Morgunblaðið - 30.08.1997, Blaðsíða 42

,42 LAUGARDAGUR 30, ÁGÚST 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR
ODDGEIRSSON
+ Einar Odd-
geirsson fædd-
ist í Eyvindarholti,
Vestur-Eyjafjöll-
um, 20. júní 1924.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
21. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Þórunn
Einarsdóttir, f.
24.10. 1889 í Miðey,
Austur-Landeyjum,
d. 11.12. 1968, og
Oddgeir Ólafsson,
f. 24.5. 1891 í Dals-
eli, d. 31.10. 1977.
Hjónin bjuggu í Eyvindarholti
til ársins 1954 er fjölskyldan
flutti að Dalseli. Einar var elst-
ur fjögurra bræðra. Næstur
honum var Símon, f. 5.4. 1926,
d. 25.6. 1927. Sím-
on, f. 2.12. 1927, og
Ólafur, f. 2.10.1929.
Ólafur er kvæntur
Dóru Ingvarsdótt-
ur, f. 30.10 1936,
dóttir þeirra er Þór-
unn, f. 20.1. 1964.
Einar var fæddur í
Eyvindarholti og
stundaði öll almenn
sveitastörf. Hann
lauk búfræðinámi
frá Bændaskólanum
á Hvanneyri árið
1945. Eftir fráfall
foreldra sinna bjó
hann félagsbúi í Dalseli ásamt
Símoni, bróður sínum.
Útför Einars fer fram frá
Stóra-Dalskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
í dag er jarðsettur frá Stóra-
Dalskirkju föðurbróðir minn, Einar
Oddgeirsson. Með honum er horf-
inn einn af dugmestu bændum
landsins en hann helgaði líf sitt
starfi sínu við búskap í Dalseli
ásamt bróður sínum Símoni. Ég
var svo heppinn að fá að njóta
þess að vera hjá þeim og Oddgeiri
afa öðru hvoru sem bam en fyrir
- borgarbam eins og mig var það
skemmtileg og ómetanleg upplifun
þar sem ég fékk að þvælast með
í hinum ýmsu verkum og kynntist
þannig sveitastörfunum. Einar var
fyrir mér léttur og gamansamur
og sérstaklega góður sögumaður
og minnisstæðastar eru mér þær
stundir þegar aðeins var slakað á
og hann sagði mér og vinnufólkinu
sögur sem oftast vom gamansögur
af vinnufólki og öðrum samferða-
mönnum hans í gegnum lífið. Ein-
ar var sérstakur dýravinur og það
kom mér furðulega fyrir sjónir sem
bami að hann skyldi þekkja fle-
stallt féð með nafni þar sem það
var allt eins fyrir mér í þá daga.
En hann sagði alltaf að natni og
umhirða dýra væri undirstaða góðs
búskapar. Á unglingsárunum réð
ég mig sem vinnumann hjá frænd-
um mínum en það sumar lærði ég
margt og styrktist mikið. Þá komst
ég að því hve sveitstörf voru mikil
og nákvæm vinna. Þá var gott að
hafa Einar sér við hlið en hann
jJeiðbeindi mér mikið og hvatti mig
áfram. En eins og þeir vita sem
til þekkja hefur vinnusemi og
dugnaður verið einkenni þeirra
bræðra.
Það var svo aftur núna í sumar
sem ég var í Dalseli sem ráðskona
en þá var auðséð að Einar var
ekki hraustur þó að hann kvartaði
aldrei. Hann lá mikið fyrir og las
en Einar var mjög bókhneigður og
víðlesinn maður. Einar hélt upp-
teknum hætti og sagði okkur
vinnufólkinu sögur og studdi mig
í því sem ég var að gera.
Nú þegar samveru okkar er lok-
ið í bili er gott að eiga minningar
um góðan frænda og vil ég þakka
honum ógleymanleg kynni.
Þórunn Olafsdóttir.
Ef ég mætti yrkja,
yrkja vildi ég jörð.
Sveit er sáðmannskirkja.
Sáning bænagjörð.
Vorsins söngvaseiður
sálmalögin hans.
Blómgar akur breiður
blessun skaparans.
(B.Á.)
í dag er kvaddur frá Stóra-Dals-
kirkju Einar Oddgeirsson bóndi í
Dalseli. Við óvænt og ótímabært
fráfall hans langar mig að minnast
hans. Fæðingarstaður hans, Ey-
vindarholt, lá í þjóðbraut og ólst
Einar upp á stóru, mannmörgu
heimili þar sem gestkvæmni var
mikil. í Eyvindarholti var tvíbýli.
Kjartan bróðir Oddgeirs og eigin-
kona hans Guðbjörg Jónsdóttir
bjuggu þar ásamt börnum sínum,
Jóni, Ólafí og Sigríði. Gott var á
milli heimilanna og voru börnin
sem systkini í leik og starfí. í þá
daga dvaldi fy'öldi sumarbarna hjá
fjölskyldunni, bæði skyld og
vandalaus, svo og kaupafólk með-
an gamla búskaparlagið var enn
við lýði. Einar var strax hneigður
fyrir bústörf. Skepnuhirðing var
honum vel að skapi einkum sauð-
fjárrækt. Var hann mjög fjár-
glöggur. Einar hafði ánægju af
smalamennsku og fór árum saman
á fjall og smalaði þá m.a. Austuraf-
rétt þeirra Eyfellinga. Einar sem
fæddist á fyrri hluta þessarar aldar
mátti muna tímana tvenna. Bú-
skaparhættir í uppvexti hans höfðu
lítið breyst frá landnámstíð. Fram-
undan voru stórfelldar breytingar
í tækni og vélvæðingu. Landbúnað-
urinn verður á hans starfsferli sem
bónda tæknivæddur nútímaland-
búnaður. Við upphaf þessa tíma
var ekki hægt að mæta tæknivæð-
ingunni með afrakstri af búskapn-
um. Annað þurfti að koma tíl.
Unga fólkið fór á vertíð til þess
að bæta hag heimilanna og mæta
nýjum tímum. Einar sótti margar
vertíðir til Vestmannaeyja eins og
margir Eyfellingar gerðu. Og var
fyrsta dráttarvélin sem kom að
Eyvindarholti keypt af honum.
Einar var mjög víðlesinn maður
bæði á bókmenntir, ævisögur og
fræðirit. Hann var mjög draum-
spakur og hafði áhuga fyrir dul-
rænum efnum. Mjög gaman og
fróðlegt var að spjalla við hann
enda var hann sögumaður góður
sem bjó yfír rótgróinni söguhefð
íslensku bændamenningarinnar.
Einar sá oftast léttu hliðar tilver-
unnar. Hann var mjög gamansam-
ur og stundum nokkuð ögrandi. Á
bak við það bjó þessi hlýi persónu-
leiki sem öllum vildi gott gera og
óskaði hann helst að menn yndu
glaðir við sitt. Hann hafði mikinn
metnað fyrir stétt sína og bar hag
hennar mjög fyrir brjósti. Taldi
hann að forysta bænda hefði yfír-
leitt brugðist.
En fyrst og fremst er það dýra-
vinurinn Einar sem við munum.
Persónuleg umhyggja hans fyrir
dýrum var einstök. Hann skynjaði
líðan þeirra og ef eitthvað amaði
að lagði hann sig allan fram við
að bæta hana. Einar og Símon
hafa búið stórbúi að Dalseli, þeir
hafa stöðugt bætt og byggt jörðina
og fylgst vel með öllum tækninýj-
ungum. Samvinna þeirra og sam-
starf hefur verið einstaklega gott.
Fagurt og víðsýnt er frá Dals-
eli. Vestur-Eyjafjallasveit er þekkt
sem ein fegursta sveit landsins.
Fossar falla frá brúnum og jökull-
inn gnæfír yfír. í suðri blasa við
hinar fögru Vestmannaeyjar. Við
þetta umhverfír undi Einar. Hann
var í góðu jafnvægi við jörð sína
og land. Það átti hug hans allan.
Einar hafði unnið hörðum höndum
allt sitt líf. Síðustu mánuðina var
starfsþrek hans mjög skert og
hafði hann lítið úthald. Hann var
að leita sér lækninga á Sjúkrahúsi
Reylq'avíkur þegar hann lést.
Hans er sárt saknað að fjöl-
skyldu og vinum. Að leiðarlokum
vil ég þakka honum samfylgdina
og vináttu og velvilja í okkar garð.
Góður drengur er genginn. Guð
bessi minningu hans.
Dóra Ingvarsdóttir.
Aldrei líður mér úr minni sá
dagur er ég leit Einar Oddgeirsson
fyrsta sinni. Ég var ráðin um vetr-
artíma til þeirra bræðra, Einars
og Símonar, sem ráðskona, og var
nú komin í Dalssel með hafurtask
mitt, ókunn stúlka í framandi hér-
aði.
Einar Oddgeirsson var stór mað-
ur vexti, vörpulegur, hárið mikið
og rautt og lítt gránað, andlitið
breiðleitt og augun falleg, blá og
dálítið bamsleg. Hann heilsaði mér
kurteislega en var þó fálátur gagn-
vart mér, fór sinna ferða og sinnti
gegningum, en þeir bræður skiptu
þannig með sér verkum, að Einar
annaðist sauðféð en Símon kýrnar.
Heimili þeirra var hreinlegt svo af
bar og bauð af sér hlýju og þokka.
Einar virtist í fyrstu nokkuð
fjarrænn maður og fáskiptinn,
hafði sig lítt í frammi og sótti
ekki mannamót nema brýna þörf
bæri til, og þá helst jarðarfarir.
Við gesti og gangandi ræddi hann
fátt nema búskap og málefni þau
sem efst voru á baugi hveiju sinni,
en innan tíðar sannfærðist ég um
að hann hafði annan mann að
geyma. Ég bað hann að mega
fylgja honum út í fjárhúsin og lið-
sinna honum við gegningamar og
tókum við þá tal saman, slitrótt í
fyrstu en svo fór þó að með okkur
þróaðist einlæg vinátta, sem aldrei
bar á nokkum skugga.
Þá kynntist ég öðmm manni en
þeim sem allir sáu, hlýlegum manni
og góðviljuðum, stórvel gefnum og
víðlesnum, sem braut heilann um
leyndardóma tilvemnnar og var
þess umkominn að fjalla um alla
hluti af skynsemi og innsæi. Hug-
myndaríkur var hann og þess varð
ég áskynja í tali okkar, að með
honum leyndist talsverð ævintýra-
þrá og löngun til ferðalaga, þótt
æviskeiðið færi aðra slóð.
Einar var í raun og vera heim-
spekingur og margar vora þær
stundir sem við sátum á hjali um
tilgang lífsins, tilvera mannsins að
loknu þessu lífí, vonir hans og þrár,
söknuð og vonbrigði, siðgæði
manna og framferði þeirra gagn-
vart náunga sínum. Stundum
ræddum við stjórnmál og kom þá
fyrir að slægi í brýnu, en alltaf
+
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐLAUG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Brautarlandi 2,
Reykjavík,

lést á heimili sínu fimmtudaginn 28. ágúst.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Einar Guðbjörn Gunnarsson,
Guðríður Elsa Einarsdóttir,
Inga Birna Einarsdóttir.
(
$•
t
Þökkum sýnda samúð og vinarhug vegna
andláts
HALLDÓRU KRISTÍNAR
EYJÓLFSDÓTTUR,
Grensásvegi 56,
en útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUNNAR
JÓNSSON
+ Gunnar Jónsson
fæddist í Sól-
garði, Vopnafirði,
26. desember 1932.
Hann lést 25. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Lilja Sveins-
dóttir og Jón
Höskuldsson síma-
verkstjóri. Gunnar
var yngstur barna
Jjeirra, en þau eru:
Olafur Bergmann
(d. 1990), Sveinn (d.
1990), Höskuldur,
Vopnafirði og Anna,
Vestmannaeyjum.
Gunnar var kvæntur Oddnýju
Ingileif Sveinsdóttur og eignuð-
ust þau fimm böni. Þau eru: Li(ja,
f. 1956, gift Ólafi Björnssyni,
Sólbjört, f. 1958, gift Baldri Frið-
rikssyni, Jóna, f.
1960, gift Magnúsi
Ingólfssyni, Sveindís
Björk, f. 1963, gift
Mána Sigfússyni.
Drengur, andvana,
f. 1976. Barnabörnin
eru 12 talsins.
Gunnar lauk prófi
frá Samvinnuskólan-
um á Bifröst árið
1953. Sama ár hóf
hann störf hjá Kaup-
félagi Vopnfirðinga
en stofnaði f(jótlega
eigin verslun og rak
hana til ársins 1971.
Árið 1972 hóf hann
störf hjá Pósti og síma og starf-
aði_þar samfleytt til ársloka 1996.
Útför Gunnars fer fram frá
Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi, Það var sorgarfregn sem barst
hafðu þökk fyrir allt og allt. okkur hinn 25. ágúst. Eitt augna-
(V. Briem.) blik virtist tíminn standa í stað,
sættumst við aftur og urðum jafn-
góðir vinir og áður.
Einar var draumspakur mjög og
hafði ég yndi af því að segja honum
draumfarir mínar og leysti hann
gjaman úr þeim ráðgátum, meðan
hann gaf á garðann, eða þá að við
tylltum okkur í heyið og létum
hugann reika um ókunnar slóðir.
Skyggn var hann og vissi nokk-
uð frá sér, en það var með þá
gáfu eins og aðrar sem Einar átti,
að ekkert var honum fjær skapi
en flíka henni - þó veit ég til þess
að skyggnigáfa hans hefur orðið
öðra fólki til mikillar hjálpar á
háskastundu.
Svo elskur var Einar vinur minn
að dýram, að ær sínar þekkti hann
allar með nafni og talaði til þeirra
vinsamlega, ekki með tilgerðar-
rómi eins og sumum hættir til, þá
er þeir ræða við dýrin, heldur af
stakri háttvísi og nærgætni.
Ketti hélt Einar, fjöratíu talsins
og bjó þeim heimili úti í fjósi,
höndlaði handa þeim fískmeti og
annað lostæti, og að auki snæddu
þeir heilnæman fóðurbæti með
kúnum. Svo fagrir vora þessir kett-
ir og gljáandi á feldinn, að
jafnfagra ketti hef ég aldrei augum
litið fyrr eða síðar.
Úti í fjárhúsum bjó villiköttur
einn og vildi ekki eiga saman að
sælda við hina kettina á bænum.
Þetta var læða, viðskotaill nokkuð,
en þýddist jafnan Einar, enda bar
hann henni sjávarfang eins og öðr-
um köttum. Læðan átti kunningja
á næsta bæ, fress eitt mikið og
frítt, sem varð tíðförult til hennar,
og gaut hún kettlingum í fyllingu
tímans. Höfðum við Einar þá mikla
skemmtun af að færa móðurinni
fískmeti, en þó sýndi hún klærnar
ef við gerðum okkur dælt við af-
kvæmi hennar.
Fagurt var í Dalsseli þessa fjóra
vetrarmánuði, sem ég dvaldi með
þeim bræðrum og fannst mér mik-
ið til um útsýnið þaðan. Af fjalls-
brún steyptist fannhvítur foss,
Vestmannaeyjar risu úr hafí, vetr-
arsól tindraði á mjallhvítu hjami.
Barngóðir vora þeir bræður svo
unun var að sjá. Barnabörn mín
komu iðulega til mín í Dalssel og
urðu svo hænd að þeim, að þau
vildu helst hvergi vera nema þar
sem þeir vora - ýmist hjá Símoni
úti í fjósi eða Einari úti í fjárhúsi.
Lengri varð dvöl mín ekki í
Dalsseli, þó þykir mér sem ég hafi
þekkt Einar Oddgeirsson alla ævi,
og nú þegar hann er horfinn sakna
ég vinar í stað.
Símoni Oddgeirssyni votta ég
innilega samúð á þessari rauna-
stundu. Guð blessi hann og minn-
inguna um hjartfólginn bróður.
Árnbjörg Hansen.
spurningar vöknuðu og minningar
um góðan mann birtust. Minning-
ar sem í fyrstu tengjast búðinni
hans. Þar var margt fallegt sem
heillaði okkur krakkana og alltaf
gaukaði hann einhveiju að okkur
svo að við sóttumst eftir að koma
þar.
Síðar varð Gunnar vinnufélagi
í símanum á sumrin. Þar kynnt-
umst við ljúfum manni með mikia
kímnigáfu. Þau sumur liðu hratt í
jákvæðu andrúmslofti og sem flest
verk urðu skemmtileg, sem var
ekki síst honum að þakka. Við
fóram saman í nokkrar veiðiferðir,
laxar voru veiddir og sagðar sögur
af veiðiferðum fyrri ára. Krakkarn-
ir okkar hændust að honum. Þau
fengu stundum að fara með í síma-
túra og þá bauð hann þeim í nefíð
sem þeim fannst stórsniðugt.
Nú síðustu ár hefur fundunum
farið fækkandi. Þó var alltaf spjall-
að saman í tengslum við veiðiferð-
ir í Hofsá, aðstæðumar metnar og
hann gaf heilræði. Hann spáði
jafnvel metveiði en síðan brosti
hann að öllu saman og bauð í nef-
ið. Við munum sakna góðs drengs.
Ingu og fjölskyldu hennar vottum
við okkar dýpstu samúð, þeirra er
missirinn mestur.
Systkinin frá Snæfelli.