Morgunblaðið - 02.02.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. FEBRUAR 1974
Gísll, Eirlkur og
Helgi inglblðrgu
Jðnsdóttur
Ekki einu sinni fullorðna fólkið. Helga
fannst heimskulegt að kaupa hvítt teppi og mega svo
ekki ganga á því og enn heimskulegra að hafa
damaskáklæði á stólunum, svo að varla mátti við þá
koma. Það er svo erfitt að ná fitublettum úr damask
áklæði. Mamma Gísla átti h'ka mikið af blómum. Hún
hafði blóm í stofunni, blóm í borðstofunni, blóm í
eldhúsinu og blóm á svölunum. Hún hafði engin
blóm inni í svefnherberginu og engin inni hjá Gísla.
Hún sagði, að það væri vont að sofa í herbergi, sem
mikið væri af blómum í. Hún talaði líka um það, að
blóm tækju til sín kolefni og gæfu frá sér súrefni.
Helgi litli las um þessi efni í bók, og hann komst að
þeirri niðurstöðu, að þetta hlyti að vera heimska hjá
mömmu Gísla, því að við öndum að okkur súrefni, en
Geturðu teiknað
Dragðu strik frá númeri til numers, byrjaðu á nr.eitt o.sirv. og
undir Jokin kemur í Ijós, hvaða mynd er hér falin.
frá okkur kolefni. Það hlýtur að vera hollt að láta
blóm vera inni hjá sér. Þá fær maður meira súrefni
og losnar við allt kolefnið, sem blómin éta. En
fullorðna fólkið hugsar vist ekki alltaf rökrétt.
Mamma hans Gisla hafði líka blóm á svölunum.
Hún hafði þau I kössum, sem voru festir á svala-
handriðið og kassana kallaði hún „altankassa", en
ekki svalakassa. í einum kassanum voru sex túlípan-
ar og í öðrum voru átján stjúpmæður. Helgi og Eiríki
fannst einkennilegt að kalla blóm stjúpmæður, því
að það eru mömmur, sem drengir fá, ef þeir hafa
misst alvörumömmu sína, en Gísli sagði, að blómin
hétu samt stjúpmæður og þá hétu þau það.
Pabbi Eiríks var með skegg. Skeggið var eldrautt,
en hárið á honum var brúnt. Það var dálítið skrýtið,
en svona var það nú samt. Hann vann í smiðju og
logsauð alla daga. Gísli, Eiríkur og Helgi fóru einu
sinni að horfa á hann. Hann var með grimu fyrir
andlitinu og hjálm á höfðinu og svo hélt hann á
einkennilegu tæki. Það komu úr því hvítir og bláir
neistar og strákarnir máttu alls ekki horfa á þá. Það
var víst óhollt fyrir augun, en samt var skemmtilegt
að horfa á þessa neista og skuggamyndirnar, sem
komu á veggina I smiðjunni.
Hann fór líka í bað á hverju kvöldi. Mamma hans
Gísla vildi ekki fá nein óhreinindi inn á hvíta teppið
sitt, en hún hefði nú ekki þurft að hugsa svo mikið
um það, því að pabbi Gísla fékk aldrei að koma
þangað inn, nema þegar gestir komu. S jónvarpið var
inni í sjónvarpsherberginu og þar var útvarpið lika,
en teppið á því gólfi var bara brúnt.
Pabbi Eiríks var kennari. Hann var jafn mjór og
Eiríkur var feitur. Hann var samt ekki jafnmjór og
Gísli, en hann hafði stundum voða hátt. Hann talaði
ekki jafnmikið og mamma hans Helga, en hann hafði
þeim mun hærra. Hann vildi alltaf fá frið. Hann var
að leiðrétta stíla og lesa yfir ritgerðir og þá þurfti
hann að fá að vera einn, sagði hann. Það mátti ekki
ónáða hann. Þá sást honum kannski yfir einhverja
villuna og hann gaf nemandanum hærra en hann
hefði átt að fá, eða hann var í svo slæmu skapi, að
nemandinn fékk lægri einkunn en hann hefði átt að
fá og hvort tveggja var jafn slæmt. Þess vegna þurfti
að læðast á tánum uppi á efstu hæðinni hjá Eiríki og
inn til Gísla máttu engir óhreinir drengir koma. Það
var líka bannað að vera á göngunum, því að það er
ónæði, sagði fullorðna fólkið. Drengirnir fengu hins
vegar alltaf að vera inni hjá Helga, þegar veðrið var
svo vont, að ekki var hægt að vera úti.
cfJVonni ogcTWanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
En nú var ekki tími til að tala um það, því að skips-
höfnin á „La Pandore“ flykktist utan um okkur. Allir
vildu votta okkur hluttekningu sína.
Við vorum dálítið feimnir fyrst, en frönsku sjó-
mennirnir, og þá sérstaklega drengimir, vom svo góðir
við okkur og þægilegir, að feimnin fór brátt af okkur.
Þeir hópuðust að okkur og réttu okkur hendurnar.
Við tókum í hendur þeirra og þökkuðum fyrir okkur.
Nú skein kvöldsólin í heiði og ljómaði á öllxun and-
litunum í kringum okkur.
Undirforingi beið eftir okkur við uppgöngustigann.
Það var sterklegur maður, fullorðinn og föðurlegur
á svip.
„Við verðum víst að þakka honum fyrir okkur“,
sagði ég við Manna.
„Já, það skulum við gera“, sagði hann.
Við vorum feimnir við hann.
En hann brosti vingjarnlega til okkar.
Ég rétti honum höndina og þakkaði hjartanlega fyr-
ir björgunina og hjálpina og aðhlynninguna á skipinu.
Auðvitað gerði ég það á íslenzku.
„Manni“, sagði ég svo. „Þú verður að þakka fyrir
þig líka“.
Hann greip vinstri hönd foringjans og kyssti hana.
Foringinn lagði nú vinstri höndina á kollinn á
Manna, en hægri höndina á kollinn á mér og strauk
hár okkar nokkrum sinnum.
Þessi stóri og sterklegi maður var hrærður í huga.
Við sáum tár í augum hans.
Ef til vill minntist hann sinna sona heima.
Áður en við fórum niður stigann, snerum við okkur
við og kvöddum allan hópinn.
„Allir tóku undir, en ekki skildum við, hvað þeir
sögðu.
Síðan fórum við niður stigann.
flk&lnofgunkQffiiiu
Guði sé lof, að þér loksins
komið .. .
— Ég lenti í slagtogi við stork
á ieiðinni yfir Alpana . ..
— Ég vi 1 gjarnan vekja athygli
á mistökum, sem urðu í sam-
bandi við síðasta þátt í serí-
unni „Gerðu það sjálfur" ...
— Auðvitað man ég eftir þvf,
að ég sá þessa mynd fyrir 20
árum, ég var f sama kjólnum ..