Lesbók Morgunblaðsins - 16.06.1984, Blaðsíða 16

Harrison
pergeron
„reynið ekki — ég endurtek —
reynið ekki að rökræða við hann
eða tala hann til á nokkurn hátt.“
Brak og brestir hurðar, sem
verið var að brjóta af hjörunum,
bárust til eyrna.
Skrækir og örvæntingaróp bár-
ust frá sjónvarpinu. Myndin af
Harrison Bergeron hristist í ein-
hverjum annarlegum jarð-
skjálfta-dansi.
George Bergeron áttaði sig
réttilega á orsökum jarðskjálft-
ans, enda hafði heimili hans oft
skolfið og skekist af sömu ástæðu.
„Guð minn góður," sagði hann.
„Þetta hlýtur að vera Harrison."
Nístandi bifreiðaárekstur
þurrkaði uppljómunina úr huga
hans.
Þegar George tókst að opna
augun aftur, var myndin af Harri-
son horfin, en sprelllifandi Harri-
son fyllti sjálfur út í skjáinn.
Harrison stóð í miðjum sjón-
varpssal, risavaxinn, skröltandi
trúður. Hann hélt enn á hurðar-
húninum. Hljóðfæraleikarar,
ballerínur, tæknimenn og þulir
húktu á hnjánum fyrir framan
hann og bjuggust við dauða sín-
um.
„Ég er keisarinn!“ æpti Harri-
son. „Heyriðið það? Ég er keisar-
inn og allir verða að hlýða skipun-
um mínum skilyrðislaust." Hann
stappaði niður fætinum og sjón-
varpssalur nötraði.
„Sem ég stend hér,“ drundi
hann, „hindraður, heftur og sýkt-
ur, er ég meiri leiðtogi en heimur-
inn hefur nokkru sinni átt. Og nú
— skuluð þið fá að sjá, hvað ég get
orðið.“
Harrison sleit ólarnar af hafta-
farginu, eins og þær væru úr
pappír, reif fetla, sem þoldu fimm
þúsund punda þunga.
Járnskranið hrundi á gólfið.
Harrison setti þumlana undir
kenginn á hengilásnum, sem hélt
hálshringnum föstum og hann
brast auðveldlega.
Heyrnartækjum og gleraugum
grýtti hann í vegginn.
Hann fleygði gúmmínefinu og
stóð þar í allri sinni dýrð. Dýrð,
sem hefði getað skotið Ásaþór
skelk í bringu.
„Nú mun ég kjósa mér keisara-
ynju,“ sagði hann og leit niður á
forviða fólkið. „Fyrsta konan, sem
hefur djörfung til að rísa á fætur,
skal festa sér maka og krefjast
síns hásætis."
Eftir augnablik stóð ballerínan
mjúklega upp.
Harrison tók hugsanahöft úr
eyra henni, fjarlægði líkamsförg-
in af mikilli nærgætni og loks
grímuna.
Hún var hrífandi fögur.
„Eigum við nú að sýna fólkinu,
hvað orðið dans merkir?" spurði
Harrison og tók í hönd henni.
„Tónlist," skipaði hann.
Hljóðfæraleikararnir flýttu sér
aftur á stólana og Harrison fjar-
lægði höft þeirra líka. „Leikið,
sem best þið kunnið," mælti hann
til þeirra, „og ég mun dubba ykk-
ur til hertoga, baróna og jarla.“
Tónlistin hófst, venjuleg í
fyrstu, ómerkileg, aulaleg, fölsk.
Harrison þreif tvo hljóðfæraleik-
ara úr sætum sínum, veifaði þeim
eins og tónsprotum, meðan hann
söng lagið, eins og hann vildi, að
það yrði leikið. Hann sletti þeim
aftur á stólana.
Lagið hófst á ný, nú miklu
betra.
Harrison og keisaraynjan
hlustuðu hreyfingarlaus nokkra
stund — einbeitt og alvarleg eins
og til að samstilla hjartslátt sinn
hljómfallinu.
Þau stóðu á tám.
Harrison tók stórum höndum
um þvengmjótt mitti stúlkunnar
og leyfði henni að skynja þyngd-
arleysið, sem hún mundi brátt öðl-
ast.
Síðan stukku þau til lofts í flóði,
gleði og þokka.
Ekki aðeins lög landsins voru
fyrir bí, heldur einnig lögmál
þyngdar og hreyfingar.
Þau snérust, þyrluðust, hopp-
uðu, skoppuðu, endastungust,
botnveltust, svifu og runnu.
Þau stukku eins og dádýr á
tunglinu.
Það voru þrjátíu fet til lofts í
sjónvarpssal, en í hverju stökki
komust þau nær.
Þau ætluðu greinilega að kyssa
loftið.
Þau kysstu það.
Þau höfðu hlutleyst þyngdarafl-
ið með ást og einskærum vilja —
héngu nú í lausu lofti og kysstust
lengi, lengi.
Þá kom Diana Moon Glampers,
haftastjóri, í sjónvarpssal með
tvíhleypta haglabyssu, skaut
tvisvar og keisaraparið var dautt,
áður en það lenti á gólfinu.
Diana Moon Glampers hlóð
byssuna, miðaði henni á hljóð-
færaleikarana og sagði, að þeir
hefðu 10 sekúndur til að fara í
höft sín aftur.
Þá sprakk sjónvarpslampinn
hjá Bergeron-hjónunum.
Hazel snéri sér að George til að
segja eitthvað um bilunina, en
George hafði farið inn í eldhús að
fá sér bjór.
George kom aftur með bjórinn,
hikaði aðeins meðan haftahávaði
sló hann út af laginu og settist
svo.
„Varstu að gráta?" sagði hann
við Hazel.
„Já,“ sagði hún.
„Af hverju?" spurði hann.
„Ég man það ekki,“ svaraði hún.
„Einhverju dapurlegu í sjónvarp-
inu.“
„Hvað var það?“ spurði hann.
„Æ, það er eitthvað svo rugl-
ingslegt í höfðinu á mér,“ svaraði
hún.
„Gleymdu döprum hlutum,"
sagði George.
„Ég geri það alltaf," sagði Haz-
el.
„Góð stúlka," sagði George.
Hann kipptist við, er naglabyssa
hljóp af í höfði hans.
„Guð,“ — sagði Hazel, „ég sá, að
þetta var dúndur."
„Það segirðu satt,“ sagði
George.
„Guð,“ — sagði Hazel, „þetta
var dúndur — ég sá það.“
Hacwmfá. ÆSSri'f' Jflfn fIPsr^Ssíf Eí
rv <fpL» jJSgfrf.*- w
f \ V'hfW'H I
1 jfJvAu 1 1
————
AUSTURSTRÆTI22
16