Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1980, Blaðsíða 16

- -*
var heldur hægt aö mála yfir. En nú var
hún viðbúin. Hún gat ekki leyft sér aö
ganga um meö rauöþrútnar kinnar og
grátbólgin augu. Hún geröi nokkrar
leikfimisæfingar, málaöi sig vel og fór í
bílferð inn í borgina. Henni haföi dottiö
í hug aö hafa upp á aumingja stóru
systrum sínum, sem aldrei höfðu
fallegar veriö. Þær voru eiginlega ekki
Ijótar, bara svona venjulegar, með
músgrátt hár og notuöu skó nr. 39.
Þær voru líka eldri en hún. Öskubuska
brosti meö sjálfri sér. Þaö yki henni
sjálfstraust og gæfi henni baráttuvilja
aö hitta tvær kerlingar í smáborgara-
stétt. Kannski, hugsaöi hún, þegar hún
nálgaöist gamla heimili sitt, kannski
gæti hún látiö þaö gamla grafiö og
gleymt. Kannski vingazt viö þær.
Hún vissi ekki, aö þær voru fluttar,
og ekkert hvaö af þeim haföi oröið, en
þaö vissi húsráöandi. Hann leit tilheyri-
lega hrifinn á feguröardísina, pelsinn,
bílinn og krókódílaskóna, og sagöi
henni allt, sem hann vissi um gömlu
jómfrúrnar á þriöju hæö. Önnur gerð-
ist kennslukona og giftist kennara, en
hin var ógift. Hún var víst þekktur
málari, eftir því sem fólk sagði.
Húseigandinn haföi ekki hundsvit á
list, en hann haföi heimilisfang þeirra
beggja.
Óskubuska leit meö söknuöi upp á
svalirnar á þriöju hæö, þerraði augun
meö vasaklút og ók af staö.
Systir hennar, Katrín, var í vinnu-
stofu sinni. Hún bar ísaumaö ennisb-
and um stutt, strítt háriö. í munninum
var pensill og einn í hvorri hönd og hún
baðaöi út öllum öngum, meöan hún
talaöi, svo aö Öskubuska var síhrædd
um aö fá gulan blett á hlébaröapels-
inn.
Þaö særöi hana, aö Katrín þurfti aö
glápa lengi á hana, áöur en hún þekkti
hana. Haföi hún breytzt svona mikiö?
Svo hálfkafnaði hún í æsilegum faöm-
lögum systurinnar og var boðið til
sætis á blettóttum kolli. Þar sat hún
grafkyrr, meöan gestgjafinn leitaöi aö
tebollum í draslinu og krukku af
Neskaffi. Katrín haföi oröiö. Þaö var
dásamlegt aö sjá hana aftur, en hvaö
hún leit vel út, hvaöa álit haföi hún á
flóttamannastrauminum? Yröu kosn-
ingar bráöum? Hvernig leizt henni á
samningana? Fylgdist hún meö nýjum
straumum í poppinu? Hvaö átti hún
eiginlega marga krakka, voru karl-
menn ekki óþolandi til lengdar, fannst
henni þetta ekki óþolandi rauöur litur,
alltof skerandi?
Lítil, músgrá augu Katrínar Ijómuðu.
Hún talaöi um síöustu sýninguna sína,
gagnrýnina, veröiö, sem kaupendur
greiddu. Og inn á milli hló hún
stórkarlahlátri. Öskubuska drakk kaff-
iö, lét knúsa sig og kyssa einu sinni
enn og lofaöi aö líta inn seinna. Um
leiö og hún lokaði á eftir sér sá hún
systurina henda málningarslettu á
léreftið og flýöi niöur stigann.
Öskubuska boröaöi á rólegum staö.
Hún var svöng og taldi ekki hitaein-
ingarnar. Eftir matinn lagði hún bílnum
fyrir utan hús í útjaöri borgarinnar, en
þar bjó systir hennar, Björg, ásamt
fjölskyldu sinni. Þau voru heima. Björg
kurteislega bíöandi eftir erindinu, eig-
inmaöurinn kurteislega spyrjandi um
þaö, börnin kurteislega forvitin.
Öskubusku var boöiö sæti viö
matarboröiö og hún talaöi kurteislega
viö þau öll. Enginn sagöi neitt af viti.
Börnin gripu fram í fyrir þeim full-
orðnu, spuröu og sögöu sögur, og
Björg og maöur hennar voru alltaf aö
tala um kennsluna, en afsökuðu sig
svo kurteislega viö Öskubusku. Loks
þögöu allir. Öskubuska reis á fætur og
sagöi kurteislega, aö hún yröi víst aö
fara, en þegar hún gekk til dyra, fannst
HVAO VU TU f
rÉ6 VELPI BfíHA
VARA f>!0 1/E£>, AE>
' 7VEIR tfENN ERUAP
, L-EITA AÐ 6LAMRIK/.,
&LAMRÍK/ ' J/EJA,
EINMITT1 HVERN/O ]
L.ÍTA ÞE/R
ÚT ?. .
^OSKOP VENJULEO-
/R. ANNAR ER EE/Tl/R
OALL! 06 H/Ntí ER
lít/ll OALL/ ’
OG SVO GLEVMl E6 ^
HINU, A£> ANNAf/ GENG
UR UM MEE> STORAN
ETFJNVARPA 'A A
Þf^BAKENU !
MEO STE/NVAROÁ
A BAK/NU !
' ÁÚRTT! KOMDU ÞÉR
BURT 06 SEGÐU EKK/
NOKKRUM MANN/ FRA
V ÞESSU' —^
HELDORÐU At> ^
Éú SÉ VETLAUS.
É6 ÞEGI E/NS 06
STEINV ARÐE
MAÐ'ÓR!
HJALPI MER BELI'
ÉO HEP HEPPN/NA
MEO MÉR ! /
EP VIÐ SNUUM AFT”
UR HE/M 0ULLS/6Ð-
ARLAUS/R, KEMST,
SJÓDRIKUR EKKI A
BÚNABARÞ/NG 1
NORNASKÓG/, 06 ÞAD
yRÞ/ MIKIÐ ÁFALL
FVR/R OKKUR / K\\
T7 06 E6 ER AÞ
( VERPA LAMADUR
AF AHVG6JUM ÚTAF
.GLAMRIK/ FRÆNDA
\ MlNUM > y/.
JU, HANN TALAO/
EINKENNILEGA !
dimmblá augu hennar, þar sem hún lá
í rúmi sínu. Hún var raunar oröin of
nærsýn til aö sjá nokkuö frá sér. Hún
skreiddist meö erfiöismunum úr rúmi
sínu og fór aö skápnum. Neöst veiddi
hún másandi upp agnarlitla gullskó.
Skóna frá dansleiknum, þar sem hún
hitti prinsinn sinn. Hún reyndi aö
komast í skóna, fyrst þann hægri, svo
þann vinstri, en skórnir voru of litlir.
Öskubuska tók hægri skóinn í hönd
sér og gekk aö speglinum. Hún leit
einu sinni á sjálfa sig. Svo henti hún
gullskónum í spegilinn, svo að brotin
hrukku í allar áttir, gekk aö rúminu og
steinsofnaöi.
henni, aö hún ætti nú aö gefa þeim
eitthvaö. Hún gaf börnunum sinn fimm
hundruö króna seöilinn hvoru og flýtti
sér út, meðan þau voru aö þakka
kurteislega fyrir sig.
Hún reifst ekki viö manninn sinn um
kvöldiö. Hún spuröi hann bara kurteis-
lega, hvort hann héldi viö þessa
Ijóshærðu. Hann játaöi á sinn rólega,
kurteisa hátt og hún laut höföi með
yndisþokka, þegar hún heyrði svar
hans. Yndisþokkinn var sá sami og
þegar hún haföi tekið hyllingu karl-
mannanna fyrir fegurö sína áöur. Það
kvöld fór hún inn meö heila viskíflösku.
FANNSTÞER HANN
EKKI EITTHVAD
SKRÍTINN ÞESSI
ÁRVERJ/ ?
Um morguninn leit hún lauslega í
spegil, yppti öxlum og sótti nýja
flösku. Þann dag og alla aöra daga sat
hún í rósrauöu setustofunni sinni, sem
var orðin fremur gamaldags. Þaö
komu viskíblettir á rósrautt gólfteppiö
og rykiö óx á krukkulokunum á
snyrtiboröinu.
Agnarlítil undirhaka kom undir fag-
urt andlit Öskubusku. Svitaholurnar
stækkuöu á nefinu. Háriö hékk í
kleprum. Öklarnir þrútnuöu. Fæturnir
sjálfir stækkuöu, en þaö skipti engu,
því aö Öskubuska var hætt aö fara út.
Aðeins einu sínni kom glampi í
ASTRIKUR OG GULLSIGÐIN
EfUr Goödnny og Uderxo. Birt 1 Htmráðá við Fjölvaútgáfuna