Morgunblaðið - 05.01.1997, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 5. JANÚAR 1997 29
KATRÍN
THEÓDÓRSDÓTTIR
+ Katrín Theó-
dórsdóttir var
fædd í Reykjavík 5.
júní 1920. Hún lést
á Landspítalanum á
aðfangadagskvöld,
24. desember 1996.
Foreldrar hennar
voru: Theódór
Jónsson, verkamað-
ur í Reykjavík, f.
24. sept. 1884, d. 21.
apríl 1963, og kona
hans Helga Soffía
Bjarnadóttir, f. 13.
okt. 1890, d. 21. júní
1979. Ung að árum
var Katrín tekin i fóstur að
Vorsabæ á Skeiðum, til hjón-
anna Eiríks Jónssonar og
Kristrúnar Þorsteinsdóttur.
Var hún þar þangað til hún
giftist.
Eftirlifandi eiginmaður
Katrínar er Jón Kristinn Ág-
ústsson, f. 31. janúar 1912, bif-
reiðasljóri, frá Halakoti á
Vatnsleysuströnd. Foreldrar
hans voru Ágúst Guðmundsson,
útvegsbóndi í Halakoti á Vatns-
leysuströnd, f. 26. janúar 1869,
d. 9. nóvember 1941, og kona
hans Þuríður Kristin Halldórs-
dóttir, f. 22. maí 1885, d. 11.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans 'neilsulind,
■kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem.)
Mig langar að minnast Katrínar
Theódórsdóttur. Hún kvaddi þetta
jarðlíf 24. desember sl., nánar til-
tekið á aðfangadagskvöld.
Eitt sinn, er ég var að tala um
jólin við nemendur mína, þá spurði
lítil stúlka: „Eru líka jól uppi í
himnaríki hjá Guði, þar sem Jesú
er, af því hann á afmæli á jólun-
um?“ Eg held að mér hafi orðið
eitthvað svarafátt við þessari spurn-
ingu, en kannski eru líka jól uppi
í himnaríki hjá Guði. Kannske hefur
hún Katrín horfið til jólafagnaðar,
sem er svo eilífur og fagur, að við,
mannanna börn, hér niðri á jörð-
inni, getum ekki gert okkur það í
hugarlund. Ég vona það svo sannar-
lega.
Ég man vel eftir henni Katrínu,
þegar hún var ung kona, en ég
barn. Hún var viljug og hjálpsöm.
Ég man eftir því, þegar foreldrar
mínir bjuggu á Minni-Vatnsleysu.
Þá voru vinnubrögðin til sveita, og
t.d. við heyskap, öll önnur en þau
eru nú til dags. Tæknin var ekki
komin á það stig, sem hún er nú.
Þar af leiðandi varð hvert handtak
svo dýrmætt. Það var oft mikið að
gera þegar þurrkur var, og það
reið á að nýta daginn sem best við
að þurrka heyið. Þá kom það stund-
um fyrir, að Katrín kom með mjólk-
urbílnum um morguninn, til að
hjálpa okkur við heyskapinn. Ég
minnist þess hvað ég varð fegin,
ef ég sá hana koma. Það munaði
líka vel um hana, þegar hún tók
hrífuna, því hún dró ekkert af sér.
Þessar minningar leita á hugann
nú, þegar kveðjustundin er runnin
upp.
Ég sendi fjölskyldu Katrínar
samúðarkveðjur. Fari hún í friði.
Ágústa Halldórsdóttir.
Lífinu má líkja við ljósið. Ljós
er kveikt, þau loga misvel og lengi
en slokkna að lokum. Við heilsumst
og kveðjumst. í þann mund að jóla-
ljósin höfðu verið kveikt á aðfanga-
dagskveldi slokknaði lífslogi Katr-
ínar Theódórsdóttur á Landspítal-
anum og vil ég fyrir hönd okkar
maí 1971. Þau Katr-
ín og Kristinn voru
gefin saman í
hjónaband 1. júlí
1946. Bjuggu þau
alla tíð i Skipholti,
Vatnsleysuströnd.
Þau eignuðust sex
börn og eru fjögur
þeirra á lífi, en tví-
burar sem þau eign-
uðust dóu nýfæddir.
Börn þeirra í ald-
ursröð: Ágúst G., f.
18. okt. 1946, bú-
settur í Skipholti.
Hreinn, f. 5. apríl
1948, d. sama dag. Þuríður, f.
5. apríl 1948, d. sama dag.
Hjalti, f. 22. ágúst 1951, búsett-
ur í Skipholti. Vilhjálmur, f. 29.
okt. 1957, búsettur í Njarðvík-
um. Sambýliskona hans er
Linda Kristín Leifsdóttir og
eiga þau þijú börn. Auður, f.
16. nóv. 1961, búsett í Kópa-
vogi. Er hún fósturdóttir Hall-
dórs Ágústssonar, föðurbróður
síns, og konu hans Eyþóru
Þórðardóttur. Sambýlismaður
hennar er Sverrir Heiðar Sig-
urðsson. Eiga þau þrjár dætur.
Útför Katrínar fór fram í
kyrrþey 3. janúar.
systkinanna í Vorsabæ minnast
hennar hér.
Kata, eins og við kölluðum hana
alltaf, kom hingað að Vorsabæ árið
1932, þá 12 ára gömul, og er því
uppeldissystir okkar. Hún var ein
af 12 systkinum frá fátæku heim-
ili. Theódór, faðir hennar, var dug-
legur maður, sjómaður á togurum
og víðar, og reyndi að bjarga sér
og sínum en ómegðin var mikil og
kreppan í algleymingi. Því varð að
ráði að foreldrar okkar, Eiríkur
Jónsson og Kristrún Þorsteinsdótt-
ir, tóku hana í fóstur og ólu upp.
Kata sýndi fljótt að hún var sam-
viskusöm og barngóð. Hún gætti
yngstu barnanna á bænum og
yngstu systurinni varð að orði, þeg-
ar hún frétti látið hennar: „Mikið
var hún Kata alltaf góð við mig.“
Kata lauk barnaskólanámi í
Brautarholtsskóla hjá hinum ágæta
skólastjóra, Klemensi Þorleifssyni,
vorið 1934, og þá um vorið fermdi
sr. Gunnar Jóhannesson hana í Ól-
afsvallakirkju. Veturinn 1943-
1944 stundaði hún nám á Húsmæð-
raskólanum á Laugarvatni.
Kata sýndi snemma að hún var
viljug og rösk til verka við öll sveita-
störf, hvort sem það var við smala-
mennsku og fjárrag á vorin, fjósa-
verkin eða rakstur á túni og engj-
um.
Kata var lífsglöð, hrein og bein
og setti ekki fýrir sig hlutina. Hún
var mikið náttúrubarn og dýravin-
ur, lét sér annt um öll dýr og hugs-
aði um þau af stakri umhyggju,
hvort sem það voru lömbin á vorin,
heimilishundurinn eða kýrnar í fjós-
inu. Kýrnar voru sérstakir vinir
hennar og var hún oft lengi í fjós-
inu við að stijúka þeim og klóra,
svo að á þær gljáði. Og það var
stór stund hjá Kötu, þegar Jón
Pálsson dýralæknir kom í sína ár-
legu kúaskoðun og hrósaði hirðing-
unni á kúnum.
Kata stundaði vinnu í Reykjavík
og víðar, utan heimilis um skeið en
árið 1945 urðu kaflaskipti í lífi
hennar. Þá kom hingað á Skeiðin
ungur og vaskur maður sunnan af
Vatnsleysströnd á vörubíl í vega-
vinnu hjá Brynjólfi Melsteð vega-
verkstjóra.
Þetta var Kristinn Ágústsson frá
Halakoti og fékk uppihald hér á
bænum og þá var ekki að sökum
að spyija. Þau Kata og hann felldu
hugi saman og giftust 1. júlí 1946.
Kristinn byggði íbúðarhús á ættar-
jörð sinni sem hann nefndi Skip-
holt. Þar bjuggu þau síðan, Kristinn
stundaði vörubílaakstur og sjó-
mennsku en Kata bjó manni og
börnum heimili. Átti hún við heilsu-
leysi að stríða síðari árin.
Kata var trygglynd, en tengslin
við hana minnkuðu eftir að hún
flutti á Ströndina þótt þau slitnuðu
aldrei alveg. Þegar við Vorsabæjar-
systkinin kveðjum hana að lokum
koma upp í hugann margar góðar
minningar frá því í gamla daga.
Eiginmanni, börnum, tengda-
bömum og barnabörnum sendum
við samúðarkveðjur.
Jón Eiríksson.
Núna er hún Kata amma dáin.
Við systkinin vorum farin að hlakka
svo mikið til jólanna. En svo í byrj-
un desember er amma send á spít-
ala í Reykjavík mikið lasin. Við
heimsóttum hana þangað eins oft
og við gátum. En svo fór ömmu
að versna og við sáum hana síðast
á Þorláksmessukvöld og þá var hún
svo veik og svo þegar við vorum
að taka á móti jólahátíðinni og ham-
ast við að opna pakkana hringdi
síminn og pabbi sagði okkur að
amma væri dáin. Þá var ekkert
gaman lengur, jólin hættu bara. Þá
hugsuðum við til afa sem var orðinn
einn á jólunum, engin amma hjá
honum lengur, bara Hámur hundur-
inn þeirra sem þagði, eins og hann
vissi að amma kæmi aldrei aftur
heim.
Hún sem alltaf var svo blíð og
góð við okkur er dáin og við sjáum
hana aldrei aftur.
Alltaf þegar við komum til henn-
ar og afa, tók afí upp harmonikuna
og spilaði fyrir okkur systkinin „Það
var um kvöld eitt að Kötu ég mætti“
og „Óli skans“ og fleiri lög, þá
hýrnaði yfir ömmu því þetta voru
lögin þeirra. Þegar við vorum að
gramsa í skúrnum hjá Hjalta, kom
hún alltaf að gá að okkur og at-
huga hvort við værum nokkuð að
meiða okkur á varahlutunum. Og
alltaf varð amma svo glöð þegar
Lovísa litla kom til þeirra og brosti
svo mikið til ömmu þá leið ömmu
svo vel. En nú er amma dáin og
við sjáum hana aldrei aftur í Skip-
holti, en núna líður ömmu líka vel,
hún er ekki lengur veik.
Góði Guð, viltu blessa, styrkja
og styðja afa í hans miklu sorg,
því núna á afi svo bágt og viltu líka
styrkja Hjalta og Gústa, því þeim
líður líka illa í sinni sorg.
Vertu sæl, amma mín, og blessuð
sé minning þín.
Kertin brunnu bjart í lágum snúð.
Bræður þrir áttu ljósin prúð.
Mamma settist sjálf við okkar borð.
Sjáið, ennþá man ég hennar orð.
Þessa hátíð gefur okkur Guð.
Guð hann skapar allan lífsfógnuð.
Án hans gæsku aldrei sprytti rós.
Án hans náðar dæi sérhvert ljós.
Þessi ljós gleðja okkar geð.
Guð hefur kveikt svo dýrð hans gætu séð.
Jólagleðin ljúfa lausnarans
leiðir okkar nú að jötu Hans.
Vilhjálmur, Valdimar
og Lovísa Lind.
+
Móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
RUT GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Helgavatni,
verður jarðsungin frá Grensáskirkju
þriðjudaginn 7. janúar kl. 15.00.
Sigurður R. Halldórsson, Kristín Sigurbjarnardóttir,
Sigríður Auðunsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
STEFANA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Lýtingsstöðum
f Skagafirði,
fyrrum kaupkona
f Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 8. janúar kl. 13.30.
Með vinsemd er þeim, sem vilja minn-
ast hennar, bent á líknarstarf Thor-
valdsensfélagsins, Austurstræti 4.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Þórunn Sólveig Ólafsdóttir, Gylfi Eldjárn Sigurlinnason.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÁSTA ÞÓRA VALDIMARSDÓTIR,
Bólstaðarhlíð 66,
Reykjavík,
sem lést 28. desember sl., verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju miðvikudag-
inn 8. janúar kl. 13.30.
Brynjólfur Gíslason, Áslaug Pálsdóttir,
Valdimar Gíslason, Sigríður Tómasdóttir,
Sverrir Gfslason, Sigrún M. Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Viljum þakka auðsýnda samúð við frá-
fall ástkærs eiginmanns míns, föður og
tengdaföður,
INGÓLFS HUGO BENDER.
Júlíana Guðmundsdóttir Bender
og fjölskylda.
+
Þökkum auðsýnda samúð vegna fráfalls
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARÍU MAGNÚSDÓTTUR,
Ásbraut 21,
Kópavogi.
Eirfkur Thorarensen,
Rafn Thorarensen, Bryndís Þorsteinsdóttir,
Elín Thorarensen,
IngveldurThorarensen, Ragnar Eysteinsson,
Guðmundur Magnús Thorarensen,
Jón Thorarensen, Inga Dóra A. Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Hjartans þakkir til allra, sem veittu okk-
ur hjálp í veikindum og við fráfall
ODDS DANÍELSSONAR,
Kársnesbraut 65.
Sérstakar þakkir til heimahlynningar
Krabbameinsfélagsins.
Bára Sigurjónsdóttir,
Sigdís Oddsdóttir,
Jón Hartmannsson,
Unnsteinn Oddsson, Þórdfs Hannesdóttir.
Linda Oddsdóttir, Sigmar Eðvaldsson
og barnabörn.