Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1980, Blaðsíða 3

Heimilisfaðir og fyrirvinna
Eftir Alfreð Böðvar ísaksson
Kaldur er kvenna kapall
Dag einn, þegar ég kom heim úr
vinnunni eftir erfiðan og lýjandi dag, sat
konan viö eldhúsborðið. Nú er það í sjálfu
sér ekki í frásögur færandi, en í þetta
tiltekna skipti heilsaði hún mér ekki. Hún
meira aö segja leit ekki upp þegar ég
heilsaði. Hreint út sagt, þá virti hún mig
ekki viðlits, ekki einu sinni þegar ég
hvessti á hana augun til að vekja athygli
hennar á því að mér líkaði ekki að hún
sýndi eiginmanni sínum svona óverð-
skuldaöan fruntaskap. Hún tók ekki eftir
því. Satt best að segja heföi legið beinast
við að hún lægi í öngviti eöa væri
steindauð, hefðu hendur hennar ekki
hreyfst við og við og höfuðið oltið fram og
aftur eins og hún væri aö horfa á
tennisleik.
Fyrst flaug mér í hug, að hún hefði
byrjað í einhvers konar frúarleikfimi, og
væri aö æfa sig heima. En, nei, frúarleik-
fimi kostar peninga, svo ég hlyti aö hafa
vitað af því, heföi hún fariö að spandéra í
svoleiöis til aö losna viö þessi aukakíló,
sem hún var alltaf að kvarta undan. Mér
finnst þau, satt best að segja, bara
sjarmerandi, en þegar ég segi þaö við
konuna, verður hún óárennileg á svipinn.
Þess vegna tek ég mjög sterklega undir,
þegar hún segist vera oröin of bústin. Þá
verður hún enn óárennilegri á svip, og ég
fæ mér gamalt Lesbókarblað aö glugga t
og reyni að láta lítiö á mér bera.
Þegar ég leit yfir öxl konunnar upp-
götvaði ég, hvaða ósómi var hér á
feröinni, og ég gat ekki aö því gert að
hrollur læddist um mig allan og ég fékk
nötrandi gæsahúö. Svona langt haföi þá
spillingin hans Vilmundar náð. Svona
gátu þá freistingarnar fellt sómakærustu
konu, sem ég þekkti. Svona gat iöjuleysiö
heltekið fólk og spillt því.
Konan var aö leggja kapal. Og það á
eldhúsborðinu, sem er á hverju heimili,
ekki síst mínu heimili, sameiningartákn
fjölskyldunnar. Þar safnast fjölskyldan
saman til að næra sig, spjalla saman,
gleðjast og skemmta sér yfir viðburðum
dagsins, meðan húsmóðirin gengur um
beina og færir mönnum af nægtabrunni
gæsku sinnar og matarfötunum, ánægð
yfir því að vera öðrum til gagns og gleði.
Og á þessu eldhúsborði var nú verið
að leggja kapal. Hrollurinn ágerðist, og á
endanum gat ég ekki lengur setiö á mér.
— Er gaman að leggja kapal, spurði ég
og reyndi að vera vinsamlegur í rómnum.
Þaö mistókst.
— Mmmm ... hummaði konan annars
hugar. Enn var hún ekki búin að heilsa
mér, og nú lét hún eins og hún hefði vart
heyrt í mér. Hvað mega eiginmenn þola
af konum sínum án þess aö sleppa sér f
réttlátri reiði, mér er spurn?
— Er nokkuð kaffi handa mér? spurði
ég þurrlega. Ég gerði nú enga sérstaka
tilraun til að hemja tilfinningar mínar.
Einhvers staðar varð aö setja mörkin, og
hví ekki hér eins og annars staðar.
Þessi hógværa spurning mín var ekki
virt svars. Vegin, metin og léttvæg fundin
þegar kapallinn var annars vegar. Nú
brast mér þolinmæöin að fullu — svo má
lengi höggva í sterkan garö, að hann
bresti, eins og máltækiö segir — og ég
hrópaði af lífs og sálarkröftum:
— Hvað er þetta, manneskja, er ekkert
kaffi á könnunni þegar maður kemur
heim úr vinnunni? Er þér gersamlega
fyrirmunað að svara manni, eða hvað?
Ertu dauð?
Konan mín þagði sem fyrr. Lengi. Ég
var verulega móður eftir átökin, enda er
ég ekki vanur aö þurfa að leggja á mig í
hjónalífinu. Ég fékk mér sæti á stól og
einbeitti mér að því að anda rólega og
minnka hjartsláttinn. Á meöan fylltist
hugur minn viðbjóðslegum þönkum í
garð kapalsins konunnar. Ég óskaöi þess
heitt og innilega aö vindhviða læddist inn
um gluggann og ruglaði öllum kapalnum,
feykti spilunum langt út á gólf, undir
sófann, bak við skápinn, upp í Ijósa-
krónu. Það yrði gaman að sjá hana bogra
við að tína spilin saman aftur, ha, ha, ha.
Þá myndu nú aukakílóin renna, ha?
Jú þessar og þvílíkar hugrenningar
leyndust innra með mér, enda sér það
hver sem sjáandi er, að menn hafa oröiö
vitlausir út á minna en aö fá ekki kaffið
sitt, þegar heim úr vinnunni er komiö.
Alveg var þetta gasaleg frekja í mann-
eskjunni. Átti ég kannski aö hella sjálfur
uppá könnuna? Kunni hún sig bara alls
ekki?
Loksins talaði hún.
— Bíddu aðeins, elskan, hann er að
ganga upp hjá mér...
Og það var allt og sumt. Kapallinn var
að ganga upp hjá henni, einmitt þaö. Ég
fór ósjálfrátt aö horfa á þennan greinilega
mjög svo gagnmerka kapal, fyrst hann
gat tælt frómar eiginkonur úr sambandi
við eiginmenn sína.
Þetta var auðsjáanlega ómerkileg
dægradvöl. Fyrst var einu spili raðað upp
í loft, og sex spilum við hliðina á því, með
bakið upp. í næstu röð voru fyrst tvö spil
upp og fimm niður. Síðan þrjú upp og
fjögur niður og þannig koll af kolli, þar til
öll sneru upp í neðstu röð. Svo átti að
raða sortum saman í röð. Yss, það gat ég
nú gert án þess að leggja kapalinn ef því
var aö skipta. Auk þess er miklu
skemmtilegra aö hafa spilin svona hér og
þar í stokknum, þaö skapar fjölbreytileik
í öllu sem gert er með þeim. En það skildi
konan auðvitað ekki. Hún vildi raða
þessu upp í eitthvað systemm.
Skyndilega rak ég augun í möguleika,
sem var búinn að blasa viö lengi vel á
borðinu.
— Láttu níuna á tíuna kona, sagði ég.
Ertu alveg blind?
Hún gerði þaö.
— Svona, já, og þá geturðu losað
fimmuna, ásinn upp í borð, flettu við
þessu þarna ,sagöi ég og benti.
Hún var svo sein að taka við sér, að ég
greip-fram fyrir hendur henni og fletti við
sjálfur.
— Sko, þarna fékkstu tíguláttuna, hún
fer hingað, sagöi ég og setti tíguláttuna á
tígulníuna.
— Bíddu .. ., sagði hún. Ég vil sjálf. . .
— Hvað er þetta, ég er bara aö hjálpa
þér, sjáðu, nú geturðu rakið hingað og
sett út, sagði ég og framkvæmdi snöggt
og örugglega það sem ég hafði í huga.
Allt gekk upp, leikandi létt og lipurlega.
— Alfreð, láttu ekki svona, lof mér að
gera þetta, sagði konan. Þú getur lagt
þinn eigin kapal, ef þú vilt. Það eru
aukaspil inni í borðstofuskáp.
Ég var nú oröinn niðursokkinn í
kapalinn og tók ekki eftir því sem konan
sagöi. Hún hélt nú að sér höndum og lét
mig um að rekja kapalinn, enda gekk það
mun betur hjá mér en hjá henni. Fólk
verður að hafa dálitla tilfinningu fyrir því
sem það er að gera, annars gengur
ekkert og allt mistekst. Þetta hlýtur hvert
barn að skilja, og það sagði ég við
konuna.
Hún þagði dálitla stund og horfði á mig
fýld á svip.
Allt í einu rétti hún fram hendina og
ruglaði öllum spilunum. Tíglar, lauf,
spaðar og hjörtu, kóngar og tíur, ásar og
gosar, allt var þetta nú í einum hrærigraut
á boröinu. Nokkur spil höfðu meira að
segja dottið niðrá gólfið í hamagangnum
í konunni. Ég starði á viðurstyggö
eyðileggingarinnar fáein andartök, alveg
yfir mig hissa á þessari gróflegu frekju í
eiginkonunni minni. Þetta hefði hún aldrei
gert meðan við vorum nýgift, það er ég
alveg viss um.
— Þú ... þú ..., stamaði ég. Ég átti
ekki til orð yfir þessum andstyggðar
yfirgangi, og ég hugsa að enginn lái mér
það. Ég staröi á hana undrandi á svip.
Hún fann ekki til minnstu sektarkenndar,
það er ég alveg vissum, og mér óx
ásmegin yfir þeirri ósvífni.
— ÞÚ RUGLAÐIR SPILUNUM, KONU-
GAUÐ! hrópaði ég í vanmætti mínum
gagnvart því fólskuverki sem unnið hafði
verið á mér. Konan hnussaöi og lét
viðbrögð mín sem vind um eyrun þjóta.
Svo forhert var hún.
— Þú gast bara látið minn kapal í friði,
sagði hún í takmarkalausri grimmd sinni.
Svo stóð hún á fætur, glaöleg og
hressileg, brá sér í kápuna og snaraöist í
skóna sína. Ég óskaði þess að það heföu
veriö bomsur frá stríösárunum, það hefði
verið refsing fyrir hana. En skórnir
breyttust ekki í bomsur, því er nú ver.
í dyrunum sneri hún sér við.
— Ég ætla að skreppa og kaupa í
matinn, Alfreð. Vertu nú vænn og tíndu
spilin upp á meöan. Þá skal ég kaupa
eitthvaö gott með kaffinu.
Þar með var hún rokin.
Ég sat eftir beygður og einmana. Mér
fannst eins og ég væri kominn aftur heim
til mömmu.
©