Morgunblaðið - 20.08.1974, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. AGÚST 1974
29
BRUÐURIN SEIvÍ
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
j — Opið bréf
Framhald af bls. 12
30
En það má segja, að það sé ærin
refsing að burðast með þessa
nafnaromsu gegnum lífið.
— Greinilega hafa foreldrar
yðar haft dálæti á riddurum
Arthurs konungs . . .
— Já, móðir mín. Alltaf móðir
min. Framlag föður míns eru pen-
ingarnir. Ég er feginn, að ég heiti
ekki Lohengrin.
— Peningarnir eru sem sagt
sænskættaðir?
— Tja, hvað skal segja. Talsvert
er fjárfest erlendis, en megnið er
í fyrirtækjum í Svíþjóð. Hefur
það eitthvert gildi fyrir rannsókn-
ina á morðinu, hvar mínir pen-
ingar eru eða mín f jármál standa
almennt?
— Það hefur flogið fyrir manna
á meðal, að efnahagur yðar sé
ekki jafn traustur og þér viljið
vera láta, sagði Christer og taldi
demantana í vestishnöppunum.
Hann sá, að þeir voru átta talsins.
Jóakim brosti glaðlega.
— Ekki undrar mig á því. Fólk
hér f Skógum ber ekki takmarka-
laust traust til mín. Eg hef orðið
var við það.
Christer brosti blíðlega á móti.
— Ég held þér ættuð ekki að
vanmeta fréttaþjónustuna hér.
Hún er nokkuð góð.
— Hvað er meira á henni að
græða?
— Til dæmis, að Anneli hafi
ekki verið ástfangin af yður, sagði
Christer. — Að Gretel hafi neytt
hana til að fallast á að trúlofast
yður./
Jóakim setti dreyrrauðan, en
hvort það var af gremju eða öðr-
um ástæðum var ekki gott að
dæma um.
— Neydd!
Hann virtist hugsa sig um dá-
litla stund og sagði síðan. — Ætli
hér sé ekki tekið óþarflega djúpt í
árinni.
Svo bætti hann við alvörugefinn:
— Hún trúði mér fyrir því, þeg-
ar ég bað hana að giftast mér, að
hún hefði verið ástfangin af öðr-
um manni fyrir nokkrum árum.
„Ég var hrifnari af honum en ég
er af þér,“ sagði hún hreinskilnis-
lega við mig. „En ég gat ekki
fengið hann og nú er því alger-
lega iokið.“ Ég hef satt að segja
ástæðu til að ætla að henni hafi
þótt vænt um mig.
— En hvað gerðist á föstu-
daginn? Sinnaðist ykkur?
Jóakim, sem hafði viret einlæg-
— Hann er að koma.
ur þessa stuttu stund, breytti
aftur um og varð á ný yfirlætis-
fullur og hæðnislegur: — Góði
lögregluforingi! Þvf skyldi elsk-
endum sinnast! Og hvernig ætti
það að geta gerzt, þegar við hitt-
umst ekki. Við skildum í sátt og
samlyndi á fimmtudagskvöld og á
þeirri stundu virtist aðeins eitt
angra Anneli. Ein af brúðarmeyj-
unum hafði forfallazt. Og ég fæ
ekki sannari orð sögð en þau, að
ég hef ekki séð hana síðan.
— Gætið að því hvað þér segið!
Þér hljótið að hafa séð hana,
þegar hún gekk framhjá tóbaks-
verzluninni á leiðinni til Fannyar
Falkman.
Það kom glampi I augu Jóa-
kims.
— Ég var einmitt að bræða með
mér, hvenær þið mynduð komast
að því, að ég var um hríð alveg á
næstu grösum við unnustu mína.
En gallinn er sá, að ég hafði ekki
hugmynd um, að hún væri í
grenndinni. Og ég sá ekki, þegar
hún gekk framhjá — þess ber að
geta, að ég hef ekki sérlega góða
sjón ef ég nota ekki einglyrnið.
— Eg skil, sagði Christer
kurteislega. — Og í nótt — milli
klukkan hálf fjögur og sjö þá
hafið þér náttúrlega sofið á yðar
græna eyra?
Jóakim yppti öxlum.
— Já, það viíl nú svo einkenni-
lega til, að ég lá á eyranu. En
kannski var til full mikils ætlazt,
að ég gæti sofið eins og sveskja.
Ég heyrði þegar þér komuð um
tvö leytið. Og þér fóruð á fætur
um sjö leytið, þegar ég var ný-
sofnaður. . .
— Og hvernig vissuð þér . . .
— Nú vona ég, að þér farið ekki
að tala um hálsbindið mitt? Ef ég
hef ekki leyfi til að velja mér það
hálsbindi, sem skaplyndið býður
hverju sinni, þá getið þér auð-
vitað leitað eftir þeirri skýringu,
að um dularfullt og yfirnáttúru-
legt hugboð hafi verið að ræða.
En ég held, að þér ættuð að ein-
beita yður að liljublómunum.
— Jæja. Svo að þér hafið beðið
eftir þvl?
— Að sjálfsögðu. Þér gerðuð
mig forvitinn I morgun, lögreglu-
foringi góður.
I
— Ætli það sé ekki frekar ég, ^
sem er forvitinn. Hvers vegna I
völduð þér einmitt ÞESSI blóm I |
búðarvöndinn?
— Er það nokkuð sérlega frum- I
legt. Sennilega þvert á móti. |
öllum stúlkum finnst liljur ljóm- ■
andi fallegar.
— Hafði Anneli sjálf gefið til I
kynna, að hún vildi fá liljuvönd?
Jóakim hikaði brot úr sekúndu. .
— Nei, hún hafði ekki minnzt á •
það. En ég vissi, að liljur eru |
eftirlætisblómin hennar.
— Vitið þér hvers vegna?
— Hvers vegna? Nú þér eigið |
við að meira að segja slíkt hljóti |
að eiga sér einhverja skýringu. .
Nei. Ég veit það eitt, að henni •
fannst blómin falleg. Mér fannst |
hún reyndar sverja sig í ætt við |
þau . . .
Hann dró einglyrnið upp úr I
vestisvasanum og einblíndi um |
stund áhugasamur á lögreglufor- ■
ingjann.
— Segið mér nú eitt í fullri |
einlægni. Hvað vakir eiginlega |
fyrir yður?
Christer sagði eins og það væri I
svarið, sem hann hefði beðið |
eftir:
— Segið mér þá eitt, Kruse. •
Hvers vegna voruð þér samt sem |
áður ekki alveg viss um, að hún t
myndi leggja blessun sina yfir val :
yðar á brúðarvendinum? Þér I
voruð ekki vissari en svo, að þér |
kröfðust þess, að hún skoðaði •
vöndinn daginn fyrir vígsluna j
Jóakim færði sig til í stólnum |
og virtist ókyrrast, en rödd hans J
var jafn ópersónuleg og hæðnis- I
leg, þegar hann svaraði:
— Hvenær getur maður verið ■
viss I sinni sök, þegar kvenmaður ’
er annars vegar? Annan daginn |
kyssir hún mann Ijúflega og i
næsta dag stingur hún af frá öllu J
saman. Og afleiðingarnar af þessu I
öllu virðast vera, að hún er síðan |
myrt. . .
Christer reis upp, eins og hann J
vildi gefa til kynna, að samtalinu I
væri lokið.
— Þetta er öldungis rétt hjá .
yður. Og þér dragið þetta hnytti- I
lega saman. Ég vænti þess, að þér |
hljótið að skilja, hverjar afleið- |
ið. Um dreifbýlisfólkið gegnir
öðru máli.
Ef fólkið I þéttbýlinu þarf mik-
ið á síma að halda þá þurfum við
það þó miklu fremur. Við höfum
um margt að tala innansveitar og
utan. Tíminn á morgnana áður en
fólk fór til vinnu og þó einkum á
kvöldin eftir vinnu var mest not-
aður til simtala innansveitar og
annars I persónu- og félagslegum
tilgangi, sem létti mikið á þeim
stutta tíma, sem hægt er að nota á
margra síma línu til opinberra og
atvinnulegra viðskipta.
Þegar þetta allt er athugað frá
þjónustulegu sjónarmiði og einn-
ig haft I huga, að við dreifbýlis-
fólk verðum afskipt I svo mörgum
greinum opinberrar þjónustu er
ekki óeðlilegt, að við gerum kröfu
um að hafa þokkalega sfmaþjón-
ustu og að okkur verði illa við,
þegar skert er sú þjónusta, sem
við höfum haft.
Því óska ég þvf dreifbýlisfólki
innilega til hamingju, sem fengið
hefir að einhverju leyti bætta
símaþjónustu við þessar síðustu
aðgerðir, en harma það og mót-
mæli þvi, að það skuli gert á þann
hátt að skerða símaþjónustu ann-
ars dreifbýlisfólks, því að þess
var engin þörf. Aukin þjónusta
við þéttbýlissvæðin, sem orðið
hefir með sjálfvirka símanum má
ekki verða til þess að skerða þjón-
ustuna við dreifbýlissvæðin á ein-
um eða neinum stað.
Póst- og símamálastjórnin alveg
sérstaklega þarf að fara að gera
sér það ljóst, að fólkið úti I dreif-
býlinu telur sig líka vera fólk,
líka Islendinga, sem eigi nokkurn
rétt á að njóta þeirrar þjónustu,
sem það opinbera veitir, og við
erum svo sannarlega þakklát
henni, þegar hún virðir þennan
rétt okkar. Ég tel að það mundi til
mikilla bóta fyrir báða aðila ef
póst- og símamálastjórnin hefði
náið samband við fólkið sjálft á
svæðunum, þegar fyrirhugaðar
eru breytingar á þjónustunni. 1
flestum málum eru margar leiðir
að sama marki svo sjálfsagt er að
velja í samráði við fólkið, sem á
að búa við breytinguna.
Virðingarfyllst,
Látrum 11/8 1974.
Þórður Jónasson.
VELVAKANDI
Velvakandi svarar í síma 1 0-100
kl. 10.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Sauökindin
og mannkindin
Jón B. Olafsson skrifar 14. þ.m.:
„Það er nú mikið í tízku að
kenna þeim gamla lífgjafa þjóðar-
innar, sauðkindinni, um alla
gróðureyðingu landsins, og étur
þar hver upp eftir öðrum.
I dag er einhver svona speking-
ur að gera athugasemd við áskor-
un Náttúruverndarráðs til ferða-
manna um að ganga vel um land-
ið, því að auðvitað er það sauð-
kindin, en ekki mannskeppnurn-
ar, sem dreifa plasti, bréfarusli og
niðursuðudósum um landið, og þá
fyrst og fremst fegurstu gróður-
reiti þess, sbr. Bolabás og aðra
sambærilega staði, svo sem Þórs-
mörk, Landmannalaugar og
Laugarvatn.
Það er víst móðgandi að átelja
ökumennina, sem böðlast áfram á
blikkbeijum sínum inn á við-
kvæmustu gróðurblettina til að
finna gott tjaldstæði eða stað til
að matast á og spæna svo upp
jarðveginn og ryðja um koil vesöl-
um trjágróðri.
Ég hef ferðast mikið um landið
s.l. tvö ár, og hef ég Iagt mig fram
um að athuga þessa hluti. Tel ég
engan vafa á því, að mannskepn-
an ásamt blikkbelju sinni er orðin
hættulegri gróðri landsins en
sauðkindin, þótt vitanlega sé hun
enginn ongill í þeim efnum.
Sá er þó munurinn, að
manneskjurnar eru, eða eiga að
vera, útbúnar með sæmilega
þroskaðan heila, en sauðkindin
ekki, og verður m.a. af þeim sök-
um vart talið stórmannlegt af um-
ferðarsóðunum að skjóta sér á
bak við hið ágæta nytjadýr þjóð-
arinnar.
Líklega er það blaðamaður
Mbl., sem svo bætir við áður-
nefnda grein þeirri athugasemd,
að það sé „grátbroslegt" að menn
skuli kvarta undan morðum á
sauðkindum á vegum landsins.
Má þá ekki líka segja hið sama
um önnur bílslys? Sjálfur kom ég
þar að I sumar, sem helsært lamb
lá á þjóðveginum og beið dauða
síns eftir aó einhver dánumaður
hafði ekið á það og stungið svo af
án þess að gera nokkrar ráð-
stafanir, enda þót örskammt væri
til næsta bæjar. Hefir honum
vafalítið fundizt þetta broslegur
atburður, en það fannst mér ekki.
Og vel á minnzt, blaðamaður
sæll, eru kannski bæði menn og
málleysingjar réttlausir á þjóð-
vegunum, þegar ákaflyndir öku-
þórar þurfa að komast leiðar
sinnar?
Og hver er orðin afstaða upp-
fræðara þjóðarinnar I fjölmiðlun-
um til lífsins, sbr. áðurnefnd
skrif?
Þökk fyrir birtinguna.
Jón B. Olafsson."
Bréfritari virðist hafa misskilið
orð þess, sem ritaði bréfið, sem
vitnað er til, og einnig athuga-
semd blaðamannsins við það.
Það var verið að gagnrýna
breytni eigenda þess sauðfénaðar,
sem látinn er vafra hirðulaus urn
allar jarðir, sér og öðrum veg-
farendum til ógagns I umferðinni.
Velvakandi getur vel tekið
undir orð Jóns um það, að margir
ferðamenn gangi skammarlega
um, bæði þar sem tjaldað er og
ekið um, en um leið og herferð er
farin gegn slikum slóðum, er ekki
síður vert að vekja athygli á sam-
vizkuleysi þeirra, sem reka sauðfé
sitt út á guð og gaddinn, sem I
þessu tilviki eru þjóðvegirnir.
Vert er að itreka það, að engum
finnst „grátbroslegt", þegar
skepnur eða annað kvikt liggur I
blóði sinu. Hins vegar getur það
verið „grátbroslegt“, þegar þeir,
sem bera ábyrgð á þessum mál-
leysingjum furða sig einhver
ósköp á þvi, að þeir fari sér að
voða á þjóðvegunum, enda þótt
varúð ökumanna sé vitaskuld
ábótavant i mörgum tilvikum.
0 Dönsk hjón vilja
kynnast
íslenzkum hjónum
Jafnan berst mikið af bréfum
til blaðsins frá fólki, sem óskar
eftir að komast i kynni við
hugsanlega sálufélaga sina hér á
landi. Oftast fylgja þessum bréf-
um óljósar upplýsingar, en til
gamans má þó geta þess, að það
heyrir til undantekninga, ef við-
komandi safnarekki frimerkjum.
Hér höfum við bréf frá dönsk-
um hjónum, sem okkur finnst
ástæða til að birta í heild:
„Eftir að hafa lesið fjölmargar
greinar i dönskum blöðum í til-
\-efni 1100 ára afmælis íslands-
byggðar hefur áhugi okkar á
landinu vaknað að nýju, áhugi,
sem einkum beinist að þvi að
kynnast landinu betur og takast
þangað ferð á hendur, áður en
langt um liður.
Þess vegna langar okkur til að
grennslast- fyrir um, hvort ekki
séu íslenzk hjón haldin sams kon-
ar fróðleiksþorsta gagnvart Dan-
mörku, þannig að við gætum
skrifast á og síbar, ef unnt væri,
skipzt á heimsóknum.
Við erum tiltölulega nýgift
hjón. Betri helmingurinn Eva —
er 27 ára og hinn helmingurinn —
Niels — er 30 ára. Eva lýkur
magisterprófi i dönsku við Kaup-
mannahafnarháskóla eftir um
það bil eitt og hálft ár, og hefur
hún tekið leikfimi sem aukafag.
Niels íauk kanditatsprófi i við-
skiptafræðum frá Verzlunar-
háskólanum i Kaupmannahöfn
fyrir ári og starfar nú við skipu
lagningu og áætlanagerð.
í frístundum lesum við talsvert,
leikum badminton, förum í
gönguferðir úti ■ í guðs grænni
náttúrunni og umgöngumst vini
og kunningja, auk þess sem Niels
hefur áhuga á skútum og skipum.
Við eigum engin börn, enn sem
komið er, en erum nú farin að
velta því fyrir okkur að gera eitt-
hvað í málinu."
Bréfinu lýkur svo á þeim orð-
um, að þeirn væri þægð í því, að
reynt væri að koma þeim í sam-
band við einhverja, sem hefðu
áhuga á kynnum við þau.
Utanáskriftin er:
Eva og Niels Kjærsgaard
Johansen
Byhöjen 1
Vanlöse, Köbenhavn.
LIOS &
ORKA
Stækkunar-
lamparnir
komnir
LANDSINS
MESTA
LAMPAÚRVAL
lios &
ORKA
Siiðurlandsbraut 12
sínii S4488