Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 57

137
»Ég skal segja yður — frú Hansen!« kallaði læknirinn yfir
borðið, »hann er svo ógurlega hræddur við hunda«.
»En eitt«, sagði frú Hansen áfram, »eitt verðið þér þó að
að játa — herra kandídat! að hundarnir hafa jafnan verið tryggir
fylginautar mannsins«.
»Já — satt er það — frú! og ég gæti sagt yður bæði, hvað
hundurinn hefir lært af manninum og maðurinn af hundinum«.
»Æ, blessaðir segið þérfráþvíN kvað við úr mörgum áttum.
>Með ánægju! — í fyrsta lagi hefir maðurinn kent hundinum
að flaðra og dilla rófunni«.
»það mætti þó heita í mesta máta skrítið«, kallaði amma
gamla.
»Pvi næst hefir hundurinn drukkið í sig alla þá eiginleika,
sem gerir menn lúalega og óáreiðanlega: skríðandi smjaður upp á
við og ruddaskapur og fyrirlitning niður á við; blind fastheldni
við alt sitt eigið, en tortrygni og hatur gegn öllu öðru. Já, svo
námfúst hefir þetta göfuga dýr verið, að það jafnvel hefir komist
upp á þá list, sem mönnum einum er eiginleg: að meta fólk eftir
klæðaburðinum; vel klædda menn lætur hann í friði, en rýkur 1
kálfann á þeim, sem í lörfum ganga«.
Þegar hér var komið ræðu kandídatsins, var hún rofin af
margrödduðum misþokkakurr, og froken Éyri hnýtti gremjufull
litla hnefann um aldinhnífinn.
En þó voru nokkrir, sem fýsti að heyra, hvað maðurinn hefði
lært af hundinum, og Viggó Hansen hélt því áfram — æ ákafari
og beiskyrtari:
»Af hundinum hefir maðurinn lært að hafa mætur á flattnag-
andi, óverðskuldaðri dýrkun. Þegar hvorki rangsleitni né mis-
þyrming hefir verið svarað með öðru en þessari sídillandi rófu,
magaskriði á jörðunni og sleikjandi tungu, þá verður niðurstaðan
að lokum sú, að húsbóndinn fer að halda, að hann sé mesti dáða-
drengur, sem eigi alla þessa hollustu, skilið. Og með því hann nú
flytur þá reynslu, sem hann hefir fengið af umgengni sinni við
hundinn, yfir á umgengni sína við menn, þá hefir hann síður hemil
á sér — og býst hvarvetna við dillandi rófum og sleikjandi tung-
um. Og verði hann svo fyrir vonbrigðum í því efni, þa fyrirlítur
hann manninn og snýr sér með hástafa lofræðum að hundinum«.
Aftur var ræða hans rofin; sumir hlógu, en flestir höfðu
hneykslast. En nú var Viggó Hansen kominn í hita, og þó rödd