Eimreiðin - 01.05.1905, Síða 49

i2g
bar þess ljóst vitni, að hann var sér þess meðvitandi, hvernig
hann var settur. Hann staðnæmdist nú ekki framar með auð-
mýktarsvip við dyrnar, heldur gekk sjálfur á undan, óðara og opn-
að var. Og væri ekki undireins lokið upp, þegar hann klóraði,
þá reis þessi jötunvaxni beljaki upp á afturfæturna, lagði lappirn-
ar á hurðarlokuna og lauk upp fyrir sér sjálfur.
T’egar hann lék þessa list í fyrsta sinn, varð frúin frá sér
numin og hrópaði upp yfir sig: »Er hann ekki inndællr — alveg
eins og hann væri maður, aðeins miklu betri og tryggari«.
Pað var líka skoðun allra annarra þar á heimilinu, að Tryggur
væri betri en maður. Hverjum um sig fanst eins og hann væri
að kvitta fyrir dálítið af eigin syndum sínum og breyskleika
með aðdáun sinni og dýrkun á þessari göfugu skepnu; og
ætíð þegar einhver var óánægður við sjálfan sig eða aðra, útusu
þeir hjarta sínu fyrir Trygg og fullvissuðu hann hátíðlega um, að
hann væri í rauninni sá einasti, sem þeir gætu reitt sig á.
En þegar froken fyri hafði orðið fyrir vonbrigðum á dans-
leik, eða þegar bezta vinstúlkan hennar hafði níðangurslega ljóstr-
að upp ógurlegu launungarmáli, þá kastaði hún sér grátandi niður
yfir Trygg og sagði: »Nú á ég engan að nema þig — Tryggur!
það er enginn — enginn — enginn á öllu jarðríki, sem þykir vænt
um mig, nema þú. Nú erum við tvö einsömul í öllum hinum víð-
lenda — víðlenda heimi: en þú ætlar ekki að svíkja hana veslings
þyri þína kæru — þú verður að lofa mér því — Tryggur!« —
og svo grét hún svo, að táraregnið dundi niður á svarta trýnið
á Trygg.
það var því engin furða, þó að Tryggur gerði sig gildan á
heimilinu. En það leyndi sér heldur ekki úti fyrir á götunni, að
hann þóttist eiga nokkuð unair sér og var hreykinn af að vera
hundur í bæ, þar sem hundarnir hafa völdin.
þegar kaupmannsfólkið bjó upp í sveit á sumrin, var Tryggur
ekki vanur að fara með því inn í bæinn nema einu sinni á viku
eða þar um bil, til þess að þefa af gömlum kutiningjum. þarna
í sveitinni lifði hann eingöngu sér til heilsubótar: tók böð, velti
sér í blómreitunum og fór svo inn í stofu, til þess að nugga sig
þurran á húsgögnunum, kvennfólkinu og að lokum á ofnábreiðunni.
En allan annan hlut ársins átti hann ráð á allri Kaupmanna-
höfn, og hann neytti þess ósleitilega.
Eins og það væri ekki nautn í því snemma á vorin, þegar
9