóga, þar
sem grunur Ijek á, að hergagna-
verksmiðjur væri faldar. Þegar
þessi spjöld þornuðu, kviknaði í
þeim, og öllu þau stórkostlegum
skógarbrunum í Þýskalandi.
Þá er og pottaska hættuleg, ef
hún vöknar. Allir vita að óleskjað
kalk, er eins, og hefur oft valdið
stórkostlegum brunum.
ALDREI verður of vel brýnt fyr-
ir mönnum að fara varlega með als
konar rusl, sem til felst á heimil-
um. Og sjerstaklega ættu menn að
fara mjög varlega með alt, sem olía
eða fita hefur komið nálægt. Ef það
er nauðsynlegt að geyma innan
húss fatnað, sem olía hefur farið í,
„bóntuskur“ og „bónþvögur“, þá
skyldi það haft í lokuðum járn-
kassa og geymt á köldum stað. Og
menn ættu líka að muna eftir því
að alskonar óhreinar tuskur geta
valdið íkveikju.
En hættulegast af öllu cr rusl,-
sem menn safna saman í kössutn og
kirnum, skápum og kjöilurum. í
því er venjulega meira og minna
af ýiftsu því, sem sjálfsíkveikju
getur valdið. Til dæmis um það
hvað menn safna saman hjá sjer af
rusli ,má geta þess að við „hrein-
gerningu“, sem var gerð í híbýlum
manna að tilhlutan „Providence
Fire Department“ fundust 2800 ó-
nýtar rúmdýnur!-----
Ef þjer forðist að safna slíkum
óhroða og öðru álíka af því, sem
nefnt hefur verið hjer að framan,
þá mun eldsvoðunum fækka.
d......
Þetta gerðist í Koreu fyrir stríð.
Þar var trúboðskona, og hana.
vantaði regnhlíf. Hún átti um tvent
að velja. Hún gat farið í búðina
hans Chin Goki og keypt japanska
regnhlíf. Japanskar regnhlífar voru
ódýrar og vel no(hæfar, en þær
voru ekki fallegar og af þeim var
olíuþefur. Hitt úrræðið var að
kaupa ameríska regnhlíf, þótt hún
væri miklu dýrari. Konan taldi það
í-jettara.
Hún náði sjer í vöruskrá með
myndum og valdi sjer þar fallega
svarta regnhlíf, með fallegu hand-
arhaldi. Hún sendi pöntun og ávís-
un fyrir verðinu.
Svo liðu mánuðir. Einn góðan
veðurdag fekk hún svo tilkynningu
frá pósthfsinu um þaþ að hún ætti
þar sendingu, og var beðin að
sækja hana þegar.
Hún fór til pósthússins. Japansk-
ur póstþjónn sýndi henni langan
stranga.
— Hvað á jeg að greiða mikinn
toll? spurði hún.
— Engan toll.
— Ágætt, þá ætla jeg að taka við
sendingunni.
— Engijin tollur, endurtók hann,
þvi að sendingin getur ekki komið.
--------------------—
— Við hvað eigið þjer? Getur
ekki komið. i" _ T
— Of iöng, sagði /iæ«j Getur
ekki komið.
— Hvaða vitleysa! fendingin er
komin. Hún er hjer. j
— Þvj miður. Of löng. Getur ekki
komið.
— Nei, nú er mjer nóg boðið.
Fáið mjer hana, sagði hún og tók
um strangann. En sá japanski hrifs-
aði hann af henni. Svo kom hann
með stóra bók, og sýndi henni póst-
reglumar. Þær voru þarna allar,
svartar á hvíty, bæði á japönsku og
ensku, reglúrnar um það hvað póst
sendingar mættu vera, þungar og
langar. Síðan tók hann Lyarða og
mældi strangann að henní ásjáandi,
og sýndi henni að seh'dingin var
nokkrum þumlungum' óf löng. •—
Þarna hafði hún það! Sendingin
gat ekki komið.
Sá jVpanski límdi ‘íiíl eitthvert
merki á sendinguna 'óg‘átþykaði út
nafn viðtakanda. Þá' fléygði hann
sendingunni upp í hyllu. ’
Konan fór. Á heimléiðinni för
hún inn í búð og keypti sjer jap-
anska regnhlíf með olíúþef. Tveim-
ur mánuðum seinna fekk hún ávís-
unina endursenda, ö'g þar með er
sagan búin. '.J. “
-ÆljrftðO - J
Hana, þar rifnaði.-nótin!
rvcf íb