Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1980, Blaðsíða 2

í búðagluggana, virti fyrir mér aðra
túrista, sem þarna var nóg af,
þrammaði upp og niður litlu, boga-
dregnu síkisbrýrnar og fékk þar oft
Ijómandi falleg sjónarhorn eftir
(jröngum, krókóttum síkjum með
blóma- og laufaskrúði, sem slútti
yfir þau úr gluggum og af svölum. Á
stöku stað hékk þvottur á snúrum
þvert yfir síkin.
Brátt bar mig að Rialtobrúnni
stóru með sínum fræga útimarkaði.
Grænmetis- , osta- og fiskmarkað-
ur er á götunni, sem liggur að
henni, en leðurvörur, feneyskir bró-
deraöir dúkar, skartgripir, krystall
o.fl. o.fl. í litlu skýlunum á brúnni
sjálfri. Þeim, sem ekki eru í verzlun-
arhugleiðingum er líka ætlað
göngurými yzt á brúarjöðrunum og
þaðan er geysiskemmtilegt útsýni
yfir Canal Grande með sínu iöandi
bátalífi og stórum útiveitinga-
stöðum á síkisbökkunum.
Nú vissi ég, að leiðin var farin að
styttast til Markúsartorgsins og
freistaði þess aö komast alla leið
þangað. En — ég missti kjarkinn,
þegar ég var hætt (einhverra hluta
vegna) að koma auga á skilti meö
ör og Piazzale Roma, sem áttu að
vísa mér leiðina til baka, en þeim
hafði ég víst oftast gefið hornauga
um leið og ég fylgdi örvunum, sem
vísuðu í hina áttina.
Ég gafst því upp vjð að ná þeim
mikla áfanga í þetta sinn og sneri
viö. Gríðarstór Maríumynd undir
gleri, sem trónaöi yfir einni verzlun-
argötunni hjálpaði mér til aö átta
mig á leiöinni til baka. Ég kastaöi
mæöinni og keypti mér einn bolla
af kaffi-cappuccino á litlum veit-
ingastað og bar þaö út í sól og
skjól og drakk það viö gróft
tréborö og horföi á söngglaöan
gondólakarl róa og beygja sig undir
lága brú yfir næsta sfki.
Endurnærö eftir kaffið hélt ég
göngunní áfram, en þá kom að því,
að næstu örvar voru tvær, önnur til
hægri, hin til vinstri. Það hlaut að
vera sama í hvora áttina ég gengi
og ég tók stefnuna til vinstri. Fljótt
varð ég þess áskynja, að ég var
komin inn í fátækrahverfi, en hélt
aö þarna væri um leiðarstyttingu
að ræða. Hraðaöi mér þó heldur
Þegar ég fór í ferðina mína
frægu í fyrrahaust, vissi ég, að ég
átti eftir að upplifa margt skrýtið og
skemmtilegt. Eitt grunaði mig þó
alls ekki og kom þaö mér aldeilis á
óvart, svo að ég hefði getaö slegiö
mér á lær, hallað undir flatt og
hrópað uppyfir mig eins og norður
í M.A. hér fyrr á árum: „Jesús minn
góður, ég er svo aldeilis hissa!"
Ég varð fimmtug í Feneyjum.
Merkisdagurinn rann upp svalur
og bjartur með morgunsól, sem
leiö af gluggum upp úr 8 f.h. í
fagurbúnu herbergi, en óupphit-
uðu. Húsgögnin voru í feneyskum
Fimmtug í
Feneyjum
18. aldar stíl, þokkafullar, fínlegar
boglínur réðu ríkjum, hnausþykkt
silkidamaskteppi yfir rúminu, gylltir
útskornir spegilrammar og afarfal-
leg, mjólkurblá krystalsljósakróna
með laufum og blómum.
Þegta var á Park Hotel við
Papadopologarðinn, örskammt frá
Canal Grande, járnbrautarstöðinni
og Rómartorgi.
Ég borðaði morgunverð með
samferðamönnum, sem síöan
þurftu á fund og ég varð aö eyða
mestum hluta dagsins ein míns
liðs.
Á meðan ég bjó mig til útgöngu
skemmti ég mér við að horfa út um
herbergisgluggann, sem vissi út að
litlu síki meö einka lendingarsúlum
fyrir hótelið, máluðum undnum,
bláum og rauðum röndum og með
gylltan kúf á toppinum. Þarna bar
fyrir augu mín fyrstu gondólaróm-
antíkina, ef rómantík skyldi kalla:
hríðskjálfandi túristapar lá frammi í
stafni, en gondólakarlinn stóð í háa
rifrildi viö þjónana á Park Hotel, því
aö hann vildi fá aö leggja viö
einkasúlurnar þeirra.
Á mjórri gangstétt hinum megin
viö síkiö hópuöust litlar stelpur á
leið í skóla, allar í síöum, Ijósbleik-
um svuntusloppum, sem stóðu
niðurundan kápunum. Örfáar
pjattrófur héldu þó á sloppunum
samanbrotnum á handleggnum.
Ung kona á svörtum kjól hengdi
þvott á þvottasnúrur uppi á þaki,
en roskin kona, kannski amman,
tók barn hennar með sér í kerru og
skrapp út í búö.
Eg held aö vonlaust sé aö rata
eftir götunöfnum í Feneyjum. Þar
fylgir maður örvum á skiltum hátt
uppi á húsveggjunum. Miðað er við
tvo aðalstaði, Rómartorg (Piazzale
Roma) og Markúsartorg (Piazze S.
Marco).
Nú lá leið mín frá Rómartorgi og
í áttina aö Markúsartorgi og þaö
fyrsta, sem ég gerði, þegar ég kom
fyrir horn á mismunandi breiðum
götum eða inn á smátorg var að
leita uppi örvarskilti með orðunum
Sao Marco og fylgja síðan bend-
ingum örvarinnar. Þetta var eigin-
lega eins og að ganga í draumi,
maður kom fyrir ný og ný horn á
ókunnugum götum, sem maður
vissi varla hvað hétu, en óös manns
æði hefði verið að ganga áfram án
þess að gá að örvaskiltunum. Ég
hafði vit á að vara mig á „Köllun-
um“ (öngstrætunum) þar sem víð-
ast voru engin slík. Svona gekk ég
áfram í a.m.k. klukkutíma, skoðaði
Mér haföi veriö sýnt lauslega
daginn áöur, hvernig maður ber sig
um gamla bæinn í Feneyjum, þar
sem eru engar bílagötur og maður
verður annaðhvort að fara fótgang-
andi eftir mjóum gangstéttum við
síkin, nokkuð breiðum verzlunar-
götum, þröngum öngstrætum eöa
fer með „strætisbátum", leigubát-
um eða gondólum eftir síkjunum.
betur, þegar tveir ófrýnilegir karlar,
sem sýnilega voru að taka til í
gömlum kjallara, komu þaðan út
um leiö og ég gekk framhjá meö
gamlan, gríðarstóran byssuhólk í
höndunum. En ekki tók betra við,
allt varð sífellt ömurlegra, fábreytt-
ar nauðsynjavörur á hrörlegum
sölupöllum fyrir dyrum úti, engin
emaljeruð skilti á húsveggjunum,
aðeins málaöar eða krotaðar svart-
ar örvar, sem ég vissi ekkert hvert
bentu því að engin nöfn stóðu við.
Ég kom á vítt, auönarlegt torg með
örfáum grænmetissöluborðum, þar
sem þreyttar og slitnar gamlar
konur stóöu með krosslagða hand-
leggi eöa hendur á mjöðmum og
töluðu saman og unglingahópur var
í bófahazar í fjarska. Engir túristar
sýnilegir og er það í fyrsta skipti,
sem ég hef saknað þeirra á ferða-
lagi. Ég vissi, að ég var orðin villt.
En ég varaðist að spyrja til vegar,
þar sem ég kunni ekki orð í ítölsku.
Þá fyrst hefði ég nú orðið rugluð.
Hvað átti ég líka, hálfrar aldar
gömul kona að fara að hætta á
einhverja óvissu og ævintýr? Ég
heyktist því til baka og álpaðist á
rétta leið og var næstum fegin,
þegar ég sá karluglurnar ennþá
bograndi við byssuhólkinn.
Brátt fann ég örvarnar tvær á ný
og fór nú hiklaust eftir þeirri, sem
vísaði til hægri. Innan skamms fór
ég aö kannast viö mig á bakka
Canal Grande gegnt járnbrautar-
stööinni og vissi, að nú átti ég
aðeins skamma leið eftir að Park
Hotel.
Þegar þangað kom, hvíldi ég lúin
bein um stund áöur en ég fór til
hádegisverðar niöur í borðsalinn.
Þar var fátt um manninn. Aðeins
ein dökkhærö, ung kona, sem var
aö Ijúka við að borða. Yfirþjónninn
kom sjálfur til mín og sýndi mér
mat- og vínlista og lögðum við
saman á ráöin um tilvonandi mál-
tíö, sem varð í fábreyttara lagi og
alveg eftir mínu höfði, sem aldrei
hef mikil matmanneskja verið og
var dauöfegin aö fá eitthvað létt
eftir þunga „herramáltíð“ kvöldið
áður með Minestrone:súpu og
Tournedos alla Rossini. Ég bað því
bara um tært kjötseyði, eggjaköku
meö skinku, lindarvatn og kaffi-
cappuccino á eftir.
Og þarna haföi ég 5 eöa 6 þjóna
til að stjana í kringum mig eina.
Ungþjónn kom og lagði rétt hnífa-
pör fram. Síðan heyrði ég þá hvísla
hvern aö öðrum: Consomme-con-
somme, unz einn lágstéttarþjónn
gekk til eldhúss og pantaði. Aö
kjötseyðinu loknu kom millistéttar-
þjónn með hliðarborð að mínu
borði, þar sem lögö var á eggjak-
akan og síðan færð upp á minn
disk. Líklega hefur það verið vín-
þjónninn, sem skenkti mér lindar-
vatniö og 6. maður bar mér
sjóðheitt, hressandi kaffið meö
þeyttri mjólkurfroðu og súkkulaði-
dufti ofaná. Yfirþjónninn fylgdist
gaumgæfilega meö og kom svo til
mín að máltíö lokinni og spurði,
hvort ekki hefði allt verið í lagi:
„Maöur getur nefnilega aldrei
treyst þessum strákum."
Segið svo, að ekki hafi verið
haldiö upp á merkisafmæli!
Anna María Þórisdóttir
©