Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 5

»5
Svo hrópa menn þú skulir lengi lifa!
Já, lifa — til þess að undirskrifa.
Með nafn og með titil úr fornum fræðum,
sem feðranna skuggi í valdanna hæðum.
G. M.
Horfur í íslenzkum skáldskap.
Pví verður ekki neitað, að skáldskapur og hinar fagurfræði-
legu greinir bókmentanna er ljúífengt efni til meðferðar og ekki
vandalaust við að fást, svo að vel sé og ekki of hart að gengið;
það slær sem sé á fíngerðustu strengi sálarlífsins, þær kendir, sem
eru áhrifanæmastar og sízt mega við hrottatökum. En tjarri fer
því, að það sé aðeins skáldunum fært um þetta að tala og aðrir
verði að sjálfsögðu að hafast við fyrir utan »helgidóminn,« heldur
mun hitt einatt vera sönnu nær, að þau eru eigi alténd sem glögg-
skygnust á það, sem aflaga fer í þessum efnum, og að það eru
oft þeir, er eigi hafa lagt í vana sinn að yrkja, sem eiga drjúgan
þátt í því að mynda þar stefnur og valda breytingum til betra
vegar.
það er því engin ástæða fyrir rnenn, þótt þeir ef til vill geti
ekki talað úr flokki sem skáld, að forðast að ympra á þessu efni
eða koma við kauti þau, er þeir sjá, að á eru; því bæði er það,
að skáldskapurinn er ætlaður alþjóð manna og þýðing hans afar-
mikil og víðtæk, svo að hann vitanlega kemur öllum hugsandi
mönnum við, — og í annan stað er svo geysimikið af því, sem
algengt er að telja til hans, mjög langt frá að vera nokkuð í átt-
ina, og því full þörf á, að dálítið sé andæft, en ekki alt tekið með
þökkum.
Eitt af íslenzku blöðunum gat þess í sumar, er leið, að nú
ætluðu skáldin okkar enn þá einu sinni — ég held nærri því öll
hin svokölluðu yngri skáld — að fara að gefa út kvæði sín —
kvæðabækur. Petta er nú engin nýlunda í sögunni, að skáld gefi
út, ef þau geta, það sem þau hafa setið við að semja og yrkja, —
og á íslandi hefir það einnig, eins og menn vita, borið við áður,
að ljóðasmiðir gæfu út kvæði. En fyrir þá sök er það ekki síður