Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 23

103
það við neglur mér«. Prestur tók við peningunum. »Petta er
nú í þriðja skiftið, sem þú hefir komið hingað í erindum fyrir hann
son þinn, Pórður minn!« — »Nú er ég líka búinn að ljúka mér
af«, svarar Pórður, brýtur saman veski sitt, kveður og fer —
og hinir hægt á eftir.
Hálfum mánuði síðar reru þeir feðgar í blæjalogni yfir vatnið
til Stóruhlíðar, til að þinga um brúðkaupið. »Hún er eitthvað
óstöðug þóftan, sem ég sit á«, sagði sonurinn og stóð upp til að
koma henni í lag. í sömu andránni skriðnaði þiljan, sem hann
stóð á, hann baðaði út höndunum, rak upp óp og steyptist í
vatnið. — »Gríptu í árina«, kallaði faðirinn, spratt upp og rétti
hana útbyrðis. En er sonurinn hafði gert tvær atrennur að henni,
stirðnar hann upp. »Bíddu svolítið!« kallaði faðirinn og herti róð-
urinn. í sama vetfangi hnígur sonur hans aftur á bak, lygnir aug-
unum á föður sinn — og sekkur.
Pórður ætlaði varla að geta trúað því, stöðvaði bátinn og ein-
blíndi á blettinn, þar sem sonur hans hafði sokkið, eins og hann
ætti von á, að honum mundi skjóta upp aftur. Fáeinar bólur
þutu upp, nokkrar í viðbót og loks ekki nema ein stór, sem
sprakk — og vatnið lá spegilslétt eins og áður.
I þrjá sólarhringa samfleytt sáu menn föðurinn vera að róa
kringum þennan blett, svo að hann neytti hvorki svefns né matar.
Hann var að slæða eftir syni sínum. Að morgni hins þriðja dags
fann hann hann og kom með hann í fanginu gangandi upp brekk-
urnar heim til sin.
Pað mundi vera liðið á að gizka eitt ár frá þeim degi. Pá
heyrir prestur eitt hauskvöldið síðla, að rjálað er við hurðinni úti í
göngunum og þreifað hægt eftir skránni. Prestur lýkur upp dyr-
unum og inn kemur maður hár og lotinn, kinnfiskasoginn og hvít-
ur af hærum. Prestur starir lengi á hann, áður hann kannast við
hann. Pað var Pórður. »Ert þú svo seint á ferð?« mælti prest-
ur og nam staðar andspænis honum. »Ójá, ég er nokkuð seint
á ferðinni«, sagði Pórður og tók sér sæti. Prestur settist líka nið-
ur, eins og hann væri að bíða eftir einhverju. Svo varð löng
þögn. Pá hóf Pórður máls: »Eg hefi hérna dálítið meðferðis,
sem mig langar til að gefa fátækum; það á að vera styrktarsjóð-
ur og verða kendur við hann son minn«; — hann stóð upp, lagði
peningana á borðið og settist svo aftur niður. Prestur telur þá;
»það er ekki nein smáræðis upphæð að tarna«, segir hann. —