Iðjuþjálfinn - 01.06.1997, Page 6

4
Eftir að ég var búin að ferðast á megin-
landi Evrópu og komin heim aftur, datt mér
í hug að skrifa bréf til heilbrigðismálaráðu-
neytisins þar sem ég spurði hvort vantaði
iðjuþjálfa til starfa á íslandi. Ég fékk bréf um
hæl, það var eins og maður segir „Booming
back across the Atlantic" það vantaði a.m.k.
100 iðjuþjálfa! Ég var hvött til að koma, vera
brautryðjandi og aðstoða við að setja á stofn
skóla til að mennta íslenska iðjuþjálfa. Mér
fannst þetta mjög spennandi og hafði í huga
að búa hér í 1-2 ár. Ég fór þá að „hanga" á
Loftleiðaskrifstofunni á Kennedy flugvelli
og grátbað starfsfólk þar um að kenna mér
íslensku því að ég ætlaði að flytja til íslands.
Fjölskylda mín og vinir héldu að ég væri
endanlega búin að missa vitið, að vilja flytja
á hjara veraldar. Ég hafði þá dvalið hér í
sumarleyfi mínu, kynnt mér starfssemi á
sjúkrahúsum og kannað ýmsar leiðir. Eitt
sinn var ég stödd á skrifstofu Loftleiða, á
Kennedy flugvelli og var að undirbúa fyrstu
ferð mín hingað að vetri til og var pínulítið
kvíðin fyrir skammdeginu. Ég sagði starfs-
fólkinu að mig langaði á stefnumót við vík-
ing. Viti menn, þá gengur inn á skrifstofuna
maður að nafni Einar Knútsson og allir
hrópuðu: „Þarna er víkingur fyrir þig"! Til
að gera langa sögu stutta þá giftum við Ein-
ar okkur ári síðar og höfum verið í hjóna-
bandi síðan. Við eigum tvö stálpuð börn,
dreng og stúlku, sem sagt fullkomin fjöl-
skylda, segir Hope.
Athafnagleði
Hope er kunn fyrir ötult starfað ýmsum málefn-
um. Hún kýs að vinna með fólki og hrinda hug-
myndum í framkvæmd. Það er kannski ekki til-
viljun að leiðin lá í iðjuþjálfunarnámið.
- Ég starfaði sem aðstoðarfélagsráðgjafi á
göngudeild fyrir geðsjúka í New York áður
en ég fór í framhaldsnámið. Til að byrja með
hafði ég áhuga á geðlæknisfræði en fannst
það of langt nám og leiddi einnig hugann að
sálarfræði. Þegar ég byrjaði að vinna sem fé-
lagsráðgjafi, truflaði það mig að hafa skrif-
borðið milli mín og skjólstæðingsins og vera
sífellt að vinna með fólki í gegnum viðtöl. Á
göngudeildinni, þar sem ég starfaði kynntist
ég því hvernig iðjuþjálfar vinna og hreifst
strax af því. Þannig vildi ég vinna með fólki,
nýta athafnir og framkvæma.
Áhugamál mín eru mýmörg. Ég er „fé-
lagsmálafrík" og er núna formaður í þremur
félögum. Auk formennsku í IÞÍ er ég for-
maður Siðmenntar, en það er félag áhuga-
fólks um borgaralegar athafnir, og formaður
Félags nýrra íslendinga, en það er félags-
skapur fyrir enskumælandi útlendinga og
eru meðlimir þess frá 20 löndum. Margir
spyrja hvort þetta sé félag fyrir nýfædd
börn! Ég gegndi einnig formennsku í Geð-
hjálp, á árunum 1981-1986 og tók þátt í upp-
byggingu þeirra samtaka. Tónlistariðkun
skipar stóran sess í lífi mínu og lærði ég ung
að leika á hljóðfæri. Ég byrjaði að spila á pí-
anó við þriggja ára aldur. Ég lærði á gítar
þegar ég var átta ára og fiðlu þegar ég var
ellefu ára en hef lítið spilað á hana síðan. Ég
var í sinfoníuhljómsveit á gagnfræðaskóla
árunum. Mikill tími fer í lestur, en ég er
áskrifandi að 25 tímaritum af ýmsu tagi. Oft
er ég að lesa 10 bækur í einu, mörgum finnst
það eilítið ruglandi, segir Hope og brosir
við.
Upphafið
IÞÍ var stofnað árið 1976 og voru félagsmenn þá
einungis tíu talsins. Félagið er í dag fagstéttarfé-
lag og hefur vaxið nokkuð og dafnað þann tíma
sem að baki er.
- Reyndar hófst starfsemin þegar í febrú-
ar 1975. Átta iðjuþjálfar komu saman og af
þeim voru fimm útlendir. Þeir voru frá