Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1955, Blaðsíða 15

LESBOK MORGUNBLADSINS
75
Dokkin fríða dúka hér,
dyggða prýdd með gnóttir,
eftir bíður mjúklynd mér
Margrét Helgadóttir.
Þessi hreina og mjúka mær,
megnum fjarri kala,
fimmtug seinast sjálían fær
Simon skáldið Daia.
Margrét fimmtug ástum ann
ei með kinnum fölum,
Símon eignast sextugan,
sem er skáld úr Dölum.
Elskar manninn Simon sinn,
sælu fjölga gnóttir,
mittisgranna menrósin
Margrét Heigadóttir.
Þjóðskáld sem við Þjórsárbrú
þessu giftist fljóði
og meó henni byrjar bú
bragasmiðurinn góði.
Friðrik konung biður bezt,
bögur mun ei spara,
voidugan þar vænan gest
verða íorioiara.
Margrét angur mýkja kann,
mín sem verður kona,
hrundin spanga hýr með sann,
heiur vanga ialiegan.
Áður hér í æskuþróm,
öll sem gæfan styður,
hefur verið bjartast b'lóm
breiða Þjórsá viður.
Kætir blíða bóndans þel,
bætir úr kvíða stríðum,
undur fríð og vaxin vel,
viðmótsþýð hjá lýðum.
Gæta fjár og græða kann,
gæddur klárum sóma,
tíu árin hefur hann,
hrund yfir báruljóma.
Hárið greiðir móti mér
Margrét Helgadóttir,
mig sem bráðum faðma fer,
fast um dimmar nóttir.
Þó að snjórinn þeki lóð,
þrátt sem ollir tjónum,
henni stóra gæfan góð,
gild að fylgir sjónum.
Óskar blíðast andi minn,
ástin bezt sem spenni,
guð og fríða íarsældin,
íylgi jafnan henni.
Líður nú að því, að kominn er hátta-
tími, og ætlar nú Margret að fara að
bua um Símon. Sagði Símon, að hún
skyldi ekki búa vandlega um. „Ég vii
helzt, að rúmið sé sem harðast,“ sagöi
hann. En Simon svaf nú vist ekki í
því rúmi, því að þegar búiö var aö
slökkva ljósið fór hann yíir í runuó
til Margretar og sváíu þau saman um
nóttina.
Sigriður húsfreyja var fremur svefn-
stygg og átti vont með að sofa þessa
nótt. Var Margrét stundum aö kaiia til
hennar og segja: „Þú sefur ekkert, Sig-
riður, en Guðjón seiur alltaí.“
Næstu nótt gisti Smion hjá Guðbrandi
í hinurn bænum, en skömmu fyrir
fótaferðina heyrist að rjálað er við
baðstofuhurðina í frambænum. Er þar
korninn Simon og vill íá aó kornast
inn. Fer þá Margrét frarn úr rúmi
sinu, hieypur fram að hurð og segir:
„Þú íerö ekkert her inn, vió erum öli
sofandi“. „Og ekki talið þið sofandi",
svaraði Simon og varð svo frá uð
hverfa. Daginn eftir hélt hann svo
leiðar sinnar til næsta bæjar.
Það var skömmu seinna, að Margrét
var stödd hjá Guðlaugu systur sinni í
Ölvesholtshjáleigu í Hoitum. Símon var
um þær mundir á íerð í Holtunum.
Kom hann að Hjáleigunni og barði þar
að dyrum, en enginn svaraði. Fór Sim-
on nú inn í bæjardyrnar og kallaði:
„Er hún Mageta mín hér?“ Kemur þá
Guðlaug fram með fasi miklu og segir:
„Er andskotinn kominn í bæinn?“ Við
það sneri Símon frá og hrökklaðist í
burtu. Hafði Guðlaugu verið það óljúft,
að Margrét væri með Símoni og gerði
sitt til, að það færi út um þúfur, enda
veit ég ekki til að þeirra kynning haii
orðið meiri en hér er frá sagt.
Jón Pálsson irá Stóruvöllum.
_O^ð®®0G^L>
Fyrir tíu árum kölluðu blöðin í
Moskva Tito ekki annað en „Fasista-
hund“, „auðvaldsþræl", „svikarann
Tito“ og þar fram eftir götunum. Nú
er blaðinu snúið við, og nú kalla rúss-
nesku blöðin hann ekki annað en „fé-
laga Tito“.
Frá dögum Nóa
Húsbóndinn hafði þann sið að lesa
húslestur á hverjum sunnudegi og hann
krafðist þess að allt heimilisíólkið væri
við og sæti róiegt undir lestrinum. En
tveimur sonum hans uppkomnum þottu
lestrarnir langir, einkum ef þeir ætluðu
sér að hafa eitthvað fyrir stafni á
helgidögunum. Einu sinni var það af-
ráðið að allt unga íólkið i sveitinni
skyldi iara skemmtiíerð einn sumars
sunnudag. Kviðu nú bræðurnir enn
meira huslestrinum en nokkuru sinni
íyr, því að þeir óttuðust að hann mundi
tefja för sína. Veltu þeir því lengi fyrir
sér hvað til bragós skyldi taka og sein-
ast fundu þeir upp á því að lírna sam-
an eina opnu í húspostiliunm og stytta
þannig lesturinn.
Nú byrjaði karl að lesa og las hátt
og seint. Neðst a biaði í hægri hönd
las hann: „Og Jafet sonur Noa fekk sér
konu, og — —“ Svo íletti hann við
biaðinu og las áfram: „-----hún var
3U0 álna lóng, 50 álna bieið og tjörguö
bæði utan og innan“. Þá kom hik a
hann og hann hætti að iesa, en fletti
blaðinu viö aftur og byrjaði að nýu:
„Og Jafet sonur Nóa fekk sér konu og
-----hun var 300 álna löng, 50 álna
breiö og tjörguð bæði utan og innan“.
Þá lagði karl bókina i kjöltu sér og
var liugsandi. Siðan sagði liann: „Þetta
er nú ótrúlegt, en fyrst það stendur i
guðs heilaga orði þá verðum við að trúa
því, og þetta segir hann okkur til að
sýna hvernig kvenfólkið er.“
STÖKUR
Lífið falt er löngum svalt
lánið halt að vanda.
Mér er kalt og mér l'innst ailt
muni valt að standa.
★
Árdagsroði í austri skær,
al'tanskinið grætur.
Sunnanblær í suðri hlær
sumarbjartar nætur.
II. V.