Morgunblaðið - 01.09.1990, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 1990
barna hans, móður og systkina.
Megi góður Guð sem öllu ræður
veita þeim sinn styrk.
Þess bið ég um leið og ég kveð
minn vin og velunnara.
Hvíli hann í friði Drottins.
Níels Árni Lund
Það er kvöldfagurt snemmsum-
ars í Lundi í Öxarfirði, er sólin sígur
á bak við Núpinn eftir heitan dag,
gullnum roða slær á himininn, en
Þverárhyma og Sandfell skarta
djúpbláum faldi undan birtu
hnígandi sólar. Lyngbrekkur prýða
Hafrafellið og minna á möttul í
kvöldskininu. Það gufar upp af
Brunnánni, Smjörhólsáin sytrar og
skógurinn ilmar. Mófuglarnir hafa
lokið vegferð dagsins; gæsir og
svanir hafa fundið sér næturstað
niðri í Sandinum milli Jökulsár og
Bakkahlaups.
Aðalbjörn Gunnlaugsson, mágur
minn, kennari og fyrrum skólastjóri
í Lundi hefur lokið vegferð sinni í
þessu lífi langt um aldur fram, að-
eins 54 ára að aldri. Hann kaus sér
starfsvettvang á æskuslóðum í skini
norðlenzkrar sólar, og skal það eng-
an undra, sem ann fegurð náttú-
runnar. Hann kunni vel við sig á
slóðum mófugla og svana og mann-
fólksins, sem hann þekkti og sem
þekkti hann. Hann unni heima-
byggð sinni og vildi veg hennar sem
mestan. Hann var maður fólksins,
driffjöður í félagsmálum og frum-
kvöðull framfara í héraðinu, mann-
ræktarmaður og laginn kennari,
skólastjóri og samverkamaður á
sviði ijölmargra málefna. Hann var
hugsjónamaður og bjartsýnismað-
ur, sem aldrei lét bugast, jafnan
glaðvær, velviljaður og jákvæður.
Hann var einlægur vinur íslands
en umfram allt var hann hvers
manns hugljúfi og einn bezti dreng-
ur, sem ég hef átt því láni að fagna
að kynnast.
Mér hefur jafnan fundizt það
eftirtektar- og aðdáunarvert,
hversu allur bariómur, beizkja og
öfund í annarra garð var Aðalbirni
víðs fjarri. Hann hvatti menn til
dáða og veitti öflugan stuðning öll-
um góðum málum og lét líkamlega
fötlun ekki vera sér meiri Ijötur um
fót en ástæða var til. Hann fékk
lömunarveiki 19 ára að aldri og var
bundinn við spelkur allar götur
síðan.
Ég er nokkuð viss um, að Aðal-
björn hefur ekkert verið að hugsa
út í það, hversu gott fordæmi hann
setti öðrum með vammlausu og
farsælu lífi sínu og starfi. Ekki sízt
þeim, sem kvarta þeim mun hærra
sem tilefnið er minna. Hann var
jafnan hress í tali, hafði ríka
kímnigáfu, var góður sögumaður
og hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi. Hann varekki siðaprédikunar-
maður en engu að síður fastur á
sannfæringu sinni um hvað teldist
til góðra hátta og hvað ekki. Hann
kvartaði aldrei sjálfs sín vegna, en
honum þótti miður, er illa gekk hjá
öðrum, og jafnan búinn til hjálpar.
Hann sigraði fötlun sína með vilja-
styrk og einbeitni og skilaði dags-
verki, sem hver og einn má vera
stoltur af. Það er einn af lífssigrum
þessa ágæta vinar míns.
Aðalbjörn Gunnlaugsson var ekki
auðugur maður á fé og dýra málma.
Hins vegar var hann þeim mun
auðugri að velvild, mannkærleik og
öðrum kostum andans, sem gera
hina dýrari málmana að dufti og
salla í samanburði. Líf hans minnir
mig á þingeysku kvöldfegurðina,
og fagurt fjölskyldulíf prýðir enn
frekar mynd mína af vegferð þessa
heiðursmanns.
Mannlífíð í Öxarfírði verður að
sönnu fátæklegra að afloknum
svanasöng athafnasams bónda. En
árnar halda áfram að niða, fjöllin
að skarta bláma sínum og smávin-
irnir, mófuglarnir, halda fram tísti
sínu og kvaki, þó að einn þeirra
hafi verið kallaður á braut.
Það er lífsins gangur.
Aðalbjörn Gunnlaugsson fæddist
26. febrúar 1936 að Grund á Langa-
nesi en fluttist á ungum aldri að
Bakka í Kelduhverfí, þar sem hann
ólst upp. Hann lézt í Reykjavík 25.
ágúst 1990 og verður jarðsettur að
Skinnastað í Öxarfirði. _
Sverrir Ólafsson
Olafur Onundar-
son - Kveðjuorð
Fæddur 21. september 1915
Dáinn 27. júlí 1990
Hið innra með mér ljóma minn-
ingar um gleði, kjark, og blíðu eins
manns, Ólafs Önundarsonar. Blíðu,
gleði og kjark, sem hefðu nægt
heilli þjóð til að skara fram úr á
vegi siðgæðis og manngæsku.
Hvílík stund! Nú þegar sólin skín
hæst á lofti og fuglar hafsins kalla
á hann og litlu trilluna hans, og
sólarlagið, gullrauða við Faxafló-
ann saknar hans. Hann sefur í ró
sinni eftir að hafa skilað margföldu
ævistarfí á akri lífsins — akri frels-
arans.
Brátt munu himnarnir bifast og
kóróna lífsins krýna höfuð þessarar
fráföllnu hetju, sem klæddur var
einlægni og gæsku, barðist fyrir
málstað kærleikans, Iét aldrei und-
an, brynjaður kristilegum dyggðum
og orði Guðs.
Sjúkleiki þessa heims náði að
særa hann, en helsærður barðist
hann sína síðustu orrustu eins og
Kristur sjálfur gerði hér á jörð.
Fáni Jesú Krists, frelsara okkar
allra, blaktir yfír gröf hans. En von
bráðar mun hinn glaði, hlýi og
síbrosandi Óli upp rísa á ný, magn-
aður kærleika Krists, standa í ljóma
frá honum, sem mun faðma hann
að sér í fögnuði. Hvílíkir endurfund-
ir! Óli og afi báðir hittast á ný og
allir hinir sem hafa verið í minnum
hafðir.
Já, hann Óli var svo sannarlega
líkur þeim, sem hann elskaði mest.
En nú er hann farinn. Ég vona, að
ég fái að kynnast fleiri mönnum
slíkum sem hann var. Ég vildi að
ég væri eins og hann. Blessuð sé
minning hans.
Kæra Bergþóra og fjölskylda, frá
Frakklandi sendum við ykkur öllum
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja ykkur og blessa.
Maggi og Nadeg
Hin dýrmætasta eign sérhverrar
þjóðar og hvers mannlegs samfé-
lags eru dyggir synir og dyggðugar
dætur. A kostum þeirra, sem ein-
staklinga og heildar, byggist far-
sæld hlutaðeigandi samfélags. Því
hreinni og sannari sem innri kost-
irnir eru, því meiri blessun til já-
kvæðra áhrifa.
Allt á sína uppsprettu og rætur.
Mannleg hugmyndafræði á
víðfeðmi, reisn, dýpt og fegurð.
Sannlega hefur hún veitt mikla
blessun, þar sem hún hefur verið
útfærð jákvætt. Þó er hún sem
vængstýfð, svo lengi sem hún er
skoðuð og iðkuð einungis sem
mannleg. Sem slík nær hún aldrei
þeirri hæð, dýpt né því víðfeðmi,
sem henni er áskapað. Rætur henn-
ar og uppspretta liggja langt utan
við miklu dýpra og hátt ofar ramma
mannlegra takmarkana.
Þá erum við ekki að ræða mann-
lega tilviljunarþanka og hagsmuna-
hyggju. Nei. Þá ræðum við hátign-
ina sjálfa, almættið, alviskuna, Guð
eins og hann er birtur í Guðsorðinu
og var staðfestur í lífí Krists, þar
sem Kristur rís ofar öllu, sem þessi
mannheimur hefur séð — í sam-
skiptum sínum við Guð og menn,
voldugu lítillæti sínu, algjörri fyrir-
gefningu, lýtalausum hreinleik,
flekklausri dyggð, bjargföstum
óhagganleik, fölskvalausum sann-
leik, himinborinni göfgi, heilögum
kærleika, veldi máttarverk sinna,
lífsfegurð, sem á engan sinn líka í
sögu manna. Hugmyndafræði hans
reis svo hátt ofan mannhyggjunni,
átti sér slíkar víddir og kafaði þvílík
djúp í speglandi tærleik speki hans
og allt sjáandi visku, að hugmynda-
fræðingar samtíðarinnar og múgur-
inn stóðu í orðvana, undrunar-
þrunginni þögn. Þar sem hann lauk
máli, átti enginn nokkru við að
bæta. Ýmsum reyndist flugið þó of
hátt, djúpin of ógnandi og víðfeðm-
ið óhöndlanlegt .. . því réðu þeir
honum bana.
Með Ólafí Önundarsyni sér ísland
á bak einum dyggra sona sinna.
Manni, sem á ungum aldri vígði
Guði lif sitt. Manni, sem heillaðist
af hugmyndafræði Krists, lýst hér
að ofan, og lagði hana til grundvall-
ar lífi sínu. Manni, sem iðkaði hana
og einkenndist af henni, í hugsun,
orðum og gjörðum. Manni, sem bar
djúpa virðingu fyrir lífínu — lífí
sjálfs sín og allra manna. Virðing
fyrir landi sínu og þjóð, fyrir mann-
legu jfirvaldi, virðing fyrir Almætt-
inu. I þeirri virðingu á sönn og hrein
göfgi rætur sínar. í þeirri virðingu
liggja leiðir mannlegs lífs til full-
komnunar. Manni, sem kom fram
kornungur sem athafnamaður í
þjóðfélaginu. Aðeins 18 ára var
hann orðinn formaður og var lengi
yngstur manna í eigin áhöfn. Slíkt
vakti athygli. Augu almennings
hvíldu á honum. Hvernig skyldi
slíku ungmenni farnast vandaverk
skipstjómar og sjósóknar? Fylginn
sér, gætinn og glöggur var hann.
Loftur Guðmundsson kennari og
rithöfundur kom áliti almennings
til skila á eftirfarandi hátt — þá
stýrði Ólafur bát, sem Haukur hét:
„Ungur á Hauk við Ægis dyn/ Ólaf-
ur miðin rækir. / í vestfirskt kappa
og víkings kyn/ veiðigæfu sækir.“
Hér fór maður sem verksnilli var
svo í blóð borin, að allt lék honum
í höndum, hvað svo sem um var
að ræða. Hann var einn þeirra, sem
telja má brautryðjendur í lagningu
og viðhaldi „parketgólfa" hér á
landi. I því starfí lágu leiðir hans
um allt Stór-Reykjavíkursvæðið,
svo og víða um land. Þar bar allt
einnig að sama brunni; Verksnilld-
in, vandvirknin og innri alúðin í
starfinu og virðingin við þann, sem
unnið var fyrir.
Nú eru 50 ár frá því ég leit hann
fyrsta sinn, alókunnugan, alókunn-
ugur og framandi sjálfur. Hægum
skrefum kom hann á vit við mig,
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SVEINBJÖRG SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Garðbraut 25,
Garði,
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur að morgni 30. ágúst.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför mannsins míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
MAGNÚSAR GUÐMUNDSSONAR.
Margrét Erlendsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
hiklaust og ákveðið þó. Bjart yfírlit
hans vakti strax athygli mína og
tærleikinn yfir svipmótinu. Hlýtt
brosið, hlýr glampi augnanna og
bassaröddin buðu mig velkominn
með vandlega völdum orðum. Hann
fór svo varlega að mér. Það minnti
mig á, hvemig okkur var kennt að
fara að styggum unghestum heima
fyrir norðan, enda var ég nýkominn
að norðan, og sjálfsagt styggur að
sjá. Svo kom handarbandið. Þetta
handarband, sem skipar algera sér-
stöðu og á engan sinn líka meðal
allra handtáka, sem ég hef átt við
aðra alla ævi — hef þó þrýst marga
höndina. I fyrsta lagi var það hin
hæga aðför, í öðru lagi var það
fullt, inn í þumalfíngursgreipina,
þá ylríkt og mjúkt, karlmannlegur
styrkur auðgreindur á bakvið, síðan
kom hreyfíngin aðeins slakað til,
svo þrýst á ný allnokkrum sinnum,
því viðdvöl handarbands hans var
löng. Loks lyftist vinstri höndin og
tók um hægri upphandlegg minn
eins og til að taka mér opnum örm-
um, báðum höndum. Það var eins
37 ^
og handarbandið ætti að flytja innri
skilaboð, og það gerði það vissu-
lega. Handarbönd tala mismunandi
tungumál. Sum hlý, sum hörð og
meiðandi, en önnur köld og losara-
leg.
Þannig hafði ég hann fyrir mér-
hálfrar aldar skeið og átti við hann
harla náið og víðfeðmt samstarf. —
í félagsstarfí við gáska og gleði, í
kristilegu æskulýðsstarfi, bygg-
inga- og framkvæmdastarfí, í
kirkju- og safnaðarstarfí sem
langtíma safnaðarformann, í söng-
málum og í tilbeiðslunni sjálfri. Á
þessu víða starfssviði sá ég mann-
inn frá öllum hliðum og gjörþekkti
hann eins og tveir geta best þekkst.
Tvennt var það, sem hann gerði
aldrei. Hann lagði aldrei nokkrum
manni né málefni illt til. Leitaði.
jafnan jákvæðra lausnarleiða. Hann
var maður jákvæðninnar. Aldrei
talaði hann um dauðann. Við marg-
an dánarbeðinn stóðum við þó sam-
an. Marga útförina framkvæmdum
við saman og mörg er sú gröfín,
sem við sungum saman yfír. En um
dauðann talaði hann ekki.... Hann
var maður lífsins, sem lifði eins
konar tvíveldislífi. Bæri dauðann á
góma, beindi hann talinu alltaf að
eilífðinni, að guðsríkinu.
Að eðlisgerð var Ólafur hraustur.
Síðustu árin þreytti hann þó fang
við þann skæða sjúkdóm, sem varð
aldurtili hans. í þeirri viðureign var
hann sama trausta kostamennið.
Ekkert æðruorð sjálfs sín vegna,"
heldur öðrum uppörvun. Skýrleik
hugans hélt hann allt fram í andlát-
ið, uns hann lést hinn 27. júlí í frið-
sælum svefni. Hér er langri, far-
sælli ævi lokið.
Hér er drengur góður genginn.
Mætti ísland fóstra marga honum
líka. Blessuð sé minning hans.
Elsku Bergþóra, Siggi, Þurí,
Anna Rakel, Helga Hjördís, Ýrr,
Sif og langafabörnin, dýpsta og
innilegasta samúð. Guð blessi ykkur
öll og styrki.
Sólveig og
Jón Hjörleifur Jónsson.
+
Eiginmaður minn,
KJARTAN JÓHANNESSON,
Karfavogi 34,
andaðist á Vífilsstaðaspítala 30. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir mína hönd, barna okkar og annarra aðstandenda,
Valgerður Jónsdóttír.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
LÚÐVÍK VALDIMARSSON
rakarameistari,
Hvassaleiti 28,
lést á Landspítalanum 31. ágúst. Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún Þorgeirsdóttir,
Edda H. Lúðvfksdóttir, Sigurður Sigurðsson,
Valdimar L. Lúðvíksson, Helga Sveinsdóttir,
Þórir Lúðvíksson, Anna Margeirsdóttir,
Ólavía St. Lúðvíksdóttir, Gunnlaugur Þór Hauksson.
+
Hjartkær sambýlismaður minn,
TORFI BJÖRN LOFTSSON,
Álfaskeiði 78,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum þann 29. ágúst.
Anna Kalmansdóttir.
+
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og útför
ÁRNA ÁRNASONAR
trésmiðs,
Lyngholti 5,
Akkureyri.
Guðrún Jakobsdóttir,
og afkomendur.