Morgunblaðið - 21.10.1983, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1983
27
verða vill. Ég þykist geta fullyrt,
að Eiríkur hafði einstakan hæfi-
leika til þess að leysa mál af þessu
tagi á þann veg, að menn fóru
sáttir af fundi hans.
I einkalífi sínu var Eiríkur
gæfumaður. Hann kvæntist 8.
september 1945 ágætri konu,
Katrínu Oddsdóttur, en foreldrar
hennar voru hjónin Sigríður
Kristín Halldórsdóttir, Högnason-
ar verslunarmanns í Reykjavík, og
Oddur Björnsson afgreiðslumað-
ur, ættaður frá Akranesi.
Þeim Katrínu og Eiríki varð
fjögurra barna auðið, en þau eru:
Oddur, líffræðingur og fram-
leiðslustjóri hjá Loðskinn hf. á
Sauðárkróki, kvæntur Katrínu
Finnbogadóttur ritara, Hildur
kennari, gift Magnúsi Péturssyni,
hagsýslustjóra ríkisins, Halldór
landfræðingur, kvæntur Svan-
laugu Vilhjálmsdóttur kennara,
og Ásgeir rekstrarhagfræðingur,
kvæntur Kristrúnu Davíðsdóttur
lyfjafræðingi. Þeim sem til þekkja
dylst ekki, að öll hafa börnin tekið
að erfðum bestu kosti foreldra
sinna. Barnabörnin eru nú orðin
átta. Katrín lést 27. apríl 1982, öll-
um harmdauði, er til hennar
þekktu.
Við fráfall Eiríks rifjast upp
ótal atvik frá kynnum okkar, sem
hófust er við urðum starfsmenn
Reykjavíkurborgar um svipað
leyti fyrir hálfum fjórða tug ára.
Ég minnist falslausrar vináttu
hans og þeirra hjóna beggja við
mig og fjölskyldu mína, gestrisni
þeirra sem var slík, að hús þeirra
stóð jafnan opið öllum vinum,
meðan þau fengu að njóta sam-
vista. Eg minnist sameiginlegra
ferða okkar, ekki síst tjaldferða,
sem farnar voru sumar eftir
sumar, oft með fleiri vinum, á
meðan börn okkar voru yngri. Ei-
ríkur var þar jafnan hrókur alls
fagnaðar, fundvís á alls konar
skemmtan og uppákomur til þess
að gleðja ungar manneskjur. Dæt-
ur okkar hjóna geyma þessar
minningar í þakklátum huga og
hafa gert þessi ár að sérstökum
kapítula í lífi sínu. Og sfðast en
ekki síst minnist ég hjálpsemi
hans, jafnt við vini og vandalausa,
sem ég varð þráfaldlega vitni að
og reyndi sjálfur.
Við kveðjum nú hinn látna með
þökk og biðjum ástvinum hans
líknar og blessunar guðs.
Guðm. Vignir Jósefsson
Þegar samferðamenn falla
skyndilega frá er maður alltaf
jafn óviðbúinn og oft tekur það
tíma að átta sig á þvi að aldrei
gefst tækifæri til að hitta þá aftur
— það er oft svo margt ósagt.
Éiríkur Ásgeirsson, sem við
kveðjum nú, gerðist forstjóri
Strætisvagna Reykjavíkur fyrir
rúmum 30 árum, þá liðlega þrítug-
ur í blóma lífsins, fullur af starfs-
orku og staðráðinn i því að gera
SVR að blómlegu fyrirtæki i þágu
borgarbúa. í mörg ár fór allur
hans tími meira og minna í að
sinna þessu starfi og að flestra
dómi tókst honum það.
í nóvember 1953 eru birtar
fréttir frá SVR í Morgunblaðinu
og þar segir m.a.: „Eiríkur Ás-
geirsson hefur frá öndverðu sýnt
mikinn dugnað og árvekni í starfi
sínu og hefur á skömmum tima
tekizt að koma fótunum vel undir
þetta bæjarfyrirtæki..."
Fjölskyldan hefur án efa fylgst
náið með samgöngumálum í höf-
uðborginni, þvi Eiríkur var eins og
gróinn fyrirtækinu og tók áhyggj-
ur og gleði starfsins með sér heim.
Við ræddum stundum um jafn-
réttisbaráttu kvenna — hann var
mér ákaflega ósammála þar —
minntist oft á að það væri nauð-
synlegt fyrir börnin og eigin-
manninn að eiga hauk í horni
heima, sem hægt væri að leita til á
erfiðum stundum og fá þar hugg-
un og uppörvun. Ég taldi að þetta
ætti að vera gagnkvæmt — en
vissi að þarna var hann að lýsa
samskiptum sínum og barnanna
við eiginkonu sína, Katrínu
Oddsdóttur, sem lést fyrir rúmu
ári. Til hennar hafði hann sótt
mikinn styrk og varð það honum
mikið áfall þegar hennar naut
ekki lengur við. En manneskjan
getur verið býsna sterk og það
sýndi Eiríkur þá.
Hann stóð heldur ekki einn, því
þau Katrín eignuðust fjögur hlý
og ánægjuleg börn og fjögur
elskuleg tengdabörn, sem öll voru
boðin og búin að vera föður sínum
og tengdaföður innan handar og
gleðja hann. í fjölskyldunni ríkti
mikil samheldni.
Þegar ég varð stjórnarformaður
SVR vorið 1978 hafði Eiríkur verið
forstjóri í 27 ár eða frá því
skömmu eftir að ég fæddist. Við
vorum andstæðingar í pólitik, en
vinir samt frá gamalli tíð eða frá
því að fjölskylda hans fluttist í
nágrenni við mig og við Hildur
dóttir Eirfks urðum vinkonur 10
ára gamlar.
Þetta var óneitanlega svolítið
erfitt fyrir okkur bæði, það fór
ekki hjá því að við yrðum ósam-
mála — aðallega þó um leiðir,
bæði vildum við stefna að því að
borgarbúar ættu kost á ódýrum og
góðum almenningsvagnasamgöng-
um. Ég var oft óþolinmóð og vildi
láta hjólin snúast hratt — en
hann, reyndur embættismaðurinn,
sem oft hafði orðið fyrir vonbrigð-
um vegna skilningsleysis borgar-
yfirvalda á málefnum SVR, vildi
frekar vinna hægt og sígandi —
taldi það vænlegra til árangurs.
Ágreiningur eyðilagði ekki vin-
áttu okkar og aldrei gleymast há-
tíðisstundir bæði með fólki hjá
SVR og fjölskyldunni, þar sem
Eiríkur fór á kostum — spilaði á
tvöföldu harmónikkuna sína af
mikilli snilld.
Hann var fjarska músíkalskur
og hafði gaman af því þegar hann
var beðinn að spila rómantfskt
stef á lagi á íslenskri poppplötu.
Eirfkur átti góða vini meðal
kollega sinna á hinum Norður-
löndunum og sótti þangað ýmsan
fróðleik sem nýttist honum vel í
starfinu hér heima.
Síðast þegar við hittumst var
hann að koma úr einni slíkri ferð,
við urðum samferða heim frá
Kaupmannahöfn í flugvél.
Eiríkur lést fyrir aldur fram,
fráfall hans var sviplegt. Við hjón-
in sendum Oddi, Hildi, Halldóri og
Ásgeiri, mökum þeirra og börnum,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guðrún Ágústsdóttir
Nafni minn og frændi, Eiríkur
Ásgeirsson, er látinn, varð bráð-
kvaddur á heimili sínu í Reykjavík
í síðastliðinni viku. Okkur er
brugðið þegar fólk í fullu fjöri er
kallað af sviðinu.
Frændfólk og tengdir eru geysi-
fjölmennur hópur þeirra systkina
frá Flateyri við Önundarfjörð og
einkennist hann af samheldni og
vinskap, sem sett hefir svip sinn á
líf þessa fólks og samferðamanna
undanfarna áratugi. Þessar línur
eru skrifaðar til að þakka fyrir
ómetanlegar stundir, jafnt á
heimili Eiríks og Kötu sem utan.
Með vissu get ég þakkað fyrir
hönd „krakkanna" í Mávahlíðinni,
er Eiríkur kom akandi á gömlum
Studebaker ellegar Mack-strætis-
vagni og fór með skarann á skíði.
Iðulega var farið að Lækjarbotn-
um eða í brekkuna vestan við
Árbæ, hjá rafstöðinni í Elliðaár-
dal. Reykjavík var á þessum árum
meira þorp en borg, ásýnd hennar
er önnur, tíminn og þróunin hafa
séð fyrir því. í þeirri þróun tók
Eiríkur virkan þátt sem borgar-
starfsmaður, fyrst hjá borgar-
lækni síðar hjá SVR sem forstjóri.
Faðir minn byggði sambýlishús-
ið að Mávahlíð 45 og settumst við
þar að og Eiríkur og Kata, ásamt
Oddi og Hildi, komu nokkru síðar,
en við krakkarnir vorum á svipuð-
um aldri. Austur af húsinu var
ómæld víðátta, kartöflugarðar
teygðu sig inn að Háaleiti, en
Gestur í Reykjahlíð var útvörður
okkar í austri og lærðum við
krakkarnir margt af karlinum
þeim. Þetta var á þeim árum að
snjó kyngdi niður á vetrum og vet-
urinn 1952 fengum við okkar
fyrstu skíði. Eiríkur útvegaði
tunnustafi og sköft, síðan voru út-
búnar bindingar, stafirnir heflaðir
og borið á kertavax eftir kúnstar-
innar reglum. Voru þá tilbúin
skíði, sem vel mátti nota og dugðu
okkur til leikja. Þennan vetur
gekk Eiríkur oft til vinnu sinnar á
skíðum, sem fjölmargir aðrir
Reykvíkingar á þessum tíma.
Éiríkur og Kata bjuggu í Bað-
húsi Reykjavíkur um nokkurra
ára skeið og var ég tíður gestur
þar. Þessi ár notuðum við Oddur
til að kanna ævintýri hornsílanna
og lífríkið í Tjörninni.
Heldur stækkuðu vistarverurn-
ar, er þau hjón fluttu að Selvogs-
grunni 23. Baðhúsið hafði sinn
sjarma, en í hinu nýja húsi fór vel
um hina ört stækkandi fjölskyldu.
Það er ekki hægt að minnast Ei-
ríks á annan hátt en minnast Kötu
eða Katrínar Oddsdóttur í sömu
andrá. Það var einstaklega kært
með þeim hjónum, samhent í öllu,
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Hvort það var í samskiptum við
aðra, gestamóttökur eða í bygg-
ingu sumarbústaðar og upp-
græðslu við Hafravatn. Það var
því Eiríki geysilegt áfall, er Kata
lézt vorið 1982. Stuttu seinna eru
önnur skörð höggvin í þennan hóp
er faðir minn, Ingimar Haralds-
son, lézt og stuttu seinna eða um
haustið kvaddi Hörður Ásgeirs-
son.
Ýmis atvik hefði mátt rifja upp
frá glöðum stundum er Eiríkur
þandi harmonikkuna eða bauð til
fjölskylduboðs, þar sem þau Kata
voru hrókar alls fagnaðar. Ég
heyri ennþá léttan og dillandi
hláturinn í Kötu, sem hreif alla á
léttari svið. Ég man líka mildan
en festulegan róminn í Eiríki og
minnist ég húsandans á heimili
þeirra. Þangað var gott að koma.
Ég vil þakka Eiríki frændsemi og
góðvild og vélritunarkennsluna f
Námsflokkum Reykjavíkur.
Að þessum línum loknum vil ég
og fjölskylda mín biðja Oddi,
Hildi, Halldóri, Ásgeiri og fjöl-
skyldum allrar blessunar.
Haraldur Kiríkur Ingimarsson
Sólbakka, Akureyri.
Það var á vordögum árið 1954
sem tilviljun réði því að við Eirík-
ur Ásgeirsson kynntumst.
Okkur hafði verið úthlutað
byggingarlóðum gegnt hvor öðrum
við Selvogsgrunn og þannig hófst
kunningsskapur og síðar vinátta
sem staðið hefur nú í nær 30 ár.
Samgangur fjölskyldna okkar
varð nánari eftir því sem árin liðu
og voru nánast engar ákvarðanir
teknar án samráðs.
Eiríkur var mikill mannkosta-
maður og er því kannski best lýst
með því að nefna hversu hjálpleg-
ur hann var öllum, og þá ekki síst
þeim er minni máttar voru. Aldrei
sá maður hann glaðari en þegar
honum hafði tekist að hjálpa ein-
hverjum samborgara sinna. Þetta
kom meðal annars í ljós í um-
gengni hans við börn, sem ávallt
drógust að honum sem stál að
segli. Þar sem börn voru annars
vegar var ávallt á reiðum höndum
skondin saga, harmonika, píanóið,
eða citthvað það er glatt gat.
Ofarlega eru einnig í huga
ógleymanlegar stundir í Baldurs-
haga við Hvítárvatn. í þeim ár-
vissu uppgræðsluferðum Lions-
klúbbsins Baldurs var Eiríkur
ómissandi. Þar var hann í broddi
fylkingar, hvort heldur var við
uppgræðslustörf eða þegar hann
marseraði með harmonikuna í
„múderingu" sem vakti óskipta at-
hygli barnanna, og hreif með sér
börn og fullorðna, þar til engan
vantaði í halarófuna.
Það var sameiginlegt þeim
hjónum, Katrínu Oddsdóttur og
Eiríki, hverja unun þau höfðu af
ræktunarmálum og auk fallegs
garðs í Reykjavik höfðu þau
breytt óræktarmóum við Hafra-
vatn í reglulegan unaðsreit með
þúsundum trjáplantna. Er það
verðugur bautasteinn fyrir þau
ágætu hjón.
í einkalífi var Eiríkur mikill
gæfumaður. Kona hans, Katrín,
eða Kata, eins og við vinir þeirra
kölluðum hana, var bæði hans
sverð og skjöldur. Því það var svo
með vin minn Eirík, eins og okkur
SJÁ NÆSTU SÍÐU
+
Útför bróöur míns og mágs,
JÓNS STEFÁNSSONAR,
Skaftafelli,
fer fram frá heimili hins látna, laugardaginn 22. október kl. 13.
Jaröað veröur í heimagrafreit.
Ragnar Stefónsson, Laufey Lárusdóttir.
t
Okkar innilegustu þakkir færum viö öllum þeim mörgu er sýndu
okkur samúö og vinarhug viö andlát og útför,
HELGA JÓNSSONAR,
fyrrv. forstjóra,
Arnarhrauni 4, Hafnarfirói.
Sérstaklega viljum við þakka læknum og starfsfólki á gjörgæslu-
deild Borgarspítalans fyrir mikla og góöa umönnun.
Þórunn Jónsdóttir, Kolbeinn Sigurjónsson,
Ólafur Jónsson,
Ingibjörg Jónsdóttir, Bergur Bjarnason,
Oddgeir Jónsson,
Gestur Jónsson,
Þorleifur Jónsson, Oagbjört Guðmundsdóttir,
Kristjana J. Jónsdóttir, Jóhann Ólafur Jónsson,
Margrét Jónsdóttir,
Hjalti Jónsson, Bertha Jónsson,
Ingólfur B. Jónsson
og systkinabörn.
Lokað
Vegna útfarar
EIRÍKS ASGEIRSSONAR,
forstjóra,
veröa skrifstofur, farmiöasölur Hlemmi og Lækjartorgi og verk-
stæöi SVR, lokuö frá kl. 12 í dag, föstudaginn 21. október.
Strastisvagnar Reykjavíkur.
Lokað
Vegna jarðarfarar
EIRÍKS ÁSGEIRSSONAR
verða skrifstofur okkar lokaðar eftir hádegi í dag.
Halldór Eiríksson hf.
Lokað
Skrifstofur vorar veröa lokaöar í dag milli
kl. 1 og 4, vegna jarðarfarar
EIRÍKS ÁSGEIRSSONAR,
forstjóra.
Trygging hf.
Lokað
Vegna jarðarfarar
EIRÍKS ÁSGEIRSSONAR
verða skrifstofur okkar lokaöar eftir hádegi í dag,
föstudag.
Vörumarkaðurinn hf., Ármúla.
Lokað
eftir hádegi í dag vegna jarðarfarar
EIRÍKS ÁSGEIRSSONAR,
forstjóra.
Hurðir hf.,
Skeifan 13.
Kveðjukaffi^
Hlýleg salarkynni fyrír erfisdrykkju
og ættarmót.
Upplýsingar og pantanir í síma 11633.
I KiföóÍnnL
Café Roaanbarg.