Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1980, Blaðsíða 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
rr |A 'offí- 1 ÐUd ÁXAkA DSÍcuft «ir*r ■ ÍÍW4. HlCÐ <Visru pfnl un.
R A 5 í K £ L L \ R 3? b S
T, M- £ R T A N ÍVwjuw FITL N £ 1 0 b t> 1
- k F M V K U R rÓMK. r r ■■ 1 M K d Æ f
- Khjlí A* 5 A R' A P T A’ T U R fTAWfl. HCT. L Æ> Kim>
f/Aun un 5 Pi P. e tT>t> £jpa ‘6 R A £> \ €> ÍAWlR KXXL A N l R.
vtu- teeir- ILL r 'A ittiud MÁLMSi /^ F A L A SKAP- O M U 6. MTÚk- AN O
StlTA o r HtPlft &AID A S A p MKUA- PIMMA u»r- N 'A L A Vowo $NkL\ 1 L L
Hk6v- A*. K A L L A R a«*t> IR L dAur i ICi-lD K L u N M l L
C.O&- ÚÆTI rc fí. A S sss VAMTA l L } M A HACK HlJtMK 1 A M N A
m 5 Loop Aírt / ÞtFA AF A (L Æ 1 Þbxíi £> 1 6, MIÐ A Pew- IW C.\
tion D- e T I N N AFKV- K 1 £> L I M Cl A N A
IMPKfl X V P £> A KlMO 1 fHJ. A N N J&J N njaisi u N) Tl L u
V* V* R Ct 5AmD INfí 5 'D M A N N ÍAPiW A* N u R_ L A R
I0 I © T A N v/cstc- f*CL 'R 1 N 1 L L A A
a|| li c r, M/. LÉCk ftnTri- esKi/ KoM/\ UK- IMM ’AL’iTfi y/ Y\£ltiNC,- ARFÆ P(£> f?(7N\U. TALA) ÞAtiFsr \J£L \lf^p /K’tirtAK® t/f§ f.'Al . Kýic- f t-í- - | /nM
loos" (ÁflGG>
flU-Ð Kon/- HST
MAWWS niAFn T FUGlL
wieie- i r.
þl-URFr-* ARwéAk H R-ESS k'TÁNJMM Ut-flMT- UR
ÞR- i -> FUGL- A R ALDA
TOMT úftTÓT
ui?a- AR KtNC- EWD/WC
p£NS- 1 NJGLfl fKUM- EFUl
Í?IKI JWEL3Á KTÖT- l-D KVfRK- I N ri 1—2>
ii ! &IKAR- >?Ú (WM
fLÓHÍ JlpMW
<ðf flF- KU- ÆMI U. 1VN - MÆl| hlJ.
R.IKMM K\ieN- *>>'«!£>
bSFW- ir/EÐlK ftoMSA 2>C>«Gl- /\R foRAR
ToTU fVEMA
fmh KíULD- U R. Vavstar ] ■ srö«- AN MflWM
l?ýjAN 0 DR- UVCVClW 5KÓCI ’dðra £MD- I
£MO- INCk DYf< /5- LflUS
ÍF LD- Aft V'ÆTu/JA -f Tí7MN 1
Ríki drottningar-
innar af Saba
Framhald af hls. 6
Sebealands, komst ég líka fljótt að því,
hversvegna þetta blómlega ríki leið svo
fljótt undir lok: Stór músategund átti
sennilega sök á því. Svo er sagt að þessi
hungruöu nagdýr hafi á sjöttu öld e. Kr.
grafið undan stööutjörninni í grennd viö
höfðstaö Sabea, er bar nafnið Karib Og
þetta varð til þess að vatniö sem áður
hafði vökvaö ekrur, svalaö þorsta manna
og búfénaöar, hvarf í sandinn. Með
frjóseminni hvarf auöurinn, meö auönum
menningin. Að tveimur árþúsundum liön-
um var ríki Sabea oröiö aö engu.
Partar af stífluveggjum dalsins standa
enn — sorgleg merki menningar höfuö-
borgarinnar Krib, sem er þannig lýst í
gamalli, jemenskri þjóösögu: „Þaö var
dásamleg skínandi borg, sem gnæföi upp
úr eyðimörkinni á fjórum risasúlum úr
málmi". Leifar þeirra eru örfá súlnabrot
fjögra metra há og nokkur flötur hulinn
sandi.
Margar þjóðsögur eru á kreiki í Jemen,
eins og t.d. sú hvernig hinn vísi Salómon
tældi ríku drottninguna í Saba, og
freistaöi hennar með allskonar ráögátum.
En þetta er atburður sem biblían ræöir
sem minnst um: „Bilkis var kona dyggö-
um gædd. Hún varöist ástleitni konungs.
í örvæntingu sinni gaf Salómon henni
kvöld eitt sterkkryddaöan rétt. Því næst
kom hann fyrir krukku meö vatni í viö
hvílu sína og annarri tómri viö beö
hennar. Eftir aö drottningin var gengin til
náöar, fóru kryddjurtirnar aö segja til sín,
svo aö kveljandi þorsti sótti á hana. Aö
lokum læddist hún á tánum inn í
svefnherbergi konungs, til þess aö fá sér
vatnssopa...“
Og þá gerðist það ...
— Ef einhver vill fræöast meira um
drottninguna frá Saba, er honum bent á
frásögn biblíunnar í I. Kor. 10. kap. og II.
Kor., 9. kapítula.
Rolf Jacobsen
Næst kysi ég
að vera ...
Næst kysi ég aö vera viöur hár
í veglegum garði eöa trjágöngum síö og ár.
Meö þungar greinar og gilda, sterka rót
svo gæti ég nærst úr jörö og horft langri ævi mót.
Hjá mér búi fuglar. Ég verö faðmur þeirra og skjól,
þar finna svölur hreiöur og leika vindahjól.
íkorninn er velkominn. Ég fæ glaöur séö
iöandi brúnt skott hans sem þeytist um tréö.
Sumariö líöur. Um liti skipta ég má.
Á Ijúfu vori fagurgrænn. Rauöur hausti á.
Er laufiö fellur, stend ég stiröur, varnafár,
og stofninn ber menn halda: af járni er viöur hár.
Svo hleöur niöur snjó. Ég hvítur verö og grár,
en held þó mínum stað, er samur tíö og ár.
Og þá kemur voriö. Mér vindur penna Ijær
sem valda ei grænir fingur, svo skriftin bíöa fær.
Vera má ég kveöi eitthvaö: Lag eöa Ijóð;
legg viö hlust, er silfurperlum rignir dægrin góö.
Á ferö er aftur haustiö. Og falla laufin þétt
þú finnur lykt: eter, karbói, jörö af ryki mett.
Tíöin er fullnuö, á fund þinn einn dag ber
framandi meö vélsög í hendi sér.
Aöeins örskotsstund
Riöa ég í falli við banablund.
Ekki komizt hjá því
Veiztu,
ég hef oft staöiö kyrr og virt þig dálítiö fyrir mér
eins og á morgnana fyrir framan spegilinn þarna
er þú greiöir hár þitt, það
snarkar íþví, eins og ípáskasnjó á fjöllum
og þú er ofurlítiö álút (þaö sé ég vel)
— hefur bætzt viö hrukka?
— Onei, ekki er þaö. Fyrir mér
ert þú ung.
Þaö er safi íþér, skógur. Tré
með fuglum. Þeir syngja meira aö segja.
Ef til vill frekar lágt í haust, en þó.
— Ekki einn dagur án hjalandi hláturs
eöa hinnar léttu snertingar handar.
Eitt sinn
verð ég aö þrýsta hana fastar,
þvíþú veizt, viö göngum út og feröumst brátt,
og ekki meö sama bát.
Einhver hefur bukkaö okkar dyr, en horfiö burt.
Þetta
er víst það eina sem viö höfum
aldrei viljaö tala um.
Ekki komist hjá því
Gamla fólkiö hvílist oft, í loftiö upp þaö lítur.
— Lítt sér þaö fram, til baka sjónar nýtur.
Starir á veggi, fast í sæti situr,
sjón beinir aftur, í hnakka verkur bitur.
Kemur aö þér. í hóþ þess áttu heima.
Þú horfir upp í loftið og reynir aö gleyma.
Sigurjón Guðjónsson þýddi.