Morgunblaðið - 16.06.1985, Blaðsíða 21
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. JÚNÍ 1985 21
Tilkynnt um hlutverkaskipan í íslandsklukkunni.
sitt hlutverk í Nýársnóttinni á
frumsýnin(?unni en í íslands-
klukkunni varð að æfa aðra leik-
konu til að leika um vorið. Það var
viljastyrkur að komast á sviðið
með brotið bak.
Það var fleira sem kom fyrir,
t.d. hrundu leiksviðsstjórinn og
annar maður niður úr stiga í mál-
arasalnum, rétt eins og þeim væri
hrint, og ýmis smáóhöpp komu
fyrir. Hurðir heyrðust opnast þó
enginn væri á ferli og undarleg
hljóð heyrðust. Menn hölluðust
helst að því að þarna gerði vart
við sig ungur breskur hermaður
sem hengdi sig í húsinu þegar her-
inn hafði það til afnota á stríðsár-
unum. Seinna kom þessi maður
fram á miðilsfundi og honum var
vinsamlega bent á að hann hefði
ekkert að gera þarna lengur og
eftir það hefur hann ekki látið á
sér kræla. Þetta sagði mér Arndís
Björnsdóttir.
Sýningar á Islandsklukkunni
voru þá eins og núna mjög langar.
Ég var aldrei komin heim fyrr en
um miðnætti. Þá bjuggum við á
Leifsgötunni og áttum engan bíl.
Mig minnir að strætisvagnarnir
hafi verið hættir að ganga svo
seint á kvöldin svo ég fór alltaf
gangandi heim. Það stytti leiðina
mikið að fara þvert yfir Skóla-
vörðuholtið, en þar var þá mikið
braggahverfi frá stríðsárunum og
þar bjó allskonar fólk, því hús-
næðiseklan var mikil. Það flutti
svo margt fólk utan af landi til
Reykjavíkur á þeim árum. Oft
fékk líka allskonar vandræðafólk
húsaskjól í bröggunum svo það
var töluverð áhætta að fara þarna
í gegn í kolsvarta myrkri í
skammdeginu. En litlu drengirnir
mínir tveir, Hrafn, rúmlega
tveggja ára og Þorvaldur, á fyrsta
ári, biðu heima. Faðir þeirra var í
Frakklandi um þær mundir í
framhaldsnámi. Eg hafði stúlku
til að passa þegar ég var að leika
og hún þurfti að komast í rúmið
og ég því að komast sem fyrst
heim. Drengirnir fengu báðir
kíghóstann um þetta leyti og það
brást ekki að um það bil sem ég
var nýsofnuð vaknaði annar og
fékk hóstakast og kastaði upp og
eftir svo sem klukkustund vaknaði
hinn á svipaðan máta svo það var
oft ansi lítið um svefn.
Á morgnana var ég búin að baða
þá og gefa þeim að borða og koma
þeim litla út í vagn áður en ég fór
á æfingar í leikhúsinu. En ég var
ung og hraust og allt var svo
spennandi, ótal ný hlutverk fram-
undan og skemmtilegir félagar að
vinna með og læra af. Mér fannst
mjög gaman að rifja þetta allt upp
þegar við fórum að æfa Islands-
klukkuna núna í vor.
Við Róbert Arnfinnsson erum
víst þau einu sem eftir eru í hópi
fastráðinna leikara af þeim
fimmtán sem fastráðin voru þegar
húsið var opnað 1950. Valur Gísla-
son og Ævar Kvaran voru í þeim
hópi líka en þeir eru báðir hættir
á föstum samningi. Mér finnst
skemmtilegt að rifja íslands-
klukkuna upp. Vinkona mín, Ingi-
björg Steinsdóttir, sem þá var
fullorðin kona og er dáin núna, lék
hlutverk Guðríðar árið 1950, hlut-
verkið sem ég leik núna. Tímarnir
breytast og mennirnir með. Þessi
kynslóð skilur hlutverk sín að
ýmsu leyti öðruvísi en við gerðum
á sínum tíma, það er mjög eðlilegt.
Það hefur verið mér ánægja að sjá
Tinnu dóttur mína í hlutverki
Snæfríðar, það einsog tengir mig
Snæfríði aftur. Túlkun Tinnu er
að ýmsu leyti frábrugðin minni,
t.d. er Snæfríður í dag æskuglað-
ari en hún var á mínum tíma svo
eitthvað sé nefnt. Tinna ber
eitthvað af gömlu búningunum
sem ég bar, t.d. reiðkápuna og
hattinn, en flest er þó nýtt.
Snæfríður íslandssól hefur allt-
af verið eitt af mínum uppáhalds-
hlutverkum. Mér þykir vænt um
hana. Ég gekk svo lengi með þetta
hlutverk að það var orðið eins og
hluti af mér. Mín uppáhaldssena
úr Islandsklukkunni, sú erfiðasta
og viðkvæmasta og kannski þess
vegna sú minnisstæðasta og
skemmtilegasta, er senan milli
Snæfríðar og Árna í Kaupmanna-
höfn þegar þau láta sig dreyma
um framtíð sem þau vita að getur
aldrei orðið. Önnur hlutverk hafa
líka orðið mér sérstaklega minn-
isstæð, t.d. hlutverk Maggíar í
Syndafallinu eftir Arthur Miller.
Ég trúði því ekki sjálf að ég gæti
leikið þetta hlutverk svo fólki lík-
aði. Ég held að ég hafi aldrei verið
hamingjusamari í leikhúsinu en
þegar ég fór út af sviðinu eftir
fyrstu senuna í því leikriti við
Herdís og Brynjólfur Jóhannesson sem Snæfríður og Jón Hreggviðsson á Þingvöllum.
TEXTI: GUÐRÚN GUÐLAUGS-
DÓTTIR
dynjandi lófatak og fann að
áheyrendur höfðu tekið mér. Það
var eitt af þeim augnablikum sem
manni finnst maður varla snerta
jörðina ef svo má segja, án þess að
ég ætli að fara að verða væmin.
Það eina sem hefur skyggt á í
þessu starfi er þetta eilífa sam-
viskubit sem flestar konur stríða
við, óttann við að maður láti starf-
ið sitja fyrir fjöldskyldunni. Sá er
víst munurinn á að vera leikkona
eða leikari. En ég er bjartsýn á
framtíðina, mér finnst öllu fara
fram á flestum sviðum og gaman
að fylgjast með framþróuninni.
Herdís Þorvaldsdóttir sem
Snæfríður íslandssól.
Nr. 8, 19. jíinúar 1959
m KAN
HEROIS ÞORVALDSOOTTIR leikkona
Nh Itottir vi'riÓ tilK\ »ml Hjjinhrr-
It'íta um Hkíjnjn aAuihlut v<*rka
Jwúrra \m%gfa. mm »ými
'vrrðu víð km<
t/fíkríím rru ,xNýár>»HútíÍ£i*\ rftír
Xmlrifm EUmrmmh húKst j*Srt Itnír'Æ
WíWSgr: JPJ& Ua - Ey v i Htl«r‘ *, vftir
<U>hium Sig«r|tV»is»tm, Irikstjúri
HamUhir og wlsía-*«}>*-
kiukkiríttr ti5iliti»>r tiii|a» laix*
nem, Mk*f jtWí Lám* Báte-xm.
í adalhiutverkuut „NyársnttrturtanAr''
vvtáí favJsiöi íKkitigtítitir,, Jktra
B<>rg ÁnitmH iKham, BaMvitt
H<úW-nmv.i Má, Bryuáts .-
Cm&rún. Atfrgó Ovvnáar
fftwrtHttihærí, kMs< íagvarsdotiir, fag'A Lax-
nrm <>% átcnutaa BjAruadútfír- ItetóbtÁin.
t/jsxibprt <tg Upll
1 sÁíiáilutvarfeum „Fj&UA'1£yvin<i»r-'
vvrdíi Ifig* í ; IHUd, liófírrrt
A ' Káti, tlsralduf
i>iim O. Bjöi'a
hrcpf.mvm. \ rrjSKftmir GuÁ.iÓRxacn: Jittl
iw&úi, Gui>tip >>r«ön Itaiitíól'VfKAIir: Ktma
aóaíUi«t■vrrk»tn ,.t(f.fanú*k'íukktíöimr“