Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 61

I4i
því það varð ekki stórum bjartara allan daginn, og heldur ekki
heitara. Loftið var þrungið af þoku — ekki hvítgrárri hafþoku,
heldur mógrárri, kafþykkri, nákendri Rússaþoku, sem hafði ekki
þynst við að leggja leið sína yfir Svíþjóð! Og austanvindurinn
hafði hana í eftirdragi og hlóð henni vel og rækilega niður á milli
húsanna í Kaupmannahöfn.
Undir trjánum fram með Kastalasikinu og úti á Grænuflöt
var alautt eftir dropafallið frá greinunum. En á miðjar göturnar
og á húsþökin lagði snjórinn þunna hvíta breiðu.
Pað var enn þá dauðakyrð fyrir handan hjá Búrmeister &
Wain; svarti morgunreykurinn þyrlaðist upp úr reykháfunum, og
austanvindurinn þeytti honum niður á hvítu þökin, svo hann varð
enn svaftari, og dreyfði honum út yfir höfnina inn á milli reið-
anna á skipunum, sem lágu ömurleg og svört í gráskímunni með
hvítum snjórákum fram með hástokkunum. Á Tollbúðinni átti að
fara loka víghundana inni og opna járnhliðin.
Austanvindurinn lagðist þungt á og kastaði öldunum inn að
Löngulínu og braut þær milli slepjugu steinanna, svo úr varð
grágræn froða, þar sem aftur iangar undiröldur gengu inn á höfn-
ina, gjálpuðu undir Tollbúðarslána og veltu víðfrægum nöfnum og
raunaendurminningum inn yfir lástokkinn kringum flotalægið; og
þar lágu gömlu timburfreigáturnar reiðalausar með þaki yfir sér í
sínu ægilega, stórkostlega — gagnsleysi.
Höfnin var alsett skipum og á bryggjunum og í pakkhúsun-
um lágu háir vöruhlaðar. Enginn gat fyrir sagt, hvernig vetur-
inn yrði, hvort menn mundu verða afkróaðir mánuðum saman frá
umheiminum, eða það mundi verða sífeld þoka og krapsnjór.
Þessvegna lá þar röð við röð af steinolíutunnum, sem ásamt
ogurlegum kolafjöllum voru til taks gegn hörkuvetri; og þar lágu átn-
ur og uxahöfuð með víni og konjakki, sem biðu með þolinmæði
eftir nýjum fölsunum; lýsi og tólg og korkur og járn — alt lá
það og beið hvert sinnar vitjunar.
Alstaðar lá vinna og beið og beið —- erfið vinna, gróf vinna
og fín vinna, alla leið neðan úr kjalsogi ensku kolabáknantia og
upp að gyltu hreðkunum á nýju kirkjunni keisarans á Rússlandi
í Breiðgötu.
En enginn snerti á neinu. Bærinn svaf svo fast; það var svo
þungt í lofti, veturinn vofði yfir; og á götunum var svo kyrt, að
heyra mátti vatnsrenslið úr snjónum, sem þiðnaði á þökunum,