Dagblaðið Vísir - DV - 04.02.1984, Blaðsíða 42

42
DV. LAUG ARDAGUR 4 ■ FEBROAR1984.
Gi/bert Law vildi hafa tvær kortur i takinu en það gekk ekki.
Þá greip hann til sinna ráða.
Eiginkontm
sem hvttrf
sporUmst
heyra um vandræði hans. „Við mun-
um gera allt sem við getum til að leysa
þetta,” sagði hann. Síöan bætti hann
við: „Gætumviðekki fengiðaðh'ta að-
eins á heimilið? Maöur veit aldrei
hvers maður gæti orðið áskynja. Að
minnsta kosti gætum við fengið tilfinn-
ingu fyrir andrúmsloftinu á staðnum,
ef þú skilur hvað ég á við,” sagði hann.
Law tók auövitaö undir þetta
með rannsóknarlögreglustjóranum.
Stundu síöar voru þeir allir á leiö til
heimihs hans ásamt nokkrum mönn-
um frá tæknideild lögreglunnar. Law
lagaði tevatn fyrir þá á meöan þeir
grannskoðuðu allt húsið og garðinn
umhverfis það.
Þremur klukkustundum síðar tóku
lögreglumennirnir saman föggur sínar
og sneru aftur á lögreglustöðina.
Engin vísbending fannst í húsinu um
að átök hefðu átt sér þar stað né heldur
í garðinum. Underwood var ekki sátt-
ur við þessa niðurstöðu. Hann geröi
ráðstafanir til þess að sími Gilberts
Law yrði framvegis hleraður dag og
nótt. Hann fól einnig þremur rann-
sóknarlögreglumönnum að fylgjast
með Law hvert sem hann færi og áttu
þeir aö skiptast á allan sólarhringinn.
Dularfullt símtal
Næstu þrjá daga notaði Underwood
til að heimsækja sem flesta ættingja
Ann Law í von um að fá þar skýringu á
hvarfi hennar eöa einhverja vísbend-
ingu sem hann gæti farið eftir. Ailir
ættingjar hennar voru sammála um aö
Ann hefði verið manni sínum trú.
„Hún var þó of góð fyrir hann,” sagði
eitt skyldmenna hennar. Annar ætt-
ingi sagði: „Eg var á móti þessu
hjónabandi frá upphafi. Eg treysti
honum aldrei og ég óttast um afdrif
hennar.” öllum bar þó saman um að
hún hefði aldrei borið þess merki að
hann hefði beitt hana likamlegu of-
beldi.
Enginn ættingja hennar eða vina
hafði séð hana eftir kvöldið sem hún
hvarf af heimili sínu. Ef trúa ætti orð-
um eiginmanns hennar hafði hún horf-
ið sporlaust af yfirborði jarðar.
Underwood fannst ýmislegt benda til
að hér væri einhver maökur í mysunni
en hann hafði ekkert í höndunum til að
sanna eða afsanna framburð Gilberts
Law. Rannsókn málsins hefði því
strandað á þessu stigi ef ekki heföi
komið annað til.
Þann 8. mars, fimm dögum eftir að
Law tilkynnti um hvarf konu sinnar,
hleraði lögreglan eftirfarandi símtal:
„Eg varð að hringja til þín, elskan,
til að vita hvað er að gerast. Er það
satt að Ann hafi látið sig hverfa?”
sagði kvenmannsrödd í símann.
„Þú hefðir ekki átt að hringja hing-
að,” svaraöi Law. „Eg er í svolítilli
klemmu núna. Já, það er rétt að Ann
er horfin, en mig grunar að lögreglan
trúimérekki.”
Hvers vegna ekki?” spurði kven-
mannsröddin.
„Þú veist hvernig þeir eru. Þá
grunar að ég hafi komiö henni fyrir
kattarnef,” svaraði Law. „Við verð-
um að bíða enn um stund og megum
ekki láta sjá okkur saman.”
„En þetta er frábært fyrir okkur.
Nú getum við verið saman eins og við
viljum,” sagði kvenmannsröddin í
símanum.
„Nei, það gengur ekki. Lögregluna
myndi fara að gruna eitthvað frekar,”
sagði Law hraömæltur. , JCn nú getum
viðekkitalaðmeiraíþennansíma. Eg
skal hringja í þig úr símaklefa eða úr
vinnunni.” Svoskelltihanná.
En hann hafði talað nógu lengi til aö
hægt væri að rekja samtalið. Nokkr-
um mínútum síöar var nafn og heimil-
isfang konunnar, sem hringt haföi í
Law, komið inn á skrifborð Under-
woods. Hann kallaði Law þegar til
nýrraryfirheyrslu.
„Ég geri lögregluna gjald-
þrota"
Þegar Law kom á skrifstofu Under-
woods spurði lögreglustjórinn þegar
hvassyrtur: „Hvaða skýringu gefurðu
á þessu? Þú sagðist vera í hamingju-
sömu hjónabandi og gafst þig út fyrir
að vera sorgmæddur eiginmaöur. Nú
er komiö í Ijós að þú áttir þér ástkonu.
varlega. Það eruð þið ekki vanir að
gera. Eg hélt að þið mynduð hæðast að
mér og segja að hún myndi koma aftur
í ljós þar sem hún hefði aðeins hlaupist
á brott skamma stund með einhver jum
öörum.”
„En þú heldur þó ekki að hún hafi
hlaupist á brott með einhverjum öðr-
um, herra Law?” spurði Walters
sposkur.
„Eg veit satt aö segja ekki hvað ég á
aöhalda.”
„Rifust þið í gærdag áöur en hún
fór?” hélt Walters áfram.
„Nei,” svaraði Law stuttaraiega.
„Grunar þú konu þína um að hafa
staðið í ástarsambandi við einhvem
annan?” spurði rannsóknarlögreglu-
maðurinn.
,Jíei, hún er ekki þannig kona,”
sagði Law. , ,Hún fer yfirleitt ekki út úr
húsi á kvöldin nema einu sinni í viku til
aðsjákvikmynd.”
„Er hún þá vön aö fara ein?” spuröi
Walters og grunsemdar gætti í rödd-
inni.
„Eg geri ráð fyrir því,” sagði Law.
„Þú hefur þá aldrei spurt að því?”
spurði Walters.
„Það var engin ástæöa til þess. Eg
treysti henni,” svaraði Law. „Hún var
vön að tala um kvikmyndimar þegar
hún kom heim en nefndi aldrei að neinn
hefði verið með sér.”
, Ji’ór hún alltaf út á sömu dögum, ég
á við, var þetta einhver föst regla?”
hélt Walters áfram.
Nei, stundum fór hún út á miðviku-
dögum, stundum á mánudögum eða
fúnmtudögum. Nei, það var engin
reglaíþessu.”
„Hér er eitthvað gruggugt á
ferðinni"
Walters ákvað nú aö stöðva yfir-
heyrsluna og leita ráða hjá yfirmanni
sínum. Hann baö Law að biöa meðan
hann brygði sér frá. Síðan gekk hann
út og kvaddi dyra hjá Waliy Under-
wood rannsóknarlögreglustjóra. Walt-
ers gerði honum grem fyrir stöðu
málsins í stuttu máli. Underwood
hlustaði með athygli og sagði síðan:
„Eg skal taka þetta mál að mér. Við
þurfum að líta á staðinn. Mér list
þannig á að eitthvað gruggugt sé hér á
ferðinni.”
Underwood gekk síöan inn í skrif-
stofu Walters og heilsaði Law vin-
gjamlega og sagði að sér þætti leitt að
Það var sjónvarpsþáttur með ástr-
ölsku hljómsveitinni Men at Work sem
varð til þess að níu ára gamalt morð-
mál upplýstist.
Upphaf þessa máls má rekja til þess
er Gilbert Law gekk inn á lögreglustöð-
ina í Newcastle og tilkynnti um hvarf
konu sinnar. Lorrimer lögregluforingi
tók skýrslu um málið. Law sagöi:
„Hún lét sig einfaldlega hverfa. Eg
trúi varla aö þetta geti hafa gerst. Eg
hef alla tíð staöiö í þeirri meiningu aö
við væmm í frábæru hjónabandi. Eg
trúi því ekki að hún hafi hlaupiö til ein-
hvers annars. Ann er ekki þannig
kona. Við emm bæði mjög tengd böm-
unumokkar. Egerfarinnaðóttastum
að eitthvað hafi hent hana því að ég
varð þess ekki var að h ún f æri. ”
Lorrimer bað þennan örvæntingar-
fulla eiginmann að slaka á og greina
skipulega frá málavöxtum. „Við kom-
umst til botns í rnálinu ef þú segir mér
frá því sem gerst hefur og svarar
spumingum mínum,” sagði hann. Síð-
an spurði hann hvenær Law hefði síð-
ast séö eiginkonu sina. „I gærkvöldi,”
svaraöi Law, „ég sá hana síöast á
heimili okkar um sexleytið í gær.”
„Og hvemig bar hvarf hennar að?”
spurði Lorimer.
„Hún sagði við mig að hún ætlaði í
kvikmyndahús. Eg fór upp á efri hæð-
ina og var þar í nokkrar mínútur og
þegarégkomafturvarhúnfarin. Hún
kvaddi ekki áður en hún fór og skildi
útidyrnar eftir opnar. Börnin okkar
tvö voru að leika sér inni í eldhúsi. Það
er henni ekki líkt aö fara út án þess að
segja orð. Það er jafnvel enn ólíkara
henni að fara að heiman og skilja börn-
in eftir hættu. Þauheföu getaö hlaupiö
út um dymar og orðið fyrir bíl á göt-
unni,” sagði Law.
Mannshvarf eða....
Lorrimer spurði áfram: „Hvaö
gerðistsíðan?”
„Eg fór að horfa á sjónvarpið og síð-
an kom ég börnunum í rúmið. Eftir
það kveikti ég aftur á sjónvarpinu. Eg
drakk þrjá eða fjóra bjóra og keðju-
reykti. Þegar hún var ekki komin
heim um miðnætti tók ég aö fyllast ör-.
væntingu.”
„Lögreglan myndi hæðast
að mér"
„Mér datt í hug að láta ykkur vita
fyrr,” sagði Law vandræðalegur, „en
ég hélt aö þið mynduð ekki taka það al-
„Hvers vegna hafðirðu ekki sam-
band viö okkur áður?” spurði Lorri-
mer lögregluforingi.
„Eg hélt að lögreglan hefði ekki
áhuga á svona málum fyrr en fólk
hefði verið týnt í heilan sólarhring,”
svaraðiLaw.
„En það er enn ekki liðinn heill sól-
arhringur frá því að konan þín hvarf,”
sagöi Lorrimer.
„Nei,” sagöi Law, „en ég gat ekki
sofið og ég varð aö gera eitthvað. Þess
vegna kom ég hingað. Ætlaröu aö
hjálpa mér eða ekki? ”
Það vöknuðu grunsemdir hjá Lorri-
mer þegar í upphafi um þetta mál.
Hann ákvað að vísa rannsókn þess þeg-
ar til rannsóknarlögreglunnar sem
glæpamáli en ekki tilkynningu um
mannshvarf. Hann bað því Law um að
fylgja sér upp á næstu hæð lögreglu-
stöðvarinnar þar sem hann kynnti Law
fyrir Paul Walters rannsóknariög-
reglumanni. Walters tók viö málinu.
Hann bauö Law sæti fyrir framan
skrifborð sitt og las yfir skýrsluna sem
Lorrimer haföi skráð. Síðan tók hann
til við frekari yfirheyrslu. Hannspurði
fyrst hvort Ann Law hefði tekið með
sér einhvem f atnaö utan þann sem hún
var í.
„Ekki svo ég viti,” svaraði Law.
„Að því er ég fékk best séð voru öll
hennar föt í fataskápnum. ”
„Hringdirðu í fjölskyldu hennar og
vini eftir að ljóst var að hún kæmi ekki
heim á venjulegum tíma tii að aðgæta
hvort hún hefði dvalist þar?” spurði
Walters.
„Já, ég hringdi næstum í alla sem
hugsanlega gætu vitað um ferðir henn-
ar, en enginn hafði séð til hennar þetta
kvöld,”sagðiLaw.
„Og þú hefur hringt á sjúkrahús-
in?” spurði Walters áfram.
„Já, ég hringdi á öll helstu sjúkra-
húsin í borginni en ekkert þeirra haföi
nafn hennar á skrá,” sagði Law.
„En hvers vegna hugkvæmdist þér
ekki að láta lögregluna vita fyrr?” hélt
Walters áfram.