Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1980, Blaðsíða 3

EINS OG
AÐLIFA
í UNAÐS-
LEGUM
DRAUMI
Nútíma saga af Öskubusku
eftir Bodil Bruun.
Ingibjörg Jónsdóttir þýddi
Prinsinn sló upp veglegu brúökaupi,
þegar hann haföi flutt Öskubusku frá
heimili stjúpmóöur sinnar. Öskubuska
var í fílabeinslitum atlasksilkikjól og
slöriö eitt var fimm metrar á lengd, svo
ekki sé minnzt á brúðarvöndinn, sem
var úr hvítum orkídeum. Hún fékk
minkapels í morgungjöf og brúö-
kaupsferö til New York, en þegar heim
kom, settist hún aö í yndislegri,
rósrauðri íbúö í höllinni. íbuöina og
allt, sem í henni var, sáu innanhúss-
fræðingar um, meðan hún var aö
heiman.
Prinsinn elskaði Öskubusku sína
afar heitt. Morguns og kvölds kyssti
hann á agnarlitlu fæturna hennar
(númer 35 'A), og hann fékk aldrei nóg
af aö horfa á blíölega, reglubundna
andlitsdrætti hennar og Ijómandi
öskuhvítt hárið. Hann kom næstum
daglega meö gjafir handa henni, dýrar
gjafir, hluti, sem skreyttu hana og juku
fegurð hennar.
Öskubuska reikaöi ein um stóru
fallegu herbergin og dáðist að dýrgrip-
unum, þegar hann var aö heiman. Eða
hún fór í gönguferð um garðinn. Hún
var alltaf meö sólhatt til aö hlffa
húöinni og hanzka til aö hlífa nöglun-
um, þegar hún klippti fáein blóm, sem
hún æföi sig á aö raöa fagurlega í
vasa. Hún þurfti ekki aö hugsa um
heimiliö, því aö þjónarnir sáu um þaö.
Á kvöldin voru oft boö. Öskubuska
sat undir borðum í glæsilegum kvöld-
kjólum. Hún leit kæruleysislega á
herrann á hægri hliö og herrann á þá
vinstri og hlustaöi á óskiljanlega
oröræðu þeirra, meöan örlítið bros lék
um varir hennar. Satt aö segja var hún
frekar nærsýn og þess vegna virtust
augu hennar enn stærri og augnaráöiö
dýpra. Hún laut höföi meö yndisþokka,
þegar ræöur voru fluttar henni til
heiöurs og Ijósin glömpuöu á vel-
greiddu hárinu. Þess vegna komst það
orö á, aö hún væri fullkominn gest-
gjafi.
Hún varð fljótt barnshafandi. Mað-
urinn hennar og fjölskylda hans uröu
yfir sig hrifin. Nú var erfðarétturinn
tryggöur. Hún eignaöist dóttur. Næsta
barn var líka kvenkyns. En í þriöja
skipti eignaöist Öskubuska son. Um
svipaö leyti lézt tengdafaöir hennar og
eiginmaöurinn varö framkvæmdastjóri
fyrirtækisins.
Hann hafði meira aö gera núna.
Hann haföi sjaldan tíma til aö leika aö
fótum Öskubusku og kyssa á hár
hennar, en hún tók heldur lítið eftir því.
Hún klæddi litlu telpurnar tvær í
fallega kjóla og fór meö þær út ásamt
erfingjanum, sem hvíldi í Ijósbláum
barnavagni. Hún fór samvizkusamlega
til hárgreiðslukonunnar, á snyrtistof-
una og til tízkuteiknarans. Hún byrjaði
meira að segja í jazzballett og fór í
frúarleikfimi, því aö hún breikkaði um
mittiö, þegar hún átti erfingjann. Já,
hún var önnum kafin.
Vinir og viðskiptafélagar manns
hennar töluöu enn um fegurð hennar
og yndisþokka, en maðurinn var vin-
gjarnlegur viö hana og neitaði henni
aldrei um peninga. Hún var svo
þakklát fyrir allt, sem hann gaf henni,
aö hún steingleymdi aö hugsa um,
hvort hún elskaöi hann eöa heföi
nokkru sinni gert þaö. Eina áhyggju-
efniö þessi ár var, hvaö erfðaeiginleik-
unum væri misskipt. Telpurnar voru
skynsamar og fljótar til, en ekki beint
laglegar. Erfinginn var aftur á móti
fallegasta barn meö öskuljósar krullur
eins og móöirin og djúpblá, nærsýn
augu. Því miður reyndist hann treg-
gáfaður, þegar í skóla koma. Ösku-
buska huggaöi sig viö, aö góö hár-
greiðslukona og góöur klæðskeri geta
gert kraftaverk og sonurinn átti hvort
eö er aö taka viö grónu fyrirtæki og
gat fengiö sér góöa ráögjafa. Svo
kyssti hún börnin á ennið og sendi þau
aftur til barnfóstrunnar.
Árin liöu eitt af ööru. Öskubuska
notaöi feneyska spegilinn í rósrauöa
herberginu morguns og kvölds, en hún
var orðin svo lagin viö aö mála sig, að
hún sá ekki neitt.
Frh. á bls. 15
©